Discovery Camp ~ One Direction ~ Topic 1 - Speeltopics

[Ik moet nu gaan slapen, ben niet zo lekker en heb morgen toets]

L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

Liam Payne

Ik snoof even. Ze kwam hier vaker? 'Waarom zou je hier terug willen komen,' sprak ik mijn gedachtes hardop uit. Gelijk betrapte ik mezelf op de woorden e verontschuldigde me dan ook. 'Ik bedoel, er zijn tox veel mooiere plekken?' Ze leek te bevriezen onder mijn aanraking, wat ik fout deed wist ik niet. Ze stond er zondt bij als een spook. Niet echt positief als je het mij vraagt. Ik twijfelde aan mijn conclusie toen ze ontspannen leek. Of ze was nu gewend aan mijn vingertoppen? Dat kan ook. Toen ik me voor wilde stellen, leek ze weer te twijfelen. Was ik zo eng? Of was ze een fan? Zou een fan zo reageren? Deze versie had ik nog nooit meegemaakt. Mijn hand onsloot haar kleine handje. Het deed me zacht grinniken. Ik voelde me groot. Ik fronste om haar achternaam. Het klon Italiaans, maar dat maakte haar naam niet minder mooi.
'Mooie naam,' complimenteerde ik haar dan ook.
Waarschijnlijk merkte ze dat ik haar lichaam bekeek, want blosjes ontstonden op haar wangen. Het deed me zachtjes grinniken. Ik knikte kort. Dar had i al gemerkt. Met mijn ogen volg ik haar blik. Haar tent is opgezet zo te zien. Het was raar, maar ik voelde me jaloers. Jaloers dat zij dat ding wel al klaar had en ik net een uur had zitten prutsen. Mijn blik schoot weer naar Alex. Ik knikte dankbaar.
'Dat zou fiin zijn' reageerde ik dan ook. 'Jij kent deze camping uit je broekzak. Dus hulp is welkom,' grinnikte ik. 'En kan je me helpen met de tent? Ik vervloek dat ding.' Ik vervolgde mijn weg en neuriede zachtjes.
'Dus waar kom je vandaan,' verbrak ik uiteindelijk de stilte.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Max Jared Tommo
Mijn lakzwarte hummer reed ik het parkeervak in en ik kon niet anders dan opgelucht zijn, dat ik er was. Het was een lange rit geweest en ik was er echt aan toe om mijn benen even goed te strekken. ik trok de sleutel uit het contact en stapten uit. Het eerste wat ik deed, was een sigaret opsteken en even tot rust komen. langzaam begon ik mijn spullen uit de achterbak te trekken. Tenminste, eerst trok ik de trekkar eruit en daar begon ik alle spullen op te zetten. Echt niet dat ik een paar keer heen en weer ging lopen, als het ook zo kon. Ik was niet zo van het moeilijk doen. ik gooide de achterklep dicht en met mijn sigaret in mijn ene hand en het handvat van de kar in de ander liep ik rustig naar de incheckbalie. 'Joehoe, is daar iemand!' gilde ik. Als lauren boven zou zitten, zou ze me wel horen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Lauren Cara Michels

Al mijn emotjes liet ik los in het drummen. Al mijn gevoel ging naar het drumstel, ik merkte dan ook nier dat tranen over mijncwangen biggelde. Ik stopte met spelen en staarde naar buiten. Vanaf mijn raam keek ik naar het bos. In de vroege ochtend zag ik vaak herten rondlopen. In het begin was dat magisch geweest, maar nu was het normaal geworden. Die beesten leefde hier eenmaal eerder dan mij. Geschrokken veerde ik overeind dor een stem. Zo te horen een jongen. Ik veegde vlug mijn wangen droog en mijn uitgelopen mascara weg. Ik denderde de trappen af en liep gelijk de ruimte in. Daar stond Max.
'He,' begroette ik met een lachje. Ik wilde oprecht vrolijk doen, maar kin het niet. Het verdrietige gevoel omarmde mijn hart nog.
'Hoe gaat het?' Met vragende ogen keek ik de jongen aan en besloot hem maar gewoon in te checken. Mijn vingers gleden over het toetsenbord, terwijl ik geconcentreerd op mijn onderlip beet en naar de computer staarde. Ik vermeed momenteel liever oogcontact. De kans was grootdat miin ogen rood waren en er duidelijk zichtbaar was dat i had gehuild. Ik wilde geen vragen opwekken. Al helemaal niet bij Max. Ik weet niet waarom, hij was een prima jongen. Ik haatte het alleen om zwak over te komen. Ik had wel andere digen aan mijn hoofd. Zoals mijn vader helpen en mijn broertje steunen.
'Je herinnert je alles nog wel, toxh?' Ditkeer keek ik wel op. Ik schoof alle gegevens naar hem toe, waaronder de pasjes.
'Heb je een fijne reis gehad?

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Alex Ohndrea Valencia
'Waarom zou je hier terug willen komen,' zo te merken floepte het eruit want hij sprak meteen verder. Ik bedoel, er zijn toch veel mooiere plekken?'
'Dit is een prachtige camping. Ik was hier al sinds het begin toen er nog bijna niets was. Ik kwam hier altijd met mijn beste vriendin ieder jaar tot dat ze -.'ik stop abrupt en zwijg ook meteen.
Dat zou fiin zijn' reageerde hij op mijn vraag of ik hem moest helpen met zoeken. Een kleine glimlach vormde op mijn lippen. Ik vond het altijd fijn om te helpen. 'Jij kent deze camping uit je broekzak. Dus hulp is welkom,' grinnikt hij 'En kan je me helpen met de tent? Ik vervloek dat ding.' Ik volg zijn blik en het is de tent naast mij van die popsterretjes. Ik ben geen idioot en ik kan best verbanden leggen dus ik kan nu wel weten dat hij dus in die band, waarvan ik de naam vergeten ben, zit. Hij was nog vrij normaal voor iemand die word omhuld door geld en meisjes die zich op hun gooien.
'Ik wil wel helpen hoor met je tent. Ik zet ze ook al zo lang op. Ik heb het geleerd alleen op te zetten dus voor mij is het geen enkel probleem.' Een glimlach vormt zich op mijn lippen
We lopen dus waar hij heen ging waardoor ik me omdraai en naast hem besluit te lopen.
'Dus waar kom je vandaan?' Vraagt hij om de stilte onderbreekt. Ik hou eigenlijk wel van stilte het is rustgevend en ik vond het vaak beter aangezien het vredig is. Stiltes hoeven namelijk niet altijd ongemakkelijk te zijn.
'Ik ben oorspronkelijk Australisch, dus daar wonen mijn ouders. Maar op dit moment woon ik niet daar, Ik woon in Londen. Daar woon ik nu al een paar jaar aangezien het altijd een droom van me is geweest en mijn oom en tante er toch wonen zodat ik nog wel familie heb daar.' Uiteindelijk ben ik gaan schrijven in London in bijvoorbeeld blogs en ging ik daar naar school, maar alsnog werd ik daar ook vaak gepest op school ook al veranderde ik van lang ik werd alsnog achtervolgt door mijn verleden.
'En jij waar kom jij vandaan?' Vraag ik terug aangezien ik niet goed ben in zelf vragen verzinnen aangezien het voor mij vaak ongemakkelijke vragen worden wan ik weet nooit wat ik moet vagen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Max Jared Tommo
Rustig rookte ik mijn sigaret op en tikte ritmisch met mijn voet op de grond. Ik hield niet van wachten, maar gelukkig hoefde ik dit ook niet lang te doen. Snel trapte ik mijn sigaret uit, liet mijn karretje buiten staan en stapte naar binnen. 'Hi.' Glimlachte ik vrolijk en haalde mijn zonnebril van mijn neus, om hem in mijn haar te schuiven. Ik leunde nonchalant tegen de balie en bekeek Rosalie even. Ze was niets veranderd, met opzicht tot vorig jaar, al zag ze er een stuk minder vrolijk uit. 'Met mij prima.' Gaf ik toe. Het kwam dan ook niet zo vaak voor, dat het niet zo goed met me ging. 'Met jou?' Vroeg ik iets wat bezorgd. Ze ontweek mijn blik en begon het standaard ritueel, in te voeren in de computer. ik tikte rustig met mijn vingers op de balie, om de stilte te verbreken. Ik hield nooit zo van stiltes. Dat gaf me de tijd om na te denken en daar was ik nu niet bepaald het type voor. 'Na al die jaren, zou je zeggen van wel toch?' grijnsde ik vriendelijk. Ik kwam hier al zo lang, dat ik hier nog met mijn ogen dicht de weg zou vinden. Ik pakte mijn pasje en de papieren van de balie en vouwde ze op, om ze in mijn broekzak te kunnen stoppen. 'drie keer file, verder was het goed te doen.' ik trok mijn broek iets op en zuchte zachtjes. 'De gewoonlijke crew is er ook weer?' vroeg ik, doelend op de jongelui waar ik altijd mee optrok tijdens de vakantie.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Ik reageer morgen weer]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Lauren Cara Michels

De bezorgde toon was duidelijk in zijn stem te horen. Ik slikte kort en stopte even met type. ik had geen zin in liegen, maar ook niet in zielig doen. Dus haalde ik mijn schouders op. 'Het gaat wel is beter,' sprak ik uiteindelijk en keek met een klein glimlachje op. Ik ging niet weer huilen, dat had ik gister al gedaan. Ik haalde mijn pet van mijn hoofd en legde die op de toonbank neer.
'File,' herhaalde ik. 'Verschrikkelijk. Daar heb ik nou nooit last van,' grinnikte ik en keek hem kort aan. Ik probeerde het depressieve gevoel oprecht weg te duwen. Er waren zoveel leuke mensen hier, waarom zou ik me dan laten gaan? Dat hoorde te komen als de nacht introk en ik alleen was. Niet nu. Of juist nu. De vakantie begon weer. Een geweldige tijd kwam eraan en die kon ik niet delen met mijn moeder. Een brok vulde zich weer in mijn keel. Toen Max een vraag stelde, keek ik hem weer aan en knikte.
'Ja, ze zijn er weer en je staat op hetzelfde veld. Ik loop wel mee.' Ik liep achter de balie vandaan en pakte mijn pet weer. Die liet ik echt niet achter. Ik had hem van mijn vader gekregen. In de winter waren we naar Amerika gegaan en hadden daar een honkbal wedstrijd bekeken. Sindsdien liet ik deze pet niet alleen achter. Het was een souvenir aan een geweldige herinnering. Ik zettehem weer achterste voren op mijn hoofd en keek naar het karretje van Max.
'Moet ik helpen?'

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ivy Amelia Evans
Ik skate nog een hele tijd rond over de lege terreinen. Waarom moest zo'n Australisch tutje die dacht dat ze veel was en het moeilijk had daarom nou weer mijn vakantie verkloten? ik dacht dat ik hier eindelijk van ze af was, maar nee dus. Zelfs aan de andere kant van de wereld kwam je ze tegen. Ik ging uiteindelijk maar naar de receptie in de hoop dat ze daar niet zou zijn. Bij de deur trapte ik de neus omhoog en tilde mijn skateboard op voor ik naar binnen liep met mijn hoofd op moord en onweer. Ik zag Lauren en Max staan. Hij was een aardige gast en Lauren was gewoon lauren, maar toch werd mijn humeur er weinig beter op. "Zit ik hier wel veilig van de Australische invasie?" Ik spuugde de woorden uit. Ze mochten best weten hoe ik tegenover dat tutje stond. Mevrouw 'ik heb het zo moeilijk want ik kan alles zo goed'. Zeker niet viool spelen, hoewel ze zelf dacht van wel. Ik had haar echt makkelijk iets serieus aan kunnen doen, maar dat heette poging tot moord of moord en dat was strafbaar. Daar had ze dus maar geluk mee. Hopelijk stond ze op een ander veldje anders kreeg dat juffie nog een hele zware vakantie.

Bowties were never Cooler

Faisean --> Butera

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Max Jared Tommo
iets argwaanend keek ik naar Lauren. het was duidelijk dat het dus niet met haar ging. Maar eigenlijk had ik er zelf net zo min zin in, om over te praten. Het leed van andere, was nu niet iets waar ik me erg mee bezig hield. Daarom was ik wel blij dat ze er zelf omheen draaide. Ik was wel blij om te horen dat de rest er ook weer was. Dan zou het sowieso gezellig worden. ik knikte langzaam en pakte het handvat van mijn kar weer op. Ik draaide me om en wilde al gaan lopen, toen Ivy binnenkwam. Ik wilde haar vrolijk groeten, maar ze was me voor. Ik trok even mijn wenkbrouw op. Wat had iedereen vandaag zeg? 'Australische invasie?' Herhaalde ik vragend. zins wanneer kwamen hier mensen uit australie?

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Astrid Lauren Harper

"Geeft niet. Ik zit te veel in de boeken tijden zijn vakantie. Ik moet ook eens met mensen omgaan."
Die woorden maken de vrolijke glimlach op mijn gezicht nog vrolijker.
"Macbeth van Shakespeare. Volgend jaar voeren we het op -op school in de originele versie, dus geen vrouwen op het toneel en zo veel mogelijk dingen nagebouwd uit The Globe. Ik heb alleen geen zin om een vrouwenrol op me te krijgen, dus ik wil wel vast de mannelijke personages kennen."
"Klinkt leuk," zeg ik, wetend dat hij waarschijnlijk zal denken dat ik een Ier ben, gezien mijn accent. Nou is het niet zo dat ik een erg zwaar accent heb. Maar toch vrij opvallend. "Interessant," voeg ik er nog aan toe. Ik hou mijn hoofd ietsjes scheef en neem hem onopvallend in me op. "Ben je een acteur?"

Reality's overrated.

Levi Zachary Evans
Ik glimlachte toen ze zei dat ze het leuk vond. Ik vond het fijn dat iemand zich leek te interesseren in me. Haar accent klonk bekend, maar ik wist niet precies welke. Ik krabde even achter mijn oor en knikte bij haar vraag. "Ja. Of nouja, ik zit nog op school." Ik keek haar vriendelijk aan. "En waar kom jij precies vandaan? Ik herken je accent, maar kan het even niet plaatsen." Ik glimlachte naar haar. Eigenlijk was ik heel erg moe, maar het was hier wat? 2 uur? Dat kon dus niet. Toch zou ik zodra het donker werd lekker mijn tent in duiken. Een gaap rolde over mijn lippen en ik sloeg mijn handen voor mijn mond. "Sorry, Jetlag." legde ik aan haar uit voor ik nog eens geeuwde. Ze was erg aardig voor zover ik nu kon oordelen. "Dus wat doe jij eigenlijk buiten de vakantie?" Ik duwde een plukje van haar haren achter haar oor die los was gegaan. Het was niet om te flirten ofzo, maar gewoon om vriendelijk te zijn nu de wind haar haren probeerde te verstoren.

Bowties were never Cooler

[Ik reageer op het vroegste morgen pas. I am so sorry! ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Iemand zin om naar Jona of Niall te gaan?]

Spoiler alert: you will save yourself