The Second Quarter Quell × Hunger Games × Topic 1. - Speeltopics

- Mirte is bewusteloos, dus schrijf ik vanuit de hij/zij-persoon. -

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Remi Hecciah ~ District 11

Ik slik en kijk naar de twee jongens. Usten kijkt me vol medelijden aan. Drew daarentegen trekt zijn mes terwijl hij 'District 11' sist, wat meteen wordt gevolgd door 'Wat doe je hier?'
Ik snuif. Het lijkt me nogal duidelijk.
'Wist je dat Acacia ons in de steek heeft gelaten voor een beroeps?' gaat Drew verder. Ik weet niet tegen wie hij het heeft, maar ik schud langzaam mijn hoofd. Drew gaat boos op de grond zitten. Blijkbaar is hij vergeten dat ik hier sta.
'Ze is met die jongen van 2 meeggegaan en kwam niet eens achter me aan,' mompelt hij verontwaardigd. 'District verrader.'
Langzaam laat ik mijn zakmes zakken en kijk vragend naar Usten. Vertrouwen ze me? Of moet ik nu juist zo hard mogelijk weg rennen? Ik grijp mijn mes nog iets steviger vast en zorg dat ik, indien mogelijk, weg kan rennen. De punt van mijn mes blijft echter wel op de grond gericht. Dan hoor ik de kanonschoten. De anderen nog steeds strak aankijkend tel ik in mijn hoofd de schoten. Ik kan niet lezen, maar tellen wel. Negentien. Tenminste, ik denk negentien. Bij acht raakte ik de tel een beetje kwijt, dus het kunnen er ook achttien of twintig zijn geweest. In ieder geval veel te veel. Ik ga op mijn hurken zitten terwijl ik de anderen nauwlettend in de gaten houd, wachtend op een reactie.

-

Austin Blake Rosefields || District 7

Drew knikte begrijpend ''Same'' zei hij grijnend en ik glimlach lichtjes. Toen hij net zoals ik de jongen opmerkte siste hij 'District 11 '.Drew nam een mesje uit en ik kijk hem geschrokken aan. Hij ging toch geen 12/13 jarige vermoorden? Mijn broertjes waren van die leeftijd. Ze waren veel te jongen en verdienden het zeker nit om vermoord te worden ,in een stom spel. ''Wat doe je hier'' vroeg hij dan de jongen ,maar voordat het jongentje kon antwoorden richtte Drew zich op mij ''Wist je dat Acacia ons in de steek heeft gelaten voor een beroeps?' zei hij en ging kwaad neer zitten. Ik kijk hem verbaasd aan. "Meen je dat?"vroeg ik verbaasd. ''Ze is met die jongen van 2 meeggegaan en kwam niet eens achter me aan.'' mompelde hij verontwaardigt. "Die gast snijd zo haar keel open."mompel ik. Acacia was erg aardig ,ik zou het erg vinden als ze dood zou zijn. 'Districts verrader."siste hij en ik heef hem een schouder klopje ,aangezien ik niet weet wat te zeggen. Ik was beina vergeten dat het jongentje van district 11 ons nog af te loeren zat.Ik dacht even na en wist zijn naam dan weer. "Jij bent Remi toch? Van district 11?"vroeg ik hem. "Geen zorgen ,we doen je niets."zei ik dan met een glimlachje tegen hem om hem wat gerust te stellen. Net op dat moment ging er een kanonschot en keek ik verschrikt op. De doden van het bloedbad. Het kanon ging 19 keer af en ik slikte even. Zoveel families die uit elkaar gescheurd waren. Het begon ook langzaamaan donker te worden en het bekende Capitool muziekje ,doorschalde de arena en vervolgens kwamen de doden op het scherm te staan. Ondanks dat ik niet wilde kijken wie er nu allemaal in de hemel was ,keek ik toch. Het verbaasde me heel erg ,dat er best weel beroeps dood waren ,maar alle anderen deden me stil worden. De meesten waren niet eens ouder dan 15. Ik beet hard op mijn lip toen ik ons district genootje ook aan de hemel zag staan. Zoveel doden. Ik sloot even mijn ogen en maakte een vluchtig gebedje in mijn hoofd. Hopend dat god goed voor hun zorgt.

Nathan Douglas Rhine || District 2

"Of misschien als het regent is dat wel drinkbaar." zei ze schor en ik keek haar even aan. "Dat kan ook."mompel ik. Dan moeten we maar hopen op wat regen."Het spijt me. Ik had niet zo goedgelovig moeten zijn"zei ze dan en ik schudde zachtjes mijn hoofd. "Niet erg,kan iedereen hier overkomen."zeg ik zuchtend ,de lucht werd langzaamaan wat donkerder en aan de hemel kon je de tributen zien. De 19 doden ,waaronder Ryan ,mijn mede districtsgenoot en beroeps en de mensen die ik gemoord heb. Nou ,die zijn er al van af. Acacia haalde met moeite haar rugzak van haar schouders en rommelde er wat in. Ze haalde een zeil uit ,die had ik daarnet ook zien liggen in mijn rugzak. "Kijk." zei ze en tilde het op ,maar ze leek nog veel te zwak.Ik nam het ding van haar over en bestudeerde het kort. Een zeil ,die groot genoeg was ,om over je lichaam heen te wikkelen.Ik kijk haar even aan. "Doe nu maar rustig aan."zei ik zacht tegen haar en legde het zeil dan over haar heen.Ik vond het best vreemd van mezelf dat ik aardig tegen haar deed. Alles voor sponsers0denk ik dan in mezelf. Er kwam een beetje bloed uit een kras op haar wang en ik veegde het even weg en daarna richt ik me weer op het bos. De nacht ging zo te zien rap vallen en ik ging vast de wacht houden aangezien Acacia te zwak geworden is.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Acacia Willow Racian.
"Niet erg, kan iedereen hier overkomen." zei hij zuchtend. Ik wist niet of hij het troostend of geirriteerd bedoelde. Hij nam het zeil van me aan en bestudeerde het. Ik ging op de grond liggen en sloot mijn ogen. Na een paar seconden voelde ik iets over me heen gelegd worden, en uit de stof maakte ik op dat het het zeil was. "Doe nu maar rustig aan." zei hij zacht. Hij veegde met zijn hand over mijn wang, en een kleine glimlach kwam op mijn gezicht. Door het deken maakte ik op dat hij als eerste de wacht nam, maar toch pakte ik de bijl en trok deze naar me toe onder het zeil. Algauw werd mijn ademhaling rustiger, al kon ik de slaap niet vatten. Tenzij er iets daverends spannends bezig was, waren waarschijnlijk de camera's gericht op deze aparte bondgenoten. Ik zuchtte zacht. Ik had nooit verwacht dat zo'n sterke, agressieve beroeps zo aardig kon zijn.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Amy Lavina Wilson

Plots zie ik Lynn in de verte op de grond. Er zijn ook nog 2 andere tributen bij haar. Ik vermoed dat degene die de andere tribuut draagt Jace is. De andere persoon herken ik niet meteen, maar volgens mij gaat het niet goed met haar. Ik zie dat Jace haar op de grond legt. Ze beweegt alleen niet. Zou ze dood zijn? Ik weet het niet.
Ik zie dat Jace mij in het vizier krijgt en zijn bijl erbij pakt. Tja, dat zou ik ook doen. Als ik ten minste een wapen had. Als ik dichtbij genoeg ben zeg ik: ''Rustig, ik heb geen wapens.'' Ik kan maar beter meteen eerlijk zijn. Als ik dat niet was zou het vertrouwen meteen een hoop punten dalen, en is de kans groot dat ik snel gedood wordt. ''ik ben hier voor een bondgenootschap. Dan zullen we vast langer overleven.'' Tjonge, ik val ook gewoon met de deur in huis. Ik kijk naar Jace zijn gezicht om zijn reactie te pijlen.

imperfection is beauty

Aurelynn Jay Quinn

Geschrokken spring ik weg voor de bijl die mijn kant op kwam. Niet voor mij maar voor de eekhoorn die net aan mijn broek zat te bijten. Opgelucht haalde ik adem. ''Ik dacht dat ik dood ging'' grijnsde ik overdreven. Ik bukte neer voor het meisje en liet mijn hand glijden langs haar wangen. ''Waarom doen zulke jongen mensen mee? Ze verdienen het niet om zo jong dood te gaan'' mompel ik. Ik druk mijn handen op Jace zijn lippen als ik iemand hoor ademen. ''Hoor je ook iemand ademen'' fluister ik zo zachtjes mogelijk waarna ik mijn handen van zijn lippen haal en het meisje oppak. Voorzichtig liep ik naar de bosjes met haar waarna ik haar zachtjes neerlegde en bukte. Met een oog keek ik door het stukje dat open was. Je kon mij niet zien maar ik kon andere mensen wel zien. ''Het meisje uit zeven ligt hier'' sis ik. Ik keek weer door het gaatje en zag een van de andere beroeps een zeil over haar heen zetten. ''Waarom legt Nathan een doek op iemand van districht 7?'' fluister ik. Het moest wel een heel aparte bondgenootschap zijn dan. Ik liet mijn ogen even glijden naar het meisje die een bondgenootschap wou sluiten. Ik schudde onopvallend met mijn hoofd naar Jace. Ik wou niet meer mensen erbij betrekken. Je weet maar nooit of ze je zullen veraden. Het enige wat ik zou doen was het meisje van 12 beschermen.

[ bericht aangepast op 24 aug 2013 - 19:28 ]

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Jace Doddler.

Nadat Lynn haar handen op mijn lippen heeft gelegd loopt ze snel naar de bosjes toe. Nog steeds staar ik naar Amy. ''Rustig, ik heb geen wapens.'' Mijn blik gaat over haar lichaam. Ze kan net zo goed liegen. Als ik zeker weet dat ze echt geen wapens heeft loop ik wat naar haar toe. ''ik ben hier voor een bondgenootschap. Dan zullen we vast langer overleven.'' Meteen beginnen de radartjes in mijn hoofd te draaien. Ze heeft gelijk, maar geen wapens en Mirte ook niet. Maar we kunnen net zo goed een stok zoeken en er een scherpe punt aan maken. Daarbij weet ik zeker dat de drie meisjes allemaal slim zijn. Toch zie ik dat Lynn haar hoofd schud. Ik loop wat meer naar Amy toe. “Sorry,” mompel ik. Ik loop wat naar Amy toe en pak uit mijn rugzak een halve cracker. Het lijkt niet veel maar ik weet zeker dat ze de waarde ervan in ziet. Ik geef het aan haar en draai me dan om naar de anderen. Plotseling zie ik dat Mirte en Lynn weg zijn. Ik grijp naar mijn bijl maar dan zie ik ze ineens zitten. Ik loop zachtjes naar hen toe. ''Het meisje uit zeven ligt hier'' sist ze. “Waarom legt Nathan een doek op iemand van districht 7?” Ik haal mijn schouders op en ga naast haar zitten. “Apart,” mompel ik. “Ze lijkt verzwakt, ik denk niet echt dat ze veel kunnen doen tegen ons, laten we weggaan.” Ik pak mijn rugzak, mijn bijl en Mirte. Ik leg Mirthe weer over mijn schouder en wenk de anderen. “Kom,” ik wijs iets dieper het bos in en hoop dat ze me zullen volgen.

[ bericht aangepast op 24 aug 2013 - 19:43 ]

x Mirte Cavanaugh
      Stilaan ontwaak ik, maar ik schrik als ik nergens grond of een andere steun vind. Alleen het tintelende en af en toe snijdende gevoel in mijn kaak is echt aanwezig, net als de pijn die bij elke keer als ik met een schok neerkom op wat blijkbaar District 1's schouder is en het gevoel dat ik een loom been heb dat niet wil meewerken.
      'D – District een? Ben jij dat?' vraag ik, met een hese stem en klinkers die door elkaar lijken te klotsen. Ik weet niet waar we zijn. De laatste keer dat ik Één zag, was op de platformen, voor de gong. Nu lig ik over zijn schouders, maar ik ben bij bewustzijn dus levend. Dat betekent dus dat D1, een beroepstribuut, mij beschermt, of alleszins niet vermoordt.
      'District één, je mag me wel neerzetten. We kunnen onze krachten sparen, en dat gaat beter als ik zelf loop.' Niemand weet dat ik een eekhoornlijk vond, met een werpmes in z'n staart. Niemand weet dat ik geen spijt zal hebben om te doden. Niemand weet, dat ik mijn leven al heb opgegeven, maar mijn redder zijn leven niet zal teruggeven.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Jace Doddler.

'D – District een? Ben jij dat?' Mirthe. 'District één, je mag me wel neerzetten. We kunnen onze krachten sparen, en dat gaat beter als ik zelf loop.' Ik zucht, waarna ik haar toch op de grond zet. ‘Het begint donker te worden. Ik stel voor dat we hier ons kamp op slaan?’ We zijn sowieso enorm ver. Mijn keel schuurt bij elk woord dat ik zeg. Ik leg mijn rugzak op de grond en neem mijn bijl in mijn hand. Ik probeer me de natuurlessen te herinneren, die we in het Capitool hebben gekregen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik weet het weer. Met enorme kracht maak ik een klein gat in de boom. Het gaat enorm diep door. De boom staat enorm stevig en als ik hem nu omgooi dan weten de andere tributen waar we zijn. Ik gebruik mijn bijl nu als een mes en zorg dat ik tot het binnenste doordring. Van een blad maak ik een soort afgieter en van een stuk stronk dat verderop ligt maak ik een kom. Het water wat in het middenste van de boom zat stroomt nu met kleine drupjes naar beneden, de kom in. Ik kijk Lynn aan. ‘Denk je dat je voor wat eten kan zorgen?’ vraag ik dan. Ik pak de geïmproviseerde kom, die niet heel vol zit overigens, en pak dan nog een stronk, waar ik een weer een wat kleinere kom van maak. Ik giet wat water erin en geef het kommetje aan Mirthe, waarna ik een klein slokje neem uit de grote kom. Ik zet die weer onder de boom en pak mijn bijl weer om alles te herhalen bij een andere boom, zodat we wat meer water hebben morgen. ‘Als je wilt moet je pakken, maar we moeten er heel voorzichtig mee zijn.’ Daarbij hebben niet alle bomen water in zich.

b]Amy Lavina Wilson[/b]

Jace loopt rustig naar mij toe. “Sorry,” Zegt hij. Hij pakt zijn rugzak erbij en geeft mij een halve cracker. Dus hij heeft ook zo'n pak met cackers. tja, samen met mijn pakje houden we het vast wel eventjes mee uit. Ik glimlach naar Jace en zeg zacht: ''Bedankt.'' langzaam neem ik een klein hapje van de cracker. Pas nu besef ik dat ik nog niks gehad heb. Eigenlijk heb ik ook weinig tijd gehad om te eten door het bloedbad en de eekhoorns. Stomme pluizige gouden beestjes. Hopelijk komen ze vanavond niet terug.
Jace draait zich om en ik kijk in de richting waar hij ook heen kijkt. De twee meisjes zijn weg. Nog voordat ik wat kan zeggen zie ik ze zitten. Blijkbaar zie Jace ze ook, want hij loopt zachtjes naar hen toe. Ik loop geruisloos achter hem aan en probeer geen geluid te maken. Nu ik dichterbij het andere meisje ben zie ik ook wie het is. Het meisje uit 12, Mirte. ''Het meisje uit zeven ligt hier'' sist Lynn. “Waarom legt Nathan een doek op iemand van districht 7?” Ik schuif een beetje op en kijk naar het gezicht van het meisje uit 7. Wat was haar naam ook alweer. Ac.. Acacia. Tja, ik ken nu wel de meeste namen van de tributen, maar daar heb ik ook niks aan. geef mij maar een wapen. Het is niet echt mijn ding, maar ik kan me er ten minste mee verdedigen.
“Apart,” Mompeld Jace tegen Lynn. “Ze lijkt verzwakt, ik denk niet echt dat ze veel kunnen doen tegen ons, laten we weggaan.” Ik knik, ookal weet ik dat niemand het ziet. Nog geen drie seconden later staat Jace klaar met zijn rugzak om zijn rug en Mirte op zijn schouder. “Kom,” zegt hij en wijst naar een deel van het bos.
'D – District een? Ben jij dat?' Ik trek een wenkbrauw op. Ik was er net achter gekomen dat ze bewusteloos was, en dan ontwaakt ze. Gelukkig maar. Het is een teken dat ze nog leeft én is een minder grote ''last'' omdat ze zelf kan lopen. Niet slecht bedoelt, maar het is wel waar. 'District één, je mag me wel neerzetten. We kunnen onze krachten sparen, en dat gaat beter als ik zelf loop.' alsof ze gedachten leest....
Jace maakt een kamp, en ik stoor hem liever niet dus ik ga even verderop geschikte takken zoeken om er een soort ''speer'' of ''steekwapen'' van te maken. Als ik 2 geschikte takken rustig van de bomen heb gehaald loop ik terug en kijk ik naar Jace. ''Mag ik je bijl even lenen?'' zeg ik. Ik hoop dat hij me zijn bijl toevertrouwd. We zijn ten slotte pas sinds een paar minuten bondgenoten. Dat denk ik ten minste...

[ bericht aangepast op 24 aug 2013 - 20:32 ]

imperfection is beauty

[Sorry voor zo lang niet reageren, maar was van 10.00uur tot 19.00 uur bij orkest.
Wat heb ik allemaal gemist&hoe kan ik het best inspringen?]

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Celebration schreef:
[Sorry voor zo lang niet reageren, maar was van 10.00uur tot 19.00 uur bij orkest.
Wat heb ik allemaal gemist&hoe kan ik het best inspringen?]

imperfection is beauty

xCinta schreef:
(...)

(bloedbad geweest, gouden pluiseekhoornplaag -heel origineel vind ik zelf- en nu is het nacht.
waar je in zou kunnen springen weet ik niet, maar van mij mag je wel bij ons. Ik weet niet wat
de anderen -limits,loian,faisean-ervan vinden....)

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Faisean schreef:
(...)[Eerlijk gezegd denk ik dat het dan wel heel veel worden...]

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

x Mirte Cavanaugh
      District één lijkt niets anders te doen dan zuchten, zo ook als hij le neerzet. Met een pijnlijke kreun en wat binnenmonds gevloek kom ik op mijn been terecht. Vrijwel meteen zak ik door mijn knie, waardoor ik omzak en zo op mijn arm val en het uitschreeuw. ‘Het begint donker te worden. Ik stel voor dat we hier ons kamp op slaan?’ Het is District een, en ik weet zijn naam nog steeds niet. Jake, of Jape. Nee, het was Jace, ja dat is het. Met één been, één arm en een half zicht – het bloed is in mijn wimpers en wenkbrauwen blijven kleven – sleur ik mezelf tegen een boom aan. Als hij zijn bijl in de stam zet, duik ik geschrokken weg. Uiteindelijk krijg ik toch een klein kommetje water, maar aangezien we met vier zijn, is het genoeg. Ik glimlach even dankbaar naar Jace.
      'Nog bedankt, voor daarnet. Ik lag daar zowat dood te gaan,' zeg ik.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28