{RPG} Game of Gods [Topic 1] - Speeltopics

Wat doen de goden als ze zich vervelen? Misschien spelen ze een spelletje kaart? Of gaan ze golfen? Nee. Als goden zich vervelen, dan houden ze zich bezig met jou. Ja, jij. Op een dag komt er een boodschapper bij jou. “Jij bent uitverkoren!” Maar voel je maar niet te speciaal, want het is heus niet prettig. Meteen wordt je weg geflitst en komt ergens in een uitgestrekt bos terecht. Je hebt geen idee waar je bent of waarom. Dan plots wordt er wat omgeroepen. Je hebt geen idee waar de zware, donderende stem vandaan komt.
“Jouw taak is om te overleven. Jij bent uitverkoren door de goden. Stel ons niet teleur en win dit.”…

Het is zover. De goden hebben jou uitgekozen om voor hun te vechten. Je bent in een bos vol mythische wezens gedropt en jouw doel is zo lang mogelijk te overleven. Vele mythische monsters zullen proberen je te vermoorden. Wie het langst de monsters op afstand kan houden zonder te sterven, wint. Eens om de zoveel tijd zullen de goden jullie een voorwerp cadeau geven. De eerste dag zijn dat wat vuurstenen. Waar je die dingen vindt, wordt aangeduid op een kaart. Ook zal je eerst een opdracht moeten uitvoeren voor je het voorwerp krijgt. Je zal een raadsel moeten oplossen, een puzzel moeten maken, een test moeten doorstaan,…
Het voorwerp zal je helpen met overleven. Het kan zowel voedsel als wapens zijn of iets anders dat je kan helpen te overleven.
Elke god heeft maximum 2 mensen onder zijn hoede. 1 keer kan hij zijn spelers helpen. Elk op hun eigen speciale manier.

Kronos:
1 Alice Scarlett Rox GwenxVeer
2 Terrell 'Hunter' Stevens RabidKiller

Gaia:
3 Rose Moorland Silenzio
4 Brandon Andrew Norrington RabidKiller

Oranos:
5 Josie Penelope Shepherd Foxes
6

Odin:
7 Alexandra Chanel Black LostMagic
8

Loki:
9 Paigelyn “Paige” Ohndrea Auryon Luminis
10

Thor:
11 Angelina 'Angie' Bennet Huaso
12

Zeus:
13
14 Lucas Josh Booth LostMagic

Poseidon:
15 Feline Carroll Huaso
16 Jonathan Julian Gyles Faelan

Hades:
17 Gereserveerd Alchemist
18 Rhys Yarrick Skotadi Delahaye

Ra:
19
20 Marcus Goldsword LogitG27

Set:
21 Catherine Sydney Dacre BarnOwl
22 Nathan Sem Levine Valkyrja

Isis:
23 Annie Mannering Roar
24 Matt Yves Rox GwenxVeer


Regels:
-De mensen die worden uitgekozen door de goden waar: ‘kwaadaardig’ bij staat, hebben ook een gemene kant en zijn niet de gemakkelijkste. Zij durven het ook wel eens vuil spelen.
-Jullie vermoorden elkaar niet onderling. Er mag gevochten worden, maar we laten elkaars personages leven, tenzij er expliciet om gevraagd wordt.
-max. 2 personages per persoon
-Wanneer je out-character gaat, gebruik dan haakjes, *, of iets anders om dat duidelijk aan te geven.
-om de zoveel tijd plaatsen we een kaart, waarop aangeduid staat waar er cadeau’s gevonden worden, wij zullen dan ook uitleggen wat je als opdracht erbij moet doen. Dat kan gewoon tegen een bepaald monster vechten zijn, of een puzzel of raadsel oplossen. Bij dat laatste zal je dan het antwoord in privé-bericht naar mij of LogitG27 moeten sturen voor je het voorwerp mag nemen. Wij houden bij wie welk voorwerp heeft.
De voorwerpen worden voor de spelers aangeduid met een grote lichtzuil die plots verschijnt. Wanneer ze dan richting het licht lopen, zullen ze daar het voorwerp vinden, waar ze eerst de opdracht moeten uitvoeren voor ze eraan kunnen.
-Deze RPG leid ik dus samen met LogitG27, voor vragen kan je ook bij hem terecht.
-Per god is er 1 jongen en 1 meisjesspeler
-De personages zijn tussen de 18 en 24 jaar oud.
-De personages merken zelf niet wie hun god is. Alleen als ze gered worden (wat dus maar 1 KEER kan), hebben ze dus een redding afhankelijk van hun god. Alleen zo kunnen ze onderling verschil merken.
-De monsters hebben verschillende types. Type 1 is het makkelijkste te verslaan. Type 2 is al wat moeilijker en type 3 is heel moeilijk. MAAR. Het blijven allemaal mythische wezens. Dus type 1 is natuurlijk ook niet met maar 1 zwaai van een zwaard verslagen. Ook type 1 is best moeilijk en het kan dus een tijdje duren voor je ze vermoord hebt.

Monsters Type 1 (easy):
-De Manticore

-De Chimera

-De Sphinx

-De Wadjet

-De Fenris Wolf


Monsters Type 2 (medium):
-De Centauren

-De Minotauren

-De Anubite

-De Petsuchos

-De Noorse Giants

-De trol


Monsters type 3 (hard):
-De Hydra

-De Cycloop

-De Schorpioen-mens

-De Scarabee

-De Einherjar

-De Nidhogg

Op de bovenste kaart (echt helemaal bovenaan de post) zie je nummers, voor de naam van je personage is ook een getal, personage nummer 7 wordt dan gedropt op de plaats waar nummer 7 op de kaart staat

In de tweede opdracht zullen jullie een verhaal moeten schrijven. Aangezien jullie voor een rpg ingeschreven zijn, lijkt me dat geen probleem. Je verhaal moet minimaal 450 woorden lang zijn. Het hoeft dus niet te lang te duren om zoiets te typen.
Verder zal het afhangen wat je krijgt aan hoe goed je verhaal is. We hebben verschillende opdrachten voor het schrijven van een verhaal, omdat we hopen dat zo iedereen zijn interesse er wel een beetje tussen zit
Hier zijn de opdrachten:
1. Schrijf een tekst over jezelf. Je hobby’s, school, dromen, interesses,…
2. Verzin je eigen land en leg ons uit hoe het eruit ziet. Hoe het wordt bestuurd, hoe de mensen zijn,…
3. Vertel het verhaal van een mythologische held. Bv. Hercules, Achilles, Hector,…
4. als je zelf een inspiratie hebt voor iets en dat graag als opdracht zou ingeven, geef ons dat dan op voorhand door en dan zullen wij jou melden of dat mogelijk is of niet.
Verder zijn we niet echt streng. Dus als je gewoon je best hebt gedaan, zien we dat wel en krijg je veel en goede voorwerpen
Wanneer jullie gedaan hebben met jullie verhaal, sturen jullie het door naar mij of LogitG27, daarna zullen wij doorsturen wat jullie kunnen gaan halen.
Opnieuw hoef je gewoon in de lichtzuil te gaan staan om je voorwerp(en) op te halen. Hieronder is de kaart met waar de lichtstralen nu zijn.

opnieuw rechtermuisknop op de kaart en openen in nieuw tabblad om het groter te zien

[ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 18:12 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Demyx schreef:
[Oh ons eerste stelletje! Gelukkig voor jullie dat ik niet in de buurt ben ^^ En ik hoop niet dat wij op elkaar zitten te wachten, Delone? (:
Ik heb geen haast hoor, maar dat idee krijg ik. Mijn laatste post staat op de vorige pagina. Oh wacht! Mijn verhaal is natuurlijk te spannend ^^ hihi (: ]

{Sssst, ik ben bezig! :')
En ja, jouw verhaal is idd veel te spannend }

---

Stenenlikker

Rhys Yarrick Skotadi

De jongeman kijkt verbaasd naar me op, maar recht algauw zijn rug. Hij lijkt weinig van mij te vrezen, maar ik ben van plan om daar wat verandering in te brengen. Ik ben zeker niet iemand om mee te spotten en ik ben best geïrriteerd op het moment door mijn onzekerheid.
'Geen idee,' zegt hij. 'Ik hoorde een stem en even later werd ik wakker in het bos. Het enige wat ik hier nog gezien heb, zijn die vreemde zuilen en bomen.' Verdomme, hij lijkt dus niet veel meer dan ikzelf te weten. Of hij liegt en houdt dingen voor me verborgen. Ik kijk mijn hoofd wat schuin en kijk hem peilend aan. Zou hij iemand zijn om die liegt tegen andere mensen? Ik besluit om het nog even af te wachten en op dat moment stapt hij met uitgestoken hand naar me toe.
'Nathan Levine, Aangenaam,' zegt hij en vertwijfeld neem ik zijn hand aan. Wat zal ik doen met hem, het lijkt me ergens wel slim om nu nog maar aardig te blijven, wie weet wat voor voordelen dat mee kan brengen. Ook omdat ik het vermoeden heb dat hij dingen voor me achterhoud en in deze situatie heb ik toch echt liever een bondgenoot.
'Rhys Skotadi,' zeg ik en schud stevig zijn hand. Daarna laat ik los en hef mijn handen even in de lucht in een vragend gebaar. 'Nou, wat doen we? We zitten in een bos zonder enig idee te hebben wat we moeten doen. En eerlijk gezegd geeft dit bos mij iets te veel onrust om in mijn eentje hier te willen blijven. Hoe zit het met jou?' Ik neem in ieder geval nu maar de leiding, stel dat hij bij mij wilt blijven. Ik heb op zich geen problemen met gezelschap, zolang ze maar luisteren en geen vervelende dingen gaan doen. Hij is ongewapend, dus het enige wat hij zou kunnen doen is me 's nachts in mijn slaap wurgen. Maar daar kan ik me altijd nog op voorbereiden. Stel dat we samen de nacht moeten doorbrengen, dan ga ik pas slapen als hij slaapt. Ik vertrouw hem niet heel erg. En wantrouwen is in dit soort situaties toch altijd beter van vertrouwen. Ik neem dat risico liever niet. Als het aan mij licht, kom ik hier levend uit.

---

Stenenlikker

Terrell 'Hunter' Stevens

Ik begon ook te rennen toen Josie snapte wat ik met die aanraking bedoelde en keek herhaaldelijk achter ons aan om te kijken wat ons net achterna zat. Mijn ogen werden groter toen ik zag dat het een soort van leeuw was, met vleugels. Wat was dat nu weer voor iets? Ik had het nog nooit eerder gezien! Al snel keek ik terug voor me en begon harder te rennen, zigzaggend tussen de bomen en takken heen. Waarom had ik nu geen wapen, net nu ik het echt nodig had? Ik zag ook niets wat ik kon gooien of zoiets, dus rennen was de enige optie. In mijn ooghoeken hield ik Josie in de gaten, zodat ze niet te ver van me vandaan zou lopen. Liever bleef ik wel bij haar in de buurt, nu ik niet verwachte dat ik elk moment een mens zou tegenkomen die hetzelfde probleem had als ik. Volgens mij had ik gewoon puur geluk gehad dat ik haar was tegengekomen. Ik liep een eind verder met haar, tot ik opeens een groot licht zag. "Daarheen!' riep ik naar haar. Ik wist niet om welke reden, maar het leek alsof we daar wel veilig zouden zijn. Ik wist het niet zeker, maar het zou best wel eens kunnen zijn. Een lichtbron van blauw licht kwam je nu eenmaal niet tegen in een bos.

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

Rider schreef:
(...)

(Hmm, 9 en 4 liggen wel een beetje ver van elkaar, maar anders kan Paige wel opgejaagd worden door een leuk wezen? Weet niet of dat al mag?)

[volgens mij wel, omdat het bij Terrell en Josie ook al is ;p En Brandon is al onderweg naar een lichtbron, dus misschien kan jouw personage ook al die richting uitgaan?]

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

Nathan Sem Levine
De stevige handdruk van de jongen laat in ieder geval een goede indruk op me achter. Deze jongen laat niet zo snel over zich heen lopen.
Rhys Skotadi" stelt hij zichzelf voor. Ik ben onder de indruk van zijn naam. Het is niet zomaar iemand die hier tegenover me staat, anders zouden je ouders je niet zo noemen. "Nou, wat doen we? We zitten in een bos zonder enig idee te hebben wat we moeten doen. En eerlijk gezegd geeft dit bos mij iets te veel onrust om in mijn eentje hier te willen blijven. Hoe zit het met jou?' Dat hij direct de leiding neemt, irriteert me. Ik hoor hier de leider te zijn, dat sowieso. Rhys moet ook maar niet denken dat hij boven me staat of wat dan ook. Toch maakt hij me tegelijkertijd nieuwsgierig. Er is iets aan hem dat totaal niet klopt, dit aardige gedoe past niet echt bij zijn uiterlijk. En dus stem ik in, voorlopig.
"Op deze plek blijven lijkt me niet zo'n goed plan. Laten we in die richting lopen, misschien kunnen we eventueel water of iets vinden. We zullen een schuilplek moeten vinden voor de nacht, maar water is des te belangrijker."
Natuurlijk wijs ik in de richting van het meer, alsof ik niet van die kant ben afgekomen. Ik ben tevreden met wat ik weet, op dit moment ben ik hem nog altijd één stap voor. Ik moet ervoor zorgen dat ik dat blijf. Zijn leiderschap ga ik niet zomaar accepteren, dan nog liever alleen door deze vreemde wouden heen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Josie Penelope Shepherd
Hijgend stop ik met rennen. Waar is mijn conditie wanneer ik hem nodig heb? Wetende dat er geen tijd is om te rusten, ren ik weer verder. Het begint steeds bosachtiger te worden. Na een tijdje voel ik steken in mijn milt. Zachtjes begin ik te vloeken. Bang kijk ik achterom, en tot mijn opluchting is de vreemde leeuw met vleugels nergens te bekennen.
En Hunter ook niet. Kut kut kut, waar is hij? Waarom ben ik zo stom geweest om niet op hem te letten? Ik haal mijn hand door mijn haar en begin zijn naam te roepen. Vijf minuten lang zonder antwoord en ik geef op. Vermoeid ga ik op de natte grond zitten. Normaal zou ik dit nooit doen, doodsbang dat mijn broek vies zou worden. Maar nu is mijn grootste angst dat de vliegende leeuw uit het niets zou komen, of dat ik Hunter niet weer terug vind en hier de rest van mijn leven zal moeten leven.

---

night thinking, day dreaming

Rhys Yarrick Skotadi

'Op deze plek blijven lijkt me niet zo'n goed plan. Laten we in die richting lopen, misschien kunnen we eventueel water of iets vinden. We zullen een schuilplek moeten vinden voor de nacht, maar water is des te belangrijker,' stelt Nathan voor en hij wijst een richting op. Ik kijk zijn hand achterna, maar het bos lijkt niet echt te wijken voor iets dergelijks als een meer of een rivier. Maar als ik goed om me heen kijk, zie ik nergens het bos dunner worden, waardoor ik twijfel wat te doen. Ik heb niet echt zin om zijn idee te volgen, ik laat me niet leiden door een ander. Maar welke kant op dan? De kant waar ik vandaan kwam sowieso niet, het bos daar achter me leek me nog onheilspellender dan het stukje waar we nu zijn. Ik besluit het dan maar gewoon op een richting te gokken.
'Water lijkt me inderdaad heel verstandig,' zeg ik. Ondertussen merk ik dat ik de tak nog in een hand heb en hij lijkt me niet echt nodig nu. Ik wil ook niet vijandig op Nathan overkomen, nog niet in ieder geval. 'Maar in die richting zullen we denk ik geen water vinden. Het bos lijkt niet echt dunner te worden en plaats te maken. Maar in die richting lijkt het bos wel dunner te worden,'lieg ik en ik wijs naar een richting links van de door hem aangewezen richting. Eigenlijk heb ik geen enkel idee, maar ik wil gewoon mijn zin hebben. Nathan gaat echt niet bepalen welke kant we nou opgaan. Om mijn woorden kracht bij te zetten begin ik alvast mijn richting op te lopen en ik kijk even om of Nathan volgt. Het is hem geraden dat hij dat doet. Ondanks dat hij me niet helemaal aanstaat, heb ik toch liever gezelschap. Maar geen gezelschap dat bepaald wat ik doe en welke kant ik op ga.

---

Stenenlikker

Alexandra Chanel Black
Ik zie een lichtflits in de verte en begin op goed geluk ernaar toe te lopen, mijn gevoel volgend.
Misschien is het slimmer nu om te draaien en weg te rennen zoals ik meestal wel doe maar dit keer heb ik echt het gevoel dat ik als ik hier uit wil komen, dat licht moet volgen. Als het een dwaallicht was kon ik me nog steeds omdraaien. Maar als het op één plek blijft zit het wel goed denk ik. Ik loop verder en verder en net als ik het wil opgeven kom ik bij de lichtflits aan. Er liggen stenen die ik herken als vuurstenen en ik neem ze en steeds ze snel in de zak van mijn jasje.

[terug van Dansen :p]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Nathan Sem Levine
De jongen beaamt dat we water nodig hebben en ik grijns als ik mijn gelijk krijg. Zie zo moeilijk is het niet? Als Rhys nog wat brabbelt en ineens een andere richting oploopt, weet ik gewoon dat dit niet gaat werken. Als ik mijn zin niet krijgt, dan hij ook niet.
"Dan zitten we met een probleem, want dat ben ik het niet met je eens."
Grijnzend draai ik mijn rug naar de jongen toe en kijk terug naar de lichtzuil. Mijn ogen worden groot van angst als ik opeens langs de zuil een leeuw langs zie lopen. Wat doet die hier in het midden van het bos?! Ik hoor het dier laag grommen en angstig kijk ik achterom naar Rhys, maar ik heb geen idee of hij al de leeuw heeft gezien. Als het beest zijn vleugels ineens uitslaat, kijk ik er vol verbazing naar.
"Dat is zeker geen leeuw." Stiekem woedt er een flauwe nieuwsgierigheid naar het beest in me naar boven, maar al het dier gromt, draai ik als een gek om. Op een vlug drafje loop ik naar Rhys toe, die al iets verder gelopen is.
"Bij nader inzien, laten we deze kant maar kiezen."
Als ik achterom kijk, zie ik dat de leeuw achter ons aankomt. Ik heb Rhys nog niet ingehaald en op een hoog tempo ren ik de jongen voorbij.
"Rennen!"

---

It's never gonna happen, Guys.

Paigelyn “Paige” Ohndrea Auryon || Loki

Mijn aanvalshouding verslapte, toen ik om mij heen keek. Een bos, verlaten voor zover ik kon zien. Ik had natuurlijk veel over teleporteren en dergelijke gelezen, maar ik had nooit geloofd dat het echt zou kunnen en ik het ook nog eens zou meemaken. Nee, dit kon niet. Die vent had mij vast bedwelmd of iets dergelijks en ik was nu aan het hallucineren. Ik besloot mijn aanvalshouding weer aan te nemen en stootte wat in het rond in de hoop iemand die zich buiten de hallucinatie bevond te raken, maar ik voelde niks. Pas toen er een harde stem klonk, stopte ik met om mij heen slaan.
'Jouw taak is om te overleven. Jij bent uitverkoren door de goden. Stel ons niet teleur en win dit.' Mijn ogen schoten langs de omgeving, maar er was niemand. Mijn blik ging langs de bomen omhoog, gewoonweg om te checken of er niet iets boven mij was, maar ook de lucht was verlaten. "Uitverkoren door de goden". Het klonk absurd, maar het begon er nu wel op te lijken dat dit echt was, hoewel ik de hallucinatie nog steeds voor mogelijk hield. Ik kon er echter maar beter vanuit gaan dat het echt was. Aangezien "Jouw taak is om te overleven" nou niet bepaald goed klonk.
Aangezien ik niks beters te doen had en er niks meer gebeurde, besloot ik maar een willekeurige richting uit te lopen. Ik had vijf lichtbronnen gespot, die in een soort van cirkel om mij heen leken te liggen en had ervoor gekozen om naar één van die zuilen te lopen.
Ik staakte mijn pas, toen ik een luide bonk hoorde. Gevolgd door nog een bonk vlak achter mij. Vliegensvlug draaide ik mij om, net op tijd om een haak te ontwijken. Holy shit, wat was dit dan? Vlak voor mij stond een groot gedaante. Het was geen mens en ook geen hond, nee het was een man met de kop van een hond. Nou ja, het was eerder een jakhals, wat mij onmiddellijk deed denken aan de Egyptische mythologie. Was er daar niet zo'n god die er zo uitzag? Met de naam van dat vage tv-programma, Het Huis Anubis, wat mijn zusje altijd keek.
Het wezen haalde nogmaals naar mij uit en dit keer voelde ik de haak zacht langs mijn wang gaan. Jezus wat was dat beest snel. Ik besloot dat dit om harde maatregelen ging en blokte hem de derde keer om zijn aanval tegen hem te gebruiken. Hij was gelukkig minder sterk dan dat hij snel was, maar hij was ook niet achterlijk, waardoor hij zijn tweede hand met haak inzette en deze langs mijn arm schraapte. Ik gromde en gaf het wezen een harde trap in zijn borst om het vervolgens op een rennen te zetten. Ik had geen idee waar ik beland was en was in tegenstelling tot hem onbewapend, wat mij ertoe zette om te vluchten. Het wezen volgde mij echter met harde bonken, waardoor ik tot de conclusie kwam dat hij goed kon springen.
Al gauw had hij mij ingehaald en kwam voor mij terecht. Hoe ging ik hieruit komen? Ik hij was sneller dan ik. Als ik daar nou iets aan kon doen... Wacht, dat kon ik! We hadden verscheidene drukpunten geleerd waarmee je mensen uit kon schakelen bij Jiujitsu en dit wezen had een menselijk lichaam! Ik ontweek zijn slag half -een lichte snee in mijn buik was het resultaat- en wist hem op de juiste plekken te raken, wat hem in elkaar deed zakken. Voor de tweede keer vluchtte ik nu, maar nu in de wetenschap dat hij mij niet zou kunnen volgen.
Pas toen ik vlak bij mij iemand hoorde, stopte ik met rennen en verschool mij achter een boom, bang dat het weer zo'n Anubis ding was. Het was echter een jongen, gewoon een mens zoals ik. Ik schatte hem iets jonger dan ikzelf. Hij had donkere haren met wat lichtere plukken erin en zo'n mutsje op. Snel probeerde ik het bloed van de snee in mijn wang wat te stelpen, zodat ik er niet al te afschrikwekkend uitzag en besloot achter de boom vandaan te komen.
'Uhm... hallo. Weet jij welk bos dit is en wat er aan de hand is?' vroeg ik hem, terwijl ik iets in zijn richting liep. Wel op mijn hoede, aangezien ik na dat enge wezen, dat mij nu al drie sneeën had bezorgd, niet echt veel vertrouwen in de organismen in dit bos had.

---

Happy Birthday my Potter!

[iemand voor Alexandra? Ze heeft net haar vuurstenen.]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

LogitG27 schreef:
(...)

Marcus Goldsword

"Daar ben ik ook heel blij om, en allemaal dankzij jou!" glimlach ik en ik knipoog snel. Meteen voel ik me een beetje gloeien.. Ze is echt lief.. Dan zet ze een stap dichterbij, die me meteen opvalt. Mn hand glijdt iets naar beneden naar haar bovenarm en knijp er zacht in. "Echt waar, bedankt" glimlach ik en knik.
"Gelukkig maar dan, de logeerkamer is best groot, dus je hebt alle ruimte voor jezelf." zeg ik dan en begin te lachen bij haar volgende opmerking. "Haha, ja, dat kan je doen, maakt dat haar niet té ongerust dan? of ben je vaker weg van huis?" vraag ik. En laat mn hand voorzichtig los van haar arm.. Misschien vindt ze dat ongemakkelijk..

Feline Carroll

Ik kan even niets zeggen, omdat mijn aandacht bij zijn aanraking zit.
"G-graag gedaan." stamel ik dan en probeer me zo goed mogelijk te concentreren op de rest dat hij zegt. Meteen schieten mijn ogen naar zijn hand, wanneer hij me loslaat.. Jammer..
"Dat lijkt me fijn. En nee, normaal gezien ben ik nooit weg van huis. Dus ergens is het wel eens een bevrijding." glimlach ik. "Behalve dan dat ik plots gedropt ben in een eng bos waarbij ik geen idee heb wat ik hier doe en er wanneer ik in zo'n lichtstraal stap, plots stenen verschijnen... Maar voor de rest vind ik het niet zo erg even uit huis te zijn.."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Marcus Goldsword

Ik glimlach bij haar antwoord dat haar dat fijn lijkt. Dan luister ik verder naar haar hoe ze verteld dat ze eigenlijk nooit echt weg is van huis. "Hmm, oké, nja, ik ben ook niet echt vaak de deur uit, nooit lang toch.. Maar gelukkig is dit even een bevrijding dan..." even stop ik.. Wat is haar naam eigenlijk? "Sorry dat ik het nu pas vraag en misschien ook zo snel al.. maar hoe heet je eigenlijk..? Ik heet Marcus.. Beetje ouderwets, ik weet het.. Maar mijn ouders zijn.. Apart.." zeg ik dan en denk dan na over het verschijnen en de stenen..? "Dus eerst verschijnen we hier, en toen stapte je in licht en.. je kreeg stenen? er is echt wat mis hier.. Misschien kunnen we straks maar beter voort maken.. Samen.." zeg ik dan en kijk zoekend om me heen of er niets meer gek is..

---

It's high noon.

Rhys Yarrick Skotadi

Als ik wegloop wordt ik niet gevolgd en ik krijg zelfs een tegen woord. 'Dan zitten we met een probleem, want dat ben ik het niet met je eens.'
Great, dit gaat echt niet werken, denk ik en trek een wenkbrauw op. Sjees, hij begint me nu al op mijn zenuwen te werken. Ik heb het vermoeden dat ik het niet lang met hem zal uithouden, zo snel mogelijk dumpen dus. Maar nu nog even gebruik van hem maken, wie weet wat voor voordelen hij me nog kan brengen. Ik wordt uit mijn gedachten opgeschrikt door wat gegrom. What the hell is die Nathan aan het doen. Maar als ik me omdraai, zie ik al wat de maker van het gegrom was. Een grote leeuw, nee geen leeuw, dit beest heeft vleugels! Luider grommend doe het beest een paar stappen mijn richting op en Nathan komt als een doodsbange haas mijn kant op gehold en ik heb heel erg zin om hetzelfde te doen. Ik wist dat er iets niet klopte in dit bos! Als ik een van mijn wapens nou nog bij me had, had ik me iets veiliger tegenover dit beest gevoeld. Maar nu ik helemaal niks meer hem om me mee te verdedigen, weet ik dat rennen, keihard rennen, toch echt de beste optie is.
'Bij nader inzien, laten we deze kant maar kiezen,' zegt hij en ik voel een licht gevoel van victorie. Deze wordt echter snel onderdrukt als de gevleugelde leeuw onze kant op komt. 'Rennen!' roept Nathan, terwijl hij me voorbij rent. Het moment voor mij om het ook maar op het rennen te zetten. Ik kijk nog heel even naar de leeuw en zie dan een staart boven hem uitsteken, die hij niet hoort te hebben. Het lijkt eerder op een schorpioenen staart dan op een leeuwen staart. dit is echt geen normaal beest. Zo hard als ik kan ren ik achter Nathan aan. De bomen vliegen mij voorbij en het bos lijkt eeuwig te zijn. Dan zie ik voor mij een boom met stevig lijkend laaghangende takken. Ik mijn jeugd vond ik het erg leuk om in bomen te klimmen en ik hoop dat mijn handigheid erin niet verloren is gegaan. En dat die verdomde leeuw niet in bomen kan klimmen. 'Klim een boom in!' roep ik naar Nathan en ik heb ondertussen mijn boom bereikt. Zo snel als ik kan, klim ik de takken in, hoger en hoger. Ik hoor een luid gebrul onder mij en de boom schudt, wat mij aanmoedigt om nog sneller te klimmen dan ik al doe. Pas als ik het gevoel heb al een paar meter hoog te zitten, durf ik even pauze te nemen om te kijken hoe het staat. De leeuw staat onder mijn boom en probeert er in te komen. Echter is het beest te groot en zijn vleugels zitten hem in de weg. Pfieuw, ik ben veilig.
Alleen dan weet het beest mijn gevoel van veiligheid snel uit te schakelen. Hij heft zijn staart en scherpe objectielen vliegen mijn richting op. Enkele worden tegengehouden door de takken, maar er zijn er genoeg die mij bij in de buurt komen en ik klim snel naar een andere tak in de hoop te te ontwijken. Als ik een stekende pijn in mijn been voel, weet ik dat ik geraakt ben. Op het moment heb ik geen enkel idee hoe ik hieraan moet ontsnappen. Ik wil het eigenlijk niet toegeven, maar ik heb nu toch echt hulp nodig. Anders zal ik sterven aan de verwondingen die de scherpe objectielen van de leeuw nog wel zullen veroorzaken als ik hier blijf zitten.
'Nathan, help!' roep ik dan, ondertussen bezig het volgende salvo van de leeuw te ontwijken.

---

Stenenlikker

Nathan Sem Levine
Rhys achtervolgt me al snel en samen rennen we zo hard als we kunnen. "Klim een boom in!" hoor ik Rhys van achter me roepen. Ik zie hoe hij naar een boom rent en er vlug inklimt. Ik kijk snel om me heen om te kijken of ik ook een geschikte boom kan vinden en hoor dan een luid gebrul achter me. Als ik omkijk, zie ik hoe de leeuw onder Rhys zijn boom is blijven staan. Goed idee, Rhys! Nou kan ik er lekker vandoor! Zachtjes draai ik me van de jongen weg en sluip ervandoor. "Nathan, help!" Ik zucht en draai me om, zodat ik weer zicht heb op de leeuw. Rhys zit diep in de problemen, maar waarom zou dat mijn probleem zijn? Eigenlijk heb ik zin om er heel hard vandoor te rennen en Rhys hier lekker achter te laten, maar de jongen overleeft het niet zonder mij. Eentje minder in het spel is wel handig, maar daarentegen zal ik wel direct weer alleen zijn. En daar heb ik eigenlijk geen zin in. Straks leven er hier nog meer van die beesten. Nu is het nog een leeuw alleen, maar wat als het er straks meer zijn? Met een zucht kijk ik richting het beest. Ik moet iets verzinnen om het te verjagen. Eigenlijk kan het me vrij weinig schelen wat er met Rhys gebeurd, maar ik heb nou eenmaal zijn spierkracht en denkvermogen nodig wil ik het hier overleven. Maar hoe krijg ik het beest weg? Zou het bang zijn voor vuur? Bij de boom naast me breek ik een twijgje af. Snel verzamel ik een hoop bladeren bij elkaar en houdt het als een bundeltje bij elkaar. Met een dunner takje bind ik het hoopje bladeren op de punt van de dikke, lange tak die ik op de grond vind. Met wat moeite kras ik wat boomschors van de boom af en leg het bundeltje op de grond. Uit mijn tas haal ik de vuurstenen en tik ze tegen elkaar. Als ik opkijk, zie ik dat Rhys het steeds moeilijker krijgt, ik moet opschieten. Het tikken van de stenen zorgt voor een vonkje dat zachtjes op het schors valt. Ik blijf doortikken, totdat het schors en de bladeren beginnen te smeulen. Snel berg ik de stenen weer op en grijp de tak van de grond. Een ronde vuurbal hangt nu aan het einde van de tak en de vlammen likken onrustig aan de bladeren. Ik hoop maar dat dit werkt. Schreeuwend ren ik op de leeuw af, in een poging hem af te leiden. Zwiepend met het vuur probeer ik het dier achteruit te jagen. Het dier zal mijn genialiteit en spierkracht noodlottig ondergaan

---

It's never gonna happen, Guys.