[RPG]Summer Residence||Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2013 - 21:52 ]

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

i]Sorry dat ik zo slecht reageer de laatste tijd, ik zit met een aantal problemen thuis, maar die zullen hopelijk tegen het einde van deze week opgelost zijn (:[/i

The artist is the kid that survived.

[Llamarmy --> KiliOfDurin]

Bowties were never Cooler

[Andhera --> Itineris]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

( kan ik Catherina -landgoed Dashwood- of Jai -landgoed Montrose- ergens heen sturen ?)

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Sourire schreef:
( kan ik Catherina -landgoed Dashwood- of Jai -landgoed Montrose- ergens heen sturen ?)

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

[Ik heb Felicia voor je, familie Lockheart. Mijn medespelers reageren niet, dus Felicia zou Catherina kunnen meeten bij de paarden ?]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Ik ga morgen weg, en kom over rui, drie weken terug. dat wou ik even zeggen]

Spoiler alert: you will save yourself

(Ik schrijf nu een post. Ik heb het zo druk gehad met school en heb de eerste week echt even alleen maar gechilld. Dussee Camille komt eraan! )

The duty of youth, is to challenge corruption.

-

[ bericht aangepast op 19 juli 2013 - 15:05 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Camille Janelle Montrose.

Rustig lopen we door de welbekende en vertrouwde tuin, de zon schijnt vel, er hangt een lichte bries en overal ruik je van alles. Aiden en Leslie hebben zich zeker overtroffen. Je ruikt het eten en de bloemen in alle geuren en het ruikt heerlijk.
"Is dat positief of negatief?" Hij schenkt me een glimlach waarbij ik die zelfde glimlach immiteer. "Positief natuurlijk."
Door de lichte bries raakt mijn haar een een beetje door de war en ik zucht, ik probeer het weer een beetje in model te krijgen als ik Leslie hetzelfde zie doen. Ik grinnik waardoor ik in de lach schiet. We geven het allebei op en ik kijk de tuin rond.
Dit was vrij ongewoon, dat ik zo met Leslie loop. Ik zou dit niet met iedere 'bediende' kunnen doen. Ik zucht, ik vind dat zo'n naar woord. Deze mensen hier zijn geen bediendes, het zijn mijn familie en of vrienden. Aiden is als een broer voor me net als Leslie een hele goede vriend van me is. Een vertrouwens persoon, iemand waar je niet de dochter van een rijke familie bent, maar gewoon jezelf.
"Had je er zin in om weer terug te gaan naar Norland? En kan de kok thuis net zo goed koken als ik?" Een speelse lach verschijnt op zijn gezicht en ik grinnik. Om ons heen zie ik diverse bediendes naar ons kijken en meteen verdwijnt die lach weer. "Ik heb jou echt gemist ja." Zeg ik dan en vervolg er dan snel wat achteraan. "En natuurlijk ook de rest, Aiden, James, Andrew, Elisabeth." mijn stem klinkt vrij snel en ik probeer het te verdoezelen met wat gegrinnik. "En níemand kan zo lekker koken als dat jij kan Les." Beantwoord ik zijn tweede vraag terwijl we een beetje van het pad af dwalen.

[ bericht aangepast op 19 juli 2013 - 15:11 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Vivoide schreef:
(...)
Ik heb Kealah voor Jai

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Catherina Joël Jacobs.

Er zijn geen opdrachten aan mij opgedragen dus ik besluit maar een rondje over hat landgoed te maken. Hier binnen heb ik het altijd wel naar mijn zin, maar op de echte hete zomerdagen wil je hier niet zijn. Dan kan het soms zo heet zijn. echt gek word je er dan van? diep in mijn geachten loop ik naar buiten en snuif de frisse geur op. Heerlijk. De zon brandt op mijn huid en ik glimlach. Elke keer weer verbaas ik me over hoe groot het landgoed is. Ik haal mijn haar uit de vlecht en maak er overnieuw een vlecht in. Ik legnhem over mijn schouder en de vlecht loopt over mijn borst tot een stukje boven mijn navel. Ik zal binnenkort maar mijn haar eens laten knippen. Het was wel weer een tijdje geleden. Maarik moest er natuurlijk wel voor sparen. In mijn gedachten kwm ik eindelijk bij de paardenstallen aan en ik liepner naar binnen. Ik zag Felicia staan en liep naar haar toe. "Hallo." Zei ik beleefd en ik zette mijn eeuwige glimlach op. "Hoe maakt u het?" "Hoe was uw verblijf thuis?". Dat zijn de vragen die ik meestal wel vraag. Ik vraag het meer uit beleefdheid dan interesse. Maar ik moet zeggen dat ik naar het antwoord op mijn laatste vraag wel benieuwd ben. Snel werp ik een blik op mijn kledij en strijk het even gled met mijn handen. Dat is beter.

[ bericht aangepast op 19 juli 2013 - 17:13 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Sourire schreef:
(...)

[waar is die ?]

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Vivoide schreef:
(...)
Ik heb nog niets met haar geschreven, waar is Jai?

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Leslie Micheal Voilence. || Landgoed Norland || Kok.

"Positief natuurlijk." Ik kijk haar met een scheve glimlach aan. "Wat is daar zo natuurlijk aan?" vraag ik aan haar, waarna ik mijn haar fatsoeneer. Als iemand hetzelfde is gebleven, is het niet vanzelfsprekend dat het positief is. Aangezien niet iedereen blij kan zijn met andermans karakter. Maar blijkbaar is Camille blij dat ik hetzelfde ben gebleven.
Ik werp een blik op Camille en trek een van mijn wenkbrauwen lichtjes op, als ze plots begint te grinniken. Ik zie geen reden om te grinniken, maar Camille blijkbaar wel. "Wat is er zo-" Ik schud mijn hoofd lichtjes en kijk haar niet begrijpend aan. "aah," Ik knik even en mijn rechtermondhoek schiet omhoog, als ik door heb waarom ze lacht. Blijkbaar heeft de wind niet alleen mijn haar aangetast. Een korte grinnik verlaat mijn mond, waarna ik een stukje verder loop naar een bankje verderop in de tuin. "Ik heb jou echt gemist, ja" zegt ze, waardoor er een bescheiden glimlach op mijn gezicht komt te staan en mijn blik afdwaalt naar de grond. Ik herpak mezelf, als ze over de rest van de bediendes begint. "En natuurlijk ook de rest, Aiden, James, Andrew, Elisabeth." - "Maar natuurlijk, dat is vrij logisch toch? Als je hier bent zie je ons praktisch iedere dag," Mijn bescheiden glimlach komt terug, nadat er een korte en zachte zucht over mijn lippen de buitenlucht in is gerold. "En níemand kan zo lekker koken als dat jij kan Les." Beantwoord ze mijn andere vraag. "Maar dat wisten we al, niet?" Ik kijk even rond en zo te zien dwalen we langzamerhand van het pad af. "Zullen we naar het bankje toe gaan?" Daar wou ik eerder al heen, maar ik laat Camille graag voorop lopen. Niet alleen om zo de aandacht wat minder op te eisen van de andere bediendes, maar ook om beleefd te blijven.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'