[RPG] The Demons Port 01 - Speeltopics

Uit het niets zijn de mannen en vrouwen, al voor jaren, opgesplitst in twee delen. Niemand heeft een idee hoe het komt en doen er ook geen moeite voor om het te veranderen.
Doordat er nu moeilijk kinderen kunnen komen, zijn er nu niet zoveel mensen meer over. Liefde is dan ook niet veel te vinden in de wereld of ze zijn homoseksueel of gaan toch stiekem naar het andere deel toe waar de andere sekse woont – waarvoor ze wel eerst de enorme muur over moeten klimmen die de seksen scheidden van elkaar. Wat onmogelijk is, want er zijn bewakers die de muren beschermen. Men heeft een illegale manier gevonden om er onderdoor te gaan in een geheime tunnel, waar vrouw en man elkaar ontmoeten of zelfs naar de andere kant van de muur kunnen komen.
      Maar als de wereld word aangevallen door ontelbare zombies, dan moeten ze hun handen in elkaar slaan om de invasie tegen te houden en de zombies terug te dringen naar hun eigen wereld. Ze moeten de poort sluiten van de demonenwereld waar de zombies doorheen komen, maar dit kunnen ze pas doen als de bewaker van de poort dood is.
Redden ze dit wel? En wilt iedereen wel samenwerken of zijn ze zo erg uit elkaar gegroeid dat ze toch liever bij hun eigen sekse willen blijven?

Foto's:


Regels:
- 16+ is toegestaan.
- Als je iemand wilt vermoorden moet je eerst toestemming hebben van die user zelf.
- Alleen je eigen personage besturen en niet die van een ander.
- Ik wil dat je post minstens 7 zinnen lang is (meer is altijd beter natuurlijk).
- Er bestaan geen perfecte mensen in het echte leven, dus ook niet in deze RPG. Let daar op.
- Als er een nieuw topic aangemaakt moet worden, vraag dan eerst toestemming aan mij [Osaki of Don]. En als ik niet online ben wacht dan gewoon rustig af op mijn antwoord.
- Naamveranderingen doorgeven aub.

Vrouwen:
- Montana Kenley Fonteyn; Astris - 11 juli tot 22 juli op vakantie.
- Jacky Kendra Smith; Makaveli
- Chrissie Annabeth Jenkins; Kassiopeia - 3 juli tot 13 juli op vakantie ben/16 juli tot 28 juli op kamp.
- Valysa Vulturmir; Inanis - 16 tm 28 Juli op vakantie.

Mannen:
- Dimitri Ardakyi Ivashkov; Makaveli (Bewaker van de poort, demon)
- Derrick Nathaniel Ryder; Murdock
- Jared Ryder; Murdock
- Matthew Blythe; Kassiopeia.
- Dante Gunner; Makaveli.
- Cameron Micah O'Connor; Sigil - 4 t/m 15 juli op vakantie.

Weer in de ochtend (8 a 9 uur):
Het is een heel stuk opgeklaard, droog, maar dauw bevindt zich op het gras en de planten. Langzaamaan wordt het weer wat warmer en wordt het zo'n 18 graden.

Rollentopic. & Off-topic.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 18:05 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Montana Kenley Fonteyn
      Jared begint zich zwijgend aan te kleden en net wanneer ik denk dat hij niks meer gaat zeggen, begint hij te praten. ‘Mijn volledige excuses, Montana, het was niet de bedoeling om je slaap te verstoren. Vanavond zal ik aan je zijde slapen, zodat het wellicht beter zal verlopen.' Ik krijg niet de kans om te zeggen dat het maar een grapje was, aangezien hij alweer verder praat. ‘Een kennis vertelde me ooit dat hij beter kon slapen door de partner aan zijn zijde, hoewel het niet logisch in mijn oren klinkt. ‘In elk geval is het prima, ik zal vanavond naast je liggen – en nogmaals mijn verontschuldigingen.’
      Lichtelijk schud ik mijn hoofd, met een kleine, zwakke glimlach op mijn lippen. Ik kan haast niet geloven dat hij nog zo aardig tegen me is, terwijl ik gister niet echt heel erg aardig tegen hem was. 'Ik maakte maar een grap, maak je geen zorgen. Ik kon door iets anders niet slapen.' Zachtjes bijt ik op mijn onderlip. 'Het eh, was juist goed dat je hier was gaan liggen. Ik had je toch enkel wakker gehouden, nu heb jij tenminste nog wel kunnen slapen.' Ik heb absoluut geen zin om hier verder over te praten, maar Jared lijkt me beleefd genoeg om er niet over te vragen.
      Het even stil, waarna ik Jared vraagt of hij Chrissie wil melden dat ik Amy aan het begraven ben.
      ‘Dat zou ik graag willen doen, alleen dat is niet mogelijk,’ zegt hij met een lichte frons op zijn gezicht, terwijl hij naar me toeloopt. Ik knik lichtjes ten teken dat ik het snap. Ik had hem net alweer voor "de gek gehouden", dus het is niet zo raar dat hij het niet wilt doen. Ik zal een briefje moeten schrijven.
      ‘Montana, ik zou je graag willen vergezellen, zodat je niet alleen hoeft te gaan – mocht je dit goedkeuren natuurlijk,' zegt hij dan, tot mijn grote verbazing, wat ook duidelijk aan mijn gezicht te zien is.
      'Wat goedkeuren?' klinkt er nog een stem. Ik draai mijn hoofd richting het geluid en zie dat het Derrick is, die net een T-shirt aantrekt. Ik vind het ontzettend vervelend dat hij Jared en mij net nu komt storen, aangezien het hem echt helemaal niks aangaat. Chrissie mag hem misschien wel vertrouwen, maar ik vertrouw hem voor geen meter. Niet dat dat hem wat uit zou maken, gezien hij toch enkel aandacht voor haar heeft. Gelukkig zegt Jared net zoals mij niks, waardoor ik het gevoel krijg dat ik Jared wel kan vertrouwen. Derrick blijft echter van mij naar Jared kijken. ‘Gaan jullie samen vluchten en in een hutje op de weide wonen?’ grinnikt hij vervolgens. Ik pers mijn volle lippen op elkaar. Normaal gesproken zou het uit irritatie zijn, en ik had ik hem dan ook iets sarcastisch toegebeten, maar ik ben in alles behalve een bui om grapjes te maken en ik kan die van hem nu ook niet waarderen, al zal ik zijn grapjes waarschijnlijk nooit waarderen.
      ‘Derrick, ik zou het fijn vinden als je dit keer het ontbijt zal maken voor ons vieren, aangezien ik er immers niet ben voor een kleine tijd,' meld Jared. Aan de blik op Derricks gezicht te zien snapt hij er niks van, gelukkig. Toch knikt hij.
      Ik werp een korte blik op Jared en pak na een lichte aarzeling zijn hand vast. 'Laten we maar gaan,' mompel ik tegen hem, terwijl ik hem meetrek naar de deur. 'Vergeet niet de deur achter ons op slot te doen,' meld ik Derrick toch, waarna ik de deur van het slot haal, Jared het appartement uittrek en de deur weer sluit. Gelijk hierna laat ik Jareds hand los, aangezien ik door gister vermoed dat hij het niet geheel prettig vindt.
      'Bedankt dat je mee gaat. Ik waardeer het echt heel erg. Ik weet niet of ik in mijn eentje gekund had,' glimlach ik zwakjes. 'En het spijt me van gisteren. Ik had je niet zo mogelijk plagen. Het was gewoon even een goede afleiding...'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

      Matt had een lange nacht achter de rug. De bank onder zijn rug voelde harder aan dan ooit te voren en had de hele tijd tussen slapen en wakker zijn in geschommeld. Hij draaide zich om op de bank en duwde zijn fleece dekentje tot onder zijn kin, waardoor zijn tenen onder de rand uitstaken en zijn voeten meteen kou vatte. Een geïrriteerde zucht weerklonk, maar hij ondernam geen actie om het deken weer goed te leggen. Zijn ochtendhumeur groeide langzaam tot de grootte van een olifant.
      Boven hem weerklonken luide bonken, een geluid dat hij zo lang mogelijk probeerde te negeren tot de voetstappen zich van boven naar beneden verplaatsen en er opeens luid, “He, jij!” werd geroepen. “Waar is mijn beha?! Heb jij er met je vieze handen aan gezeten?”
      Matt kneep langzaam één oog open, maar kneep deze snel weer dicht door het verblindende licht dat plots aan was. Hij nam duidelijk de tijd tot hij weer wat kon zien.
      “Ik wist wel dat je zo’n vies mannetjes was. En houd je niet van de domme. Dat is dat ding dat deze twee ondersteunt.” Matt had geen idee wat ze eerst aan het doen was met haar handen, maar daarna omsloten ze haar borsten.
      Matt gromde duidelijk geïrriteerd. “Ga tegen een ander zagen, Boobs.” Met een dreun liet hij zich weer op de bank vallen. “Je kleding zit in de droogkast, of was je het van plan weer nat aan te trekken?”
      Met tegenzin schoof hij het deken van zichzelf af en sloeg hij zijn voeten over de rand van de bank. Betty zag er best boos uit omdat hij een kledingstuk van haar zou hebben. “Trouwens, je hebt niet eens wat te klagen. Jij bent degene die ongewenst mijn bed inpalmde.” Bij die laatste woorden klonk zijn stem nog nijdiger dan eerst. Hij was er helemaal niet mee opgezet dat ze dat had gedaan.
      Hij rechtte zich door zich af te duwen aan de bank en schuifelde op blote voeten richting de berging waar de wasmachine en de droogkast stond. Hardhandiger dan nodig trok hij haar kleding eruit en beende daarna met grote passen terug richting de woonkamer. De prop kleding duwde hij wat bruut in haar armen. “Hier heb je je kleding terug, nu wil ik mijn bed terug.”
      Nick, die al de hele tijd met opgetrokken wenkbrauwen had staan toekijken, kwam nu langzaam in beweging en boog zich naar Betty toe. “Maak je geen zorgen, hij gedraagt zich altijd als een klootzak in de ochtend. Over een uur of twee is hij weer normaal.”
      “Ik kan je horen, Nick,” bromde Matt, die het al geen nut meer vond om weer zijn bed in te kruipen. Zijn haar stond warrig op zijn hoofd, maar Matt deed er niets aan en slofte naar de keuken, daar smeet hij een zak brood op tafel en maakte koffie voor ieder die zin had in koffie, maar vooral op zichzelf. Hij zowat lastig op iedereen behalve zichzelf. Een ochtendhumeur had hem al altijd ontsierd, maar vandaag leek het extra fel te zijn toen hij op een stoel neerplofte met een zak brood, een pot choco en een flinke bak koffie. Buiten leek het weer ondertussen wat gebeterd te zijn. Je kon zien dat het nog de hele nacht geregend had, maar dat maakte niet zoveel uit.


      De veilige warmte van de avond voordien was weer verdwenen toen Chrissie eindelijk haar ogen weer opende. De open plek langs haar, deed haar twijfelen aan de avond voordien, maar zag er zeker wel beslapen uit. De zin om het bed uit te kruipen ontbrak haar duidelijk, maar uiteindelijk slaagde ze er toch in haar stroeve, naakte lichaam het bed uit te werken en stond ze recht. Ze voelde zich vreemd, zo naakt in haar eigen huis en daarom schuifelde ze ook meteen richting haar kledingkast en koos ze meteen een nieuwe outfit uit. Een simpele, die bestond uit een jeans, een loshangende blouse met daarover een vest om het af te maken. Er mochten dan wel zombies rondstruinen door de straten, dat betekende ze niet dat ze er als een slons moest bij lopen. Maar wel in iets gemakkelijk, wat de hele dag lekker zou blijven zitten. Haar haar deed ze in een makkelijke paardenstaart en na een wasbeurt en haar tanden goed te schrobben, sloop ze op haar blote voeten de badkamer weer uit.
      Vanuit de woonkamer klonken alweer stemmen. “Vergeet niet de deur achter ons op slot te doen,” hoorde ze Montana’s stem nog en daarna viel de deur dicht. Met een verbaasde blik kwam Chrissie de woonkamer binnenkomen en bleef even verward voor de deur staan. “Waar zijn die twee heen?” Voor de zekerheid sloot ze de houten deur en liep verder richting de keuken. “Wil je een ei?” vroeg ze hem uiteindelijk, aangezien ze niet eens wist of hij wilde ontbijten. Zelf deed ze dat wel, en daarom dekte ze de tafel ook maar en zette ze er brood, fruit en beleg op. “Heb je lekker geslapen?” Chrissie rechtte langzaam haar rug. Ze had heerlijk geslapen. Het was lang geleden dat ze nog zo goed had geslapen en Derrick was lekker warm geweest. Toch probeerde ze niet te hard terug te denken aan de vorige nacht, toch niet aan wat zij allemaal gedaan had voor ze zich er voor zou gaan schamen of er spijt van zou krijgen. Ze probeerde haar gedachten enkel op de positieve herinneringen ervan te richten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Cameron Micah O´Connor

"Voor zover het goed kan gaan" Had Dante geantwoord met een glimlach, nadat ik de opmerking maakte dat het niet zo'n gekke vraag was hoe het met hem ging. Ik glimlach terug. Dante begon te grommen dat hij haar niet wilde, vervolgens maakte Valysa een opmerking dat hij vies bier kocht, waardoor ze Dante natuurlijk alleen maar bozer maakte. "Lef? Ze is asociaal, dat heeft helemaal niets te maken met lèf." Gromt Dante. Ik open mijn mond om wat te zeggen maar klap hem eigenlijk gelijk weer dicht omdat ik besef dat het beter is om me hier buiten te laten. Ondertussen loopt Dante met ferme tred naar Valysa, die niet eens meer tijd had om mijn vraag te beantwoorden want Dante gooit haar al over zijn schouder.
"Doei Valysa." Ik ruik dat Dante zijn hamburger flink aan het verbranden is, dus zet het vuur maar uit. "Ik zou graag willen zeggen dat het een genoegen was, maar dat is het niet. Je oppasser mist je vast geheid, dus ga snel terug – voor er nog ergere ongelukken gebeuren," Ik krab even achter mijn oor. "eh...Doei Valysa" Ik zwaai maar vriendelijk en toch wat verward. Valysa begint zelf ook te grommen waar ik mijn wenkbrauwen alleen maar geamuseerd van ophaal." Hey, wie is hier nou asociaal bezig meneer o zo 'sociaal'. " Ze begint op Dante zijn rug te slaan en ik grijns. Alsof dat zou helpen bij hem. "Kan je me neerzetten misschien? Ik heb benen gekregen om te lopen." Nou begint ze nog te gillen ook. "Waarom heb jíj me uberhaupt ooit ingelaten man! Je loopt alleen maar te zeiken. Sinds ik hier ben man, kan je misschien ook normaal reageren?" Ze stopt eindelijk met tegenstribbelen maar Dante is al bijna bij de voordeur.. "Oh en wil je een geruststelling? Ik heb niet op je bril gezeten. En nee, meer details over hoe ik mijn behoefte doe ga ik je niet geven." Valysa gromt weer en ik begin te lachen. "Jullie beiden zijn eigenlijk zeer amusant. Ik heb nooit begrepen waarom er een muur is tussen mannen en vrouwen, en vrouwen en mannen elkaar kunnen haten maar jullie gedrag is gewoon hilarisch" zeg ik met een grijns.
"Ik weet niet wat jij nog meer wil zeikwijf. Ik heb je bedankt, klaar punt. Het is niet alleen ochtend voor jou idioot.Ik begrijp nu eindelijk eens even waarom we in eerste instantie zijn gescheiden. " Ik frons mijn wenkbrauwen. "Dat is bijna een belediging voor mij!" roep ik hen achterna met een grijns. Ik zie dingen niet snel als een belediging, en dat was het ook helemaal niet. Het was wel grappig om te zeggen, gezien de situatie.
Ik vind het ook niet erg als Dante Valysa de deur uit zet, niet heel erg. Ik ken haar niet, en ik heb geen vrouw meer gezien, of aangeraakt na haar. Dus opzich. Al zijn de herinneringen aan een vrouw heel fijn, en zou ik het niet erg vinden om weer soort van inter actie te krijgen met een vrouw. Nu maakt dat allemaal toch niet meer uit. Ik ben nu bij Dante, en hij en ik moeten nodig weer een gesprek aangaan.
Ik neem een slokje van de koffie en wacht op de bonk van een deur. Geen idee hoe lang dat gaat duren. Na slechts enkele minuten raak ik alweer verveeld, pak de mok koffie en loop achter Dante en Valysa aan, om weer geamuseerd toe te kijken terwijl hun bekvechten. Ondertussen neem ik kleine slokjes van mijn koffie.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Dante Gunner. •
'Eh.. Doei Valysa.' Zei Cameron. Hij grinnikte. "Zeg maar: 'Doei Cameron.' Zou wel zo aardig zijn," beet hij haar bijna vermakelijk toe. Er klonk een grom van het mens dat op zijn rug lag. 'Hey, wie is hier nou asociaal bezig, meneer o-zo 'sociaal'?' Ook afkomstig van het mens op zijn rug. Hij slaakte een zucht en legde haar goed op zijn rug, zoals je weleens zag bij een grote, volle zak met aardappelen of wat anders zwaars. Ze sloeg hem op zijn rug, maar het deerde hem niets – hij sloeg alleen even geïrriteerd zijn ogen ten hemel. 'Kan je me neerzetten misschien? Ik heb benen gekregen om te lopen.'
      "Alsof je dan mijn appartement zou gaan. Het is zo verleidelijk om je nog een trap tegen je hol na te geven," gromde hij tussen zijn tanden door.
'Waarom heb jij me überhaupt ooit ingelaten man! Je loopt alleen maar te zeiken.' "Zó verleidelijk.." En hij drukte zijn lippen op elkaar. 'Sinds ik hier ben man, kan je misschien ook normaal reageren?' Ze begon weer te bewegen – hoewel hij meer moeite had om zijn spullen op de grond te vermijden en aan de kant te trappen dan het aanhoren en vasthouden van de vrouw die Valysa heette – kwam er wel een perverse gedachte in hem op, wat hem een halve grimas op zijn gezicht gaf. 'Oh, en wil je een geruststelling? Ik heb niet op je bril gezeten. En nee, meer details over hoe ik mijn behoefte doe, ga ik je niet geven.' "Mooi, meer details hoef ik ook niet te weten," mompelde hij, terwijl hij een hele stapel met magazines aan de kant trapte – bedekt met vuile shirts.
Er klonk een mannelijke lach – nou, tenminste iemand die lol had. 'Jullie beiden zijn eigenlijk zeer amusant. Ik heb nooit begrepen waarom er een muur is tussen mannen en vrouwen en vrouwen en mannen elkaar kunnen haten, maar jullie gedrag is gewoon hilarisch.'
"Nog even en je hebt het een beetje teveel naar m'n zin." Zei hij richting Cameron met een halve glimlach.
      'Ik weet niet wat jij nog meer wil, zeikwijf.' "Dat je, je kop effe voor een seconde houd." Propte hij ertussen. 'Ik heb je bedankt, klaar punt. Het is niet alleen ochtend voor jou idioot.' "Verdomme, dat jou oppasser nog niet gillend is weggerend." Weerkaatste hij vermoeid terug. 'Ik begrijp nu eindelijk eens even waarom we in eerste instantie zijn gescheiden.' "Dat werd eens tijd," zei hij laconiek. Hij kreeg een gedachte in zijn hoofd hoe hij haar, haar mond kon laten houden – maar werd toen snel met zijn neus op de feiten gedrukt toen hij een kreetje hoorde. Nee, en zelfs dan, zou hij haar horen. 'Dat is bijna een belediging voor mij!' Riep Cameron met een grijns op zijn gezicht.
      "Nee, serieus, ben je doof of zo? Houd je kop effe." Zei hij geïrriteerd richting Valysa. En met dat hij dit zei, probeerde hij zijn hand over haar mond te doen.
      Hij stond bij de deur, maar een gevoel begon aan hem te knagen – iets wat hem zei dat hij de deur niet moest openen, dat hij haar niet buiten moest zetten in de vroege ochtend. Hij hoorde iets, heel zachtjes, en hij spitste zijn oren. Het klonk als een ontploffing – maar eenmaal hij goed probeerde te luisteren leek het weg te sterven, de stilte in. Er klonk niks meer, zelfs de zachte wind door de bomen niet. Hij fronste zijn wenkbrauwen, nadenkend en wantrouwend, en bleef daar nog even stilletjes staan om door de ramen te kijken wat er aan de hand was. Hij gaf een blik naar Cameron – of hij iets gehoord had. Cameron was echter geamuseerd naar hen aan het kijken met een bak koffie in zijn hand.
      Het leek net alsof het al die tijd een stilte was buiten en met dat hij daar voor een paar stille minuten stond en niks meer kon horen, was hij toch besloten dat hij haar buiten zou zetten. Hij opende de deur en zette haar ietwat ruw neer op de grond. De enormgrote ramen in de gang was het eerste waar hij naar keek. De kou in de gang ontmoette zijn gezicht – wat hem eraan deed denken dat hij nog even naar de winkel moest gaan, met tegenzin, maar eerst zou ze haar wegwerken – ze moest alleen nog de gang, wat hij meer een chique lange balkon vond, aflopen richting de trappen en die aflopen om vervolgens met haar mooie kontje zich naar huis te begeven.
"Je weet hoe je terug moet, dus ik houd je handje niet vast. Veel plezier," knipoogde hij – vermakelijk dat hij was, dat hij haar nu buiten zette. "Jammer genoeg kwam het niet tot hetgeen waarvoor ik je binnen bracht, maar hey, we hebben altijd nog de volgende keer hé – liefste." Ging hij met een enorm sarcastische toon verder – alsof hij haar niet in zijn bed zou willen hebben.
      Boom. Hij keek op van Valysa, beide richtingen in. De linkerkant was de uitzicht bezoedeld met dikke rookwolken en als hij zijn ogen half dichtkneep, zag hij in de verte tientallen zombies met geweren en ander geschut de rookwolken uitlopen. Ze hadden auto's opgeblazen, die nu met een hoopje op elkaar lagen en hier en daar likte vuur aan de geroeste, zwarte onderdelen van de auto's. Een enorme geur van olie kwam zijn kant op walmen – alsof hij regelrecht in een garage stond.
      "Wat zei ik nou?" Had hij haar kwalijk toegesist. Zijn blik werd echter gevangen door een schot – de zombies hadden hem en haar gezien, waardoor hij meteen op actie onderging. Behendig draaide hij zich half om naar Cameron met een vaste blik – zijn wenkbrauwen naar beneden gedrukt, wat hem een ernstige uitstraling gaf doch donker.
      "Cameron – de pooltafel." Zei hij direct. Cameron mocht dan sinds een lange tijd weer contact met hem opnemen, en hier opeens staan, maar het was onmogelijk dat hij niet meer wist wat hij daarmee bedoelde. Ze hadden samen de pooltafel zo gebouwd dat hij met een knop zich omvormde en al zijn wapens liet zien.
      Soepel draaide hij zich weer om naar Valysa en greep haar arm en trok haar zo snel als hij kon weer terug naar binnen, beschermend draaide hij haar om – met zijn rug richting de schoten en de zombies. Een raam, die zich bij het balkon bevond – niet zijn appartement, schoot kapot – net zoals de volgende. De deur deed hij met een harde klap dicht – dat nog lang niet zo hard als de schoten en de kapotschietende ramen klonk.
Hij trok haar mee terug, hetzelfde paadje dat hij had vrijgemaakt tussen al zijn spullen, naar de keuken en duwde haar toen achter de bar.
      "Stoor me niet. Goed?" Knikte hij haar begrijpend toe.

[ bericht aangepast op 2 juni 2014 - 1:59 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

"Doei Valysa." Had Cameron tegen haar gezegd, maar voor ze wat terug kon antwoorden was Dante haar al voor. Zijn irritante stem vulde de ruimte weer en ondertussen was ze zich gaan irriteren aan de toon van zijn stem. Hij grinnikte. "Zeg maar: 'Doei Cameron.' Zou wel zo aardig zijn," beet hij haar bijna vermakelijk toe. Hierdoor bleef ze stil. Haar iets opdragen werkte averechts, al was het maar iets minuscuul als het opdragen wat ze moest zeggen.
Nadat ze vriendelijk had gevraagd of hij haar op de grond kon zetten had hij haar geantwoord met: "Alsof je dan mijn appartement zou gaan. Het is zo verleidelijk om je nog een trap tegen je hol na te geven," hij had het gegromd en ondanks dat ze over zijn schouder was geworpen als een groot zak rijst begon ze te grijnzen. Ze hees zichzelf een stukje op zodat haar mond in de buurt van zijn oor kwam en fluisterde toen met een verleidelijke stem : "Wat houd je dan tegen liefje." gezegd. Ze moest er het beste van maken, dus waarom niet wanneer ze er toch uit zou worden gegooid.
Er klonk een mannelijke lach – gelukkig had nog iemand het naar zijn zin. 'Jullie beiden zijn eigenlijk zeer amusant. Ik heb nooit begrepen waarom er een muur is tussen mannen en vrouwen en vrouwen en mannen elkaar kunnen haten, maar jullie gedrag is gewoon hilarisch.' Ze had haar wenkbrauw opgehaald en Cameron aangekeken. "Watch it dear." Had ze gewaarschuwd haar stem had iets verleidelijks, maar toch iets streng. De opmerking over de scheiding van onze rassen was blijkbaar niet goed bij de man gevallen en ze had hierom gelachen. "Oh natuurlijk Cameron, jij bent een uitzondering. Ik was het helemaal vergeten." Ze mocht de blonde man wel die nu bij hen stond. Hij bracht iets luchtigs mee aan deze vroege uitzetting en liet ondanks dat toch iets optimistisch achter.
"Nee, serieus, ben je doof of zo? Houd je kop effe." Zei Dante ineens geïrriteerd richting Valysa. En met dat hij dit zei, probeerde hij zijn hand over haar mond te doen. Ze fronste. Dit had hij niet moeten doen. "Doe toch even normaal joh." Had ze gemompeld, door de man zijn hand klonk het echter als: "Hmm hmm hmmm hmmm hmhmm hmm." Ze opende haar mond en likte de man zijn hand. Deze rook en smaakte naar sigaretten. Heerlijk zo. Het was iets waar ze al een tijd naar had verlangd. "Hou je hand weg." Klonk er weer uit haar mond, maar toen Dante ineens stopte met lopen, maar haar niet neerzette stopte ze met tegenstribbelen, praten en enig vorm van geluid maken.
Als Dante slim was, genoot hij van de komende seconde.

Een vreemd en wantrouwend gevoel sloop bij haar naar binnen en onbewust had ze zich even vastgeklemd aan de man, maar toen ze het door had liet ze hem meteen weer los en ook hij liet haar gaan en had haar buiten de deur gezet.
"Je weet hoe je terug moet, dus ik houd je handje niet vast. Veel plezier," knipoogde hij. "Jammer genoeg kwam het niet tot hetgeen waarvoor ik je binnen bracht, maar hey, we hebben altijd nog de volgende keer hé – liefste." Ging hij met een enorm sarcastische toon verder. Ze had hem met een iets te vriendelijke gezicht toegelachen. "Wie weet, ik weet nu waar ik aan moet kloppen wanneer ik een - " Valysa zocht voor het goede woord en lachte toen charmant. " Gezellige avond en ochtend wil." Ze had hem toegelachen en wilde zich omdraaien om zo haar weg uit deze gestoorde wereld te banen. "Oh, maar bedankt voor de uitnodiging liefste." Ze had liefste op dezelfde toon als de man gezegd en knipoogde. "Ik zal er zeker wel op terug komen." Ze maakte zich uit de voeten tot er er een knal gevolgd door een stel opgeblazen auto's te voor schijn kwam.
Zonder dat ze nog wat had gezegd had Dante Valysa's arm beet gepakt en haar weer naar binnen getrokken. Beschermend had hij had hij haar omgedraaid en stond hij met zijn rug tegen de schoten en de zombies. Was hij nou helemaal gek geworden?
De deur ging met een klap dicht en hij trok haar mee terug naar de keuken en duwde haar zorgvuldig achter de bar. "Stoor me niet. Goed?" Had hij haar begrijpend toegeknikt en ze keek hem aan alsof hij Russisch stond te praten. Toch had ze toegeknikt. Hij had wat naar Cameron geroepen, iets waar ze helemaal niks van af wist.
Waren de twee mannen nou serieus dom of stom? Dachten ze nou serieus dat de vrouw zich ging verschuilen en hen net zo goed in gevaar zou brengen? Ze mocht dan een vrouw zijn, maar ze was niet hulpeloos. Alleen zou ze wachten tot het goede moment daar zou zijn.

[ bericht aangepast op 3 juni 2014 - 0:20 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Jacky Kendra Smith. •
Met dat ze haar preek over de vermoeide man onder de fleece deken uitte, keek ze hem met een geërgerde blik aan. Het was vroeg – dat wist ze, maar dat zijzelf vroeg wakker werd getetterd door een of ander minderjarig schreeuwjong werd zij ook niet blijer van. En omdat hij familie was van het luie jong dat nu bewusteloos op de bank lag, vond ze het wel net zo eerlijk als zij dit bij hem zou doen – daarbij, hij moest niet aan haar kleding komen. Als hij boos wilde worden, moest hij weten, maar ze wilde haar kleding. Ze wist dat hij wakker was, ook al had hij zijn ogen dicht, en wachtte dan ook met haar armen over elkaar gevouwen tot hij zijn ogen open zou doen.
      Er werd langzaam een oog geopend. Een sarcastische glimlach van haar werd naar hem toegeworpen. Hij had zijn oog snel dichtgedaan, waarschijnlijk door het licht. Hij gromde. Een goed begin, vond ze. Dan had hij haar tenminste gehoord. 'Ga tegen een ander zagen, Boobs.' Hij liet zich op de bank vallen.
      “Dat zou ik best willen, als jij niet aan mijn kleding had gezeten, sunshine.” Een sarcastische toon druipte er vanaf en ze had haar armen nog over elkaar gevouwen. 'Je kleding zit in de droogkast, of was je het van plan weer nat aan te trekken?' Ze fronste haar wenkbrauwen. Konden mannen de was doen?
      Ze had altijd gedacht dat ze hiervoor speciale programma's hadden of zo'n robot – die je daarvoor kon inhuren. Dat zag ze dan altijd op televisie – illegale zenders. Ze had een geluk dat de Opsporingsdienst voor Illegale Waren niet bij haar langs waren geweest. Ze had hier serieus problemen mee kunnen krijgen.
      Matthew schoof de fleece deken van zich af en zijn voeten sloeg hij over de bank. 'Trouwens, je hebt niet eens wat te klagen. Jij bent degene die ongewenst mijn bed inpalmde.' Zijn nijdige toon maakte het af. Echter werkte dit niet bij haar en liet ze een zucht.
      “Je had er ook bij kunnen komen. Ik heb daar niets op tegen. Of ben je soms opeens verlegen geworden?” Vroeg ze spottend. Ze keek naar zijn nijdige gezicht. “Oh, rustig maar hoor. Alsof ik wat bij jou zou flikken.”
Hij was opgestaan en schuifelde richting een berging – ze volgde hem, maar voor ze de berging kon bereiken werd haar al een berg kleding in haar armen gedouwd. 'Hier heb je, je kleding terug. Nu wil ik mijn bed terug.' Weer fronste ze haar wenkbrauwen – dit keer vermaakt, omdat ze een plannetje had. Een grapje, weliswaar.
Het roodharige jong boog naar voren en mompelde dat ze geen zorgen moest maken, dat Matt zich altijd als een klootzak in de ochtend gedroeg en hij over een uur of twee weer normaal was. Ze liet een zachte, honende glimlach. Zag ze eruit alsof ze geïntimideerd was door hem? Het kon haar niet schelen.
      'Ik kan je horen, Nick.' Bromde hij. Ze volgde de bewegingen van Matt en zag dat hij naar de keuken slofte, in plaats van naar boven. Jammer – nu ging haar 'grapje' niet door. Dat zou dan later moeten.
      Zelf bleef ze in de woonkamer en gooide haar kleding op de bank, waar Matthew zojuist op gelegen had. Haar beha pakte ze te voorschijn en trok 'm aan over de oversized shirt van Matthew, waarna ze behendig deze uittrok – zodat niemand haar borsten kon zien. Zonder op de verwonderde blik van de jongeman met het rode haar te letten, trok ze haar korte rokje weer te voorschijn en schoof 'm over haar kont heen. Waarna ze heel droogjes haar shirt pakte en deze ook aantrok. Het slaapshirt van Matthew lag op de bank en alvorens ze zich naar de keuken begaf, bewoog ze haar hoofd naar voren – waardoor haar haren naar voren vielen en gooide haar hoofd toen terug naar achteren. Sierlijk viel het terug op de plek en haalde ze er een hand doorheen.
      Ze zag dat Matthew koffie had gezet – precies wat ze nodig had op zo'n ochtend. Een zak brood met een pot choco stond voor zijn neus. Ze liep naar hem toe en legde haar handen op zijn schouders. Ze boog haar hoofd naar voren, vlak naast zijn oor. Matthew, ik denk dat we verkeerd zijn begonnen,” fluisterde ze in zijn oor – dankbaar, maar zwoel. Ze ging weer rechtop staan en haar tengere vingers lieten zich strelend van zijn schouder gaan.
      “Ik moet je bedanken voor de gastvrijheid," ze grinnikte even onvoorspelbaar en liep sloom, bijna vleiend naar het koffiezetapparaat toe. “Ik ben slecht geweest tegenover je.” En ging gemakkelijk doch soepel op het aanrecht zitten, waarna ze zich een kopje koffie had bediend.
“Bedankt,” grinnikte ze zachtjes alvorens ze een slok van haar koffie nam.

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 0:27 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Cameron Micah O'Connor

"Je weet hoe je terug moet, dus ik houd je handje niet vast. Veel plezier,Jammer genoeg kwam het niet tot hetgeen waarvoor ik je binnen bracht, maar hey, we hebben altijd nog de volgende keer hé – liefste." Zegt Dante tegen Valysa. Ik vind het wat overdreven maar zo is hij, ik laat het maar. Er klinkt een enorme knal buiten. Dante kijkt me direct ernstig aan. "Cameron – de pooltafel." Ik knik. " I'm on it!" Ik ren de kamer gang uit de kamer door. Mijn mok vol met koffie zet ik in het voorbijgaand op een tafeltje. Ik ren naar de pool tafel en slip nog even als ik stil probeer te staan. Ik druk op het rode knopje aan de zijkant.
het groene zijde komt met een zoemend geluid omhoog. het draait zich om en schuift opzij waardoor er twee bladen vol met wapens zichtbaar worden. Ik pak een kruisboog en bind die op mijn rug met wat pijlen. Pak twee glocks die ik tussen mijn riem stop tegelijkertijd met een paar messen. Vervolgens pak ik nog twee shotguns voor ik weer op het rode knopje druk. Buiten klinken nog allerlei knallen en schoten. Ik hoor de deur ook dicht knallen.
Ik loop door naar de keuken waar Dante en Valysa staan. Ik hoor Dante nog net zeggen dat zij hem niet moet storen. "Even serieus Dante?" vraag ik met een lichte irritatie terwijl ik hem een shotgun in zijn handen duw. "Ze mag dan wel een vrouw wezen. Maar dat betekend niet dat ze hulpeloos is. Daar is sure as hell geen tijd voor in ieder geval. Wij hebben geen tijd om haar hier nu te gaan zitten beschermen. Dat moet ze zelf doen" Ik schuif twee messen tussen zijn riem zoals ze bij mij zitten. Vervolgens duw ik een glock er naast. Ik heb de kruisboog nog dus geef Valysa de andere glock. "Moet je nog uitleg hebben hoe die werkt?" vraag ik serieus en streng. "Luister even goed naar me Valysa, Dante en ik zijn zo even druk bezig en we hebben dus geen tijd om jou te beschermen. Dat moet je zelf doen. Het veiligst ben je hier in de keuken, dus het slimste is het om hier te blijven. Ben je eigenwijs en besluit je toch hier weg te gaan en kom je oog in oog met zo'n zombie, schiet hem in zijn kop. Het slimste is om hier te mikken" Ik wijs met mijn wijsvinger tussen mijn ogen. "Voorhoofd is ook goed. Zijn kop is sowieso goed. Mis niet!" Dan draai ik me om naar Dante. "klaar?"

[ bericht aangepast op 16 juni 2014 - 12:19 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Dante Gunner. •
Door de verleidelijke stem die ze opbracht om in zijn oor te fluisteren kreeg hij een raar deja vu gevoel. Had hij niet eerder zoiets meegemaakt.. met haar? Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek naar haar – proberend de herinnering op te brengen. Toen begon hij wat ongelovig te lachen en wreef over zijn hoofd, waarna zijn hand in zijn nek bleef. Nee, dat kan niet.
      'Wie weet, ik weet nu waar ik aan moet kloppen wanneer ik een –' Ze stopte even en hij had een wenkbrauw opgehezen. Ja? 'Gezellige avond en ochtend wil.'
      “Alleen de avond, schat.” Verbeterde hij haar snel.
'Oh, maar bedankt voor de uitnodiging, liefste.' Hij vertrouwde de toon niet, hoe ze het bracht – net zoals de knipoog die naar hem werd gericht. 'Ik zal er zeker wel op terug komen.' Hij wilde haar plagen en wilde net op haar kont slaan, maar een enorme explosie verstoorde het.
      De volgende seconden gingen zo snel voorbij, dat hij nu voor Valysa stond – die beschermend onder de bar zat. Straks ging zijn geliefde bar eraan; waarom zat ze daar? Valysa had geen weerwoord gegeven, iets waarvoor hij alleen al een feest wilde geven.
'Even serieus Dante?' Er werd een shotgun in zijn hand gedrukt. Hij keek er niet-begrijpend naar en fronste zijn wenkbrauwen. Waarom kreeg hij die? Die had weleens de neiging om te weigeren. Hij wilde teruglopen naar de pooltafel, maar stopte toen halverwege. 'Ze mag dan wel een vrouw wezen. Maar dat betekend niet dat ze hulpeloos is. Daar is sure as hell geen tijd voor in ieder geval. Wij hebben geen tijd om haar hier nu te gaan zitten beschermen.' Zijn blik viel op de koffie van Cameron en nam er een slok van. Als hij doodging, was het wel erger dan deze koffie. 'Dat moet ze zelf doen.' Hij draaide zich om. Keek voor een seconde, zonder emotie, naar Cameron, waarna zijn blik op Valysa viel.
      “En dan dacht ik het goede te doen.” Hij zuchtte. “Oké, dan gooien we haar naar buiten met de kleding die ze nu aanheeft en gooien we er een pistool achterna." Hij lachte schamper en draaide zich weer om. Er werden twee messen tussen zijn riem gestoken, terwijl hij zelf al op het knopje had gedrukt en een andere shotgun had gepakt. Een andere glock werd erbij geduwd. Hij drukte weer op het knopje bij de pooltafel.
      'Moet je nog uitleg hebben hoe die werkt?' Hoorde hij opeens. Oh, Cameron is echt de goedzak. Hij sloot voor een seconde zijn ogen – het schietende geluid hoorde hij steeds dichterbij komen. Leuk, ze hadden hen gezien, dus ze kwamen nu naar hen toe. 'Luister even goed naar me Valysa. Dante en ik zijn zo even druk bezig en we hebben dus geen tijd om jou te beschermen.' Like he does that. Hij betrapte zichzelf erop dat hij bij deze gedachte hoeste. Waarom deed hij dat? 'Dat moet je zelf doen.'
      Terwijl Cameron verder bezig is om Valysa dingen uit te leggen, liep hij voorzichtig naar het raam om te kijken of hij nog iets zag. Niets. Hij vernauwde zijn ogen even als er weer een harde explosie klonk – alleen niet harder dan de eerste. Hij stopte een sigaret in zijn mond en stak 'm aan, waarna hij naar Valysa toeliep en hurkte. Zijn shotgun in zijn hand, de loop richtte zich schuin naar de grond.
      “Hier, een sigaret.” Zei hij, terwijl hij naar voren boog en de sigaret in haar mond stak. “Ik denk dat je dat wel nodig hebt.” En hij lachte weer even, maar dit keer een totaal andere – het was een lieflijke.
      'Klaar?' Hoorde hij Cameron vragen. Hij stond op en knikte standvastig. “Sinds wanneer niet? We brengen die klootzakken terug naar waar ze vandaan kwamen.” Hij wilde aanstalten doen om naar de deur te lopen, maar liet zich toen gerust zakken naar beneden om weer oog in oog met Valysa te brengen.
      “Neem gerust een biertje,” lachte hij vermakelijk en hij kwam weer met zijn hoofd boven de bar – rechtop. Nu liep hij wel weg naar de deur en wenkte hij Cameron.
      Hij deed de deur open en bleef dichtbij de deur, hij analiseerde de ruimte voordat hij verder ging. Hij liep richting de ruimte, waar de liften zich bevonden. 'Vind ze, en snel!' Klonk er een rasperige stem. Hij keek naar Cameron en gaf hem een soort teken met zijn ogen, zodat hij wist dat er zombies bij de hal bevond. Het was een dichte ruimte, behalve één raam die zich in de muur bevond naast de liften. Er klonken een tiental voetstappen naar hun kant toe en hij verborg zich achter een klein muurtje, waar hij gereed stond om aan te vallen.
      Twee zombies kwamen tevoorschijn en hij sprong er op eentje die hij bewerkte met een mes, terwijl hij 'm meetrok achter het muurtje en daar neer dumpte. De andere had hij de kant naar Cameron opgetrapt – die zou hij vast wel nemen. Hij had alleen iets te langzaam gehandeld, waardoor er nu meerderen hun kant op kwamen. Hij slaakte een zucht – fijn. En hij ruilde het mes om met de glock in zijn riem. Zijn handen bracht hij omhoog en met snelle schoten vuurde hij het af uit zijn glock en shotgun – die een boel zombies in het hoofd raakte, waarna hij een snelle aanloop nam en een mep met de glock – tegen een overlevende zombie' hoofd gaf.
      “Zo, en blijf dood, piece of shit.”
Hij draaide zich om naar Cameron, hoe het met hem verging. “Jij links, ik rechts? Of samen één kant op?” Hij bleef dichtbij de muur, zodat de mogelijke zombies die eraan konden komen, hen niet konden zien.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

      “Je had er ook bij kunnen komen. Ik heb daar niets op tegen. Of ben je soms opeens verlegen geworden?” Ze spotte met hem en keek hem daarbij ook nog eens plezierig in zijn ogen, iets waar hij op deze ochtend helemaal niet tegen kon.
      “Heb je er misschien aan gedacht dat ik met jou totaal geen bed wil delen?” bromde Matt nors terwijl hij met rasse schreden door de woonkamer beende.
      “Oh, rustig maar hoor. Alsof ik wat bij jou zou flikken.”
      Matthew bromde er wat nijdig op, omdat hij geen zin had om woorden te vormen of noch maar na te denken over woorden die hij kon gebruiken. Hij had nergens zin in deze ochtend, behalve slapen en Betty misschien een veeg rond haar oren geven omdat ze zich zo vroeg al zo irritant gedroeg. “Hier heb je, je kleding terug. Nu wil ik mijn bed terug.” Matt overhandigde haar nogal hardhandig haar kleren en beende daarna weer naar de keuken voor zijn dagelijkse bakje koffie om de dag mee te starten. Zo’n koffie was nu wel essentieel met zijn humeur, dat normaal niet zo fel was als het vandaag was.
      Betty kwam langzaam de kamer binnen. Blijkbaar had ze zich in een sneltempo omgekleed, want Matthews kleding had plaatsgemaakt voor haar eigen, pasgedroogde kleding. Met dreigende passen kwam ze zijn richting uit. Matthew nam een hap van zijn boterham met choco, niet geïntimideerd door haar aanwezigheid. Hij gaf een nogal verveelde indruk zoals hij daar aan tafel zat, met zijn ellebogen op tafel die zijn boterham ondersteunden ter hoogte van zijn mond zodat hij enkel zijn hoofd een beetje hoefde te bewegen om een hap te nemen. Hij wilde zuchten toen ze haar handen op zijn schouders legde, maar zijn nekharen gingen overeind staan toen hij haar stem langs zijn oor hoorde. “Matthew, ik denk dat we verkeerd zijn begonnen,” fluisterde ze, en rechtte haar rug weer waarbij haar handen van zijn schouders gleden. “Ik moet je bedanken voor de gastvrijheid.” Ze grinnikte toen ze verwelkomend naar de koffiezet toeliep. Matthew keek haar aan alsof ze een slag van de moker gehad had. Wat had haar humeur opeens zo doen omslaan?
      “Ik ben slecht geweest tegenover je.” Ze hees zichzelf op zijn marmeren aanrecht, samen met een bakje koffie. “Bedankt.”
      “Ben je zonet op je hoofd gevallen, of heb ik wat gemist?” Hij legde langzaam zijn boterham neer op zijn bord en keek haar met zijn ogen tot spleetjes aan. “Je wil wat van me, is het niet? Denk maar niet dat ik van plan ben mijn bed met je te delen.” O nee, helemaal niet. Hij had wat fatsoenlijks nodig. Zijn rugspieren volden aan alsof iemand ze de hele nacht had gebruikt als gitaarsnaren. Opspannen, ontspannen, opspannen, ontspannen. Zelfs zijn nek deed zeer en het kraken van de botten in zijn rug en nek had nog nooit zo als een korte, maar zalige verlossing gevoeld. Uiteindelijk zuchtte hij en keek de vrouw aan. “Wil je ook een boterham?” vroeg hij terwijl hij al een boterham uit de zak pakte om voor haar te smeren. En als ze hem niet wilde, kon hij nog altijd doen alsof hij hem voor zichzelf genomen had, hij had toch nog honger.
      Vanaf de bovenverdieping klonk heel wat gestommel. Nick en Marcus renden achter elkaar aan zoals ze bijna elke dag deden, enkel was Marcus deze keer woedend op Nick. “Heb je mijn scheermes gebruikt om je ballen te scheren?” riep hij uit over de bovenverdieping, zo luid dat het beneden ook te horenwas. “Verdomme Nick, vuile klootzak.”
      Het bleef een tijdje stil, tot opeens een andere stem riep. “Marcus, nee! Marcus, je gaat écht niet mijn tandenborstel tussen je billen steken. Marcus! Gatverdamme. Kloothommel.” Het gestommel klonk opnieuw. De twee stormden de trap af en opeens klonk er een hels kabaal. De twee waren van de trap gevallen.
      “Leeft iedereen nog?” informeerde Matt, terwijl hij Betty een veelbetekende blik toe wierp. Zijn ochtendhumeur begon langzaam weg te ebben.
      “Ja, we leven nog.”
      “O nee Marcus, jij bent zo dood,” gromde Nick en hun kat en muis spel ging verder tot in de keuken. Matt zuchtte toen de twee passeerden en hun weg naar de boven verdieping terug aflegden met veel geschreeuw en scheldwoorden.
      “Niemand vermoord niemand,” riep Matt hen nog na en schudde zijn hoofd. Hij keek weer op naar Betty. “Wen er maar aan, ze zijn altijd zo.”

[ bericht aangepast op 23 juni 2014 - 22:03 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Terwijl Valysa onder de bar zat begon ze zich steeds meer af te vragen waarom ze daar zat, sinds wanneer liet ze zich commanderen door een 'man'? Alsof Cameron haar gedachte las reageerde hij op Dante. "Even serieus Dante?" Valysa wilde net haar mond open doen, maar werd afgekapt door Cameron. 'Ze mag dan wel een vrouw wezen. Maar dat betekend niet dat ze hulpeloos is. Daar is sure as hell geen tijd voor in ieder geval. Wij hebben geen tijd om haar hier nu te gaan zitten beschermen.' "Du-" "Dat moet ze zelf doen." Voor de tweede keer werd haar mond gesnoerd en dit begon irritatie op te wekken. Dante draaide zich om. Keek voor een seconde, zonder emotie, naar Cameron, waarna zijn blik op haar viel.
“En dan dacht ik het goede te doen.” Hij zuchtte. “Oké, dan gooien we haar naar buiten met de kleding die ze nu aanheeft en gooien we er een pistool achterna." Hij lachte schamper en draaide zich weer om. Dit zorgde voor een spottende reactie van haar. Er werden twee messen tussen zijn riem gestoken, terwijl hij zelf al op het knopje had gedrukt en een andere shotgun had gepakt. Een andere glock werd erbij geduwd. Hij drukte weer op het knopje bij de pooltafel. Cameron duwde een glock in haar handen en ze glimlachte. "Bedankt." 'Moet je nog uitleg hebben hoe die werkt?' Ze schudde har hoofd. "Komt goed." Ze keek naar Dante en Cameron. Het geluid van de zombies kwam steeds dichterbij en dichterbij. "Misschien is het handig als we even opschieten." Ze betrapte zichzelf erop dat ze behoorlijk geirriteerd begon te raken.
“Hier, een sigaret.” Zei Dante, terwijl hij naar voren boog en de sigaret in haar mond stak. Weer klonk er een harde knal van explosieve, maar deze keer dichterbij. “Ik denk dat je dat wel nodig hebt.” En hij lachte weer even, maar dit keer een totaal andere – het was een lieflijke. Ze pakte de sigaret over uit haar mond en nam een hijs. Wat was dat nou weer? Ze liet even een glimlachje zien, maar zei niks. Ze wist voor een keer niet wat ze moest zeggen, voor het eerst was het iemand gelukt om Valysa stil te krijgen.
'Klaar?' Hoorde ze Cameron vragen. Hij stond op en knikte standvastig. “Sinds wanneer niet? We brengen die klootzakken terug naar waar ze vandaan kwamen.” Dante wilde aanstalten doen om naar de deur te lopen, maar liet zich toen gerust zakken naar beneden om weer oog in oog met Valysa te brengen.
“Neem gerust een biertje,” lachte hij vermakelijk en hij kwam weer met zijn hoofd boven de bar – rechtop. Nu liep hij wel weg naar de deur en wenkte hij Cameron.
De jongens lieten Valysa verward achter met een sigaret in haar mond en een glock in haar linker hand. "Wat een stelletje vreemde snuiters zijn het ook." mompelde ze hard op nadat de jongens uit de deur waren gegaan. Ze hoorde het gevecht al plaats vinden en verschillende schoten en kreten van zowel de zombies als Dante en Cameron.
Veel tijd had Valysa niet om na te denken, ze deed haar vest uit. Die zou alleen maar in de weg zitten, ze deed haar haar in een strakke staart en sloop naar de deur. De jongens hadden de deur open gelaten waardoor ze er makkelijk uit kwam. Ze liep langzaam, maar toen ze een vreemd geluid, gevolgd door een schot hoorde draaide ze zich om. Aan de andere kant van de gang waren ook zombies op gedoken. Valysa reageerde snel en dook achter de deur waar nu een kogel doorheen zat. Ze zuchtte, stond op en keek erdoor. Ze zag de zombie, hij had haar gezien. Ze gromde en schoot op de zombie, het enkele schot had niet veel uitgemaakt en de zombie kwam steeds dichterbij. Ze wilde het mes wat ze nog snel van het aanrecht had gepakt uit haar laars trekken maar de zombie was te snel en had haar arm vast."Val. Dood." Gromde Valysa en met haar vrije hand probeerde ze te schieten, maar ze schoot mis. UIteindelijk kreeg ze met een paar rake stoten en klappen de zombie neer. Schichtig keek ze om haar heen voor het geval er weer een zombie zomaar aanviel. Ze zag Dante en Cameron nog en wilde ze helpen, maar dacht dat ze uiteindelijk alleen maar haar de schuld zouden geven als er wat mis zou gaan. Ze zou de jongens laten zien dat een vrouw ook kon vechten.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

‘Nee, goh, ik zal de deur wagenwijd open laten staan,’ bitste hij redelijk sarcastisch naar Montana toe, die had vermeldt dat hij niet moest vergeten het op slot te doen achter hun. Hij had zijn mond nogmaals willen openen, maar de woorden werden afgekapt door een jongedame die net de ruimte binnenstapte.
      ‘Waar zijn die twee heen?’
      ‘Geen flauw idee,’ mompelde hij, terwijl hij zijn ogen over haar liet glijden in een snelle oogopslag. ‘Ik ben er alleen zeker van dat mijn broer ons ergerlijk heeft gecommandeerd “hotelletje” te spelen.’ Het eerste wat hij bemerkte was dat ze niet meer naakt was – haar blote lichaam had een jeans van blauwgekleurde stof en een losse blouse om zich heen gedrapeerd, met daarbij nog een vest. Haar chocoladebruine haarlokken brachten een weeïge bloemengeur met zich mee, die zich in zijn neusgaten drongen en zijn verstand vertroebelde. Haast direct knipperde hij dwaas met zijn ogen, om dit te verdoezelen en zich bij elkaar te rapen. Zijn donkere kijkers vonden al snel die van haar, waarbij hij voor een kleine seconde haar gezicht in zich opnam en met een grijns verder bemerkte dat zij – net zoals hem – eveneens blote voeten had.
      ‘Eens de deur voor mevrouw heerszuchtig op slot doen,’ gromde hij, waarna hij vertrok om te doen wat hij haar had vermeldt. Echt – het leek wel alsof ze last had van haar ongesteldheid, hoewel dit vast haar eigen persoonlijkheid was. Chrissie was niet meer in de woonkamer te bevinden toen hij terugkwam, dus stapte hij door de hal richting de keuken. Eenmaal daar vroeg ze hem of hij een ei wilde, waar hij zich bevond om op te knikken. Chrissie begon de tafel te dekken, waarbij hij haar hielp. Naar zijn mening was haar appartementje gezellig; het had een huiselijke sfeer, maar was niet druk ingericht.
      ‘Wil jij een ei? Dan zal ik voor ons alle vier bakken.’ Het was al snel gedekt en hij zette zich neer in een stoel, nadat hij een steelpan had gepakt – na wat zoeken – en bakboter, samen met de eieren. Derrick keek naar haar op bij haar volgende vraag. Het was redelijk vreemd om haar nu opeens iets groter te zien dan hijzelf, omdat de jongeman nu zat – was hij wat kleiner.
      ‘Heb je lekker geslapen?’
      ‘Geweldig,’ Zijn eerdere grijns was nogmaals op zijn lippen te zien, die iets breder werd zelfs. ‘ik sliep met een prachtige meid naast me. Niets om over te klagen.’ Hij porde haar zachtjes aan, terwijl zijn ogen glinsterden en hij haar zachtjes vastpakte bij haar pols, om haar vervolgens op zijn schoot te trekken. ‘Hoe sliep jij vannacht?’ De jongeman had zijn ene hand op haar rug gelegd, waar hij op een liefdevolle manier overheen bewoog, tegelijkertijd dat zijn andere hand op haar bovenbeen lag. Na een paar kleine minuten liet hij Chrissie toch opstaan – niet omdat ze te zwaar was voor hem, maar omdat hij het ontbijt klaar wilde hebben. Dus begaf hij zich naar de steelpan om de vier eitjes klaar te maken, en als er iemand niet wilde – was dat absoluut geen probleem: zijn buik was groot genoeg.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Chrissie Annabeth Jenkins
      Derrick knikte op haar aanbod van het ei en al snel kopieerde ze hem met een hartelijke glimlach. Ze had in tijden niet meer zo lekker geslapen en het feit dat er zo'n Griekse God naast haar had gelegen, had daar zeker en vast iets mee te maken. Hij was lekker warm geweest en het voelde nogal intens om huid op huid te voelen, zeker omdat ze zoiets nog nooit gedaan had. Zeker voor herhaling vatbaar, bedacht ze zich terwijl ze de melk op het witte tafelblad neerzette.
      "Wil jij een ei?" haalde Derrick haar plots uit haar gedachtengang. "Dan zal ik voor ons alle vier bakken."
      "O," mompelde Chrissie, omdat zijn aanbod helemaal onverwacht was. Ze had altijd gehoord dat mannen slechte koks waren, maar liet zich nu graag het tegendeel bewijzen. "Graag."
      De jongeman begon onwetend in haar keukenkastjes te rommelen tot hij alles bij elkaar gescharreld had. Het was best boeiend om naar te kijken, vooral naar hoe zijn gedefineerde spieren bewogen onder zijn kleding. Ze zou er wel de hele dag naar kunnen kijken. Toen hij alles gevonden had, ging hij met een goedkeurende blik op zijn gezicht weer zetten.
      Chrissie, die alles vanaf haar plekje langs het aanrecht goed had aanschouw, keek hem met een verrukte glimlach op haar gezicht aan. "Lekker geslapen?"
      "Geweldig." Zijn leuke, typerende grijns verscheen weer op zijn gezicht als de zon die door de wolken breek. "Ik sliep met een prachtige meid naast me. Niets om over te klagen." Hij porde haar zachtjes, waardoor ze plots meisjesachtig giechelde en haar handen voor haar mond sloeg om het geluid ervan. Het klonk nogal stom, vond ze, normaal giechelde ze nooit. Het verbaasde haar wat deze man teweeg kon brengen bij haar. Met twinkelende oogjes nam hij haar bij de pols en leidde haar zorgvuldig zijn schoot op. Zijn hand op haar rug en de andere op haar bovenbeen. "Hoe sliep jij vannacht?"
      Chrissie sloeg haar beide armen om zijn nek. De glimlach was niet meer van haar gezicht te krijgen vandaag. "Fantastisch. Al lag dat natuurlijk ook wel aan de geweldige man die naast me lag." Na en tijdje kroop ze toch maar weer van zijn schoot af, zodat hij kon koken. Het was lang geleden dat iemand voor haar kookte - al was het maar zoiets kleins als een eitje - en ze vond het best lekker dat ze een keer niets moest. Behalve dan toekijken. Speels sloeg ze langs achter haar armen om hem heen en probeerde over zijn schouder mee te kijken naar wat hij aan het doen was. Hij was stukken groter dan haar, dus ze moest er wel erg veel moeite voor doen. Toen de eieren klaar waren, trok ze hem grinnikend weg bij de pan. "Genoeg gewerkt," deelde ze hem simpel mee. "Nu wil ik ook iets doen." Met een sierlijke beweging nam ze de pan vast en nam hem mee naar de keukentafel om daar zowel voor Derrick en zichzelf op te dienen. "Wil je appelsiensap, water, koffie of thee?" vroeg ze en zette zich neer op de stoel.
      Het eitje rook heerlijk en smaakte ook heerlijk. "Je eieren zijn fantastisch," complimenteerde ze hem. Haar blik richtte ze weer op haar bord en toen weer op hem. "Was Monti boos toen ze wegging? Ik had haar beloofd om mee te gaan en nu is ze weg zonder me."

[Niet mijn beste post, als je er niets mee kan, laat het me weten. Dan probeer ik hem nog wat aan te passen.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Cameron Micah O ´Connor.

“Sinds wanneer niet? We brengen die klootzakken terug naar waar ze vandaan kwamen." Gromt Dante. Hij wilt aanstalten maken om weg te lopen maar laat zich weer door zijn hurken zakken om op ooghoogte te zijn van Valysa. “Neem gerust een biertje,” Ik snap de grap van Dante, Valysa had namelijk vlak daarvoor aangegeven dat Dante's bier niet te zuipen was. Automatisch sla ik mezelf op mijn voorhoofd. "Dante" Zeg ik waarschuwend. Dante komt overeind en loopt naar de deur en wenkt me. "Good luch" zeg ik nog met een lichte glimlach tegen Valysa voor ik achter Dante aan loop. Ik volg hem de voordeur door, naar de ruimte bij de liften. "Vind ze en snel!" klinkt een rasperige stem waar mijn nekharen van overeind gaan staan. Dante kijkt me aan en ik knik dat ik hem begrijp. De zombies zijn bij de hal. Ik verberg me samen met Dante bij een muurtje. Ik luister naar de voetstappen terwijl ik de ruimte scan met mijn ogen. Het is een kleine ruimte niet veel ramen, ééntje eigenlijk.
Twee zombies komen er tevoorschijn. Dante springt op en terwijl hij de ene bewerkt met een mes, heeft hij de andere naar me toe geschopt. Ik pak mijn kruisboog en schiet de zombie recht tussen zijn ogen. Net terwijl ik mijn kruisboog herlaad komen er nog een hoop aan. Tegelijkertijd met Dante slaak ik een diepe zucht. Ik zet de standaard herlaad modus aan op de kruisboog en begin de zombies in hun hoofden te schieten. "Zo en blijf dood piece of shit" hoor ik Dante zeggen en ik kan niet anders dan grinniken. Ik kijk hem aan. "jij links, ik rechts? of samen een kant op? " Ik scan de ruimte nog maar eens. met mijn ogen. "Ik ga wel links, jij rechts. Je weet het signaal voor als we in moeilijkheden komen he?" Ik knipoog en kom overeind.
"Let's go kill some zombies" ik ren de linkerkant op. Ik blijf staan als ik zie hoeveel het er zijn. "Son of a bitch" zucht ik grommend. Ik bind de kruisboog op mijn rug en pak de shotgun. Ik begin op de zombies te schieten terwijl ik op ze af ren en schiet ze allemaal stuk voor stuk tussen de ogen. Mis ik, schiet ik hun kop er gewoon af. Ik ben deze zooi zo zat. Ik wil gewoon een rustig leventje lijden en niet dit gezeik. Ondertussen werp ik ook wat messen richting de zombies. "Die die die" snauw ik kwaad mij iedere schot die ik afvuur.
Het gaat eigenlijk zo snel dat ik verbaast ben als de gang al leeg is. Voorzichtig loop ik de gang verder in en besef dat ik te vroeg gejuicht heb. Ik gooi de shotgun aan de kant als hij leeg is en begin weer te vuren met de kruisboog, en met iedere gedode zombie neem ik de pijlen weer mee. "laat ons nou gewoon eens met rust hersenloze monsters!" snauw ik kwaad.

[sorry voor het korte stukje]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Jacky. •
'Ben je zonet op je hoofd gevallen, of heb ik wat gemist?' Was zijn antwoord terug, terwijl hij langzaam zijn boterham terug op het bord legde. Met een genoegen van haar keek Matt haar met zijn ogen tot spleetjes aan. 'Je wil wat van me, is het niet?' Quasi verbaasd haalde ze haar wenkbrauwen op.
      “Hoe bedoel je, Matt? Ik wil helemaal niks. Gewoon een bedankje.”
'Denk maar niet dat ik van plan ben mijn bed met je te delen.' Kwam er redelijk snel zijn mond uit. Ze moest een vermoeide, geïrriteerde blik onderdrukken en keek met een vermoeilijkte versie van een glimlach naar Matt.
      “Is een simpel bedankje dan niet goed genoeg?” Het kwam er iets chagrijniger uit dan ze bedoelde, maar ze had het iets kunnen verbeteren door de glimlach op haar gezicht. Ze wist eigenlijk niet waarom ze dit deed. Misschien deed ze het echt alleen om hem te bedanken en niet voor zijn bed? Ze zuchtte. Ze haatte mannen. Ze wist totaal niet wat ze van hen moest verwachten en het waren alleen maar rare wezens.
      'Wil je ook een boterham?' Haar mond was al geopend om een antwoord te geven, een antwoord die alleen zij kon geven, maar een gestommel kwam haar te horen van de bovenverdieping. Meteen zette ze haar koffie aan de kant en sprong van het aanrecht af. Haar ogen waren wat verwijdend doordat ze dacht dat de zombies nu ook het huis van Matt hadden bestormd.
      Ze was al van plan om een scherp keukenmes te pakken, maar toen ze eenmaal de anderen hoorde ruzieën stopte ze. 'Heb je mijn scheermes gebruikt om je ballen te scheren?' Met gefronste wenkbrauwen keek ze op naar Matt. Eh, had ze dat nu echt gehoord? Gebruikten hun ook een scheermes? Wat gebeurd er toch? En.. ballen? Natuurlijk had ze opgelet in de lessen van haar Biologie-lerares over het mannelijke ras, maar ze had niet alles opgepikt.
      Zonder dat ze er erg in had keek ze bij Matt of hij ze had. Misschien zou dat het reden kunnen zijn dat zij hem had bedankt – dat hij misschien, heel misschien, een meid zou zijn. Maar.. als ze naar zijn borstkas zou kijken. De flashback dat zij boven op hem viel in de supermarkt om hem te redden, schoot opeens haar hoofd in. Direct schudde ze haar hoofd. Nee, toen had ze het ook niet gevoeld.
      Er klonk een hard gestommel. 'Leeft iedereen nog?' Vroeg Matt. Er kwam een antwoord terug, maar die had ze niet gehoord – ze was te veel in gedachten.
      Voor ze het wist waren de twee in de keuken en merkte ze dat Matt iets tegen haar had gezegd. 'Wen er maar aan, ze zijn altijd zo,' klonk het heel vaagjes. “O, eh, ja,” antwoordde ze verstrooid, waarna ze nog met een wazige blik opkeek naar Matt.
      Een hand zwaaide voor haar gezichtsveld, maar ze reageerde er niet op. Nog steeds had ze het wazige gevoel en was ze er niet helemaal bij met haar hoofd. 'Wat doet ze met dat keukenmes in haar hand?' Een gevoel duizeligheid overviel haar en een wankelige stap naar achteren deed haar tegen het aanrecht stoppen. 'Gaan jullie weer iemand vermoorden?' Sterretjes kwamen samen met een steeds vagere gezichtsbeeld. Zachtjes kreunde ze, terwijl ze met haar hand over haar bezwete voorhoofd veegde. Het zal vast niks zijn.Nee, het is niks, Jacky. Je stelt je aan. Ze haalde diep adem, kneep haar ogen hard dicht en opende ze weer – maar hetgeen wat ze hoopte te zien (of eigenlijk niet te zien) was totaal iets anders dan ze wilde.
      Het was een werpmes die vakkundig geworpen werdt, recht naar haar toe. Ze kon op zij gaan, maar ze was verstijfd en wist even niet meer wat ze moest doen of wat er in de wereld gaande was. Op de een of andere manier voelde ze zich zwak, zwakker dan ze wilde voorkomen en haar duizeligheid werkte ook niet echt mee.
      Het keukenmes dat ze in haar hand had trilde met haar bezwete hand mee en haar ademhaling werd heviger. Dat de onderwereld hen wilde vermoorden vermoedde ze pas toen het werpmes in haar buik zat. Trillend liet ze het keukenmes, dat langzaam uit haar bezwete hand, op de grond vallen, waarna zij nog met één glimpje het duivelse gebroed de deur in zag breken en vervolgens zelf op de grond viel en alles zwart werd.

Dante Gunner. •
Cameron mocht dan eerst de ruimte met zijn ogen scannen, maar zijn ogen waren bij de vrouw. Of nou ja, de deur waar zij zich achter verborg. En er zat een gat doorheen – door een kogel. Hij keek chagrijnig haar kant op toen ze erdoor keek. Zijn deur was nu mooi naar de mallemoer – hij was niks voor niks naar buiten gegaan, om búíten met ze te vechten. Hij wist dat vrouwen alleen ongeluk en onheil met zich mee zouden brengen. Daar ging zijn deur. Hij zuchtte.
      'Je weet het signaal voor als we in moeilijkheden komen hé?' Had Cameron gezegd. Waarschijnlijk had hij nog wat gezegd, maar niet wat hij gehoord had. Toch knikte hij vastberaden en wist hij dat hier hun wegen splitsten tot het duivelsgebroed van de wereld gemoord was. 'Let's go kill some zombies,' had Cameron als laatst stijlvol gezegd en hij draaide zich om, om de andere zombies te vermoorden.
      Hij was van plan geweest om de andere kant op te rennen, maar een grom bracht hem terug naar de plek waar hij voorheen stond. Zijn ogen waren gericht op de vrouw met het bekende gezicht, maar waarvan hij haar naam niet meer herinnerde. 'Val. Dood,' had ze gegromd en had mis geschoten. Hij had een stap naar voren gezet om de zombie zelf te doden en haar daar vandaan te halen, maar hij zette niet nog een stap – voor hij zag dat na een paar rake klappen van de vrouw, de zombie neerviel.
      Met een goedkeurende blik en knik keek hij, maar dit was snel veranderd in de bekende chagrijnige blik toen ze schichtig om zich heen had gekeken – voor het geval zij dit zou zien. Misschien dat hij haar het voordeel van de twijfel moest geven.
      Op de achtergrond hoorde hij Cameron flink zijn woede tekeer gaan op de zombies en met een simpele blik naar achteren gericht zag hij dat Cameron al aardig werk had verricht. Zijn zombies waren vermoord en hij liep met een voorzichtige pas de gang verder in. Wat had hij ook weer gezegd? Dacht hij, toen hij naar de vrouw keek – terwijl de zon op haar rug scheen en haar er mooier uit liet zien. Iets met een.. signaal? Hij kuchtte, omdat hij wist dat hij niet meer naar haar met een gewone blik aankeek. Het was een blik die hij verachtte.
'Laat ons nou gewoon eens met rust hersenloze monsters!' Klonk er, en alsof het een soort teken was, werdt er een pijl vlak naast hem in de deurpost geschoten. Met gefronste wenkbrauwen en een droog gezicht keek hij naast zich, naar de pijl.
      “Hey jongens, normaal doe ik niet aan praten – maar kunnen we hier niet over praten? Als eh, levenden en ondoden onder elkaar?” Had hij met een schaapachtige glimlach op zijn gezicht gezegd en hij zette een stap naar voren, zijn handen in elkaar wrijvend. Er werdt weer een pijl afgeschoten die hem bijna weer raakte.
      “Oké, dat vat ik op als een 'nee',” en hij rende naar de vrouw toe, terwijl hij zijn kogels afvuurde naar degenen die net de pijlen afschoten. Hij greep haar bij de middel en wierp haar tegen de muur, zodra ze de hoek om waren en met een iets hevigere ademhaling keek hij haar aan – waar hij toen merkte dat hij dichter tegen haar aanstond, dan hij wilde.
      Hij drukte zijn kaken op elkaar, voor het geval hij iets zou zeggen wat hij niet wilde, en zette een stap naar achteren. “Let op hoe ik het doe. Misschien kun je daar wat van leren, honnepon.” Had hij met een sarcastische glimlach geantwoord.

[Zo sorry voor de slechte en ook nog eens korte stukjes!]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Haar oren suisde van alle schoten, geschreeuw en walgelijke geluiden van de zombies. Aan de geluiden te horen was Cameron verder gegaan en moest Dante de andere kant op gaan. Alstjeblieft, val mij niet lastig op dit moment. Was haar mantra geweest. Je weet maar nooit waar de man tot toe in staat was, hij had nogal de drang zich met haar te bemoeien en dat was iets wat Valysa niet echt fijn had gevonden.
Ze voelde ogen op haar rug branden. De zon scheen fel in haar gezicht en liet haar bruine haren een rode gloed krijgen. Ze draaide zich achterom. "Bevalt het uitzicht je?" Vroeg ze terwijl het afschuwelijke gegrom en geschreeuw haar liet merken dat er weer zombies op aan het duiken waren. Ze had zich snel weer omgedraaid en pakte haar glock die Cameron haar in het huis gegeven had en schoot tussen de ogen van de zombie in, tackelde hem vervolgens tegen de grond en sneed zijn keel door. Gewoon om er zeker van te zijn dat hij ook daadwerkelijk geen bedreiging meer was. "En blijf dood." gromde ze nog. De adrenaline gaf een fijn gevoel die haar liet vergeten dat deze verdorven wezens eigenlijk een grote bedreiging vormen. Achter haar hoorde ze Dante nog wat zeggen en toen ze er zeker van was dat de zombie geen bedreiging meer voelde, draaide ze zich weer naar Dante toe.
"Pas op!"
De zombies hadden een pijl langs zijn hoofd geschoten. “Hey jongens, normaal doe ik niet aan praten – maar kunnen we hier niet over praten? Als eh, levenden en ondoden onder elkaar?” Had hij met een schaapachtige glimlach op zijn gezicht gezegd en hij zette een stap naar voren, zijn handen in elkaar wrijvend. Er werd weer een pijl afgeschoten die hem bijna weer raakte. “Oké, dat vat ik op als een 'nee',” Valysa schudde haar hoofd en wilde hem een handje helpen door de zombies neer te knallen. Ze schoot op de zombies tot de man in één keer op haar af dook en haar tegen de muur aan drukte. Ze knipperde even verbaasd en voelde hoe zijn warme arm om haar slanke middel lag.
De ademhaling van beide was zwaar en even keek ze Dante aan, ze wilde een bijdehante opmerking maken tot hij dat zelf deed. Hij zette een stap naar achter en Valysa merkte dat ze de warmte wel fijn had gevonden. Ondanks haar lichte ontzetting die haar eigenlijk erg verontruste luisterde ze naar wat hij te zeggen had. “Let op hoe ik het doe. Misschien kun je daar wat van leren, honnepon.” Had hij met een sarcastische glimlach geantwoord. Ze haalde haar wenkbrauw op. Dacht ze eindelijk dat hij wat nuttigs zou zeggen zei hij dit. Dit liet Valysa weer eens uitdagend kijken. Ze liet een lachje horen. "Zegt degene die bijna een pijl in zijn oog had." Ze grijnsde en kreeg een idee. "Laten we het interessant maken. " Ze keek achter de muur en de zombies kwamen eraan. De adrenaline begon weer in zijn werking te gaan en ze schoot een paar keer op de zombies. Twee van de drie schoten waren raak en ze keek Dante aan. "Wie de meeste zombies neer kan knallen. De rest zien we wel als we het overleven." Ze grinnikte en sloop langs de man heen en trapte de zombies op haar af kwamen. Ze keek naar de zombies die ze zojuist had geschoten. "Als je zo door gaat, maak je het me wel héél makkelijk."
De zombie had haar vast gegrepen aan haar arm en smeet haar op de grond. Ze stond geirriteerd op en stak haar mes door de borst van het wezen heen. "3-0." Knipoogde ze naar Dante.

[ bericht aangepast op 17 aug 2014 - 20:25 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.