[RPG] The Magical Games || Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 sep 2013 - 16:32 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

- MT.

Mijn tropica

Vampire + Servant = Servamp

[Mijn topics]

I'm finally back, Finally after a Year break

[M.T.]

:)

Limits schreef:
- MT.

kindness is never a burden.

Crystal Rhymer Tymes
Als de plaat helemaal boven is en ik de zon zie kijk ik om me heen. De arena was in stukken verdeelt. Ongeveer links schuin naast mij was het bos. Ver achter bij was een industrie gebied en een bloemenveld. Ik vertrouwde het niet. Pas als de dieren bij me waren vertrouwde ik het hier. Dieren en mutilanten waren voor mij juist handig aangezien ik ze kon verstaan en ze naar mij luisterde. Ik kijk naar mijn medetributen en dan naar de hoorn. Mijn mentor zei misschien dat ik meteen weg moest ik wou graag wapens. Zo kon ik me verdedigen. Ik zag het messensetje even voor me samen met een groen lichtgele tas. Het lag dichtbij de hoorn bij de ingang maar ik moest er voor gaan. Ik was altijd al een snelle renner al als iemand zijn krachten super snel ren en was was ik er geweest, maar nu was het het risico wel waard. Als de klok aftikt ga ik klaar staan. Als de gong gaat ren ik als een van de snelste gelijk naar de hoorn waar de Rugzak en de messenset liggen en als ik het hem voel ik een blik op me en ik draai me om en zie de jongen van twee naar me kijken. Het meisje van twee staat naast hem met werpmessen. Haar hand gaat naar achter en ik zie het mes op me af komen ik ontwijk hem min of meer waardoor hij langs mijn hoofd gaat. Als ik was blijven staan was ik dood geweest. Ik wil rennen met mijn spullen als ik een lichaam op me voel. Een jongen ik weet niet wie ligt op me. Ik zie de dolk in zijn hand en ik hou zijn hand op afstand. Doordat ik het afwend voel ik de dolk in mijn arm gaan. Het doorboord mijn vlees en ik hou een gil tegen. Er was nu een gat in mijn arm en hij was ook niet bepaalt klein op dit moment. Het lichaam word plots van me afgegooid. Mijn ogen worden groot van schrik maar mijn district maatje Jason helpt me. Hij heeft een wapen en schermt me af om zodra ik sta een speer door zijn lichaam te krijgen. Ik word bijna wit van schrik. Mijn arm deed pijn, maar de adrenaline was op dit moment sterker. Ik had schrammen. Mijn lichaam schrijnde, maar ik hield vol.
'Ren.' Zijn worden waren zwak maar ik luisterde. Ik rende meteen weg met mijn spullen richting het bos en als ik erin val zie ik hoe dicht het begroeit was. Ik hoor meteen stemmen maar ik weet dat dat de dieren waren. Na zeker even gerent te hebben stop ik en kijk ik naar mijn messenset. Vijf Werpmessen een zakmesje wat handig was voor dingen maken en een dolk. Ik durfde te wedden dat ik een van de mooiere messensetten had. De rugzak gooi ik op mijn rug en ik loop door inplaats van te rennen. Ik zie om me heen een paar dieren zoals vogels ik kijk naar ze en ze vliegen al naar ze toe. Dieren werden ook tot me aangetrokken wat fijn voor mij was.
'Kijk in de lucht voor me en zeg het als er iemand aankomt.' Beveel ik ze. De vogels vliegen gelijk op om rond het bos te gaan cirkelen. Ik kijk nu naar het gat in mijn arm. Je zag mijn bot niet maar mijn vlees was duidelijk zichtbaar. Je kon door mijn arm heenkijken en het deed verschrikkelijk veel pijn. Mijn benen hadden ook schrammen, maar niets ernstig. Het was immers al gestopt met bloeden. Mijn arm daarin tegen was nog gaande. Mijn voorhoofd verminderde maar was wel bezig. Ik besluit mijn rugzak te openen en vind een laken. Het was beter als niets. Een EHBO doos wat touw en een lege halve liter bidon. Ook vond ik crackers maar sommige waren niet meer heel omdat ik op de tas was gevallen. Ik had ook een beetje gedroogd fruit. Het was een handige basis en dat mocht ook wel aangezien het zo dichtbij de hoorn lag. Aan vlees kan ik altijd komen en drinkbaar water kan ik regelen bij mijn dieren. Ik open nu mijn EHBO doos waar ik pleisters ontsmetting en verband vind. Het ontsmetting spul doe ik op mijn armwond het doet pijn en ik bijt op een stokje. Ik had slim dat het mijn linkerarm was aangezien ik altijd met rechts gooi. Zodra de pijn een beetje mindert wikkel ik het anti-kleef-verband om mijn arm en maak ik het vast met de tape die er bij zit. Mijn voorhoofd maak ik schoon met het ontsmettingsmiddel waardoor er nog maar weinig over is en ik maak zwaluw pleisters om het zo vast te maken en het goed dicht gaat. Als ik eindelijk klaar ben doe ik het houtje uit mijn mond en stop ik alles terug in mijn tas. Ik pak de paar bijna verkruimelde kapotte crackers en knabbel er langzaam op. Ik hoor een van de vogels een alarm kreet maken en begin sneller te lopen en ze zijn alweer bij me. Ik doe de Werpmessen en de dolk in mijn riem en mijn zakmes doe ik in mijn tas die ik op mijn rug gooi. Ik had goed water nodig. Als mijn bidon gevult was en ik genoeg gedronken had kon ik ook gaan rond trekken.

(Wie zou er eigenlijk misschien een bondgenootschap willen met Crystal?)

I'm finally back, Finally after a Year break

Lucas Montgomery • District 4 • hoorn:

Ik sluit mijn ogen tegen het felle zonlicht als ik de startbuis uitgeduwd wordt. Ik zie vanalles voor, naast en achter mij, maar vooral het gene rechts van me interesseert me. Een meer. Daar moet ik naartoe, tezamen met Madison. Als ze tenminste bij me wil blijven in de arena, maar ik vermoed dat dat wel zo gaat zijn.
Mijn ogen glijden doorheen de spullen van de hoorn. Drietand. Drietand. Drietand. Eén drietand. Fijn, ik vermoed dat Maddy met gaat figuurlijk vermoorden als ik die drietand voor haar ogen wegkaap.
Mijn ogen glijden verder op zoek naar een pijl en boog. Daar. Die moet ik kost wat kost zien te bemachtigen.
5.... 4.... 3.... 2..... 1.... bam! Een simpele seconde schrik ik van de knal, maar daarna loop ik als een zot naar de pijl en boog toe. Hij voelt goed, net zoals de bogen in het trainingscentrum.
Een goede pees, en de rest van de boog is ook van goed materiaal gemaakt. De koker is prachtig. Niet dat dat er uiteraard wat toe doet, maar het vervolledigd het plaatje. Met een snelle beweging leg ik een pijl op de pees.
Ik trek de de pees tot aan mij oor en zoek een doelwit.
Dan zie ik haar lopen. Het meisje uit 2. Ze ziet me er te gevaarlijk uit om nog te laten leven. Snel check ik of de jongen uit 2 niet in de buurt is, maar die is aan een gevecht bezig en heeft geen tijd me te zien.
Met een zucht laat ik de pijl los, waarna hij haar hart doorboort.
'Het spijt me', fluister ik tegen haar, als ik bij haar neerkniel om de pijl uit haar lichaam te trekken. 'Maar ik heb je plannen gehoord, en ik laat Madison niet vermoorden door jou.'

[Iemand die Lucas wil verwonden?]

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 19:21 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Laurens Oliver
Met kloppend hart en knikkende knieen stond ik op de ronde plateau waar ik vele verschrikkelijke verhalen over gehoord heb. Ik sloot mijn ogen door de vele zon die in mijn ogen scheen. Langzaam vormde het een beeld, van een uitgestrekte grasveld. Om me heen zag ik meerdere tributen staan, allemaal van een jaar of vijftien zestien, zelfs zeventienjarigen. Mijn ogen vielen op de hoorn, die blonk door het zonlicht.
Ik bood naar mijn ouders, die ik niet eens gedag had kunnen zeggen. Mijn mond maakte een zachte 'tot ziens' gebaar en bleef gespannen wachten. Ik bestudeerde de hoorn en een kleine tas, net groot genoeg voor mij, lag buiten de hoorn. 'Pakken en wegwezen.' waren de magische woorden.
De wapens waren voor mijn doen, niet geschikt. Een oorverdovende klap, weergalmde over het veld en iedereen begon te rennen. Ik rende op de hoorn af en moest bukken voor een tribuut van ik dacht 11, om die te ontwijken.
Ik was klein en daar zaten wat voordelen in. Met een hoop energie, omklemde ik de kleine tas tussen mijn handen en probeerde een weg ver van dit bloedbad te rennen.
Een jongen met een boog in de handen, schoot een pijl af, dwars door een meisje van district 2. Ik voelde mijn adrealine omhoog borrelen en moest maken dat ik wegkwam.
Met snelle bewegingen rende ik het bos in, waar ik met mijn been aan een klein doornbosje blijf haken en een bloederige snee over mijn been voel kruipen. Op tanden bijtend rende ik door, met de tas in mijn armen geklemd.
Ik stopte met rennen en liet me op adem komen. Nu had ik tijd om de tas te controleren en mijn wond te verzorgen.

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 19:53 ]

Vampire + Servant = Servamp

Trevor Boone 'Bones' Morgan | District 7.
Bones nam de omgeving snel in zich op. Het leek erop dat de arena in verschillende compartimenten was verdeeld. Hij zag een boos, een meer en een groot terrein, wat leek op een industrieterrein. De Hoorn leek het middelpunt van de arena te zijn. Bones fronste, zoiets had hij nog nooit gezien. Deze arena was anders dan de anderen die zich in de bergen bevonden of in de woestijn of in een woud. Hier was vast voor elk district een stuk terrein. Wat het enkel lastiger maakte. Elk district zou zo naar zijn eigen compartiment gaan en daar schuilen. Enkel de Beroeps zouden durven onbekende gronden te betreden.
Bones' blik gleed over de tributen en bleef hangen bij de vrouwelijke tribuut van district 7. Lola, zijn zusje. Bones moest er koste was kost voor zorgen dat ze levend uit de arena zou komen. Hij had geen andere keus. Hij gaf liever zijn leven weg dan haar te zien sterven. Vervolgens gleed zijn blik naar de Hoorn. Hij zag veel wapens, een tent, een aantal rugzakken. Niet ver van hem verwijdert lag zo'n rugzak. En een aantal stappen naar links lag een half brood. Als Bones daaraan zou geraken was hij al een heel eind verder. Zijn mentor had hem aangeraden de dichtstbijzijnde voorwerpen te pakken en dan weg te rennen, wat hij een uitstekend idee vond. Tot hij de kleine bijl zag liggen.
Bones gaf toe dat hij nooit iemand zou kunnen vermoorden met dat ding, maar hij zou er een dier mee kunnen slachten, of wat dan ook. Het voorwerp was een soort verlengstuk van zijn arm. Zonder dat kon hij evengoed omkomen in het bloedbad.
Hij zette zijn voeten schrap en luisterde naar het aftellen. 10, 9, 8. Bones dacht na hoe zijn kansen ervoor stonden. Hij had zo'n 40% kans op slagen, wat inhield dat hij de bijl nam en het op rennen zette. Mocht hij slechts voor het brood en de rugzak gaan zou hij zo'n 70% kans hebben. 7, 6, 5. Zijn blik flitste naar Lola en terug. Hij zuchtte. Hij kon het niet riskeren. 4, 3, 2, 4.
Bones schoot van de plaat af, een seconde later dan de Beroeps, welke hierop getraind werden, en griste de rugzak van de grond. Vanaf zijn linkerkant zag hij een tribuut op hem afstormen en snel dook Bones weg voor de vuist van de jongen hem raakte. Hij sprintte een aantal meter naar de Hoorn toe en nam het brood met zich mee. Daarna liep hij richting het bos.
"Lola!" schreeuwde Bones en keek verwoed om zich heen. "Lola! Het bos! Het bos!"

[ bericht aangepast op 31 aug 2013 - 11:05 ]

kindness is never a burden.

Edgar schreef:
Trevor Boone 'Bones' Morgan | District 8.
Bones nam de omgeving snel in zich op. Het leek erop dat de arena in verschillende compartimenten was verdeeld. Hij zag een boos, een meer en een groot terrein, wat leek op een industrieterrein. De Hoorn leek het middelpunt van de arena te zijn. Bones fronste, zoiets had hij nog nooit gezien. Deze arena was anders dan de anderen die zich in de bergen bevonden of in de woestijn of in een woud. Hier was vast voor elk district een stuk terrein. Wat het enkel lastiger maakte. Elk district zou zo naar zijn eigen compartiment gaan en daar schuilen. Enkel de Beroeps zouden durven onbekende gronden te betreden.
Bones' blik gleed over de tributen en bleef hangen bij de vrouwelijke tribuut van district 8. Lola, zijn zusje. Bones moest er koste was kost voor zorgen dat ze levend uit de arena zou komen. Hij had geen andere keus. Hij gaf liever zijn leven weg dan haar te zien sterven. Vervolgens gleed zijn blik naar de Hoorn. Hij zag veel wapens, een tent, een aantal rugzakken. Niet ver van hem verwijdert lag zo'n rugzak. En een aantal stappen naar links lag een half brood. Als Bones daaraan zou geraken was hij al een heel eind verder. Zijn mentor had hem aangeraden de dichtstbijzijnde voorwerpen te pakken en dan weg te rennen, wat hij een uitstekend idee vond. Tot hij de kleine bijl zag liggen.
Bones gaf toe dat hij nooit iemand zou kunnen vermoorden met dat ding, maar hij zou er een dier mee kunnen slachten, of wat dan ook. Het voorwerp was een soort verlengstuk van zijn arm. Zonder dat kon hij evengoed omkomen in het bloedbad.
Hij zette zijn voeten schrap en luisterde naar het aftellen. 10, 9, 8. Bones dacht na hoe zijn kansen ervoor stonden. Hij had zo'n 40% kans op slagen, wat inhield dat hij de bijl nam en het op rennen zette. Mocht hij slechts voor het brood en de rugzak gaan zou hij zo'n 70% kans hebben. 7, 6, 5. Zijn blik flitste naar Lola en terug. Hij zuchtte. Hij kon het niet riskeren. 4, 3, 2, 4.
Bones schoot van de plaat af, een seconde later dan de Beroeps, welke hierop getraind werden, en griste de rugzak van de grond. Vanaf zijn linkerkant zag hij een tribuut op hem afstormen en snel dook Bones weg voor de vuist van de jongen hem raakte. Hij sprintte een aantal meter naar de Hoorn toe en nam het brood met zich mee. Daarna liep hij richting het bos.
"Lola!" schreeuwde Bones en keek verwoed om zich heen. "Lola! Het bos! Het bos!"

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

[Mijn topics, ik kan helaas vanavond pas rond half 6 reageren.]

[ bericht aangepast op 31 aug 2013 - 8:58 ]

[Madison heeft ook een verwonding nodig, are there volunteers?]

Madison Rose Evans || District 4 || Hoorn || Gave: In de toekomst kijken
Haastig adem ik in en uit. De spanning giert door mijn lichaam, terwijl de seconden langzaam wegtikken. Haastig kijk ik om mij heen. De hoorn staat op een groot grasveld en achter mij is een meer. Ook zie ik akkers en iets van een stadje ofzo. Dat meer, daar moet ik heen. Met Lucas.
Plotseling schieten er flitsen door mijn hoofd. Vechtende tributen, Lucas die een pijl afschiet en een meisje vermoord. Dan stopt het net zo abrupt als het gekomen is en is alles weer normaal. Ik knipper even een paar keer met mijn ogen en haal opgelucht adem. Lucas krijgt tijdens het bloedbad dus de pijl en boog te pakken en laat de drietand over voor mij. Ik glimlach even, Lucas weet ook precies wat ik wil. En hij vermoord iemand, volgens mij is het het meisje uit 2, maar het ging zo snel dat ik dat niet goed heb kunnen zien. Ik haal even mijn schouders op, waar maakt het ook uit?
Dan gaat de gong. Gedesoriënteerd blijf ik even op mijn plaat staan en ren dan zo hard als ik kan naar de hoorn toe. Ik had beter moeten opletten en niet zo lang moeten blijven nadenken over mijn visioen. Dan had ik een veel betere start gehad. Toch ben ik vrij snel bij de hoorn en zie hoe Lucas de pijl en boog pakt en richt op het meisje. In één keer raak, net als in mijn visioen. Het meisje uit 2 ligt bewegingloos op de grond. Toch het meisje uit 2 dus.
Snel ren ik naar de drietand en pak hem op. Ik hoef gelukkig niet bang te zijn dat andere tributen dit wapen willen, want eigenlijk alleen district 4 wil een drietand. De drietand voelt goed aan in mijn handen en snel draai ik me om.
'Lucas!' gil ik naar Lucas toe. 'Blijven we hier of het is tijd om het bloedbad te verlaten?'

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Lucas Montgomery • District 4 • hoorn >> mee • kracht: forever onder water blijven:

Met een ruk draai ik me om als ik iets op me hoor afsuizen. Mijn ogen worden groot als ik zie van wie dat mes is. Hij heeft dus toch gezien hoe ik zijn Districtsgenoot vermoord heb.
Net te laat spring ik opzij zodat het mes in mijn kuit blijft steken. Met enkele pijnlijke bewegingen trek ik het eruit, steek het in de koker en schiet opnieuw een pijl af.
Ik zie hoe de pijl in zijn schouder blijft steken. Deze is niet dood, maar hij blijft in elk geval een heel tijdje stil en probeert me niet meer te vermoorden met één van zijn legendarische messen. Het vermoorden van dat rotjoch laat ik wel aan iemand anders over. Pas nu merk ik hoe diep dat mes wel gezeten moest hebben, het doet behoorlijk veel pijn.
'Lucas!' Madisons stem galmt over het grasveld heen. 'Blijven we hier of het is tijd om het bloedbad te verlaten?'
'Naar het meer!' schreeuw ik terug, terwijl ik nog een zak van de grond grits en dan zelf begin te lopen. De adrenaline giert door mijn lijf, waardoor ik de pijn even vergeet. Heb ik hier mijn hele leven voor getraind? Om gewoon even lekker gezellig pijn te hebben?
Met een pijnlijke kreet spring in het meer in, in de hoop dat Madison ook snel komt.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Nyota schreef:
(...)

(Bedoelde je niet District 7?)

kindness is never a burden.

Madison Rose Evans || District 4 || Hoorn>>Meer || Kracht: In de toekomst kijken
'Naar het meer!' schreeuwt Lucas terug.
Ik knik even en ren dan zo hard als ik kan naar het meer. Mijn drietand houd ik in de aanslag voor als ik aangevallen wordt door een tribuut. Dan bedenk ik me dat ik geen rugzak heb gepakt, wat betekent dat ik geen eten zal hebben. Zonder lang te twijfelen draai ik me om en ren weer terug de hoorn in. Ik gris één van de rugzakken van de grond en sla hem om mijn schouder. Dan ren ik de hoorn weer uit en kijk recht in de kwade ogen van de jongen uit 6.
Ik houd even verschrikt mijn adem in en kijk hem verward aan. Dit heb ik niet gezien in mijn visioen. Ik duw mijn drietand in één krachtige beweging in zijn lichaam. Te laat realiseer ik me dat hij een mes in zijn hand had. Het mes klapt in mijn been, terwijl de jongen roerloos op de grond valt. Een heftige pijnscheut schiet door mij heen en de tranen schieten in mijn ogen. Het mes zit niet heel diep, maar ik weet dat ik het eruit moet trekken. Met trillende vingers en gillend van de pijn krijg ik het uiteindelijk voor elkaar om het mes uit mijn been te krijgen. Ik durf niet naar de wond te kijken en strompel snel weg. Weg van de hoorn. Naar het meer.
Het gaat langzaam. Langzamer dan ik willen en als ik eindelijk bij het meer aankom, is Lucas dal in het water gesprongen. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen, maar ik gil niet meer. De banden van de rugzak snijden in mijn vel en ik laat de rugzak met een plof op de grond vallen. Dan laat ik mezelf ook op de grond zakken en leg voorzichtig mijn been in het water.
'Ik....heb... een rugzak.' weet ik met moeite uit te brengen. 'En heb daardoor de jongen uit 6 gedood.'

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .