Trevor Boone Morgan | District 7 | Hoorn
Bones rende voor zijn leven, wat geen slechtte uitdrukking was, want hij deed het ook letterlijk. Af en toe wierp hij een blik achter zich, maar veel kon hij dan niet zien aangezien hij zich moest concentreren op de tributen om zich heen die hem probeerden te vermoorden. Een jongen rende op hem af met een mes en maakte met het wapen een gigantische snee in Bones' arm, maar al snel had de man de andere jongen overmeesterd en met de rugzak beukte hij die in zijn gezicht. De tribuut verloor zijn mes en meteen dook Bones op het wapen af om de tribuut ermee knock-out te slaan. Hij was niet aan moorden. Hij zou iedereen KO slaan, mocht hem dat helpen Lola verdedigen, maar daar vreesde hij voor. Bones nam de tijd om te kijken of de tribuut nog wat anders handig bij hem had, maar zag tot zijn grote spijt van niet en keek toen om zich heen op zoek naar Lola en Eve, zijn tweede bondgenoot. De eerste die hij zag was Eve. Ze rende zijn kant uit. Toen ze binnen gehoorafstand was vroeg hij haar waar Lola was. De jonge man negeerde de dode tributen en het bloed, en zocht verder naar zijn zus. Even raakte hij de moed kwijt, tot hij haar vond, met een jongen bovenop haar. Mochten dit de Spelen niet zijn, had Bones nog een aardig woordje met haar te spreken, maar dit waren de spelen wel. Bones wachtte niet op Eves reactie en rende naar zijn zus en de jongen, die hij vaag herkende als de tribuut van twee. Lola deed iets wat Bones niet kon zien, maar het scheen te helpen want ze krabbelde overeind en de jonge man zag tot zijn verbazing dat ze een bijl mee had. "Lola! Schiet op!" Hij zag dat de overige beroeps zich hadden gerekruteerd en nu iedereen te lijf ging die hun pad kruiste. Een grote meisje -niet afkomstig uit één, twee of vier- grijnsde toen ze Lola en Bones opmerkte en begon in hun richting te rennen. "Lola...!" schreeuwde Bones traag en liep naar haar toe. Hij schrok toen hij haar bebloede hand zag. "Bones!" Ze klonk paniekerig en zakte neer op de grond. Tegen de tijd dat Bones bij zijn zus was aangekomen, was het grote meisje met de messen -want ze had een heleboel messen in haar handen- al genaderd. Bones schoof zijn arm onder Lola's oksels en hielp haar overeind. Half trekkend, half duwend zorgde hij ervoor dat ze voortliep, maar door de blikken die hij achterom wierp merkte hij dat het meisje met de messen steeds dichterbij kwam. Ze nam één van de messen, degene met het scherpste lemmet en gooide die in zijn richting. Het wapen raakte Bones in zijn bovenbeen en schreeuwend om de pijn zakte hij even door zijn knieën. "Eve! Help Lola!" Hij liet zijn zus los en trok het mes uit zijn been, terwijl hij grimaste. "Nu tussen ons, big girl." Bones trok zijn twee messen en boog wat door zijn knieën, wat enorm veel zeer deed. Het meisje met de messen grijnsde en wierp nog een mes, maar die miste Bones op een haartje na. Hij draaide zijn mes om in zijn hand, deels om haar te laten zijn dat hij met messen omweg kon en deels om zichzelf te laten weten dat hij met messen omweg kon. Ze leek niet onder de indruk. Bones liep naar haar toe en haalde naar haar uit. Een donkere lijn ontstond op haar arm, maar voor haar grootte was het meisje ontzettend snel. Ze haalde met haar messen uit naar Bones en een tweetal ondiepe sneeën vormden zich op zijn arm. Hij liep het meisje struikelen en sneed toen over haar gezicht. Kermend van de pijn liet ze haar messen vallen en plaatste haar handen op haar gezicht. Bones zette het op rennen en volgde Eve en Lola het bos in, waar hij opging in de natuur en verdween uit het zicht van de Beroeps.
kindness is never a burden.
