• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ HaiHaiHai ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Mijn topics]


    Your make-up is terrible

    {Ik wist niet precies waar ik kon beginnen, dus ik heb wat verzonnen.}

    Lavina Tara Carré
    Ik lig al minstens drie kwartier in bed. De lakens heb ik in mijn slaap van me afgeschopt: Hoogstwaarschijnlijk oververhitting, aangezien ik ook bedekt ben met een laagje zweet. Ook loopt er een traanspoor over mijn wangen- Gelukkig weet ik niet meer wat ik heb gedroomd. Drie kwartier lang heb ik ongedurig op de slaap liggen wachten, slaap die niet wil komen. Nu zwaai ik mijn benen over de rand van het bed, en wrijf de tranen weg. Ik niet precies wat ik wil doen vandaag, maar ik heb geen zin om te blijven liggen. Het lijkt nog donker om me heen, maar volgens mij is het al ochtend. De rest van de slaapzaal is nog stil, dus ik schat het rond half 6. Met een kreun kijk ik naar het gekreukte uniform naast mijn bed, maar trek het toch aan, behalve mijn schoenen en sokken; die laat ik liggen. Langzaam loop ik de hal in, die veel te schel verlicht lijkt te zijn. De wanden zijn ongezellig, en de vloer is vies. Ooit heeft het hier er vast mooi uit gezien, lang vergane glorie.
    Ik laat me langs de muur naar beneden vallen, naast de deur die naar de isoleercellen leiden. Misschien werkt het beter als ik me weemoedig voel, of als ik me melancholiek voel. Ik kijk naar mijn arm. Ik haal diep adem, en knijp dan mijn ogen stijf dicht. Trillerig haal ik nog een keer adem, en voel een steekje achter mijn ogen. Als ik mijn ogen open doe, is mijn hand vervormd tot een bruine, harige poot, met lange, grijze klauwen. Er komt een opgewonden piepje uit mijn mond, en kijk snel naar de deur, die lichtelijk weerspiegeld achter me. Ik zie tot mijn grote telleurstelling dat mijn ogen zeker geel zijn geworden, maar dat alleen mijn arm een extra dierlijk trekje heeft aangenomen. Ik zucht, en mijn achterhoofd bonkt tegen de muur. Deze inrichting is bedoeld voor jongeren met een bijzondere gave: Ik zit vast vanwege een bijzondere gave die ik nauwelijks heb.


    Tijd voor koffie.

    [Mijn topics]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ Vraagje, hoe zijn ze er eigenlijk uit? En de verandering doet die zeer of?]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    {mijn topics}


    welkome to my garden of fantasy

    Raffaël Seager-Hybride
    Trillend schuif ik nog wat dichter naar de koude muur toe. Ik heb de avond onder mijn bed doorgebracht uit angst dat ze me kwamen halen en mijn vleugels eraf zouden knippen. Die enge onderzoekers met emotieloze gezichten, die naar je staren alsof je gewoon een object bent, iets om mee te spelen.
    Ik druk mijn kussen tegen mijn gezicht en snuif, zoals ik gewend ben thuis te doen als ik bang ben. Maar in tegenstelling tot het kussen thuis ruikt dit kussen muf en niet vertrouwd. Ik snik en duw het weer van me af. Waarom zit ik hier nou eigenlijk? Ze zeiden vanwege mijn gave... Dus ze willen iets met mijn vleugels. Het moet wel!
    Automatisch span ik de spieren in mijn schouders aan, de manier om mijn vleugels in te trekken een klein dun oppervlakte van veertjes op mijn rug.
    Mijn buik knort, hoe lang zit ik hier eigenlijk al? Ik heb geen enkele keer gedurfd de deur van mijn kamer uit te gaan, op die paar keer na dat onderzoekers me kwamen halen. Tot nu toe hebben ze me alleen maar mijn vleugels laten in en uitklappen, en hun grootte gemeten. Ook de snelheid van het uitklappen werd in de computer gezet. Het is niet dat ik niet nieuwsgierig ben waarom ik vleugels heb, maar eigenlijk wil ik daar zelf achter komen, in het bos, of in mijn kamer. Het liefst blijf ik uit die koude kille belichtte laboratoria.
    Ik snik terwijl ik aan mijn huis denk, mijn ouders, die altijd aardig tegen me zijn geweest, maar die wegkeken toen ik opgehaald werd... Me in de steek lieten...
    Trillend krul ik mezelf op terwijl mijn ogen prikken van de opkomende tranen.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    {Mijn karakter zat er al, maar daar verzin ik iets op.}

    Dean Edward Collin Rosper
    Op mijn gemak loop ik door de hal, waar ik ook de slaapkamers van de monsters zie. Hybrides. Een spotnaam, een naam té goed voor deze afgrijselijke wezens. Het zijn geen mensen, het zijn geen dieren. De aanpak van de andere onderzoekers is naar mijn mening te zwak. Hoe verwacht je respect en ontzag als je daar niet je best voor doet. Ik grinnik in mezelf, maar in de stille gang lijkt het een hels kabaal. Verderop in de gang hoor ik een geluidje dat me bijna opschrikt -bijna, ik schrik nooit- en loop snel door. Iemand die nu uit bed wordt betrapt, kan van mij een goede straf verwachten. Vlak voor ik de hoek om ben, sta ik stil. Langzaam scan ik de ruimte, die leeg lijkt te zijn. Behalve bij isoleercellen, waar ik enkel op ooghoogte kijk; de meeste monsters durven daar niet eens in de buurt te komen. De lege hokken zijn taboe voor hen om over te praten- iets waar ik me niet bepaald aan houdt. Luid erover praten in de eetzaal levert fijne reacties op . De gangen zijn fel verlicht door schelle tl-lampen, maar ze verdrijven de nacht niet. Het synthetische witte licht zal nooit ook maar in de buurt komen van daglicht. Ik onderdruk een gaap- Normaal ben ik nooit moe, maar om een vage reden was vannacht een uitzondering. Om mij wakker te houden, bedenk ik me het onderzoek van de nieuwste Hybride. Een jongen, wiens naam met een R begint -Namen onthoudt ik niet zo vaak als ik de mensen in kwestie niet belangrijk vind- Werd uitgebreid bekeken. Zijn vleugels werden opgemeten, maar de aanpak was zacht. Onder luid protest van mij, maar het mocht niet baten. De jongen werd behandeld als een mens. Ik snuif verontwaardigd lucht naar binnen, maar keer dan om.
    Ik vraag me af wat er nu in de slaapzalen gebeurd. Zouden ze daadwerkelijk slapen? Sliep hun soort überhaupt wel? Ja, dat wel. Ongedurig draai ik me weer om, zodat mijn ijsbeer-route voor de rest van de avond vast staat.

    [ bericht aangepast op 6 sep 2013 - 18:04 ]


    Tijd voor koffie.

    Eres Elena Slowayk - Hybride.

    Mijn vingers gleden over de witte muur toen ik wakker werd. Mijn bed, zat achterin bij de muur. Iets dat ik zelf op zich niet zo erg vond. Ze opende haar ogen, welke door de zaal gleden, en vaststelde dat er niemand wakker was waarna ze haar uniform in een sneltrein vaart aandeed. Ze ging even met haar vingers door haar haren, welke gelijk al goed zaten. Ze begon zacht de kamer uit te lopen, waarna ze op de gang uit kwam. En dan, dan sta ik recht tegenover Dean Rosper. Een van de onderzoekers. Ik zet een glimlachje om mijn lippen en kijk vriendelijk naar hem. "Goedenmorgen Meneer Rosper, U bent er al vroeg uit." Ik glimlach nog even en loop dan langs hem naar de recratiezaal waar ik mezelf neerzet in een van de zetels en een random boek pak en begin te lezen. Ik kijk even rond, en kijk dan in de spiegel naar mijn tanden en ogen. Welke beide zijn veranderd, waarschijnlijk vannacht gebeurd, en laten we het dan nog niet hebben over die belachelijke nagels. Oké ze zijn niet zo lang, maar ze krabben mensen zo kapot als ik dat zou willen. Niet dat ik dat wil natuurlijk, maar de onderzoekers zouden het geweldig vinden. Ik zucht en leg het boek op een van de tafeltjes en liep terug de gang op. Naar de kamers waar Raffaël lag. Ze had al vanaf de dag dat de jongen hier gebracht werd in zichzelf afgesproken de verzorging over hem te nemen. "Raffaël? Ben je oke?"

    [ bericht aangepast op 6 sep 2013 - 19:47 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Cloe Marianne Feline Rivière

    Langzaam open ik mijn ogen. Ik hoor wat gestommel en door mijn wimpers zie ik Eres de kamer verlaten. Moe doe ik mijn ogen weer dicht. Ze hadden me de vorige dag een plant laten groeien en ik ben er nu nog moe van. Die klote onderzoekers ook. Ze behandelen ons als dingen, de meeste noemen ons niet eens bij onze namen. Ze zijn zo gemeen en koud dat ze niet eens meer menselijk lijken. Hoe zou het nu met Gill gaan? Ik hoop dat hij het goed heeft. hoe zou hij aan eten komen? Hij moet vast honger hebben nu ik er niet meer ben. Ik moet hier snel wegkomen. Misschien is hij opgepakt. Misschien is hij in een weeshuis gestopt of heeft hij een pleeggezin. Of misschien is hij in een cel gestopt. Ik heb gehoord dat als er geen plek meer is in het weeshuis dat ze kinderen gewoon in cellen stoppen. Misschien is hij wel dood. Niet aan denken. Hij leeft nog en ik moet zo snel mogelijk naar hem toe gaan. Ik moet weg. Kut centrum. En ik gleed langzaam weer naar het nachtmerrie-land. Waar ik droomde dat Gill werd achternagezeten door politie agenten die transformeerde in onderzoekers die hem wouden ontleden.


    welkome to my garden of fantasy

    Josephine Eve "Josy" Valo - Hybride - Telekinese

    Ik leg in mijn bed met mijn ogen geopend. Om me heen hoor ik altijd zachte geluiden van kinderen die in hun slaap snurken, praten of gewoon zich omdraaien. Veel slaap ik hier niet, diep ook niet. Meestal ben ik vermoeid wat me extra chagrijnig maakt, maar ik vertrouw niemand hier. Net zoals de onderzoekers. Ik heb nooit veel met de krachten gedaan waardoor ze erg onderontwikkeld zijn voor mijn leeftijd, wat ik ze heb horen zeggen tenminste. Ik weiger het dan ook groot en deels te gebruiken waardoor het nog niet veel verbeterd is, enkel als ze me écht weten te dwingen. Maar ik ben een harde, vaak ik heb ik al veel ergere dingen doorstaan op de straat en bij mijn pleeggezinnen dan de dingen die ze hier doen.
    Uiteindelijk laat ik mezelf in mijn ondergoed uit het bed glijden. Ik schaam me niet voor mijn lichaam, maar ik hou absoluut niet van het redelijk weinig bedekkende uniform. Mijn tatoeages komen erover onderuit of tussenuit, terwijl ik ze het liefst groot en deels bedekt houd. Ik ben sowieso niet erg van het rokjes type en de blouse die erbij zit spant altijd redelijk strak om mijn borsten heen omdat ze redelijk groot zijn voor mijn smalle postuur. Ik trek het rokje omhoog over mijn dijen heen en knoop daarna de blouse vast. Mijn oranje haar hangt warrig om mijn gezicht heen, maar het maakt me weinig uit. Ik smaak een snelle, slordige haar en loop de slaapzaal uit, volgens mij zijn er wel meer mensen wakker, maar niet veel echt op.
    Ik vraag me af wat ze in petto hebben vandaag en of ze me nu eens weten te breken. Tijdens mijn afkicken was ik zo goed als nutteloos omdat ik me nergens op kon concentreren en groot en deels alleen maar gepijnigd in bed lag. Daarna heb ik nooit echt zover toegegeven dat ze de kans krijgen om mijn gave te laten ontwikkelen. Ik slof de gang door en negeer zowat iedereen die ik tegenkom. Sommige krijgen een dodelijke blik als ze in de weg lopen, eigenlijk ben ik met helemaal niemand bevriend hier. Ook mijn eigen schuld, ik stoot iedereen zoveel mogelijk af. Ik begeef mezelf al sloffend naar de eetzaal waar ik in een stoel neerplof. Het is nog geen etenstijd, maar toch ga ik altijd hierheen. Dan had ik tenminste de plek die ik wilde hebben en ik zou op tijd zijn. In de recreatieruimte was toch niet te doen.

    [ bericht aangepast op 6 sep 2013 - 20:07 ]


    Your make-up is terrible

    {waar is trouwens het laboratorium?}


    Emile William Jack Starlek

    Ik strijk de lakens van mijn bed glad zodat alles er perfect uitziet. Ik trek de la van mijn kastje open en pak het bovenste notitie boekje van het stapeltje en een pen. Daarna doe ik de la dicht en verlaat ik de slaapkamer. Met mijn notitie boekje onder de arm en mijn pen in de borstzak van mijn labjas doe ik de deur van de eetzaal open. Ik zie al een van de onderzoeks objecten zitten maar negeer haar volkomen. Ik ga aan een tafel zitten en lees mijn aantekeningen door. Ik maak nieuwe hypotheses en aantekeningen. Gister had ik een onderzoek gedaan met het object transformatie. Het meisje bij de naam Lavina Tara Carré noemt. haar gaven bleken niet erg ontwikkeld te zijn. Het meisje kon maar met moeite een arm veranderen. Ik vraag me af hoe ze dat doet. Theoretisch gezien is dat bijna onmogelijk. Behalve als ze een soort supersnel veranderende genen heeft. stel dat ze helemaal kan veranderen in een dier zou ze dan dingen kunnen eten die voor mensen giftig zijn maar voor het dier niet? Dat moet ik proberen als het zover is. Helaas gaat dat waarschijnlijk nog een tijdje duren. En dan die gele ogen. Waarom blijven die na een transformatie is een oog makkelijker te veranderen dan een arm? Of heeft ze meer van die zogenaamde super genen in haar oog? Misschien moet ik een extract van haar oog nemen en dat onderzoeken. Ik haal mijn pen van mijn papier. Mijn notitie boekjes zijn zowel een dagboek als boeken voor onderzoeken. Ik schrijf er elke gedachte in op die ik heb. Ik heb dus ook wel meerdere hoofdstukken over de geheugenwisser. Die Daniel Michael Gabriel DiRosilia is gevaarlijk. Misschien moet ik hem liquideren tijdens een onderzoek, zeggen dat het een ongeluk is. Nee, ik zal hem eerst helemaal moeten onderzoeken. Of anderen dat laten doen. Ik heb geen interesse in mijn geheugen te verliezen. Als ik nou wist hoe zijn gave werkte kon ik misschien er iets aan doen. Of op zijn minst enige bescherming voor mijzelf vinden. Ik zuchtte en klapte mijn notitie boekje dicht. Ik legde de pen ernaast en ging achterovergeleund voor me staren. Tijd om wat dingen te overpeinzen.


    welkome to my garden of fantasy

    Daniel Michael Gabriel DiRosilia

    ''Adem in, adem uit, adem in..'' Mompel ik zachtjes voor me uit.
    Ik druk me nog verder weg in het hoekje van de isoleercel, altijd wou ik graag in hoekjes zitten. In klaslokalen zorgden ik altijd dat ik in de hoek zat. Niet alleen omdat ik me dan kon terug trekken van de wereld om me heen maar vooral omdat ik dan alles kon zien. De grote van de ruimte, het ongeduldige geschuifel van voeten op de vloer. Afwachtende leerlingen die omdat seconde hun blik afwende naar de klok. Leraren die een slok van hun inmiddels lauwe koffie nemen. Maar hier zijn geen klaslokalen, alleen koude lange tafels. Grijze muren, metalen bedden en dunne matrassen. Beangstigende wetenschappers in lange jassen. En het ergste van alles, de isoleercellen. Kleine bedompte ruimtes waar je 24 uur of langer in je eigen zweet moet zitten, geen airconditioner te vinden. Maar dat is nog niet eens het ergste, het ergste is de ruimte het kleine vierkant dat op me drukt zodat ik bijna geen adem meer kan halen. En daar besteed ik nu de helft van mijn tijd in. Omdat ik sukkel ben met een veel te kort lontje en geen zelfbeheersing. Als tijd verdrijf heb ik besloten mijzelf gitaar te leren spelen. In mijn hoofd. Vroeger kon ik eindeloos met open mond naar mijn oudere broer staren die moeilijke liedjes en akkoorden zo uit het instrument kon toveren. Wonderlijk. Ik heb altijd een goed geheugen gehad, eindeloos speel ik de zelfde liedjes in mijn hoofd. Zo vaak dat ik waarschijnlijk als je mij een gitaar zou geven ik zo ook echt zou kunnen spelen. Fm, A, BB.. midden in mijn akkoord gaat de deur open en komt wat waarschijnlijk een zwak licht van de tl buizen in de gang is maar voor mij nu als een zonnestraal die recht in mijn ogen schijnt op me af. Mijn straf zit er op. Nu moet ik niks meer laten blijken van mijn angsten en gewoon keiharde Daniel worden.

    [ bericht aangepast op 6 sep 2013 - 21:53 ]


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    annickemiek schreef:
    {waar is trouwens het laboratorium?}


    [In de beginpost staat een plattegrond.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Nathan James Gibson
    Gefrustreerd sprong ik op en van de bank in de recreatiezaal. Ik had geprobeerd wat van Paisley’s vroegere gedichtenbundels te lezen, maar de poëzie maakte me alleen maar boos. Toch waren de rijmen over de dood intrigerend, dat wel. Vooral omdat ze NIET EENS IN DE BUURT KWAMEN van hoe ik me nu voelde. Dat rotkind. Die gemene, afschuwelijke, egoïstische bítch. Ze had zichzelf gewoon pál voor mijn ogen van haar leven beroofd. Ik was woedend, maar meer omdat dat makkelijker te verdragen was dan het verscheurende verdriet en de oorverdovende die ik voelde. De bundels lagen nu her en der verspreid door de zaal. De meesten lagen open, en er waren pagina’s dubbelgevouwen en uitgescheurd toen ik ze in het rond gesmeten had.
    Ik liet me voorover vallen en stompte de bank, ramde hem aan gort. Het had niet veel effect. De bank verschoof een stukje, en er verschenen wat deuken in de bekleding, waarvan ik wist dat niemand ze meer zou zien zodra er iemand op ging zitten. Zuchtend hervatte ik mijn spring-bezigheidstherapie.
    Ik zou vast nooit meer slapen.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.