[RPG] Criminal || 01 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 aug 2013 - 21:51 ]

Your make-up is terrible

[Van mij mag je gewoon schrijven, je hebt het tenminste gemeld ^^

En ook nog @Chilaw, wat je personage gedaan heeft past ook niet echt bij haar karakter, aangezien daar staat "echter kan ze het niet goed vinden als het op de mannen aankomt die er goed uitzien".
Edit: daarnaast zijn het collega's. Een collega geef je geen knuffel, dat is nou niet bepaald "professioneel"]

[ bericht aangepast op 24 aug 2013 - 21:46 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Chris Zeke Grawford
Ik was net heerlijk van mijn koffie aan het genieten, toen een van mijn collega's binnenkwam. "Wel, goedemorgen engeltjes" zei ze glimlachend. Ik keek niet echt terug en nam nog een slokje van mijn kopje koffie. Ik schrok even toen ik een knuffel van haar kreeg. Mijn kopje koffie viel bijna uit mijn handen. 'Met wie werk ik vandaag?' vroeg ze. Waarna ze op mijn schoot ging zitten. Bovendien dronk ze ook nog mijn koffie op. Ik drukte het kopje koffie in haar handen en stond op. 'Dat je bij mij op schoot gaat zitten oké, maar niemand komt aan mijn koffie' mopperde ik. 'En nu ga ik pissen' mompelde ik erachteraan waarna ik naar de wc liep en mijn collega's beiden achterliet.

[ bericht aangepast op 25 aug 2013 - 21:17 ]

26 - 02 - '16

[Wie voor mijn bendelid?)

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Dehlia Imogen Whittemore
Ik ben al wakker voordat mijn wekker afgaat, wat waarschijnlijk komt doordat ik redelijk vroeg ging slapen, of beter gezegd, doordat ik vroeg in slaap gevallen ben. Ik was gisteravond rond een uur of tien 's avonds al in mijn bed gaan liggen met als plan om nog een tijd te lezen, maar volgens mij ben ik na enkele bladzijden al in slaapgevallen. Het is eigenlijk maar goed dat ik behoorlijk wakker ben, ik kan lastig als een halfslapende zombie op het werk verschijnen aangezien dat niet bepaald een goede indruk maak. Niet dat die goede indruk wat uitmaakt. Ik werk al enkele weken bij het politiebureau in Jersey, maar ik voel me er nog steeds niet helemaal op mijn gemak en ik heb zo'n vermoeden dat de meeste van mijn collega's niet echt gesteld zijn op nieuwe collega's zoals ik. Ergens vind ik jammer, maar dat zal ik nooit toegeven aan iemand. Ik houd mezelf gewoon voor dat het collega's zijn en collega's hoeven je niet altijd te mogen, al is dat met dit werk wel zo gemakkelijk.
Ik glij mijn bed uit en doe mijn dagelijkse ochtend routine. Douchen, uniform aantrekken en make-up doen, ontbijten. Niadat ik die drie dingen gedaan heb en zeker weet dat ik alles bij me heb, loop ik mijn kleine huisje uit en loop ik naar mijn auto, mijn eigen auto, niet een politieauto. Ik heb de auto al sinds ik 18 ben en hij is dan ook redelijk afgetakeld, maar ik kan er nog meerijden en dat is waar een auto voor bedoelt is.
Zo'n vijftien minuten nadat ik ben weggereden bij mijn huis, parkeer ik mijn auto in de straat van het politiebureau en nog zo'n vijf minuten later sta ik in het politiebureau te kijken naar rooster van vandaag, terwijl ik mijn jas uittrek. Ik heb gemengde gevoelens er over. Vandaag moet ik samen werken met Jesse. Hij is niet één van de vriendelijkste, maar zeker wel één van de beste van dit bureau.
Ik berg mijn jas op en kort daarna valt mijn blik op drie van mijn collega's die bij elkaar zitten, waaronder mijn "partner" van vandaag. Lizz geeft Jesse en Chris allebei een knuffel en stort zich daarna op Chris schoot en jat zijn koffie. Mijn wenkbrauwen trek ik iets op, aangezien het gedrag verreweg van professioneel is. Collega's zouden eigenlijk niet eens vrienden moeten zijn. Voor het werk is het, zoals ik al zei, erg handig, maar je kan gemakkelijk ruzie krijgen en dan is samenwerken niet bepaald prettig. Ook één van de hoofdredenen waarom je nooit een relatie aan zou moeten gaan met een collega.
Ik besluit nog even naar de wc te gaan. Ik kan beter nu gaan, omdat het echt iets voor mij zou zijn dat ik naar de wc moet net als ik in de auto zit. Met mijn gedachten ben ik er echter niet helemaal bij, waardoor ik het dan ook niet helemaal door heb dat ik de mannenwc in loop. Ik realiseer het pas als ik midden van de ruimte sta en mijn blik op Chris valt, die gelukkig op mij na de enige persoon in deze ruimte is. Toch voelt het behoorlijk onnozel. 'Oh, eh, sorry, het spijt me,' zeg ik, waarna ik me snel de wc uit haast. Slim Dehlia, erg slim.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[@Faisean: Caine?]

[ bericht aangepast op 25 aug 2013 - 16:39 ]

Reality's overrated.

- Me! maar er is toch een praattopic? -

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Chris Zeke Grawford
Ik stond net klaar om mijn broek open te doen om naar de wc te gaan toen de deur ineens open ging. Ik schrok even toen ik zag dat het een meisje was. Het was Dehlia. Nou ja, ik kon het haar niet ontzettend kwalijk nemen, want zo lang werkte ze hier nog niet. 'Oh, eh, sorry, het spijt me,' zei ze lichtelijk haastig en verdween weer snel uit de wc. Ik liep haar even achterna. 'Kon je de juiste wc niet vinden?' vroeg ik met een grijns. Toen ik terugdacht aan mijn eigen gênante moment op de meisjes wc verdween de grijns even, maar hij kwam al snel weer terug. 'Heb je een beetje zin in vandaag of...' vroeg ik. 'Ik niet. Zeker niet met dat niet zo professionele gedrag van een collega. I mean, je gaat toch niet zomaar bij iemand op schoot zitten en koffie opdrinken?' Ik lachte even ongemakkelijk dat ik dit allemaal had gezegd. 'En bovendien, niemand komt aan mijn koffie' mompelde ik erachteraan.

26 - 02 - '16

Dehlia Imogen Whittemore
'Kon je de juiste wc niet vinden?' Ik kijk achter me en zie Chris staan. Er staat een grijns op zijn gezicht en mijn wangen kleuren lichtelijk rood. Goddank stond hij zo net met zijn rug naar me toe en zag ik hem niet van de zijkant. Als ik zijn jongeheer had gezien was het hele gedoe nog genanter geweest. Ik heb me eigenlijk nog nooit zo dom gevoeld. Dat hoort mensen alleen te overkomen in slechte komediefilms. 'Oh eh, ik was niet echt aan het opletten toen in de wc in liep,' zeg ik zo nonchalant mogelijk. Zijn grijns verdwijnt voor enkele seconden, maar is al snel weer terug.
'Heb je een beetje zin in vandaag of... ?' vraagt Chris. 'Ik niet. Zeker niet met dat niet zo professionele gedrag van een collega. I mean, je gaat toch niet zomaar bij iemand op schoot zitten en koffie opdrinken?' Hij lacht iets ongemakkelijk 'En bovendien, niemand komt aan mijn koffie,' mompelt hij er achteraan, wat er voor zorgt dat ik in de lach schiet. De meeste mannen willen niet dat mensen aan hun eten zitten, Chris wilt niet dat mensen aan zijn koffie zitten. Maar ik kan hem ergens wel begrijpen. 'Dat was inderdaad niet erg... professioneel,' zeg ik. Ikzelf zou nooit zomaar op de schoot van een collega gaan zitten, sowieso niet tijdens werktijd. Een heel essay over waarom collega's niet zo met elkaar om moeten gaan ligt op mijn lippen, maar ik weet het nog in te slikken. Ik zou Chris er toch alleen maar mee vervelen. 'Maar misschien was het wel als een grapje bedoelt, om te zien hoe jullie zouden reageren,' opper ik en ik voel me dom dat ik het gezegd heb. Dat zou wel een erg slechte grap zijn. 'In ieder geval, ik zal van je koffie afblijven,' glimlach ik. 'En of ik zin heb in vandaag... Ik moet samenwerken met Jesse. Hij is wel oké, denk ik, ik ken hem niet zo heel goed.' De keren dat we samen moesten werken waren we beide niet zo spraakzaam. 'En het is ook wel fijn want hij is volgens mij één van de betere agenten hier,' vervolg ik. 'Niet dat jij niet een van de betere agent bent,' voeg ik er snel aan toe. Het is niet om "zijn gevoelens" niet te krenken, ik meen het echt.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Chris Zeke Grawford
'Oh eh, ik was niet echt aan het opletten toen ik de wc in liep' zei ze. 'Dat was inderdaad niet erg... professioneel' zei ze als antwoord op mijn soort van tirade. 'Maar misschien was het wel als een grapje bedoelt, om te zien hoe jullie zouden reageren' opperde ze vervolgens. 'En of ik zin heb in vandaag... Ik moet samenwerken met Jesse. Hij is wel oké, denk ik, ik ken hem niet zo goed,' zei ze, 'en het is ook wel fijn want hij is volgens mij één van de betere agenten hier,' vervolgde ze. 'Niet dat jij niet een van de betere agenten bent' voegde ze er snel aan toe. Misschien wel bang dat ik boos zou reageren, maar nee. Eigenlijk zou ik het niet super erg vinden om op mijn plek gezet te worden. Ik was nou eenmaal een van de nonchalantere collega's. 'Het maakt niet uit hoor' zei ik met een knipoog. 'Ik weet dat ik nonchalant als ik weet niet wat ik ben. Ik kom telkens te laat, maar eigenlijk kan het me ook niet zo gek veel schelen weet je. Ik doe gewoon m'n werk en dat is het aller belangrijkste' voegde ik er aan toe. 'En ik vind dat jij ook wel een goede agent bent, voor iemand die hier nog niet zo lang is' zei ik met een grijns. Natuurlijk hopend dat het niet verkeerd over zou komen, want ik grijnsde nou eenmaal veel en veel te veel. 'Ik heb zin in koffie' mompelde ik nadat het even een paar seconden stil was geweest. 'Zal ik voor jou ook iets inschenken? Thee of koffie?' vroeg ik vriendelijk.

26 - 02 - '16

Jesse Hale

Ik heb de sleutel van de auto en loop een stukje terug, omdat ik moet wachten op Whittemore. Ik werp snel een blik op de klok, maar blijkbaar is ze niet echt te laat. Dan komt er een andere collega, de vreemde Cracio. Waarom ik haar zo vreemd vind? Om alles wat ze doet. "Wel, goedemorgen engeltjes." zegt ze glimlachend en geeft ons een knuffel. Ik voel me enkel ongemakkelijk bij collega's die zich zo gedragen. "Met wie werk ik vandaag?" vraagt ze als ze op de schoot van Chris gaat zitten en uit zijn koffie drinkt. "Rooster hangt aan de muur," mompel ik botweg. Dehlia is ondertussen ook binnen gekomen, maar is ook zo weer weg.
Chris lijkt er ook geïrriteerd van te worden en staat op om het kopje in haar handen te drukken. "Dat je bij mij op schoot gaat zitten oké, maar niemand komt aan mijn koffie" moppert hij. "En nu ga ik pissen." Met die woorden loopt hij weg en blijf ik alleen achter met Lizz. Dehlia is ondertussen ook even weg en ik werp constant blikken op de klok. Als het te lang duurt in mijn ogen ben ik het helemaal zat, we moeten zo al wegrijden en ze is nog niet klaar met wat ze ook deed. Ik volg de route die zij eerder nam en kom dan aan bij de wc's, waar ze gezellig een praatje maakt met Chris. Ik zucht geïrriteerd.
"Whittemore, Grawford," begroet ik ze op een wat chagrijnige toon, maar knik Chris wel toe. Hij is een goede collega en kan er niks aan doen dat de praatgrage nieuweling hem ophoud. "We komen te laat." deel ik mede als ik mijn blik weer op Dehlia gericht heb. "Anders rijd ik in mijn eentje weg en zie je maar wat je doet." brom ik nog voordat ik me omdraai en wegloop. Eerst loop ik nog langs de koffie om mijn beker te vullen en dan loop ik door naar mijn auto, die ik open, instap en de radio aanzet. Ik werp nog een blik op de klok, zet de koffie in zijn houder en wacht dan ongeduldig op Dehlia. Dit word voor ons beide een zeer onprettige dag, dat weet ik wel.

Your make-up is terrible

Dehlia Imogen Whittemore
'Het maakt niet uit hoor,' knipoogt Chris. ''Ik weet dat ik nonchalant als ik weet niet wat ik ben. Ik kom telkens te laat, maar eigenlijk kan het me ook niet zo gek veel schelen, weet je. Ik doe gewoon m'n werk en dat is het aller belangrijkste,' vervolgt hij. Ik schud lichtjes mijn hoofd. 'Nee, ik meende wat ik zei, anders had ik het niet gezegd,' glimlach ik.
'En ik vind dat jij ook wel een goede agent bent, voor iemand die hier nog niet zo lang is,' grijnst Chris. Zijn compliment laat me glimlachen. 'Dankjewel.' Vervolgens mompelt hij dat hij zin heeft in koffie en vraagt hij op een vriendelijke toon of ik ook iets wil. Voordat ik de kans krijg om te antwoorden, komt Jesse er aanlopen. 'Whittemore, Grawford,' zegt hij chagrijnig, maar toch knikt hij Chris toe. Mij niet. 'We komen te laat,' zegt hij vervolgens tegen mij. 'Anders rijd ik in mijn eentje weg en zie je maar wat je doet,' bromt hij er achteraan, waarna hij wegloopt. Óf hij is met het verkeerde been uit bed gestapt, óf hij is chagrijnig omdat hij met mij moet samenwerken. Ik slaak een zachte zucht en kijk naar Chris. 'Je hoort het, ik moet gaan.' Ik glimlach nog even hem, waarna ik richting de garderobe loop. Mijn mobiel zit nog in mijn jaszak en het is wel zo handig om die mee te nemen.
Bij de garderobe aangekomen staan twee collega's druk in gesprek en omdat ze me niet op lijken te merken begroet ik ze maar niet. ' - vanochtend naar de chef geweest omdat hij niet met die nieuwe wilt samenwerken, die blondine.' Meer hoef ik niet te horen. Het is wel duidelijk dat ik "die blondine" ben en erg lastig te raden is het niet, dat Jesse de enige is die geklaagd heeft, het verklaart in elk geval waarom hij zo chagrijnig was. Snel laat ik het mobieltje mijn broekzak in glijden, waarna ik haastig het gangetje uit loop. Ik zou willen dat ik zou zeggen dat het me niet veel uit zou maken, maar het kwetst me wel degelijk ergens. Dat hij niet met mij samen wilt werken, oké, maar dat hij het zo verschrikkelijk vindt dat hij er over gaat klagen bij de chef, nee, dat had ik zeker niet verwacht.
Ik heb ineens een stuk minder zin in vandaag en loop op een nogal langzaam tempo naar buiten, waar ik met tegenzin de autodeur open van Jesse's auto, om vervolgens in de auto te gaan zitten. Ik begroet hem niet en zonder iets te zeggen doe ik de deur weer dicht en maak ik de gordel vast.
'Dus, eh, wat moeten we vandaag doen?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Maberu went Leam.]

Reality's overrated.

Caine Damian Moore

Snuivend haal ik een hand door mijn blonde haar en pak mijn mes dan maar weer eens op. Het mes gebruik ik om mijn nagels schoon te maken waarbij ik mezelf ook in mijn vinger prik.
"Fuck," mompel ik. Gewoon omdat het kan. Waarom ook niet huh? Eigenlijk boeit het me niet echt. Dat ik mezelf prikte bedoel ik. Ik zuig het enkele druppeltje bloed weg en laat het dan voor gezien.
Mijn shirt pluk ik van de grond en doe het aan. Dan ga ik op zoek naar iets te eten. Een zak chips of zo. Iets vets. Iets zouts. Ik heb trek. Mijn mes heb ik tussen mijn riem gestoken. Het risico dat het zou kunnen dat het mes bij een verkeerde beweging in mijn been prikt neem ik zonder erover na te denken. Achteloos. Een prikje bloed kan ik wel hebben. Alsof ik niet erger heb gezien. Of nou ja, eigenlijk veroorzaakt.

Reality's overrated.

Jesse Hale

Als Dehlia eindelijk eens naar buiten komt, loopt ze behoorlijk langzaam. Met een chagrijnig gezicht kijk ik toe hoe ze op haar slakkentempo naar me toe komt lopen en ik heb echt de neiging om gewoon weg te rijden. Toch houd ik mezelf in en zet ik enkel de muziek iets harder om mijn irritatie weg te nemen. Het is enkel één of ander populair danceliedje op de radio, wat ik toch niet echt ken. Ik pak mijn koffie en nip er even aan voordat ik hem weer terug zet als ze dichterbij komt. Uiteindelijk is ze dan bij de auto aangekomen en opent ze de deur. Ze stapt in, sluit de deur en maakt haar gordel vast. Ze zegt verder niks als ze dit doet, maar goed ook want ik snauw waarschijnlijk alleen maar naar haar nu.
"Dus, eh, wat moeten we vandaag doen?" vraagt ze. Ik draai de radio weer iets zachter en start de auto nu echt. "Standaard patrouille door onze geliefde achterbuurt. Stond op het rooster." deel ik zo neutraal mogelijk mee aan haar, waarna ik van parkeerplaats afrijd. In mijn eigen auto heb ik nog al eens de neiging om behoorlijk roekeloos te rijden, maar als ik in deze auto rijd valt dat gelukkig allemaal wel mee. De weg die ik moet rijden ken ik gelukkig maar al te goed. De buurt waar we heengaan is redelijk afgetakeld en ziet er niet zo geweldig uit. Er is dan ook een hogere crimerate dan in de rest van de stad. Als we even onderweg zijn, ik spreek geen woord tegen Dehlia, kraakt de radio, een teken dat er iemand doorheen spreekt.
"Centrale aan vier-twee," klinkt er doorheen. Ik pak de microfoon van de radio af en druk het knopje in terwijl ik hem naar mijn mond breng. "Vier-twee meld zich bij centrale," zeg ik en laat het knopje weer los. "We hebben een D-vierentwintig op 57 wade street." deelt de centrale mede, waardoor ik het ding weer naar mijn mond breng. "Oké, we zijn er binnen tien minuten." Ik hang de microfoon terug aan het haakje bij de radio en draai de auto gelijk om, zodat we naar Wade street kunnen rijden. "Verdomde verslaafden ook altijd." mompel ik zacht. Het is een overdosis, maar vanwege de slechte buurt is het de bedoeling dat er politie bij is voor het ambulancepersoneel en om de boel niet uit de hand te laten lopen.
Ik rijd iets sneller en we zijn er dan ook redelijk snel. De ambulance staat er al en ik parkeer de auto er vlakbij, waarna we uitstappen en ik snel rondkijk. Er heeft zich al een menigte verzameld. "Zorg jij even dat iedereen buiten rustig blijft. Ik ga binnen kijken." commandeer ik de nieuweling, waarna ik haar verder negeer en het gebouw instap. De menigte is al rustig, dus eigenlijk hoeft ze niks te doen. Ik wil gewoon niet met haar naar binnen. Als ik binnenkom, is er gelijk een trappenhuis die naar pis stinkt. Zo te zien is het de trap op, ik zie mensen naar boven staan kijken. "Gaat u alstublieft naar buiten," zeg ik tegen de mensen, waarna ik mijn weg naar boven vervolg.

Your make-up is terrible

Faye Scites •
''Jamie? Waarom bel je?'' mompelde ik verbaasd. Jamie was een vriend van Jeremy, eentje die bij mij in de buurt woonde en waar ik vroeger het één en ander mee regelde. ''Het is Jeremy,'' mompelde hij. Het viel me op dat hij behoorlijk nerveus en gehaast klonk. Ik fronste.
''Jeremy?'' piepte ik. Ik had mijn broer al jaren niet meer gezien - ik miste hem, maar ik verwachtte dat hij nu in een andere stad woonde, of zo. Ik zou voorlopig niks meer van hem zien of horen, vreesde ik, dus had ik geprobeerd om hem te vergeten, wat niet zo makkelijk was dan ik had gedacht. ''E-er is iets gebeurt,'' zei hij schor. Het zou me niks verbazen als Jamie high was en onzin lulde. Een diepe zucht rolde over mijn lippen, waarmee ik duidelijk maakte dat ik geen zin had in deze onzin. Ik zweeg, wachtend op meer informatie. ''H-hij is passed out, man,'' zei Jamie. Zijn stem sloeg over en ik slikte. ''W-wat bedoel je? Waar is hij?'' zei ik zachtjes. Ik stond op en pakte mijn jas; het kon me niks schelen hoe ver het was, ik moest naar mijn broer toe.
''57 Wade street,'' zei hij haastig. ''De politie komt, Faye, ik hoor ze. H-het spijt me, ik moet gaan.'' De bekende pieptoon. Hij had opgehangen. Dit was menens. Mijn hart leek met de minuut sneller te kloppen en een bezorgd gevoel overspoelde me.
Zo snel ik kon stormde ik naar buiten. Het was nog ochtend, dus heel veel mensen waren er niet te zien. 57 Wade street... dat was niet ver hier vandaan. Ik begon te rennen en speurde de straten af. Niet veel later snelde ik Wade street in. Het was een afgelegen buurt, niet veel verschillend dan de buurt waar ik vandaan kom.
Hijgend van het rennen kwam ik aan bij nummer 57. Ik trapte de deur open en stormde naar binnen. ''Jeremy?!'' schreeuwde ik. Ik stormde naar boven en zag een lichaam liggen; zijn donkere, warrige haren en afgetrapte sneakers kwamen me maar al te bekend voor. Ik sloeg een hand voor mijn mond en liet me naast hem zakken. Er schoot een pijnscheut door mijn knieën toen ik op de grond viel, maar het drong niet echt tot me door. ''Jer?'' piepte ik. Ik schudde hem door elkaar, maar zijn lichaam gaf geen reactie. Ik voelde hoe mijn warme tranen mijn wangen vochtig maakten - het feit dat de politie er straks aan kwam, was ik even vergeten. Ik had mijn broer in twee jaar niet meer gezien, en nu zag ik hem - op het randje van leven en dood. Een onbeheerste snik rolde over mijn lippen terwijl ik hem door elkaar schudde. ''Jer!'' riep ik schor en herhaaldelijk, in de hoop dat hij straks gewoon wakker zal worden en verder zal gaan met zijn leven. Zijn bleke, ingevallen huid voelde koud aan en hij zag er slecht uit. Zag hij zijn leven dan echt zo somber in? Het voelde alsof mijn hart in miljoenen stukjes brak. Het deed zo veel pijn om hem zo te zien en te bedenken dat hij de afgelopen jaren in een hel heeft geleefd. Ik wilde het beste voor mijn grote broer, waar ik ooit zo tegenop keek.

[ bericht aangepast op 1 sep 2013 - 12:52 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''