Derrick Ryder.
Op het eerste had ze niets geantwoord, waarop hij maar genoegen nam. Het tweede echter, daar schudde ze snel haar hoofd op.
‘Nee, Jared is aardig. Hij heeft niets gedaan.’ Een opgeluchte zucht klonk uit zijn mond, waarbij hij zijn donkere poelen sloot alvorens haar weer aan te kijken en zo haar gemeende glimlach te begroeten. Haar handen loslaten deed hij in feite niet, ze had een fijne, zachte aanraking die hij nog niet wilde opgeven. ‘Vandaag was gewoon te spannend voor een dag uit mijn leven.’ Zijn mond vertrok even, zijn gezicht wendde hij van haar af, aangezien hij een gepijnigde blik kreeg. Haastig veranderde hij dit met een meelevende glimlach. Het was nu immers nooit fijn om je vrienden te zien sterven door wie dan ook – al leek het in dit geval eerder een “wat”.
‘Dat is… te begrijpen,’ besloot hij toen te zeggen, zijn duim streelde onbewust kort over haar ene hand heen. Ze stonden redelijk dicht bij elkaar, waardoor hij ook wat naar beneden moest kijken – Chrissie was nu eenmaal kleiner dan hem. ‘Maar dit gaan we halen, wij alledri – eh,’ Hij fronste toen hij de dame van net eveneens weer herinnerde, ze had zich niet voorgesteld dus wist hij haar naam niet. ‘Correctie, wij alle vier,’ grinnikte hij toen schaapachtig. Derrick keek niet op of om, hierdoor wist hij niet dat ze nog achter hem zat. Voor hem bestond Chrissie alleen nu, en dat hij momenteel een belofte opnoemde die hij niet kon waarmaken, ging volledig langs hem heen. Derrick kon tenslotte niet weten of ze het zouden redden, misschien zou één van hen wel de pijp uitgaan, het loodje leggen – wist hij veel. Hij was echter niet zoals zijn broer die, met zijn wetenschappelijke en bijna emotieloze karakter, het eerlijk zou vertellen; dat ze wellicht geen kans op overleven hadden. Nee, de jongeman wilde Chrissie alleen gerust proberen te stellen.
Opeens stond ze op om vier kopjes uit het witte keukenkastje te halen, het trillen van haar handen was gelukkig wel wat verminderd. Met een klap kwam hij terug in de werkelijkheid, waardoor zijn blik ook richting het andere meisje schoot, die er simpelweg nog zat. Hij had gedacht ze zich allang uit de voeten had gemaakt, maar iets in hem vertelde dat het ook niet lang meer zou duren. Chrissie schonk in alle vier de koppen zwarte koffie, terwijl Derrick maar zijn mond hield. Hij wist dat Jared waarschijnlijk heel moeilijk zou gaan doen over dit goedje, aangezien hij het haast nooit dronk – hij was een theefreak.
‘Zorgt er iemand voor dat de koffie bij Jared komt?’ Ze klonk vermoeid, waardoor hij zijn vingers begaan over haar rug liet glijden. ‘Dan ga ik de was insteken.’ Hij had nog wat erop willen zeggen, maar dit voorkwam de andere meid door direct overeind te komen.
‘Ik doe het wel, dan kunnen jullie tortelduifjes weet ik veel wat gaan doen,’ mompelde ze, terwijl ze al één van de mokken pakte en richting de huiskamer vertrok. Ze gaf hem nog een korte blik, waar hij enkel een wenkbrauw vragend de lucht door in gooide. Zo zeg, zij was met het verkeerde been uit bed gestapt. Hierdoor schoot hij een verbaasde blik naar Chrissie, die echter al de kleding van de grond afhaalde en richting de waskamer beende. Totaal alleen stond hij opeens in de keuken en terwijl hij zich werkelijk afvroeg wat hij in hemelsnaam fout had gedaan, zocht hij doelloos naar melk en wat suiker – dat hij erin gooide toen hij het uiteindelijk gevonden had. Vervolgens roerde hij erin en nam een grote slok, alvorens hij met zijn eigen mok en één voor Chrissie richting het waskamertje liep, naast de keuken. Deze zette hij allebei op een plank waar verschillende schoonmaak – en wasmiddelen stonden, om vervolgens de lichtgetinte jongedame naar hem toe te draaien. Zijn beide handen zette hij tegen de droogtrommel aan, waardoor ze eigenlijk ‘gevangen’ stond tussen zijn armen. De droogtrommel bevond het namelijk achter haar, waar ze al tegenaan stond.
‘Liefje,’ zuchtte hij zachtjes, waarop hij toch een hand door haar bruine haren liet gaan. ‘Je ziet er vermoeid uit, ik neem de was wel van je over. Ik weet, net zoals de anderen, dat het een ongewone dag is, maar het gaat op dit moment helemaal niet goed met je, en…’ Hij zweeg even, zette zijn hand terug op de droogtrommel en liet zijn ogen in die van haar doordringen. ‘ik wil graag dat je aan jezelf denkt, je houdt dingen binnen.’ Kort wreef hij zijn lippen over elkaar heen.
‘Dus tortelduifje,’ grinnikte hij plagerig, door wat het meisje hen net noemde, om haar wat op proberen te vrolijken. ‘stort je hart bij me uit en drink je koffie.’
Jared Ryder.
Hij liet zijn ogen over de boeken glijden die ze op de boekenplank had staan, op zoek naar iets dat hij in de tussentijd allicht kon lezen. Na een tijdje doelloos op de stoel te hebben gezeten, was hij maar opgestaan omdat het te lang duurde in de keuken. Op zich had hij wel willen controleren of ze überhaupt nog leefden, maar hij bedacht zich dat hij enkel meer had kunnen schamen. Immers waren er nu twee vrouwen en hij had geen flauw idee hoe hij daarmee om kon gaan, hij scheen al redelijk raar in de buurt van Chrissie over te komen. Derrick daarentegen leek zich wel op zijn gemak, een beetje teveel op zijn gemak dan hem goed was eigenlijk. Hij moet niet zomaar halfnaakt door een vrouw haar huisje lopen terwijl ze haar pas net kenden, en daarbij ze was zich vast rot geschrokken. Al voor jaren zat er een muur tussen de vrouwen– en de mannenkant. Om nu zomaar dingen te laten zien bij het andere geslacht, daar kon hij verder niet over uit komen…
Opeens klonk er een harde klap die zijn gedachtegang doorbrak, waardoor Jared opschrok en om zich heen keek. Het was Montana die een kop hard op het tafeltje had gezet, en aan haar humeur te merken was ze niet bepaald in een goede bui. O, o, uitkijken Jared, dit was een dangerzone – niet alleen gehoord van dergelijke mannen, maar ook gelezen in een boek. Het ging erover dat vrouwen soms wel eens over de kleinste dingen uit hun slof schieten en, mocht je iets fout hebben gezegd, ze een hele stortvloed aan allerlei zooi over je heen gooiden. Jared was een gecompliceerd man en hij wist absoluut niets van “liefde” of laat staan “vrouwen” af, hij wilde hen liever uit de weg gaan, maar nu zat er niets anders op dan de confrontatie aangaan, leek het zo. Voorzichtig liep hij terug naar de stoel, om hier plaats te nemen, en keek naar de bruine vloeistof wat op de tafel lag. Koffie.
‘Hier heb je koffie,’ vermeldde ze dan ook wat overbodig, nadat ze languit op de bank was gaan liggen. ‘Als je suiker of melk erin wilt, dan moet je dat zelf maar gaan halen.’ Derrick gezien, zou hij haar nu allang van top tot teen hebben bekeken, omdat daar nu de kans voor was; ze lag immers languit op de bank. Alleen Jared daarentegen voelde zich nu al lichtelijk ongemakkelijk worden, terwijl hij daar zo stijf als een hark in een stoel zat. Toch besloot hij het erop te wagen, waardoor zijn donkerbruine poelen over haar gezicht gleden en toen ze het niet door leek te hebben, bestudeerde hij traag de rest van haar lichaam. Ze had een slank lichaam, blanke huid en roodgekleurde, mooie haarlokken die over haar boezem vielen. Gelijk toen zijn kijkers hierop vielen, draaide hij zijn hoofd weg en kleurden zijn wangen iets rood. Hopelijk had ze het niet opgemerkt! Hij had namelijk ook iets gelezen over dit, en hij wilde absoluut geen klap in zijn gezicht… Laat staan ergens anders!
‘Bedankt, dame, maar eh,’ stamelde hij lichtjes, zijn poelen nog altijd niet naar haar toe gericht. ‘…ik drink mijn koffie zwart.’ Besloot hij toen maar te zeggen na een paar ellenlange seconden. Hij durfde niet tegen haar in te gaan, het leek een ongelooflijk slecht idee om nu tegen een boze vrouw in te gaan. Hij nam er een kleine slok van en durfde haar nu wel aan te kijken, of in elk geval naar haar. ‘Waarom bent u – eh, waarom ben je zo boos?’ corrigeerde hij zichzelf. Ze zou het vast vervelend vinden, mocht hij haar telkens “u” noemen.
Quiet the mind, and the soul will speak.
