[RPG] The 76th Capitol Hunger Games ~ Speeltopic 1 - Speeltopics

"What has been proposed is that in lieu of eliminating the entire Capitol population, we have a final, symbolic Hunger Games, using the children directly related to those who held the most power." ~ Coin.
Suzanne Collins, Mockingjay.

Meisjes:
- Tigerlily Templesmith || Celebration
- Armilla Rose Trinket || xImaginary
- Aaliyah Snow || Rippertjiep
- Jonylinne Hardwels || GwenxVeer
- Millicent Gardner || Unimaginable
- Capri Overwhill || MinnieMouseX
- May Avalon Vestra || After
- Tania Sunder || BeMe








Rollentopic.
Klets- en Discussietopic.


Enjoy the Games,

Holes.

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 22:03 ]

---

:)

Chain Avain Trinket II Bos

"Chain kom maar uit de boom, dan vragen we de boom of hij ons kersen wil geven, hij heeft namelijk ook een gezicht" Zegt Armilla. Rustig doen in zo'n situatie is niet bepaald mijn sterkste punt, maar op een of andere vreemde manier blijkbaar wel die van Armilla. "Meneer boom, zou u alstublieft mijn broer los willen laten?" normaal gesproken zou ik het uitproesten van het lachen, maar i ksta nu zo stijf van de schrik, dat ik niet eens een spiertje durf te verrekken.
Ik voel hoe de boom beweegt. Er komen takken op mij af. Wat doen ze? Wat willen ze van mij? Ik probeer me uit de greep van de takken te krijgen, maar zonder succes. Opeens staan mijn voeten weer op vaste land. Wat? Heeft dat ''praatje'' van Armilla echt gewerkt op die boom?
Dan draait de boom een kwartslag, en schud even met zijn takken. Op de grond vallen een aantal bessen, maar dat niet alleen. Er zijn ook peren! Niet te geloven. Dit is toch echt een wonderboom. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht en ik kijk Armilla aan. ''Goed gedaan.'' zeg ik tegen haar. ''Kom, laten we het fruit meenemen en een schuilplek zoeken, dat lijkt me nu het handigst.'' Ik had inmiddels al gemerkt dat het donker was en de eerste sterren aan de hemel begonnen te glinsteren. Wat een prachtig gezicht.

---

imperfection is beauty

After schreef:
[Ik weet dat je had gereageerd, maar ik heb me nog niet echt geinspireerd gevoeld om te reageren.]

( Oke, sorry )

---

Gotta get, gotta get out of my head <3

Armilla Rose Trinket :: Bos
"Wat, ik ga nu niet meer weg. We vragen meneer boom gewoon of hij op ons wil passen en dan houden we omstebeurt de wacht" ik pak een peer en begin te eten. ik kijk Chain aan. hij vind het nooit leuk dat ik het liefst ergens blijf en op iemand vertrouw, in dit geval een boom. hij heeft liever dat ik naar hem luister en hij wil zo veilig mogelijk zijn, en niet afhankelijk zijn van iemand anders. dat maakt mij eigenlijk niets uit. ik ga tegen de boom aan zitten en voel hoe de boom een arm - tak dus - om me heen slaat. het is best een aardige boom. ik kijk naar de sterren. ik weet dat dit nooit echt kan zijn, maar het lijkt wel echt, gewoon hoe het hiervoor was, zonder zorgen.

[ bericht aangepast op 28 juni 2013 - 20:10 ]

---

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

Chain Avain Trinket II Bos

"Wat, ik ga nu niet meer weg. We vragen meneer boom gewoon of hij op ons wil passen en dan houden we omstebeurt de wacht" Okee, dus Armilla wil graag onder een fruitboom met benen en bewegende takken slapen? Sorry maar ben je dan niet een klein beetje GEK GEWORDEN?!!!?!? Ik zeg er niks van tegen haar, maar ik was eerlijk gezegd toch bij een iets 'normalere' boom gaan slapen. Bovendien zou het niet aardig zijn om dat nu te zeggen, terwijl die boom zo aardig tegen ons gedaan heeft.
''Nou okee dan...'' zeg ik tegen haar en de boom. ''Maar dan houd ik eerst de wacht.'' Ik wil kijken of er niets mis is met de boom. Als de boom meer dan een halve nacht niet iets gevaarlijks doet, vertrouw ik hem nog wel over aan Armilla. Bovendien is zij veel beter met bomen dan ik ben. Wow, dat klinkt vreemd. Misschien is wat slaap ook wel goed voor mij, maar eerst nog even niet. Eerst nog even een paar uurtjes de wacht houden.

---

imperfection is beauty

Armilla Rose Trinket :: bos
"oké, dan ga ik nu slapen" ik pak nog een paar kersen en eet die op. dan kijk ik de boom aan. "wil ja alsjeblieft goed op ons passen" vraag ik de boom lief en dan ga ik nog meer tegen de boom aan liggen. ik voel een tak met bladeren als een deken om me heen slaan. "dank je" zeg ik en ik ga liggen. ik kijk nog even naar de sterren en naar Chain. ik weet dat hij dit niet een goed idee vind. ik merk dat aan alles. toch raar dat wij als tweeling zoveel verschillen. ik kijk Chain aan. "sorry Chain" zeg ik zachtjes. "maar we kunnen niet hier in het donker nog om een goede slaapplek zoeken" nadat ik dat heb gezegd. leg ik mijn hoofd op een tak en val in slaap.

Pedoboom, sorry daar dacht ik aan toen ik dit schreef

[ bericht aangepast op 28 juni 2013 - 20:51 ]

---

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

Gionni Flickerman || Hoorn -> duinen
'Ik ben echt kapot en we kunnen wel verder gaan op zoek naar water,' mompelt Lily. Ik zucht even. Ze heeft zelf toch ook wel door dat ze zich waarschijnlijk alleen maar beter zal voelen als haar wonden schoon gemaakt kunnen worden en ze wat kan drinken? Maar ze ziet er echt moe uit, en ik sta stil, nadenkend over een oplossing.
'Goed,' zeg ik uiteindelijk maar. 'Blijf jij anders hier.. ik ga water zoeken. Ik ga de duinen op, daar heb ik een goed uitzicht en zal ik goed kijken. Zie ik niets, dan ga ik weer terug. Maar is het dichtbij, dan haal ik het op en kom ik hier weer heen, oké?' Ik pak de waterflesjes uit de rugzak en laat de rest bij haar. Dan pak ik mijn speer, gewoon voor de zekerheid, al zal het eerste gevecht nu wel voorbij zijn, en loop weg. 'Ik ben zo terug.'
Het rulle zand loopt zwaar, maar het is niet meer zo warm als eerder vandaag. De zon is al onder, en de donkere sterrenhemel verwarmt het zand niet meer. Het wordt kouder, en ik verlang rillend naar mijn warme bed thuis. Maar ik loop verder. Boven op de duinen is het makkelijk om ver te kijken. De sterren en de maan verlichten het gebied, en ik zie een rivier om de duinen stromen. Alles lijkt perfect rond. Achter de rivier ligt een bos, en wat daarachter is, kan ik niet zien. Blij met het gevonden hebben van het water, ren ik van de duin waar ik op sta.

---

:)

Rocco Nolan (bos)

---

Ik probeerde op te staan, probeerde met mijn laatste beetje energie me af te zetten tegen de boom en overeind te komen, maar het lukte niet. Ik voelde me machteloos, maar tegelijkertijd wist ik het allang. Deze Spelen zou ik niet gaan winnen. Wie ik was maakte geen verschil in deze arena, en maakte geen verschil voor de mensen die nu via de televisie naar me keken. Tijdens de spelen had het niet erg lang geduurd voordat ik mijn voorraad kwijt was en nu was ik daar de dupe van geworden. Op deze manier te sterven, dat heb ik nooit gewild. Het is langzaam. Ik voelde mijn levenskracht met de minuut verder wegzakken. Mijn huid is spierwit, mijn haar is uitgedroogd, ik kan niet meer bewegen. Ik kan alleen nog maar liggen tegen de achterkant van deze boom en hopen dat er iemand komt die er een einde aan maakt. Dit is geen waardige manier van sterven. Niet dat ik dat ooit had verwacht. Aan mijn hersenen heb ik bijna niets gehad. Ik heb niemand vermoord, en dat is het enige dat voor mij op dit moment nog een beetje waarde geeft. Ik ben onschuldig. Ik ga dood, in mijn ogen zonder het verdiend te hebben, en ik zal waarschijnlijk ook zo weer vergeten worden. Maar de Spelen zijn mij niet de baas geworden.
Een halfuur later word alles nog waziger. Ik kan niet meer helder denken, kan alleen nog maar denken aan eten en drinken en het lege gevoel binnen in. Ik weet dat het niet erg lang meer kan duren. Daarom graai ik een takje van de grond, en schrijf een naam in het zand. Maia, een oude vriendin van me. Ik wil dat ze weet dat ik heel veel om haar geef. Ik kijk naar de lucht en net als ik een zilveren parachute naar beneden zie glijden, vallen mijn ogen dicht en is het voorbij.

(Sorry voor mijn inactiviteit. Ik had het heel druk en daarna volgde ik het niet meer! Maar ik wou Rocco wel even een mooi einde geven.)

[ bericht aangepast op 29 juni 2013 - 15:43 ]

Mortis Ray Heavensbee

Vlug draait ze zich om. Ze kijkt terug en beweegt niet.
,,Kom hier heen en leg je wapens neer. Als je dat niet doet ga je er hoe dan ook aan!'' Zegt ze, en ze slaat haar hand voor haar mond alsof ze het eigenlijk niet wou zeggen.
Het andere meisje zegt niets, maar ik doe wat het meisje zegt en leg mijn pijl en boog neer. Hopend om niet gedood te worden.
"Ik doe niets, echt waar." Zeg ik tegen hun. Ik hoop dat ze me niets doen.
"Ik ben Mortis, en jullie zijn?" Vraag ik aan hun. Hopend om een beetje beleefd over te komen zodat ze me sparen. Volgens mij heet het ene meisje iets in de trant van Aliha, of zoiets. Ik ben het vergeten, eerst wist ik het wel. En het andere meisje heet volgens mij iets in de trant van Tane of zo.
Wachtend wacht ik hun reactie af.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

- Dubbelpost

[ bericht aangepast op 29 juni 2013 - 19:41 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

- Driedubbelpost.

[ bericht aangepast op 29 juni 2013 - 19:42 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Wolfheart schreef:
- Driedubbelpost.

[Haha^^]

---

:)

Chain Avain Trinket II Bos

Met een strak gezicht kijk ik voor mij uit, terwijl ik een kers eet. De pit spuug ik uit, richtig een willekeurige kant. "sorry Chain" zegt Armilla. "maar we kunnen niet hier in het donker nog om een goede slaapplek zoeken" ik zucht even. ''Ik weet het.'' Ik draai mijn hoofd langzaam in de richting van Armilla en kijk haar aan. Dan zie ik dat ze in slaap gevallen is. Er verschijnt een glimlach rond mijn mond. Misschien komt het van de manier hoe Armilla slaapt, maar misschien ook van de takken die om haar heen gewikkeld zijn als een deken. Dit is zeker geen gewone nacht, en dit is nog maar de eerste nacht. Wat zou er morgen gebeuren?
Ik voel hoe ik omringt word door bladeren. Eigenlijk is die boom best ''lief''. Okee, dit zal er vast en zeker vreemd uit zien, maar Armilla heeft het ook gedaan dus ik zeg tegen de boom: ''Als ik in slaap val, zou je mij dan willen wekken en niet Armilla?'' Als antwoord legt de boom zijn takken dichter tegen mij aan. ''Dankjewel'' komt er zachtjes uit mijn mond en ik focus me weer op de omgeving.

---

imperfection is beauty

Tigerlily Templesmith || Hoorn
Gionni kijkt me even doordringend aan en ik zie dat hij twijfelt.
'Goed.' zegt hij uiteindelijk. 'Blijf jij anders hier.. ik ga water zoeken. Ik ga de duinen op, daar heb ik een goed uitzicht en zal ik goed kijken. Zie ik niets, dan ga ik weer terug. Maar is het dichtbij, dan haal ik het op en kom ik hier weer heen, oké?'
Ik knik stilletjes. Hij wil natuurlijk water en ik kan hem niet tegenhouden. Ik wil niet nog op zoek naar water, maar ik voel er ook niet echt veel voor om hier in mijn eentje achter te blijven.
'Ik ben zo terug.' zegt Gionni nog, waarna hij met zijn zwaard en een waterflesje vertrekt.
'Tot zo.' fluister ik hem nog achterna.
Dan ben ik helemaal alleen. De wind waait om mij heen en ik staar wat naar de hemel boven me. Was ik maar niet hier. Was ik maar thuis, in mijn eigen warme bed. En wanneer komt Gionni terug? Misschien komt hij wel helemaal niet terug. Misschien is dit zijn manier om mij te verlaten zonder mij te kwetsen en hij mij dan niet hoeft te doden, maar een andere tribuut het kan doen. Snel pak ik mijn messen op en houd ze in de aanslag. Gewoon voor de zekerheid.
Dan pas valt het me op dat Gionni de rest van de rugzak bij mij heeft achtergelaten. Hij komt wel terug, zeg ik tegen mijzelf en even voel ik me schuldig dat ik dacht dat hij weg zou gaan. Hij heeft alle spullen bij mij achtergelaten, dus moet hij wel terugkomen.
Om maar iets te doen te hebben tijdens het wachten, probeer ik de messen in de voering van mijn jas te proppen. Dan hoef ik er niet de hele tijd mee te sjouwen. En zo hoef ik niet te denken aan de andere tributen. Wie hebben het bloedbad allemaal niet overleefd? En hoe gaat het nu met Gionni? We hebben niet een teken ofzo afgesproken, voor als één van ons in nood zou zijn.
Nog een windvlaag gaat over mij heen en de rillingen lopen over mijn rug. Ik rol mezelf op en gebruik de rugzak als hoofdkussen. Terwijl de wind doorgaat, vallen mijn ogen langzaam dicht.

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Milliecent Gardner || Duinen
Ik beet even op mijn lip voordat ik opstond en naar het water liep. Mijn ogen zochten naar een uitweg, maar vonden deze niet. Er was geen andere optie dan zwemmen. Als dit nog langer ging duren was het ook alweer dag voordat we aan de andere kant waren. "Let op mijn spullen," zei ik net hard genoeg om te horen. Ik haalde het elastiekje uit mijn haar en maakte er een vlecht van, zodat mijn haar niet zo in de weg zou zitten tijdens het zwemmen. Mijn haar kreeg het zwaar te verduren tijdens deze spelen. Ik slikte en keek naar de jongen, Yr, Yr... en dan nog wat, het kwam alweer terug, dacht ik ten minste. "Als je maar weet dat ik nooit voor de lol zwem en een hekel heb aan water." Zei ik voordat ik mezelf in het water liet zakken en begon te zwemmen. Ik liet mezelf onderwater zakken, omdat ik dan het idee had dat ik sneller gng, maar om eerlijk te zijn ook omdat ik het niet voor elkaar leek e krijgen om boven te blijven. Ik voelde dat ik zuurstof nodig had, maar ik leek niet naar het oppervlak te komen, wat niet mee hielp. Daarbij vond ik het water ook nog eens ijskoud aanvoelen. Ik kwam boven en ademde even goed in. Ik probeerde boven te blijven en de laatste paar meter te zwemmen. Ik lag mijn armen op de kant en probeerde me p te hijsen. Ik was alles behalve zwaar, dus het feit dat ik mezelf niet op kon hijsen zo echt wat, of je had gewoon altijd moeite met je eigen gewicht, ik wist het niet. Ik hield me nooit bezig met dat soort dingen, ook niet met vechten of wat dan ook van de dingen die je nodig had in de honger spelen.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Aaliyah Snow || rand van het bos:

,,Zullen we het bos in gaan? Ik denk dat het in een boom momenteel veiliger is dan op de grond. En dan kunnen we makkelijk naar de open vlakte aan de andere kant van het bos, en naar de rivier." vraagt ze.
Opeens bedenk ik me dat ik haar naam nog niet eens ken, maar dat maakt me op het moment niet bepaald veel uit. Er staat ondertussen ook een andere bij ons. Een jongen. Ook een 12 jarige.
Fijn, met 1 kan ik nog leven, maar 2 van hen? Ik wil het best proberen, maar ik verwacht er niet te veel van.
Ik besluit niets te zeggen en gewoon te zien wat ervan komt, van die jongen. Als hij me tegenvalt... dat zien we dan wel even.
"Oke, is goed", zeg ik op de vraag of we het bos in zullen gaan. 'Liever dan hier blijven zitten in elk geval.' ik sta op, klaar om te vertrekken, en het bloedbad achter me te laten.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried