[RPG] The 76th Capitol Hunger Games ~ Speeltopic 1 - Speeltopics

"What has been proposed is that in lieu of eliminating the entire Capitol population, we have a final, symbolic Hunger Games, using the children directly related to those who held the most power." ~ Coin.
Suzanne Collins, Mockingjay.

Meisjes:
- Tigerlily Templesmith || Celebration
- Armilla Rose Trinket || xImaginary
- Aaliyah Snow || Rippertjiep
- Jonylinne Hardwels || GwenxVeer
- Millicent Gardner || Unimaginable
- Capri Overwhill || MinnieMouseX
- May Avalon Vestra || After
- Tania Sunder || BeMe








Rollentopic.
Klets- en Discussietopic.


Enjoy the Games,

Holes.

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 22:03 ]

---

:)

Milliecent Gardner || Duinen
Het werd langzaam donker en mijn ogen gleden over rivier oever, zoekend naar een plaatjes om te schuilen voor de nacht. Er stonden maar weinig goede bomen om in te klimmen en ik kon niet zo snel een grond ontdekken. Met een frons keek ik naar de twee jongens. Waren ze wel te vertrouwen? Kon ik vannacht wel veilig gaan slapen? Ik wist het niet. Maar ik wist wel dat die grote, Kai, me makkelijk binnen een seconde zou kunnen vermoorden, ook als ik wakker was. Die klei, Yriath, die zou het iets moeilijker krijgen. Met een zucht deed ik een poging om toch nog iets te vinden. Mijn pijl en boog begon rij zwaar te worden naar mijn mening, maar ik was gewend dat ik niets zelf hoefde te tillen. Ik draaide me om om te kijken of er geen mensen meer bij de hoorn waren. Ik zag volgens mij wel iemand, dus dook ik weer eg. "We hebben een slaapplaats nodig." Zei ik kort.

---

We've lived in the shadows for far too long.

( Ik ga zo het hele weekend op kamp dus kan niet reageren Niet dat ik al veel deed... )

---

Gotta get, gotta get out of my head <3

[He's ready to be killed ]

Otis Crane || bos:

Al zijn die 2 dan weg, het ongemakkelijke gevoel is dat niet.
Wil ik echt op de plaats blijven zitten waar er zonet nog... ik tel ze even... 8 doden zijn gevallen? Zijn vermoord? Ik weet het niet. Het geeft me een beklemmend gevoel. Een gevoel dat het allemaal mijn schuld is dat dezen dood zijn.
Misschien is het beter om toch naar het bos te gaan.
Ik neem mijn 2 pakjes gedroogd fruit stevig vast, en begin met onhandige slagen te zwemmen door het water. Gelukkig sluiten de pakjes goed, anders was ik waarschijnlijk helemaal gescheten.
Het wordt langzaamaan donkerder in de arena. De nacht valt, en ik begin te trillen van de kou.
Dan zie ik een meisje lopen. Dezelfde jas als ik, weliswaar, maar 2 zouden beter beschermen dan 1. Maar om die jas te bemachtigen, moet ik haar eerst dood krijgen.
Zij heeft een wapen, weliswaar, maar... ik kan niet anders dan het erop wagen. Ik heb die jas hard nodig, als ik niet dood wil vriezen.
Ik sla mijn hand om haar nek, maar vrijwel onmiddellijk weet ik, dat ik dat beter niet had gedaan. Dat dit meisje, ook in staat kan zijn te moorden. Op mij.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Tigerlily Templesmith || Hoorn
Net voordat ik me wil omdraaien om zo snel mogelijk bij de hoorn weg te gaan, roept Gionni weer.
'Wacht even. Even kijken wat er in zit, goed?'
'Is goed.' knik ik. Ik ben zelf ook wel benieuwd wat er in zit. Even voel ik me schuldig dat ik niks heb gepakt behalve een paar messen. Hij heeft tenminste ook iets gepakt waar we beide iets aanhebben. En zoveel hebben we niet aan mijn messen. Als het nou een drietand was, dan had ik er veel meer mee gekund. Ik ben niet eens goed in messen gooien. Al gooide ik die ene keer wel raak....
Nee, daar wil ik niet aan denken. In mijn hoofd zie ik weer hoe Sam neervalt en vrijwel meteen sterft. Door mijn schuld, ook al zegt Gionni van niet.
Gionni.., meteen denk ik weer aan de rugzak.
'Wat zit er in?' vraag ik nieuwsgierig.

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

May Avalon Vestra || Bos.
Als ik een eindje dieper het bos in heb gelopen, voel ik ineens een arm om mijn nek. Het was een stevige, gespierde arm, waardoor ik meteen wist dat het een jongen was. Wat voor mij op dit moment in mijn voordeel was. Ik dacht hard na. Waarom wilde hij mij hebben? Ik had een waterfles, maar die had hij onmogelijk gezien kunnen hebben aangezien deze voor in mijn riem zat gestoken. Ik voelde zijn greep steeds strakker worden, en toen had ik een idee. Het was immers een jongen. Ik trapte hard achteruit. Het was voor mij onmogelijk om mijn boog nu te pakken, omdat ik te dicht op hem stond om hem neer te schieten. Daarom spring ik op de strompelende jongen af, en werk hem tegen de grond. Ik geef hem een harde slag tegen zijn kaak, waardoor mijn vuist onder het bloed komt te zitten.

[BAM. Het mag wel even een mooi gevecht worden ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Otis Crane || bos:

Een fractie van een seconde lijkt het alsof het meisje niets zou doen, waardoor ik niet meer oplet, wat overigens niet het slimste idee is.
Ik voel een trap in mijn buik. Pijnlijk. Dat kind kan hard schoppen om een meisje te zijn.
Net wanneer ik weer van plan ben op te staan, springt ze op me af, en geeft een mep tegen mijn kaak, waardoor er een tand los komt te zitten, en haar vuist begint te bloeden.
Waarom ben ik nu weer zo stom geweest haar vast te grijpen? Maar ik ben niet van plan me te laten doen, en ik sla met mijn vuist tegen haar achterhoofd. Overigens best hard, maar de vraag is of het hard genoeg is.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Gionni Flickerman || Hoorn
'Wat zit er in?' vroeg Lily op het moment dat ik de rugzak opende. Een voor een legde ik de spullen naast mijn zwaard in het gras. Een paar reepjes zout vlees, lege miniflesjes voor water, verband en jodium. Ik keek tevreden op naar Lily.
'Dit moet toch van pas komen?' Ik stopte alles weer in de rugzak en stond met moeite op. De wond in mijn been zag er niet gevaarlijk uit, maar was wel pijnlijk en het kostte me moeite mijn evenwicht te bewaren.
'Zullen we maar gaan? Misschien is er ergens water te vinden..' de zon was al onder gegaan merkte ik nu, en het werd langzaam kouder. Maar de middag was warm geweest en ik had dorst. Ook zou ik meteen de wond schoon kunnen maken, er zat zand in, en hem verbinden. Dat zou al goed werken. Ik wilde nog geen vlees eten, aangezien het zout me alleen nog maar dorstiger zou maken. Ik bedacht me hoe slim de spelmakers dit hadden gedaan. Waar dan ook water te vinden zou zijn, iedereen zou erheen gaan. Ik slikte. Dit had Lily's vader bedacht. Waarschijnlijk niet speciaal voor ons, waarschijnlijk had hij het ooit al bedacht. Maar hij heeft het weten te bedenken, en dat deed me pijn. Als ik bij Lily thuis kwam vond ik hem altijd zo'n aardige man..
'En we moeten misschien maar eens een goede slaapplek zoeken,' bedacht ik hardop. Ik pakte mijn zwaard en liep vast vooruit.

[ bericht aangepast op 23 juni 2013 - 16:03 ]

---

:)

Chain Avain Trinket II Bos

Terwijl ik naar de 'perfecte' boom staar, en erom heen loop hoor ik Armilla zeggen: "hij is perfect, alleen jammer dat er geen vruchten aan zitten". ik kijk omhoog naar de boom en antwoord dan: ''Eeh, daar zou ik nog niet zo zeker van zijn.'' en ik wijs naar iets roods tussen de takken. Zelf zie ik het niet echt, maar Armilla heeft soms adelaarsogen en ie komen nu wel van pas.
Dan pas merk ik dat de zon laag aan de hemel staat en het al een beetje begint te schemeren. Ook de temperatuur daalt snel. ''Moeten wij niet een schuilplaats zoeken?'' Zelf lijkt het me niet heel slim om onder de perfecte boom te slapen, alhoewel het bladerdek zou wel een goed dak zijn. Nee! Er is iets mis met die boom, en ik wil weten wat het is.

---

imperfection is beauty

May Avalon Vestra || Bos.
Vol triomf zat ik daar, tot ik een harde klap tegen mijn achterhoofd voelde. Hierdoor werd ik even wat gedesorienteerd, maar algauw was ik hersteld. Ik gaf hem nog een klap, ditmaal tegen zijn slaap. Ik hoorde iets kraken, maar omdat ik mijn vingers nog vrij goed kon bewegen, moest het de jongen geweest zijn. Ineens wist ik wie hij was. De zoon van Seneca Crane, de spelmaker van de 72e, 73e en 74e hongerspelen. En daarna was hij vermoord. En nu zou hij herenigd worden met zijn zoon. Het klonk dan wel niet zoals ik het normaal zou zeggen, maar het was of hij, of ik. En ik had met een vluchtige blik gezien dat hij twee pakjes bij zich had. Ik gaf hem nog een klap, en voelde zijn bloed over mijn vingers. Even huiverde ik.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Kai Evan Fareless ||De duinen

"We hebben een slaapplaats nodig." zei Milicent en ik keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "Nee echt?"zeg ik sarcastisch.
Ik zucht en kijk even rond. Wij zaten nu nog te dicht bij de hoor en vanaf hier zag ik mensen zitten bij de hoorn ,dus die plaats konden we niet innemen. en aan de andere kant was water. Ik ril even ,ik haatte water. Ik dronk het liever dan dat ik erin zwom.
"Waar gaan we nu naartoe?"vroeg ik hun dan. Bos ,toch de hoorn proberen in te nemen ,of over het water naar het bos ,die je in de verte zag.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Otis Crane || bos:

Eén seconde is het meisje gedesoriënteerd, maar dat maakt niet dat ik kan ontsnappen. Een seconde is niet genoeg om recht te staan.
Eén seconde, is niet genoeg om mijn leven te redden van haar. Ik heb haar aangevallen, en zij verdedigde haar. Ik vraag me zelfs af of, als ze me gewoon had gezien, de moeite genomen zou hebben me aan te vallen.
Maar ik was weer zo stom dat wel te doen, en nu moet ik ervoor boeten, door mijn leven te geven, door mijn vader achterna te gaan.
Ik lig nog steeds op de grond van de stamp die ze me heeft gegeven, wetend dat als ik nogmaals haar probeer te verwonden, ze me zal doden, dus is deze oplossing makkelijker.
Ik leg mijn armen zo ver van mijn lichaam weg als mogelijk is.
'Doe maar', zeg ik luid, zodat iedereen weet dat het me niets meer kan schelen. 'Vermoord me maar. Ik win toch niet meer.'

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Armilla Rose Trinket
Chain wijst mij op vruchten in de boom. ik weet dat hij zelf niet echt iets ervan ziet, maar ik kan het wel zien. het zijn inderdaad dat er kersen in de boom zitten. ''Moeten wij niet een schuilplaats zoeken?'' vraagt Chain en ik kijk naar de lucht. en zie dat de lucht al begint te schemeren. maar eigenlijk heb ik zin in kersen. "zullen we eerst een paar kersen plukken."

---

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

Chain Avain Trinket II Bos

"zullen we eerst een paar kersen plukken." zegt Armilla. Het lijkt me niet zo'n goed idee. Perfecte boom, schemeren, ik weet het nog niet zo zeker. Toch ga ik gewoon met Armilla mee, omdat zij ook met mij de hele reis is meegegaan, of ze het nou wilde of niet. ''Goed, ik ga de boom wel in.'' Zeg ik tegen Armilla. Ik heb daar zo mijn redenen voor. 1. Omdat Armilla niet de beste is in klimmen. 2. Omdat Armilla dan toch vies wordt en gaat zeuren. en 3. Ik wil niet dat Armilla iets overkomt.
Ik pak de stam van de boom goed beet en begin te klimmen. Het gaat me nog vrij vlot af, ondanks dat klimmen niet mijn grootste hobby is. Met de kersen in zicht kom ik steeds dichterbij. Ik kom bij een tak met kersen aan, en doe een poging om de kersen eraf te plukken. ''Armilla, vang!'' zeg ik terwijl ik kersen een voor een naar beneden laat vallen.
Na ongeveer 7 kersen voel ik iets bewegen. Ik probeer het te negeren en laat nog 3 kersen vallen. Dan voel ik het weer. Ik kijk omlaag naar de stam. Mijn ogen worden groot bij het zien wat er onder mij is. De ''perfecte'' boom heeft namelijk net benen gekregen.

---

imperfection is beauty

Tania Sunder- Rivier
Ik kijk om me heen. Ik zie steeds minder. Zo kan ik nooit een vis vangen.
Ik drink wat water. Uitdrogen zal ik niet. Maar een geschikte schuilplaats zal ik hier ook nergens kunnen vinden. Of ik moet terug naar het bos.
Ik twijfel. In het bos heb ik beschutting. Maar voor water zal ik eerst weer hierna toe moeten.
Hier heb ik weinig beschutting. Helemaal niks eigenlijk.
Ik drink nog wat water. Ik blijf drinken tot ik niet meer kan. Dan sta ik op.
Ik loop naar het bos
Het begint langzaamaan echt nacht te worden.
Met mijn handen voor me uit om niet tegen een boom op te lopen, loop ik in een schuine lijn door het bos.

Voorzichtig loop ik een rondje. Geen bomen te voelen. Waarschijnlijk ben ik op een open vlakte beland.
Ik loop een stukje terug. Ik voel een boom en voorzichtig klim ik zo hoog mogelijk.
Mijn hand doet geen zeer meer als ik hem niet beweeg, dus hou ik hem zo stil mogelijk.
Ik ga op een grote tak zitten.
Ik ben moe.
Het is stil. Waarschijnlijk is er geen andere tribuut in de buurt. Als ik niet zo'n honger had had ik misschien kunnen slapen.

May Avalon Vestra. || Bos.
Ineens spreidt hij zijn armen en legt zijn handen zo ver weg van zijn lichaam als mogelijk. "Doe maar. Vermoord me maar. Ik win niet meer." Op een of andere manier vond ik dit niet laf. Het was dapper. Ineens herinnerde ik zijn naam weer. "Je bent een dapper man, Otis. Ik zal het snel doen." kwam er zacht uit mijn mond. "Doe je vader de groeten van me. Ik heb hem gekend. Hij zal blij zijn je weer te zien." Hierna pakte ik zijn hoofd vast en draaide zijn nek om. Ik zag het licht in zijn ogen doven en hoorde het kanonsschot. Ik klom van hem af, sloot zijn ogen en legde hem recht neer. Zijn handen belanden op zijn borst. Zo zag hij er best vredig uit. De twee zakjes gedroogd fruit lagen een eindje verder op. Deze pakte ik op en stopte deze in mijn jaszak, die ik dichtritste. Ook pakte ik Otis' jas, die ik hem had uitgedaan. Twee hielden me warmer dan een. "Vaarwel, Otis." en met deze woorden liep ik weg van het lichaam, van de jongen die ik met zijn vader had herenigd.

[Hij heeft wel een waardige dood.
Hehe.
Ik vind het gemeen, ik wilde hem eerst nog als bondgenoot vragen. En toen zag ik jouw post in het praattopic.]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.