[RPG] The 76th Capitol Hunger Games ~ Speeltopic 1 - Speeltopics

"What has been proposed is that in lieu of eliminating the entire Capitol population, we have a final, symbolic Hunger Games, using the children directly related to those who held the most power." ~ Coin.
Suzanne Collins, Mockingjay.

Meisjes:
- Tigerlily Templesmith || Celebration
- Armilla Rose Trinket || xImaginary
- Aaliyah Snow || Rippertjiep
- Jonylinne Hardwels || GwenxVeer
- Millicent Gardner || Unimaginable
- Capri Overwhill || MinnieMouseX
- May Avalon Vestra || After
- Tania Sunder || BeMe








Rollentopic.
Klets- en Discussietopic.


Enjoy the Games,

Holes.

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 22:03 ]

---

:)

Kai Evan Fareless

"Kom op, jij weet niet ze goed als ik dat dit niet kan. Dit zijn wij niet, toch? Is moorden hoe laag wij gezonken zijn?" fluisterde ze meer tegen haar zelf en ik kijk haar even vragen aan,maar ik los mijn grip niet.
Ze probeerde zich los te wrikken ,waardoor ik mijn grip strakker maakte ,zodat ze zeker niet los geraakte.
"Laat los alsjeblieft. Ik heb je niks gedaan godverdomme." vloekte ze en ik schrikte op ,ze had me inderdaad niet aangedaan.
Ik lijk in gedachten verzonken te zijn ,maar nog steeds heb ik haar vast. Ik lag in een soort discussie met mezelf of ik haar nou wel of niet moest loslaten.
"Ik heb je niet vermoord, ik kon het geeneens. Ik kan mensen niet vermoorden." hoorde ik haar dan mompelen ,waardoor ik wakker schrik uit mijn gedachten. Ze had het tegen ,het kleien jongentje ,die ik eigenlijk wilde beschermen ,tegen haar.
Ik laat haar polsen los en sta op,maar wel nog altijd op mijn hoedde voor een onverwachte aanval van haar.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Chain Avain Trinket
`hoe wil je de wonden gaan verzorgen, daar hebben we toch niets voor, we hebben alleen onze wapens en mijn brood en bestek en nog iets van jou´ Zegt Armilla bezorgd tegen mij. Ik denk even na. Het was toch misschien handig geweest om wat eten mee te nemen bij de hoorn vandaan. Met een brood houden we het nooit lang genoeg uit. ´ik raak jou toch niet kwijt op de eerste dag´ Vraagt Armilla. ´je hebt een veel gevaarlijkere wond dan mij straks ga je dood omdat je zoveel bloed´ Soms kan Armilla zo bezorgt zijn. Toch is het wel lief van haar. 'Armilla, ik weet dat ik een grote wond heb maar ik wil eerst dat jij geholpen wordt. Er moet uiteindelijk een iemand van ons dood en ik zou me geen raad weten als jij dat zou zijn.' Ik zucht en kijk naar de grond. 'Nu eerst maar iets bedenken om het bloeden te stoppen...'
Ik kijk weer omhoog en zie bomen staan. 'Volg mij eens' Zeg ik en ik pak het brood, het mes en mijn zwaard in mijn handen. Zonder om te kijken loop ik naar een willekeurige boom die ongeveer 20 meter van het water af is. Het lopen gaat niet bepaald goed. De volgende keer moet ik maar op Armilla wachten. Dat is wel zo aardig en dan zou ze me misschien kunnen steunen tijdens het lopen.
Ik leg het zwaard neer en het brood er bovenop. Het mes houd ik vast en ik probeer lange stukken boomschors van de boom af te halen. Na de eerste poging zitten mijn handen onder de boomschors. Ik trek een vies gezicht. Ja daaag, dat ga ik dus echt niet nog eens doen!

---

imperfection is beauty

Armilla Rose Trinket
"ik zou me ook geen raad weten als jij dood zou gaan hoor" begin ik eigenwijs. ik weet wel dat Chain altijd discussies op de een of andere manier wint, maar toch het valt te proberen. "eerst iets bedenken om het bloeden te stoppen, volg mij eens" begint Chain. ik ben benieuwd wat hij nu weer heeft bedacht, waarschijnlijk niet echt iets nuttigs, hij is hier nog nooit goed in geweest. hij begint met mijn mes boomschors af te snijden. maar zijn handen zijn direct zwart. ik begin meteen: "wat heb je gedaan Chain, dat heb je niet geleerd van mam, je weet dat je altijd netjes moet blijven, laat mij maar" ik pak het zwaard uit zijn hand en ga zo ver mogelijk bij de boom vandaan staan en snijd met het zwaard boomschors van de boom, zo worden mijn handen tenminste niet vies. alleen het wil niet echt, de boomschors wil er niet af, en mijn arm doet ook best pijn. dan bedenk ik me opeens iets. "kunnen we niet beter een blad pakken, dat is makkelijker te vormen naar onze handen, en dan worden we minder vies"

---

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

May Avalon Vestra.
Ik zat daar een tijdje, en bestudeerde de prachtige boog die ik te pakken had gekregen. En mijn smalle voorraad met vijf pijlen. Ik moest er hoe dan ook voor zorgen dat elk schot een voltreffer zou zijn, anders was ik ze te snel kwijt. Ik keek af en toe schichtig om me heen als ik een geluidje hoorde, maar niks of niemand leek me te besluipen. Ik hoorde even later geluiden die aan bleven houden, dus stond ik op en pakte een pijl uit de pijlenkoker. Ik hield hem lichtjes op de boog, nog niet gespannen. En toen zag ik haar. Een klein, lief meisje met bruin haar, dat daar angstig naar me stond te kijken. Ik schatte haar rond de 12. Dit was dus een van mijn zwakke punten. Ik kon haar niet neerschieten. Mijn boog stond gespannen, maar deze liet ik langzaam zakken. Ik bestudeerde haar, en voerde vervolgens een tweestrijd met mezelf. Ze zou niet nuttig zijn als bondgenote. Misschien is ze handig met knopen en bessen, maar daar kan ik mezelf ook redelijk mee redden. Maar ik kon haar ook niet zomaar achterlaten. Toch? Ik keek moeilijk. "Ik ben May." zei ik dan maar. Ik kon later altijd nog wegsluipen als ze sliep. Haar vermoorden ging me toch niet lukken.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Chain Avain Trinket II Bos

"wat heb je gedaan Chain, dat heb je niet geleerd van mam, je weet dat je altijd netjes moet blijven, laat mij maar" Zegt Armilla, terwijl zij het zwaard van de grond pakt. Ik lef mijn mes naast het brood en kijk aandachtig naar Armilla. De poging het boomschors van de boom te halen is mislukt, maar haar handen zijn nog niet vies geworden.
"kunnen we niet beter een blad pakken, dat is makkelijker te vormen naar onze handen, en dan worden we minder vies" Zegt ze dan. Dat was ik ook van plan, maar ik zeg er niets over tegen haar. ''Goed idee. Als jij grote bladeren zoekt, probeer ik wat takken te zoeken waarmee we de bladeren vast aan onze wonden kunnen maken.
Ik kijk om me heen, maar als nel merk ik dat dat niet zo goed werkt. Mijn ogen zijn dan ook niet zo goed. Ik besluit te lopen en bij elke boom te kijken of er geschikte takken zijn. Onderweg stop ik steeds even zodat om te kijken en Armilla in de gaten te houden, en om mijn voet wat rust te geven. Als ik dat niet doe is de kans groot dat ik morgen helemaal niet meer kan lopen...

(@VintageStyle Het zwaard+brood zat op de vloer. Chain was bezig met het mes. dus niet met het zwaard Ik had ook de neiging om te zeggen.: Armilla, een heel goed idee! Echt slim van je hoor, ALLEEN... of iets in die trend.)

---

imperfection is beauty

Tania Sunder
Het meisje laat haar boog zakken.
,,Ik ben May'' zegt ze na een tijdje. Ik zucht opgelucht.
Misschien ga ik dit toch nog overleven. Ik kijk even vertwijfeld naar de boom en naar het meisje.
Dan begin ik aan de klim in de boom naast die van May. Mijn arm doet zeet maar ik negeer het.
Als we op dezelfde hoogte zitten, laat ik me op de tak zakken.
Ik pak mijn arm met mijn andere hand vast om hem te ondersteunen. Dan glimlach ik verlegen naar May.
Vragend kijkt ze terug. Ik trek mijn wenkbrauwen op. O ja. Ik heb me nog niet voorgesteld.
,,Tania.'' zeg ik. Ik kijk haar aan. En dan valt mijn blik bewonderend op haar boog.
,,Kun jij boogschieten? Ik kan niks qua moorden. Maar ik zou wel een vis kunnen vangen. Ik heb er een paar zien zwemmen in het meer. Ze zitten alleen wel diep. Maar dat is geen probleem. En onderweg heb ik een paar planten gezien. Ik heb ze niet van dichtbij bekeken maar van ver af zien ze er eetbaar uit. Al moet je daar nooit op vertrouwen. Je moet alleen planten eten als je zeker weet dat ze te eten zijn. Dat heeft die man bij de training me verteld.''
Ik glimlach blij naar haar. Hopelijk wist ze dat nog niet. Want dan heeft May wat aan me. Als ze dit als weet, of ook vissen kan vangen en er diep genoeg voor kan zwemmen, zal dit snel voorbij zijn.

[ bericht aangepast op 15 juni 2013 - 15:21 ]

---

:)

[Ik wil eigenlijk met Aaliyah reageren, maar ik wacht een beetje op GwenxVeer... ik zal vandaag nog proberen met Otis te reageren]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Gionni Flickerman || Hoorn
Ik had het zwaard te pakken en zocht nu naar Lily. Om me heen werd gevochten, maar niet zoals in de gewone spelen. Dit was ook allemaal zo moeilijk. Toch had ik begrip voor de keuze van Katniss en de anderen om deze Spelen te organiseren. Het was moeilijk toe te geven, maar we verdienden dit.
'Lily!' riep ik, en ik had haar eindelijk gevonden. Ik zag hoe Jules, mijn buurjongen in het Capitool, op haar af liep. Ze had het niet door.
'Lil! Kijk uit!' Ik rende zo hard als ik kon naar hem toe, en ging dreigend met mijn zwaard voor hem staan. Zijn zo bekende gezicht dat normaal zo vrolijk stond, sprak woede. Hij was krankzinnig geworden.
'Jules! Ik ben het! Gionni! Kom op! We kennen elkaar al zo lang.. dit wil je echt niet!' Maar Jules reageerde niet. Hij bleef staan, met zijn speer op mij gericht. Hij kon hem elk moment in mijn buik boren.
'Doe het niet.. ik wil je niet verwonden.' Ik verdedigde mezelf met mijn zwaard, maar Jules leek niet onder de indruk. Hij liep op me af, en stak. Ik kon hem net tegenhouden met mijn zwaard, maar toch schampte hij een stuk van mijn been. Hij was gevallen, en stond onhandig weer op, pakte zijn speer, en kwam weer op me af.
'Jules.. dit wil je niet.. dit zou je nooit hebben gedaan.. Jules.. luister naar me..' Hij haalde uit, maar mijn zwaard raakte hem eerder. Hij was alleen maar gewond aan zijn been. Ik had hem niet vermoord. Ik kon het gewoon niet. Jules strompelde weg, en hij werd geraakt door een anders speer. Er klonk een kanon, en er knapte iets bij me vanbinnen. Ik rende naar Jules, die levenloos op de grond lag, en schreeuwde het uit van woede en verdriet. Dit was Jules niet, probeerde ik mezelf wijs te maken. Die laatste minuten van zijn leven was hij Jules niet geweest. Ik wilde me hem niet op deze manier herinneren.
Ik keek hulpeloos om me heen. Rond de Hoorn was het al leeggeraakt. Her en der renden vrienden en kenissen over de duinen, op weg naar veiligheid. Ik bedacht me dat ik net zo goed bij de Hoorn kon blijven. Uiteindelijk viel mijn blik op Lily, en een traan stroomde langs mijn wang.
'Ik ben nog nooit zo blij geweest om jou in leven te zien.' Jou wel.

---

:)

[@Months mooi stukje!!!]

---

imperfection is beauty

[Months yayy je hebt eindelijk gereageerd(: ]

Tigerlily Templesmith || Hoorn
Geschrokken zie ik hoe Jules Gionni aanvalt. Terwijl ze buurjongens zijn! Ook de andere tributen zijn aan het vechten en ik kijk een beetje verloren om mij heen. Okey, misschien kent niet iedereen in het Capitool elkaar, maar de meesten zullen elkaar wel kennen, doordat onze ouders belangrijke Capitoolmensen zijn. Hoe kunnen ze dan elkaar gewoon aanvallen?
Met grote ogen kijk ik toe hoe Gionni Jules raakt en Jules weg strompelt. Opgelucht haal ik adem. Gionni leeft tenminste nog.
'Ik ben nog nooit zo blij geweest om jou in leven te zien.' zegt hij, terwijl hij er erg aangedaan uitziet. Waarschijnlijk door het feit dat zijn buurjongen hem aanviel.
'Ik ben ook blij dat jij er bent.' fluister ik naar hem.
Het voelt alsof dit niet echt is. Alsof dit niet werkelijk gebeurdt. Meer alsof dit een film is, waar ik middenin zit. Maar toch veilig, alsof ik zelf niet geraakt kan worden. Alsof ik naar de Spelen van een ander jaar kijk.
Binnen een paar seconden ben ik terug in de realiteit, zodra ik iets op me af zie komen vliegen. De pijl is ook moeilijk te missen. Ik ben net te laat met wegduiken en de pijl schaaft langs mijn been.
Ik geef een gil en zonder na te denken gooi ik één van mijn messen naar de tribuut die de pijl geschoten heeft. Het mes boort zich in de keel van de jongen en ik kijk toe hoe hij op de grond valt. Dood.
Met grote ogen staar ik hem aan. Het is Sam, hij zat bij mij in de klas. Vragen schieten door mijn hoofd, terwijl ik naar hem toe ren. Viel hij me nou echt aan? Heb ik serieus zo goed gegooid dat ik hem op een gevaarlijke plaats raakte? Maar de belangrijkste: heb ik hem....gedood?
'Sam, Sam!' gil ik, terwijl ik voor hem op de grond zak. Tranen stromen over mijn wangen, zodra ik merk dat hij echt niet meer beweegt. Mijn mes, dat nu onder het bloed zit, trek ik uit zijn lichaam. Ik zal die vast nog wel nodig hebben.
Want de spelen zijn nu echt begonnen. En ik..., ik bijt even op mijn lip, ik ben een moordenares geworden.

[ bericht aangepast op 15 juni 2013 - 18:52 ]

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Gionni Flickerman || Hoorn
'Ik ben ook blij dat jij er bent,' fluistert Lily. Ik glimlach naar haar, op het moment dat een pijl naar haar toevliegt. Ze weet nog net weg te duiken. Ik kijk woedend om, wie is hier zo gek om Lily te willen vermoorden? Mijn ogen blijven rusten op een lange jongen. Ik ken hem niet zo goed, maar ik herken zijn gezicht. Een mes van Lily vliegt op hem af en raakt hem. De klap is fataal voor hem, en hij zakt neer op de grond waar hij roerloos blijft liggen. Ik voel een steek. Dit is alweer een. Ik kijk om me heen, en zie verscheidene lichamen rond de hoorn. Ik herken een aantal gezichten. Vrienden. Familie. Mensen die ik zo liefhad. Nee. Nee, dit mag niet. Dit is verschrikkelijk.
'Sam, Sam!' hoor ik ergens op de achtergrond. In een waas zie ik hoe Lily naar de jongen rent en hoe ze over hem heenbuigt. Sam, dat was zijn naam. Ik herinner me opeens weer waarvan ik hem ken. Hij zat bij Lily in de klas.. Ik weet hoe dit voor haar moet voelen. Ik had daarnet precies hetzelfde met Jules.
'Lil..' ik loop op haar af, sla een arm om haar heen en voel me absoluut niet ongemakkelijk. Lily en ik zijn al zo lang vrienden. 'Lily, het komt allemaal goed. Dat beloof ik je. Het is jouw schuld niet. Echt niet.' Ik heb het gevoel dat ik het vooral mezelf wijs probeer te maken.

[ bericht aangepast op 16 juni 2013 - 13:02 ]

---

:)

Aaliyah Snow || bos

Ik kijkt om me heen. Bos. Water, en wat verder de hoorn. Er liggen massaal veel doden. Alhoewel... er liggen er maar een stuk of 7 à 8, denk ik, maar mijn probleem is... dat ik ze stuk voor stuk ken. Kende.
Er zitten nog 2 mensen bij de hoorn, en ik probeer te zien wie. Het blonde haar valt me direct op. Tigerlily. Ze is denk ik zo'n beetje de enigste uit het Capitool die haar haar niet verft of een pruik op zet.
Ik moet niet lang denken wie er naast haar zit. Gionni, Caesars zoon. Die 2 zijn altijd zo close geweest.
Ik zet me neer. Geen zin om te denken wie er daar allemaal ligt. Dood, levenloos. Hoe moet dit voelen voor het Capitool?
Waarschijnlijk hetzelfde als voor de districten vroeger. Die zullen nu wel plat liggen van het lachen.
Dat was met mijn grootvader vroeger ook zo. Ik haat hem nu, omdat ik eindelijk inzie wat hij Panem heeft aangedaan. Het enigste is, waarom zie ik dat nu nog maar in?

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Otis Crane || verschuild achter de hoorn:

Hijgend zit ik achter de hoorn, zodat enkel mensen die aan de zuidelijke rand van het bos zitten me kunnen zien.
Ik ben bang, dat geef ik eerlijk toe. Ik weet best dat ik slechts een kleine kans maak om dit te overleven, en al zeker zonder mijn speer.
Dat is het enigste wapen waar ik een klein beetje goed kan mee omgaan, en het is weggekaapt voor mijn neus. Sukkels. De reden dat ik achter de hoorn zit met 2 pakjes gedroogd fruit en een wonde in mijn been is simpel: ik wilde niet bij de hoorn weggaan zonder iets gepakt te hebben, maar was niet snel genoeg en kreeg dus een mes in mijn been.
Aan de andere kant van de hoorn hoor ik 2 mensen praten, en ik hou mijn adem in, in de hoop dat ze me niet gaan horen.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Milliecent Gardner || Duinen
Ik haalde een opgelucht adem en ging rechtop zitten. Het mes pakte ik op en ik stopte het weg. Ik bleef echter wel zitten. De jongen die ik aangevallen had zag er misschien net twaalf of dertien jaar oud uit. De andere jongen leek al wat ouder, waarschijnlijk was hij ook ouder dan mij. Ik slikte en probeerde mijn haar goed te doen, al lukte het niet heel erg. Het zat nu al in de klit. Ja, ik was een ijdel iemand als het ging om me haar, maar het was mijn haar. Ik ademde diep in voordat ik de twee jongens aankeek. "Milliecent. Aangenaam." Zei ik zacht en stond alsnog op. Hier achter de duinen was het niet veilig, dus ik moest toch maar aan de andere kant zien te komen. Ik veegde wat modder van mezelf af en schatte in of ik het zou redden, maar ik was bang van niet. Het was op zich best nog wel moeilijk om op de kant te komen. De modder voelde niet fijn tussen mijn tenen en het zat zelfs in mijn haar. Een douche zou ik nu erg waarderen, maar die zou ik natuurlijk niet krijgen.

---

We've lived in the shadows for far too long.