[RPG] The Magical Games || Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 sep 2013 - 16:32 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Emyra Black ~District 11~ goede conditie
Als ik op adem ben gekomen ga ik eerst maar eens opzoek naar water. Ik dwaal door een verlaten straat, op mijn hoede voor alles wat ik hoor. Maar het blijft stil.
De huizen langs de straat zien er verlaten uit. Ik vraag me af of de mensen die hier woonden al weg waren voor de spelen begonnen, daar lijkt het wel op. Misschien zijn ze dan niet in hun haast vergeten om de deur op slot te doen. Ik voel aan een deur maar hij gaat niet open, dat valt tegen. Maar verderop staan nog wat huizen dus er is nog steeds kans.
Even verderop voel ik aan de deur van een krot, ook deze gaat niet open. Maar ik weet zeker dat als ik mijn volle gewicht tegen de deur gooi dat deze vanzelf open gaat. Ik druk mijn schouder ertegen aan. Volgens mij is het enige waar ik nu mee bezig ben mijn schouder uit de kom trekken, ik heb namelijk het gevoel dat dit al is gebeurt. Maar ik zet door. Ik moet en zal water krijgen. Nu heb ik er nog energie voor. Eindelijk geeft de deur een beetje mee.
Au! Ik lig op de grond bovenop de deur. Mijn schouder voelt helemaal beurs en ik kan hem amper bewegen. Ik heb geen idee hoe ik daarmee om moet gaan, maar ik ben in ieder geval binnen. Hopen op schoon drinkbaar water.

Life's a game made for everyone, and love is the price.

MT iemand voor mijn personage.

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Eve Rosner | District 8 | Bos | Meters hoog de lucht in springen
Ik kijk om me heen en probeer het bos goed in me op te nemen. Als we een keer snel weg moesten, was het wel handig dat we een beetje wisten welke kant op. Trevor haalt zijn schouders ondertussen op. ''Ik zou niet te ver gaan, want ik weet niet wat er daar allemaal is en vertrouw de spelmakers voor geen meter," zegt hij. Ik knik instemmend. Als je te ver ging, dan zorgde de spelmakers er wel voor dat je gewoon weer de andere kant op moet. Daar had ik ook niet zo veel zin. "Ik stel voor dat we blijven lopen tot het bloedbad over is en we de kanonnen horen, voor we een plek zoeken om te overnachten en om onze wonden te genezen," ging hij verder. Hij had gelijk. Er zouden nu nog tributen achter ons aan kunnen komen die ons net naar het bos hebben zien gaan. De kans is zeer klein, aangezien we met z'n drieën zijn, maar hij is aanwezig. "Redden jullie dat?" vraagt hij dan. Ik knik ja en kijk dan naar Lola. 'Ik wel,' zeg ik. Mijn schouder deed toch wel pijn. Of ik nou liep, of gewoon stil stond. En daarbij was het lang niet zo erg als de wond van Lola.

Laurens Oliver//District 3//Meeting met Crystal
Ik schrok op toen er iemand uit de boom voor me neerviel. Ik deinste wat achteruit en voelde mijn hart sneller kloppen. dit was het dan, ik ben verlagen.
Met witte knokkels om de stok geslagen, bleef ik haar aankijken.
Het mes bleef gevaarlijk in mijn netvlies hangen.
'Sorry alss ik je liet schrikken, maar het is misschien beter voor ons beiden als we aangezien we nog niemand hebben misschien een bondgenootschap kunnen starten?' Vroeg ze direct. Ik wachtte met antwoorden.
Een bondgenootschap, maar...Ik had geen andere keus, dacht ik. Ik liet mijn stok zakken. 'Het geeft niet, misschien was ik wat geschrokken, maar het lijkt mij wel geschikt om een bondgenootschap te starten, dus hierbij geef ik een ja,' zei ik.
Ik keek naar het mes en weer vervolgens naar de stok.
'Mag ik misschien dat mes van je lenen?' Ik wees ernaar en wachtte af, want daarbij kon ik de stok slijpen tot een gevaarlijke punt.

Vampire + Servant = Servamp

Crystal Rhymer Tymes
'Het geeft niet, misschien was ik wat geschrokken, maar het lijkt mij wel geschikt om een bondgenootschap te starten, dus hierbij geef ik een ja,' Ik glimlach naar hem en doe mijn mes in mijn riem. Hij keek naar het mes dat ik weg deed in mijn riem en nar zijn stok. 'Mag ik misschien dat mes van je lenen?' Vraagt hij uit het niets. Ik twijfel kort, maar wat moest ik doen. Ik kon hem niet helemaal vertrouwen al was het wel nodig. Al hij mocht hopelijk wel beseffen dat we elkaar nodi hadden. Ik pak mijn rugzak en open hem om mijn zakmes te pakken. Uit mijn riem pak ik een Werpmes en mijn dolk. Ik had nog 4 andere Werpmessen.
'Welke is handiger voor jou? Al wil ik mijn zakmes liever gebruiken in het slijpen of maken en fileren van dieren.' Zeg ik als ik hem aankijk. Dan daalt er een vogel neer op mijn arm. Een spotgaai. Er kwamen mensen aan. Zijn kop wijst naar een richting.
'Dankje.' Mijn stem was zacht, maar liefdevol naar het behulpzame dier. Ik kijk 3 aan en achter hem waar ik geluid nu vandaan hoor komen.
'We moeten beginnen met lopen er komen dieren aan hou deze dolk maar voor nu zodat je je kan verdedigen.' fluister ik vriendelijk als ik het in zijn hand druk. Ik kijk voor me uit en zoek naar een geschikte plaats of naar dieren aangezien ik aan vogels niet echt veel had of eekhoorns, maar dan schiet er een vogel voor me langs om een eekhoorn te grijpen aan een boom. Ik kijk naar het dier zijn scherpe klauwen en snavel. Het dier leek een roofdier en ik omving van de vogel de eekhoorn waarna hij naast mij vloog. Dieren hebben zodra ze me zien meteen een gevoel bij me dat ze moeten luisteren. Ik hoef niet te communiceren aangezien ze me zien als meester of baas. Iets wat erg handig was aangezien ze me beschermde. Het kon me inderdaad beschermen. Zijn scherpe klauwen konden iemand verwonden al was het niet erg het zou me als het moet tijd moeten geven.
Als we even hebben gelopen zie ik een goed beklimbare boom welke ook beschut was ik kijk District 3 aan.
'Anders kunnen we dit gebruiken als slaapplaats en tijdelijke basis?' Vraag ik hem want ik kan niet iets beslissen zonder het te vragen.
'Ik ben trouwens Crystal, maar noem me Chris aangezien ik Crystal veel te meisjes achtig vind.' Zeg ik grinnikend en ik kijk de jongen aan voor zijn naam.

[Sorry ik vind dat ik dit vreselijk hem geschreven, maar ik ben moe denk niet helder, maar ik ben morgen niet beschikbaar ]

I'm finally back, Finally after a Year break

Emyra Black
Als de bonkende pijn in mijn arm iets is afgenomen sta ik op. De dolk die ik had gevonden prikt in mijn ribben, waarschijnlijk uit mijn hand gevallen toen ik door de deur ging. Ik bekijk de schade, maar volgens mij is het niet ernstig. Eerst moet ik maar eens zorgen dat mijn arm weer terug in de kom schiet. Ik duw tegen een muur die niet al te fris ruikt en probeer mijn arm af te zetten zodat hij daarna terug schiet. In theorie werkt het een stuk beter dan in de praktijk. Maar ik moet en zal mijn arm terug zetten dus ik probeer het nog eens. Het voelt verschrikkelijk, alsof je aan een touw uit elkaar wordt getrokken, maar uiteindelijk zit mijn arm weer terug. Ik kijk rond in de kamer. Er staan twee bedden, een koelkast, een kraan en een bank. Ik loop naar de wasbak en draai aan de kraan. Er komt een donkerbruine straal water uit, roest. Ik laat de kraan een tijdje lopen om alle roest eruit te halen en trek de koelkast open. Op een beschimmeld blok kaas is er niks te zien. Van de kaas komt waarschijnlijk die vreselijke geur in dit huis. Maar ik gooi de kaas niet weg. Misschien denken de andere tributen dat er hier niemand is door die geur. De kraan is ondertussen goed doorgestroomd. Ik besluit zoveel mogelijk water te drinken, ik weet nooit wanneer dat van pas kan komen. Nu mijn volgende probleem nog. De deur is kapot dus de andere tributen kunnen mij zo vinden.

Life's a game made for everyone, and love is the price.

Laurens Oliver
Ik zag de werpmessen en zakmes tevoorschijn komen en ze vroeg welke ik wilde, maar ik hield mijn mond. Uiteindelijk zei ze nog dat ze de zakmes liever wilde gebruiken voor andere zaken en ik knikte kort.
Een hoop kabaal vulde de lucht, waarbij 4 om zich heen keek.
We moeten beginnen met lopen er komen dieren aan hou deze dolk maar voor nu zodat je je kan verdedigen.' fluisterde ze en ik liet het weer bij een knik. De dolk werd in mijn handen geduwd, maar ik had hem onhandig vast, en ik had nog nooit met zoon wapen geoefend.
We liepen een eind verder van de plek en bleef staan bij een boom. Ik keek omhoog, waarbij de hoogtevrees al naar boven kwam.
Anders kunnen we dit gebruiken als slaapplaats en tijdelijke basis?' vroeg ze. 'Ik vind het best, als ik maar voor even rust heb en...' Verder kwam ik niet.
'Ik ben trouwens Crystal, maar noem me Chris aangezien ik Crystal veel te meisjes achtig vind.' Ik liet een zachte grinnik horen.
'Ik ben Laurens, maar er is een ding, ik heb last van hoogtevrees en ga die bomen echt niet in,' zei ik wat geirriteerd. Met de dolk in mijn ene en de stok in mijn ander, liet ik ze allebei vallen en knoopte het touw van mijn middel en gaf het aan haar. 'Hier anders val je misschien uit de bomen en ik heb niks aan een stuk touw.'

Vampire + Servant = Servamp

Lolita Morgan || District 7 || Bos
'Redden jullie dat?' vroeg Trevor op zijn idee om nog een stukje verder te lopen.
'Ik wel,' zei Eve en ook ik knikte vastbesloten. Ik keek even vluchtig het stuk bos waarin we ons bevonden rond en liep naar een van de bomen toe die sterke takken leek te hebben. Ik stond stil bij een tak die dikte van twee vingers bijelkaar had en pakte mijn bijl vast. De bijl lag niet lekker in mijn vier vingers en splinters prikten in de wond toen ik de tak van de boom hakte. Ik trok de zijtakken eraf en zette hem tevreden op de grond. Deze tak kon goed fungeren als wandelstok, iets wat ik waarschijnlijk heel erg nodig had met dit lichte gevoel in mijn hoofd. Toen ik genoeg moed had verzameld keek ik weer even naar mijn hand, waarna een misselijk gevoel opborrelde van het zicht op afgehakt bot, bloed en hout en ik maar weer wegkeek.
'Ehm.. Bones? Misschien is het een idee eerst de rugzakken te legen, de wonden een beetje te verzorgen en dan verder te lopen? We kunnen infecties oplopen,' zei ik met schorre stem. Ik schraapte mijn keel en zei het daarna nog een keer, nu duidelijker.

:)

Emyra Black
Tegen de tijd dat ik de deur heb gerepareerd begin ik honger te krijgen. Maar er is niks te eten dus zal ik toch naar buiten moeten. Ik ga tegen de deur zitten om te luisteren of er niet toevallig iemand langsloopt. Maar ik hoor niets. Voorzichtig open ik de deur en Sluip naar buiten, mijn dolk in de aanslag voor het geval ik iemand tegen kom. Waar moet ik eten vandaan gaan halen? In de hoorn des overvloeds ligt waarschijnlijk genoeg. Maar moet ik mijn leven riskeren voor wat eten? Ik weet niet wat hier allemaal te vinden is. Ik loop langs een slootje waarvan het water er helder uitziet. Maar ik heb hopelijk voorlopig genoeg water gehad. Ik zie in de verte nog wat mensen bij de hoorn des overvloeds vechten. Misschien kan ik erheen sluipen en zorgen dat ik weg ben voordat iemand mij op merkt. Maar ik ga het er niet op wagen. Ik loop met een grote boog om de hoorn heen en begin te rennen als ik zeker weet dat niemand me heeft opgemerkt. Ik zit intussen op een terrein met veel fabrieken. Misschien is hier ergens iets te eten. Ik sluip naar de dichtst bijzijnde fabriek toe. De metalen vloer klinkt erg hard als ik erover heen loop. Nu maar hopen dat ik hier alleen ben, anders word ik zo gevonden. Mijn maag trekt samen en ik hoor een luid geknor. hopelijk zal ik snel iets eetbaars vinden.

Life's a game made for everyone, and love is the price.

Years is Gargoyle now (:

:)

Emyra Black
Ik zie een aantal grote machines staan maar ik heb geen idee wat ze doen. Misschien weten de mensen uit andere districten dit wel en gaan ze ze ombouwen dus ik ben erg voorzichtig in de buurt van de dingen. Er moet hier toch ergens een kantine zijn met voedsel zou je denken. Ik zoek naar een licht, een teken van leven. Maar alles hier ziet er verlaten uit. Aan de muur hangt een schakelaar. waar zal deze voor zijn? Ik zet de knop om maar er gebeurd niks. Dus ik loop snel door in de hoop binnenkort iets eetbaars te vinden. Maar het lijkt erop dat alle werknemers thuis gingen lunchen. en trouwens, wat zegt dat er hier vest eten is en niet alleen bedorven voedsel? Ik loop weer naar buiten en zie dat er een aantal tributen dichterbij komen. ik trek mijn dolk. en ren zo snel als ik kan weg. ze mogen me niet vinden.

Life's a game made for everyone, and love is the price.

Trevor Boone Morgan | District 7 | Bos
Eve knikte meteen instemmend en ook Lola leek akkoord te gaan met het idee. Vervolgens vroeg Bones of ze het gingen redden en Eve knikte alweer. "Ik wil," zei ze. Bones wierp een blik op het meisje en het leek wel alsof ze het zou redden, al scheen ze ook pijn te hebben. Wat logisch was, want wonden deden nou eenmaal pijn. Bones keek ook naar zijn zus die vastbesloten knikte. Op een bepaald moment liep Lola naar een boom toe en fronsend, maar afwachtend keek Bones naar zijn zusters actie. Hij wilde eerst weten wat ze ging doen voor hij wat ging zeggen. Na Lola een tak vastnam en haar bijl pakte, had Bones door wat ze van plan was. Ze hakte een tak van de boom en Bones wilde ten hulp schieten omdat ze een vinger tekortschoot, maar ze leek het zelf te kunnen. Toen de zijtakken ervan waren zette ze hem op de grond. Bones wachtte tot ze verder zou lopen, maar Lola opende haar mond om wat te zeggen: "'Ehm.. Bones? Misschien is het een idee eerst de rugzakken te legen, de wonden een beetje te verzorgen en dan verder te lopen? We kunnen infecties oplopen." Haar broer knikte. "Nog een beter plan dan het mijne. Zit." Hij gebaarde naar Lola dat ze op de dikke wortels van de boom moest zitten en boog zelf door zijn knieën terwijl hij de rugzak van zijn rug haalde. De pijn in zijn bovenpijn was bijna ondraagbaar, maar hij wilde de meisjes laten zien dat hij tegen pijn kon. "Ikzelf ben het brood kwijtgeraakt tijdens het gevecht met het grote meisje." Bones trok aan de rits van de rugzak, welke beschadigd was. Er zat een groot gat in de zijkant en de rits functioneerde niet goed meer. Om nog maar te zwijgen van de blauw met groene kleur van het ding. De inhoud was niet om naar huis te schrijven. "Een touw, een lege bus water, een flesje jodium en een pakje gedroogd fruit." Bones was teleurgesteld. Er was amper genoeg om de dag alleen te overleven. Met z'n drieën hadden ze geen schijn van kans. Hoopvol keek hij op naar de meisjes. "Het jodium zou de wonden iets kunnen verzorgen. Anders moeten we hulp in schakelen van sponsors, als we die al dan niet hebben." Hij verwachtte niet veel sponsors. District 7 en 8 hadden er nooit veel.

kindness is never a burden.

Lolita Morgan || District Zeven || Bos
'Nog een beter plan dan het mijne,' knikte Trevor. 'Zit.' Ik grinnikte zijn bezorgdheid maar voelde me er wel veilig onder. Ik wist dat we dit niet allebei konden overleven. Maar tot die tijd haddem we in ieder geval elkaar om mee te overleven.
Ik deed wat Trevor me vroeg en ging tegen de boom op de grond zitten. Ik keek toe hoe hij zijn rugzak opende en er onder andere jodium en touw uithaalde. Dat kon nog best van pas komen in de arena. Hoewel de rugzak er niet heel handig uitzag voor in de arena, was ik blij dat we het hadden. Alle beetjes konden helpen.
Trevor zei iets over sponsors en ik knikte wazig. Eten zouden we vast wel vinden in deze arena. In het bos. Maar plots bedacht ik me wat. Inmiddels was ik eraan gewend geraakt dat ik het niet snel te warm of te koud had terwijl anderen altijd klaagden. Ik zou geen last hebben van de verschillende temperaturen in de arena. Maar Eve en Trevor dan?
'Eh.. Bones? Eve? We hebben geen slaapzak en het jarenlange kijken naar de spelen heeft me geleerd dat vuurtjes 's nachts niet handig zijn. Hoe willen jullie warm blijven vannacht?'

:)

Laurens Oliver//District 3// Randje van de dood
Ik wachtte niet eens op antwoord en voelde dat mijn been begon tegen te werken. Een stekende pijn liet me op de grond vallen en zag dat mijn been, dik en ontstoken was. Bloed sijpelde langs het open wond, waarbij de pijn nog heftiger werd. Mijn hoofd begon te bonken, langzaam voelde ik me licht worden.
'Chris, help ik heb...' Maar een vlaag van duizeligheid werd me al te veel.
Het moest een giftige plant zijn geweest, waar ik aan gesneden was. En toen besefte ik dat het nachtschot geweest moest zijn, maar dan had ik allang dood moeten zijn, dacht ik. Het gif had zich langzaam een weg gebaand door mijn lichaam, want ik kon mijn vingertoppen en mijn benen niet meer voelen.
'Water,' bracht ik er met moeite uit. Ik probeerde weer te staan, maar de pijn was ondragelijk. 'Zeg tegen mijn ouders dat ik van ze hou, als je wint.' Er was nog maar één oplossing.
'Dood me, alsjeblieft, ik wil niet langzaam doodgaan, maak me gelijk dood,' zei ik langzaam, waarbij de tranen over mijn wangen stroomde. Ik wilde nu niet kreunen van de pijn, ik wilde niet drie dagen verhongeren. Alles begon te schommelen, alles draaide voor mijn ogen. en zakte weer op de grond. De stekende pijn in mijn lichaam was als een verdovend middel verspreid in mijn lichaam. 'Doe het nu.'

[ bericht aangepast op 20 sep 2013 - 15:32 ]

Vampire + Servant = Servamp

Emyra Black
Als ik na een paar uur lopen in het bos ben aangekomen hoor ik dat er minimaal twee andere tributen aanwezig zijn. Ik ga in een dicht begroeide struik zitten en denk na. Ergens in het bos zal toch iets te eten moeten zijn. maar ik moet voorzichtig zijn met wat ik eet. Er kunnen giftige bessen zijn, en ik kan vlees alleen gaar maken op een vuur. Een vuur is gevaarlijk. ik ga op mijn rug liggen en staar naar de wolken. er vliegen een paar vogels over. Ik heb altijd al iets gehad met vogels. ze kunnen vliegen, ze kunnen weg. naar plekken op aarde waar niemand ooit is geweest. ze zullen geen honger hebben want ze weten wat wel en niet eetbaar is. ik sta op en sjok door het bos, ik ben nog steeds erg op mijn hoede voor andere tributen. Ze zullen me waarschijnlijk niet snel vermoorden als ik me op de achtergrond houd, maar uiteindelijk zullen ze me een keer vinden. ik hoor blaadjes en takjes ritselen over de grond. als ik me omdraai zie ik een mooi wit konijntje met rode ogen achter me zitten. Deze dieren horen hier niet. dit is geen wild konijn. ik zak door mijn knieën en hurk neer bij het konijn. het komt me vrolijk tegemoet. zo iets kan je toch nooit doden? ik pak mijn dolk uit mijn zak en snij in een snelle beweging de nek van het dier door. bloed vloeit over de harde grond. ik heb het gedaan, ik heb een dier vermoord.

Life's a game made for everyone, and love is the price.