Madhouse || One Direction || 02 - Speeltopics

Madhouse.
Op een dag werdt de Britse Boyband One Direction uitgenodigt bij 'Madhouse.' Het scheen dat daar de ergste gekken zaten. De een gestoorder dan de ander. De jongens van One Direction maakte er alleen maar grapjes over en spotte er de heletijd ermee.
Ze geloofde het niet zo. Waar je ze gelijk in kon geven. Het scheen dat je als je er eenmaal binnen bent het word zoals het is in horror films. Vooral daar spotten ze mee, wie gelooft er nou in dat het het zelfde als een horror film was? Niemand kon er antwoord op geven. De gene die eenmaal binnen waren, kwamen er niet meer uit. En zelfs hun werden gestoord, lang niet allemaal, de een pleegde zelfmoord en de ander werd vermoord. Natuurlijk, wie gelooft er daar nou in? De Britse boyband dacht dat het een of ander Horrorverhaal was en gingen dus met plezier naar het huis. Wat gebeurde er als ze in kamers werden ingedeelt bij èèn van de gekken. Wat gebeurde er als en gek ontsnapt? De meeste 'patiënten' waren moordende psychopaten, lang niet allemaal. Natuurlijk maakte de patiënten ook vrienden met elkaar of met de Britse Boyband. Wat gebeurt als er vriendschappen ontstaan tussen de boyband en hun kamergenoten? Wat gebeurt er als er relaties ontstaan, wat als het allemaal een 'game' was voor je kamergenoot. Of wat gebeurt er als een van de jongens bij een psychopaat word ingedeelt.

Boys;
-Niall Horan // Nessje
- Harry Styles // Amphitryon
- Louis Tomlinson // Loubearx
- Liam Payne //Pezz
- Zayn Malik // Sempra

Girls;
- Navaeh Riley Smith // Gereserveerd iPayphone
- Jevany Avril Claine// Curlies
- Ariana Angel Braun // DamnBieber
- Cresselia Lenka Ivanov //Hour
- Kate Darcelle Aeron //Rider

Eigenaar 'Madhouse':
- Cole Gethin Deville // Rider

Overige patiënten:
- Gabriel Simon Collins.// Fleeko
-  Avalon Ellie Reaser // Sempra
- Aidan Jonathan Mitchell// Llamarmy
- Anthony Daniel Puckerman // Cannibal
- Elleanna Patricia Latanez. // Essink


-

Kamerindeling:
Jevany Avril Claine - Liam James Payne.
Kate Darcelle Aeron - Zayn Javadd Malik.
Cresselia Lenka Ivanov - Niall James Horan.
Navaeh Riley Smith - Harry Edward Styles.
Ariana Angel Braun - Louis William Tomlinson.

Elleanna Patricia Latanez - Aiden Jonathan Mitchell.
Avalon Ellie Reaser - Anthony Daniel Puckerman - Gabriel Simon Collins.

Regels van het topic komen zo snel mogelijlk. Hou je please wel aan de algemene regels. En schrijf sowieso vier zinnen.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Aidan Jonathan Mitchell
Even was het doodstil in de kamer. Naast me zat Anthony vrij zwaar te ademen. Ik wist zeker dat dat door angst kwam, die gejaagde soort zware ademhaling kende ik namelijk uit duizenden. Ik gaf hem een zacht kneepje in zijn knie om te zeggen dat alles goed kwam voor Cole begon te spreken. Bij zijn eerste vraag keek ik hem recht aan. "Ik denk dat u wel weet wat ik zou doen, meneer." kwam er even kil uit als dat zijn woorden eruit kwamen. Ik zou altijd de pup verdedigen. Daar was geen twijfel over mogelijk. Ik snapte dat dit een probleem is, maar tegelijkertijd ook niet omdat de meesten wel wisten dat ze mij niet moesten uitdagen of er zouden nare dingen gebeuren. Ik beet zacht op mijn lip bij de volgende vraag. Tja, dat was het enige grote probleem. Er was inderdaad een reden waarom wij binnen deze muren zaten... En dat er om die muren nog hoge hekken stonden... Wacht, de hekken. "Er staan toch hekken om de landerijen van het huis heen, meneer? Waar ook camera's hangen, als ik me goed kan herrinderen." Een stond er namelijk op mijn slaapkamerraam gericht. "Kunnen we een hond dan niet binnen die hekken uitlaten? Ik snap dat het een risico is en dat u ons niet terug op straat wil hebben, maar laat het ons alstublieft proberen. Als u ons niet vertrouwt kunt u zelfs nog een bewaker met ons mee laten gaan." Mijn ogen stonden groter en zachter dan normaal. Ik hoopte zo dat dit zou werken. Niet alleen voor mijzelf, maar vooral voor Anthony.

---

Bowties were never Cooler

Anthony Daniel Puckerman
mijn been onder Aiden zijn hand begon zachtjes, ongecontroleerd te trillen en al snel volgde mijn andere been en handen ook. ik greep de touwtjes van mijn lamamuts vast en kneep hard ik de bolletjes. de kleine haartjes prikten in mijn wondjes, maar het leiden me tenminste af, van de man tegenover ons aan het bureau, die ik probeerde te ontwijken. Ik had Aiden die voor me sprak. ik bracht totaal geen waarde toe aan dit gesprek, maar ik wist dat ik hem niet alleen kon laten. Hij deed dit vooral voor mij. Mijn ogen schoten op, toen Cole met zijn tegenargumenten kwam en het kleine beetje hoop dat ik had gehad, werd met een klap van tafel geveegd. Ik zou doordraaien als er iemand ook maar met een slechte bedoeling aan de puppy zou zitten. Dat wisten we allemaal. mijn gezichtsuitdrukking veranderde in triest en nu wilde ik wel echt weg. Ik voelde me zo stom, dat ik ook maar heel even gedacht had, dat Cole zou toegeven. ik sloeg mijn ogen neer. Ik luisterde maar half naar Aiden, die het nog altijd voor elkaar probeerde te krijgen. 'Alsjeblieft' ik keek niet op toen het kleine woordje, stroef en klein mijn mond verliet. alsof ik het niet was, die het gezegd had.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

{Heeft iemand Niall al uit de kast gehaald?

---

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Nathness schreef:
{Heeft iemand Niall al uit de kast gehaald?

(Volgens mij niet... Ik kan het Kate wel laten doen?
Ik ga nu btw eerst even een Cole-post schrijven c; )

---

Happy Birthday my Potter!

Cole Gethin Deville

Hoewel ik het weerwoord op het uitlaat-probleem goed vond, was ik helemaal niet tevreden met Aidan zijn reactie op het eerste tegenargument. Ik was echter nog niet klaar met het gesprek, vooral niet omdat ik wist dat Aidan gelijk had, het zou geweldig zijn voor Anthony. Ik begreep geheel waarom Aidan zo zorgzaam was omtrent Anthony. De jongen had iets onschuldigs wat je haast wel dwong om hem te willen beschermen en helpen. Bovendien was dit ook goed voor Aidan. Het haalde zijn andere kant naar boven, de kant die niks te maken had met het seriemoordenaar zijn.
'Aidan, ik weet dat een heel aantal mensen het niet in hun hoofd zouden halen jou aan te vallen, maar er lopen hier ook genoeg mensen rond die even sterk en gevaarlijk zijn als jij, misschien zelfs gevaarlijker. Ik wil geen bloedbad. Het uitlaten zou op deze manier misschien geregeld kunnen worden, maar helaas kan ik niet toestaan dat ik iedereen hier in gevaar breng, door de kans op een soort burgeroorlog onder de bewoners te vergroten. Daar zal toch echt een oplossing voor bedacht moeten worden,' zei ik de jongen dan ook scherp. Ik boog wat naar voren, om mijn ellebogen op het kersenhouten bureau te plaatsen en mijn handen ineen te vouwen. Ik liet mijn kin rusten op mijn in elkaar gevlochten vingers, mijn ogen waren nog steeds gericht op de twee jongens. Eigenlijk was ik wel nieuwsgierig naar wat Aidan zou verzinnen en of hij überhaupt iets zou kunnen verzinnen.

---

Happy Birthday my Potter!

Aidan Jonathan Mitchell
Ik had moeten weten dat mijn antwoord hem niet geheel zou bevallen. Een lichte grom kwam uit mijn borst toen hij zei dat sommigen gevaarlijker waren dan ik. Dat wilde ik nog wel eens zien. Anthony's getril liet me terugkomen naar waar ik was en wat ik aan het doen was en mijn gelaat veranderde terug naar standje cupcake, maar wel een geslepen cupcake. Ik haalde mijn hand van Anthony's been en zette mijn ellebogen op mijn knieen terwijl ik zelf wat voorover boog en mijn handen ineen vouwde. Ik beet zacht op mijn lip terwijl ik nadacht. Ik moest dit voor elkaar krijgen voor mijn enige vriend hier. Hoe konden we er nu voor zorgen dat de anderen niet bij de hond kwamen? Ik leunde met mijn hoofd tegen mijn in elkaar geslagen handen. Hoe moest dit? Opeens schoot er een gedachte door mijn hoofd. Het was misschien ver geschoten, maar het was mogelijk. Ik ging weer rechtop zitten en liet mijn handen naast mijn lijf hangen. "Wat als we nou zo'n hekje die je ook voor de trap bevestigd met kleine kinderen voor de deur van onze kamer bevestigen en daarachter de hond houden als we niet in de buurt zijn. De deur kan op slot en niemand die bij de hond kan. Op alle andere momenten zijn we er dan bij, dus dan zal er denk ik weinig gebeuren." Ik geloofde nog wel dat iemand hier een hond wat zou aandoen als die los rondliep, die waren wel echt ziek hoor, een mens prima, maar een hond... maar recht voor mijn neus, dat echt niet. En dan zou ik meer dan genoeg reden om zijn aorta eruit te rukken en dan zou het waarschijnlijk lukken ook... In een keer.

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 16:18 ]

---

Bowties were never Cooler

Anthony Daniel Puckerman
Ik hapte even naar adem toen Aiden zijn hand, mijn knie verliet, maar klapte mijn kaken al snel weer op elkaar. Mijn alsjeblieft, leek niet eens iemand te hebben opgemerkt, waardoor ik alleen maar nerveuzer werd en al helemaal niets meer durfde te zeggen. Cole leek werkelijk te overwegen om ons een puppy te laten houden, als Aiden maar met oplossingen kwam. Ik voelde me er behoorlijk schuldig over. Ik liet Aiden alweer voor mij opdraaien, omdat ik er zelf te laf voor was. ik bleef hard op de binnenkant van mijn wang bijten, terwijl ik niet meer op of om durfde te kijken. Mijn hoofd bleef gebogen en ik trok mijn lamamuts iets verder over mijn voorhoofd heen. Niet dat iemand zich in deze kamer, ook maar leek op te merken dat ik hier zat, wilde ik het liefste echt verdwijnen. Cole moest ons gewoon een puppy geven en dan konden we hier weg. Ik werd misselijk van het idee, dat hij me nu zoveel hoop gaf en ik zo bang was, dat we straks zonder resultaat en zonder enige kans dat we een hondje zouden krijgen deze kamer weer verlieten.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Cole Gethin Deville

De grom van Aidan liet me mijn wenkbrauwen optrekken. Hij dacht toch niet werkelijk dat hij de slimste en sterkste was? Als je dat dacht, bewees het alleen maar dat je dat dus niet was. Zelfs ik ging er niet vanuit dat de mensen hier mij niet te slim af zouden kunnen zijn en dat maakte dit juist veel moeilijker voor hen. Daarbij waren er in de loop der tijd ook groepen ontstaan en Aidan ging mij niet vertellen dat hij als hij tegenover zes man stond, hij nog steeds die pup zou kunnen beschermen.
Blijkbaar had Aidan zichzelf weer helemaal onder controle, dacht even na en kwam toen toch met een idee. Het hekje leek mij niet eens zo'n slecht plan, hoewel de kamer van de jongens veel te klein zou zijn voor een hond, tenzij je een chiwawa zou nemen of zo, maar die mormels hoefde ik niet in mijn huis. Ik merkte dat ik mee begon te denken. 'De kamer zou te klein zijn...' mompelde ik over hard om aan te geven dat ik het hekje wel een goed plan vond, maar toch nog niet helemaal tevreden was. 'Wat nou als we dat hekje bovenaan de trap naar de linkervleugel van de derde verdieping plaatsen. Dat is een afgesloten gedeelte en is dus niet op andere manieren bereikbaar. Ik zet er een bewaker neer die alleen mensen die het goed voor hebben met de hond naar boven laten en de hond heeft dan dus gewoon genoeg ruimte,' stelde ik de jongens voor. 'Jullie moeten het beest dan wel drie keer per dag die trappen op en af helpen, maar dat hebben jullie er wel voor over, neem ik aan?'

---

Happy Birthday my Potter!

Louis William Tomlinson.
'Ik verzin een goed nummer en maak je geen zorgen, want er komt hier nooit iemand,' zei Harry, waarna hij begon aan de beloofde massage.
Hij zette het liedje 'Don't let me go' in. Ik kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik hield van het liedje, en van Harry's stem die het zong. Ik begon zachtjes mee te neuriën. Uiteindelijk ging het steeds harder en begon ik mee te zingen met het liedje. Toen het liedje afgelopen was, keek ik Harry glimlachend aan.
'Je mag de massage wel stoppen, het is wel goed zo. Ik heb al een nieuwe opdracht voor je.'

---

"Family don’t end in blood”

Anthony Daniel Puckerman
En alweer werd het idee van Aiden afgewezen. ik probeerde nog verder in mijn stoel te kruipen. Bang voor het definitief besluit. Maar die kwam er niet. In plaats daarvan stelde Cole zelf een plan voor, zodat we toch veilig en wel een hond konden nemen. Mijn ogen werden groot en ik vierde recht overeind. De angst die net nog zo aanwezig was, was met een klap van tafel geveegd en ik keek Cole dol enthousiast aan. Ik knikte wilt met mijn hoofd en stuiterde zachtjes heen en weer. Als een klein kind dat op kerstochtend, al zijn cadeautjes onder de kerstboom zag liggen. 'Dus het mag?' riep ik opgewekt, alsof ik nooit last had gehad van communicatie problemen. ik wilde van schik mijn hand voor mijn mond slaan, maar het kon me niet eens iets schelen dat ik gesproken had. Dat ik iets gezegd had tegen de man die me hier opgesloten hield. Nee, het was de man die mijn een puppy ging geven.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Aidan Jonathan Mitchell
Ik wist dat Cole mijn gegrom afkeurde en ik wist ook best dat ik lang niet iedereen hier aan kon, maar de meesten toch wel. Daarbij was ik slim genoeg ver bij de rest vandaan te blijven. Iedereen in onze eigen vleugel, de linker, haalde het never nooit niet in zijn hoofd iets tegen me te flikken. Ik was dan misschien niet sterk, ik wist hoe ik moest vechten... En daarom gaf je een psychopaat nooit een militaire opleiding. Al snel kwam ik weer tot mezelf en viel diep weg in gedachten. Toen ik uiteindelijk toch mijn voorstel uitsprak werd mijn en Anthony's ijdele hoop direct door Cole vermorzeld. Maar tot mijn grote verbazing begon hij over een hekje bij het einde van de linker vleugel. Betekende dat dat het mocht?! Mijn grote bruine ogen werden nog veel groter en voor ik wat kon zeggen zei Anthony al wat. Antz van alle mensen: De jongen die nog niet tegen een baby durfde te praten sprak nu tegen de grote baas himself. Ik keek even nog veel geschokder naar Anthony en met een grote glimlach op mijn gezicht naar Cole. "Ik denk dat u daar uw antwoord heeft, meneer." Voorzichtig duwde ik Anthony terug in zijn stoel en aaide even over zijn lamamuts, nu ook hij geschokt was van wat hij net had gedaan. "U maakt ons hier heel erg gelukkig mee, meneer." zei ik vrolijk terwijl ik zacht over Antz zijn hoofd bleef aaien.

---

Bowties were never Cooler

(Hooi ik ben terug c: Wat heb ik allemaal gemist?)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Cole Gethin Deville

Mijn mondhoeken krulden ietwat omhoog, toen Anthony dol gelukkig leek te zijn. Alsof ik hem zojuist een miljoen had gegeven of zo. 'Ja het mag,' zei ik dus ook lachend op zijn vraag, hoewel ik verbaasd was dat de jongen iets gezegd had. Dat durfde hij meestal niet. Ik knikte even op wat Aidan zei en dacht toen na over hoe we het het best konden aanpakken. Ik moest eigenlijk gewoon weten wat ze wilden en dan kon ik het regelen. Ze meenemen met het ophalen van een hond, leek mij immers een heel slecht plan.
'Oké, dan lijkt het mij nu een goed idee dat jullie wat honden gaan zoeken op het internet waar jullie interessen in hebben, dan kan ik er eentje voor jullie regelen. Ik wil overigens geen dobbeman, pitbull of andere gevaarlijke hond in huis. Het soort hond moet van zichzelf geen gevaarlijk karakter hebben, of slecht luisteren. Jullie weten de computers te vinden, neem ik aan?'

---

Happy Birthday my Potter!

Aidan Jonathan Mitchell
Ik was echt heel erg blij toen hij ja zei. Eerlijk gezegd verwachtte ik wel wat restricties. Ik stond stil toen hij begon met noemen wat wel en niet mocht. Ik knikte. "Is het goed als we vanmiddag met een paar uitdraaien dat u kan keuren en kiezen." Ik haalde een hand door mijn haren en keek nog even naar Anthony. 'Kom Antz, dan gaan we kijken naar een hondje voor je." Ik had al wel wat in gedachten maar ik wist niet of die op de site zouden staan. Ook wist ik niet of Cole het goed zou vinden. Ik aaide nog even over Anthony's muts. "Heel erg bedankt meneer." zei ik eerbiedig en ik had moeite niet te salueren. Ook zou ik waarschijnlijk niet met mijn rug naar hem toe draaien, dus weglopen zou nog leuk worden. Naast mijn bovenstaande was hield ik hem heel goed in de gaten. Ik was bang dat hij iets zou doen.

---

Bowties were never Cooler

Anthony Daniel Puckerman
Aiden duwde me terug in de stoel maar mijn enthousiasme was te groot. Zachtjes wiebelde ik heen en weer, terwijl ik tevreden knorde toen Aiden rustig over mijn muts aaiden. Ik wilde meteen weer opspringen toen Cole bevestigde dat het echt mocht, maar ik wist dat hij nog niet klaar was er een een voorwaarde zou zijn. even trok mijn gezicht fijn, maar klaarde toen weer op. Ik wilde toch geen gevaarlijke hond. Ik wilde er eentje die heel lief, zacht en knuffelbaar was. Eentje die zou uitgroeien tot een gigantisch groot, fluffie beest, weer je heerlijk tegenaan kon liggen. dat als die tegen je op zou springen, je spontaan om zou vallen. Ik sprong meteen weer op toen Aiden me daar onbedoeld toestemming voor gaf. Ik knikte heftig toen hij Cole bedankte, maar het kwam niet eens in mijn hoofd op, om weer voor mezelf te praten. Ik had namelijk al veelte veel gezegd in dit kleine kamertje. De enorme glimlach was neit meer van mijn gezicht weg te slaan en ik trok Aiden overeind, om daarna de deur uit te huppelen. Ik kreeg een hondje!

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''