[RPG]Summer Residence||Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2013 - 21:52 ]

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Camille Janelle Montrose.

Hij kijkt me met een scheve glimlach aan. "Wat is daar zo natuurlijk aan?" Ik glimlach en draai mijn gezicht even naar hem toe. "Je bent jezelf gebleven, gaat ondanks alles toch met me mee en je bent gewoon niet veranderd. In een jaar tijd kan er veel veranderen Les, zo ook personen." Zucht ik dan en kijk vooruit. Ik heb het al genoeg meegemaakt nadat ik terug kwam van het landgoed en weer thuis aankwam. Mijn 'vriendinnen' zagen me niet meer staan, allemaal of getrouwd of uitgehuwd.
Leslie begrijpt niet waarom ik in de lach schiet, maar eenmaal daar knikt hij begrijpend en hij laat een soort scheve lach tevoorschijn komen. "Aaah." komt er uit zijn mond en ik grinnik door zijn reactie.
Wanneer ik zeg dat ik hem hebt gemist zie ik een bescheiden glimlach komen op zijn gezicht. Ik glimlach, de bescheiden lach van een jongen zegt vaak genoeg veel. Evenals zijn of haar ogen. Zijn zicht dwaalt af naar de grond, maar gaat vlug ook weer over alle bediendes. Ik krijg geen echte reactie terug, maar plots begint hij met een "Maar natuurlijk, dat is vrij logisch toch? Als je hier bent zie je ons praktisch iedere dag," Ik glimlach en knik even, misschien had ik gehoopt dat hij zou zeggen dat hij mij ook had gemist.. maar ach, dat was te mooi voor woorden.
Ik glimlach. "Als het kon was ik hier het hele jaar door. 's zomers, 's winters.. ik voel me hier thuis.
Ik begin zachtjes te lachen. "Nu niet buiten je schoenen stappen eh Les." Ik schud lachend mijn hoofd en knik wanneer hij me vraagt om naar het bankje toe te gaan. We zijn nu iets wat buiten de tuinen, minder bediende hier en er is veel bos. We zijn bij het ruiterpad aangekomen en ik glimlach. Als we naar de bankjes toelopen merk ik dat Leslie wat achter me is gaan lopen. Ik lik even over mijn lippen en laat mijn tanden er voor een seconde of twee in bijten. Ik zit en kijk naar Leslie. Ik was blij met iemand zoals hem hier, iemand met wie ik gewoon kon praten. Alleen kon je duidelijk voelen dat er soms spanning was om het feit dat hij toch onze kok is en er overal op ons wordt gelet door alle bediende. Iets wat aan me begon te knagen en vooral ook begon te irriteren.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Amissus -> Vernorexia

The duty of youth, is to challenge corruption.

Leslie Micheal Voilence. || Landgoed Norland. || Kok.

"Je bent jezelf gebleven, gaat ondanks alles toch met me mee en je bent gewoon niet veranderd. In een jaar tijd kan er veel veranderen Les, zo ook personen." Zucht ze dan. "Daar heb je wel gelijk in" Verder ga ik er niet op in. Als 'kok' heb ik al teveel gezegd, zeker in het bij zijn van ander personeel. En ik ben met haar mee gegaan omdat ik het gezellig vind met Camille. Het is een leuke meid, maar het gaat niet verder dan dat. Ik mag niet verder denken dan dat Camille mijn bazin is. Ik kan haar wel als een vriendin beschouwen, maar veel schiet ik er niet mee op.
Ze glimlacht wanneer ik zeg dat het vrij logisch is dat ze ons, de bediendes, heeft gemist. Ze ziet ons praktisch iedere dag. "Als het kon was ik hier het hele jaar door. 's zomers, 's winters.. ik voel me hier thuis." Een lichte glimlach breekt mijn afwezige blik, waarna Camille zachtjes begint te lachen."Nu niet buiten je schoenen stappen eh Les." Zegt ze waarna ze lachend haar hoofd schud en even knikt als antwoord op mijn vraag. "Oke, ik zal het proberen" Een lichte grinnik ontsnapt uit mijn mond en ik kijk haar even zijdelings aan. Ondertussen zijn we bij het ruiterpad aangekomen, wat betekend dat we steeds een stukje dieper het bos in lopen en dat er minder personeel te vinden is. Ik kijk op van de grond, weg van het stuivende zand dat omhoog komt doordat ik met mijn voeten door het ruiterpad heen slof. Mijn ogen ontmoeten die van Camille en mijn mondhoeken trekken een stukje omhoog, waarna ik naast haar plaatsneem. "En, wat verwacht je van de komende maanden? Zijn er nog plannen voor een verloving die er ooit aan zit te komen?" Ik kijk haar aan. Ik weet dat ze het niet fijn vind als ik over een verloving begin, maar ik laat deze kans om haar te plagen niet zo maar gaan.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Camille Janelle Montrose

"Daar heb je wel gelijk in" Ik knik gewoon en een korte, maar zeker gemakkelijke stilte bereikt ons. Als ik even naar Leslie kijk ziet hij er erg afwezig en in gedachte verzonken uit. Ook ik begin een beetje te staren en zucht. Ik had zo graag gewild dat Les geen 'bediende' was. Gewoon een jongen, net als ik van hoge families, maar misschien was dat het waarom ik me juist zo prettig voelde bij hem. Het zou zo veel makkelijker voor ons maken. Dan hadden we gewoon kunnen lopen, zonder dat er schuine blikken naar hem werden toegetrokken.. Maar aan de andere kant vind ik het hartstikke fijn dat hij niet zo is. Het maakt hem voor wie hij is, ik kan hem vertrouwen en zoals het nu is, hoe graag ik ook alles zou willen veranderen wil ik het ook niet.
Mijn gedachte waren een hoop tegenstrijdige argumenten. Iets wat mij niet hielp.
We lopen het pad af, weg van de bediendes. De enige mensen die hier misschien nog zouden kunnen komen waren de stalknechten of mijn zussen.
"En, wat verwacht je van de komende maanden? Zijn er nog plannen voor een verloving die er ooit aan zit te komen?" Ik zucht en kijk weg, ik had hier zo een hekel aan en vooral nu, mijn moeder had mij gezegd dat het niet lang zou duren voordat er naar mijn hand zou worden gevraagd. En ze had gelijk, er was iemand wie mij op het oog had. Tenminste, dat zij mijn moeder. Ik had haar gesmeekt alles zo lang mogelijk uit te stellen en zo te hopen dat het niet hoefde. De blik in mijn ogen zei vast en zeker al genoeg, maar ondanks dat probeerde ik er nog iets overheen te praten. Ik had mijn moeder gesmeekt nog niet te hoeven trouwen en ze zei simpel weg : "Je kan zo veel uitstellen als je wil, maar je kan niet blijven weglopen." Ik keek naar beneden en uiteindelijk weer met een koude blik naar Les. "Maakt dat wat uit?" Ik draaide mijn hoofd om. "Hoe zit het met jou? "

The duty of youth, is to challenge corruption.

Leslie Micheal Voilence. || Landgoed Norland. || Kok.

Ze zucht en kijkt weg. Misschien zit het toch wat dieper dan ik dacht. Ik maak er altijd wel grappen over en meestal reageert ze met een zucht, maar daarna kijkt ze me onder een ondeugende glimlach en tussen haar wimpers door wel aan. Nu draait ze haar gezicht de andere kant op, zonder een moment te aarzelen. Ik weet bijna zeker dat wanneer ze haar ogen weer naar me op slaat dat ze haar emoties verborgen houd achter haar groene ogen. Haar ogen die me doen denken aan de zee. In mijn hele leven ben ik één keer in de buurt geweest van de zee. Het uitzicht was gewoonweg prachtig, evenals Camille. De zeegroene ogen passen perfect bij haar. Haar hele gezicht word afgesteld op haar ogen. Haar bruine lange haren waarin de slag bijna iedere dag te vinden is, is dit maal opgestoken. de losse plukjes aan de voorkant, laten de contouren van haar hartvormige gezicht beter uitkomen. Eigenlijk heb ik nog nooit zo naar Camille gekeken. Ik knipper even snel met mijn ogen, voordat ik dingen ga denken waar ik later spijt van krijg. Geen spijt, eerder problemen. Het zal iets zijn waar ik me nooit over uit mag laten. Ik zou het nooit tegen iemand kunnen zeggen, want er is niemand die ik zo'n geheim toe vertrouw. Daarom mag dit niet. Ik moet dit van me af duwen en er nooit meer aan denken. Ik mag nooit meer naar haar kijken zoals ik net heb gedaan.
Ze kijkt naar beneden en kijkt me dan met een koude blik aan. Zoals ik al zei, ze houd het verborgen achter haar zeegroene ogen die er meestal vriendelijk uit zien. "Maakt dat wat uit?" Ze draait haar hoofd. "Hoe zit het met jou?" - "Nee, eh," Normaal glijden de woorden over mijn lip heen en hoef ik er niet eens over na te denken, maar de manier waarop ze naar me kijkt. Ik weet wel zeker dat het dit keer niet als een grapje aan is gekomen."Sorry.." Prevel ik zachtjes. Pas wanneer ik een ijzerige bloedsmaak proef, besef ik dat ik de hele tijd al op mijn lip bijt. Ik laat mijn tong even over mijn lip heen gaan om het bloed van mijn lip af te halen. Een ijzige windvlaag laat een plukje haar voor haar gezicht gaan. Ik rijk mijn hand naar haar uit, maar na een snel besef wat ik wou gaan doen, trek ik mijn hand terug en laat ik hem nonchalant, maar toch wat beschamend door mijn haar heen gaan. Ik had het niet verwacht, maar in zo'n korte tijd lijkt het alsof er een grote ruimte tussen ons is gevormd. Ik probeer het te verdringen, maar dat zorgt ervoor dat het zich alleen maar groter maakt. Ik kijk haar aan.
"Hoe zit het met jou?" Vroeg ze me net. Ik weet het niet. Ik spreek mijn ouders er nooit over, zij zelf beginnen er ook niet over. Mijn oudere broer heeft zijn liefde al gevonden en daar staan zij met heel hun hart achter. Mijn zusje is daarom de enige thuis en word, voor zover het kan, verwend. Toch helpt ook zij in de bakkerij en deelt ze samen met mijn vader hun passie voor het bakken voor broden. Ik weet dus niet hoe het met mij zit. Voor zover ik weet is het mijn eigen keus met wie ik later een gezin wil stichten. Als het maar niet te lang duurt.
"Ik weet het niet, ik denk dat ze de keus bij mij neerleggen, als het maar geen eeuwen duurt" Ik durf mijn blik niet van haar af te wenden, dus doe ik dat ook niet. Ik kijk haar aan en als ze een bediende die tegelijkertijd als vriend dient nodig heeft, dan zal ik er voor haar zijn.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Camille Janelle Montrose

Mijn blik is op het pad gericht, nog steeds even kil en even leeg. Ik had gehoopt dat Leslie er deze keer niet over zou beginnen, maar tevergeefs. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en hoor nog een lichte. "Nee, eh." van Leslie. Ik voel zijn blik op mijn gezicht branden, maar durf hem niet aan te kijken. Ik durf niet in zijn ogen te kijken. Als een koude, ijzige windvlaag mijn haar een beetje door de war haalt zie ik Leslie's arm ernaar strijken, ik wil net mijn hoofd wegtrekken wanneer ik hem al zie terugtrekken. Het mag niet, kan niet.
Uiteindelijk krijg ik toch een antwoord uit Les' mond. "Ik weet het niet, ik denk dat ze de keus bij mij neerleggen, als het maar geen eeuwen duurt" Ik knik en draai mijn gezicht naar hem toe, mijn blik is iets verzacht en ik zie dat zijn lip bloed. Ik strijk met mijn vinger over zijn lip om het restje bloed er van af te wrijven en ik begin zelf ook op die van mij te bijten. "Wees daar blij om.." glimlach ik dan en draai mijn blik weer om. Ik dacht aan mijn zusjes. Ik had gehoopt dat ik de laatste zou zijn. Ik sloot even mijn ogen en het moment dat ik ze opende begonnen mijn ogen weer te glinsteren. "Je mag wel iets vrijer zijn hoor." glimlach ik dan, "We zijn veel te diep het bos in. Er zal hier niemand komen, probeer gewoon te relaxen."
Ik draaide me om, om om ons heen te kijken en zoals ik al zei was hier niemand. Niemand kon ons hier vinden.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Itineris - Praesidium

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'