Kingdom of Darkness - RPG - Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 15:55 ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Marina Trocin ~ Stalhulp
Pas toen een aanhoudend geluid me wakker wist te krijgen voelde ik hoe een zonnestraal een deel van mijn gezicht verwarmde. Toen pas. Normaal werd ik altijd wakker vóórdat mijn wekker ging, maar blijkbaar had ik vannacht zo diep geslapen dat de zon me niet wakker kreeg. Wat betekende dat ik nu écht mijn bed uit moest, zonder tijd om even wakker te worden. Het enige probleem was dat ik daar totaal geen zin in had. Come on Mar, wil je eten of niet? Daar is het antwoord niet moeilijk op en het werkt ontzettend effectief - een seconde later beland ik met een bons op de grond en dat maakt me al snel goed wakker. Al kan ik niet zeggen dat het fijn was.. Maar beter als geen eten. Ik wrijf nog een laatste keer door mijn ogen en haast me dan naar de badkamer om als eerste te zijn. Met succes. Terwijl ik in mijn hoofd een soort dagschema voor me probeer te zien laat ik de warme kraan lopen om vervolgens mijn hoofd onder de kraan te steken. Zodra mijn haar helemaal nat is zet ik de kraan weer uit en grijp naar een handdoek waarmee ik even snel mijn gezicht afdroog en mijn haren zo goed als droog maak. Nu die golvend -maar niet mooi- over mijn schouders vallen is het tenminste kambaar, waar ik meteen gebruik van maak, en niet veel later zit mijn haar bijeengebonden in een staart om op te drogen tijdens het eten. Pure routine. Om de anderen - dat wil zeggen; de vrij mysterieuze Charles McBride - niet te lang te laten wachten loop ik weer naar mijn eigen kamer en trek een spijkerbroek, shirt en paardrijsokken eruit, waarna ik alles aandoe en naar het gangetje loop voor mijn laarzen. Die spijkerbroek is verplicht - de paardrijbroek mag pas aan met rijden en moet ook nog eens spierwit zijn. Maar het zijn de regels en ik maak me er al niet eens meer druk over. Daarom loop ik met mijn gedachten heel ergens anders naar het grote stalgebouw - eerst de paarden eten, dan pas ik - om voer te maken. Gewoon de dagelijkse routine op een niet normale, trieste dag. Maar dat weten de paarden niet.

{Waar eten de stalknechten?}

{OW, KUUULERE. Bedenk me net pas dat het personeel al wakker was. Moet ik de reactie veranderen?}

[ bericht aangepast op 12 mei 2013 - 23:05 ]

Stop acting normal. It gets bored.

Deven Conall || Bediende

Ik deed wat losse klusjes die de koning me gisteren al verteld had. Ik vond het niet zo erg, ik moest toch bezig blijven hier. Ik had niet eens gemerkt dat het vandaag eigenlijk een jaar geleden was dat de ouders van het oude gezin waren vermoord. Ik hield niet eens op met werken toen ik dat besefte. Om heel eerlijk te zijn was ik blij met het nieuwe gezin. Waarom, geen idee. Medelijden met de kinderen had ik ook niet. Ik had ook geen ouders meer, dus ik wist eigenlijk wel wat ze doormaakten, maar hé, ze hadden tenminste elkaar nog. Ik was alleen en was haast niet veranderd. Behalve dan het feit dat ik nu haast niet meer sprak, wat wel handig was op sommige momenten. We waren verteld dat we de bevelen van de oude koninklijke kinderen moesten weigeren, wat soms wel moeilijk was. Maar ja, dingen leer je.
De klusjes waren afgerond. Nu maar wachten op nieuwe opdrachten.

{ Ik typ dit op mijn IPod, dus ik weet niet of het genoeg is zo }

I will keep watch.

Ariana Jaylin Rhine | Bediende
Ik zit maar wat te schetsen in mijn kleine kamertje in het kasteel. Al mijn taken zijn tot nu toe volbracht. Vandaag is het een jaar geleden. Voor het oude gezin vast een tragedie maar ik weet nog niet helemaal wat ik van alles moet vinden. Wie ik loyaal moet zijn. Ik zucht zachtjes en buig me terug voorover over het dure papier dat ik nog maar net met het geld dat ik krijg kan betalen. Het is het enige wat ik koop ermee. Het geld dat ik over heb spaar ik dan voor wat eten en soms om nieuwe stoffen voor kleren te maken. Ik schud even mijn hoofd om mijn gedachten terug bij de tekening te brengen. Hij is bijna klaar. Nog maar een paar kleine aanpassingentjes en 'Klaar.' fluister ik glimlachend en kijk naar de tekening van het engeltje. Ik leg mijn blok aan de kant en sta dan maar op.

[iemand voor Ariana?]

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

[mijn topics]

"It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

[mijn topics]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Elizabeth Aimee Holmes

Ik blijf doodstil staan als ik geluiden hoor richting de stallen. Ik druk nog een kus op de neus van Shadow en loop dan vlug de box uit. Ik doe de deur weer dicht en loop snel naar de andere kant van de stallen door. Niet dat ik daar weg kan, maar dan stond ik met mijn rug naar de persoon toe. Vlug veegde ik mijn wangen droog en haalde diep adem. Daarna draaide ik me om en keek naar de persoon. Het was Marina, een van de stalhulpen hier op het paleis.
'Hé,' begroette ik haar met een glimlach. 'Ik verzorg Shadow vandaag wel, dus je kan hem overslaan.' ik pakte het voer en de juiste spullen, voordat ik weer de box inliep. Nog steeds op blote voeten, maar ik douchte zo wel. Sinds het overlijden van mijn vader was ik ook een stuk minder om mijn uiterlijk en kleding gaan geven. Ik had nog niet gedoucht toen ik uit bed was gekomen en was gelijk naar Shadow gevlucht. Nu ik daar over nadenk snak ik wel even naar een heerlijke douche. We hadden officieel geen douche meer, maar ik sloop er altijd tussen uit om ergens een douche te nemen. Soms bij de bediendes, soms in de douches van de bewakers of in de douches van de stalhulpen. Ik keek Marina even aan met een glimlachje voordat ik Shadow zijn eten voerde.
'Kan ik jullie badkamer gebruiken,' vroeg ik Marina zacht. Het was verboden, maar ik zou het toch wel doen. Of het nou haar badkamer was of die van iemand anders. Ik had mijn hygiëne nodig en ik had er recht op. Het was het minste wat mijn oom me kon geven, harteloze man. Een trieste zucht verliet mijn lippen terwijl ik naar Shadow keek. Ik besloot hem eerst te kammen en daarna zelf te douche. Dus begon ik met het borstelen van Shadow.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Marina Trocin ~ Stalhulp
Om bij het voerhok te komen moet ik eerst de hele stalgang doorlopen en kom ik langs verschillende paarden. Meestal ben ik eerder dan Charlie en wij zijn de eersten die in de stallen komen, dus ook nu verwacht ik niemand en loop ik naar het voerhok terwijl ik tussendoor even stop bij wat paarden om ze een aaitje te geven. De vroege vogels die het kunnen opbrengen gezellig te doen. Ze krijgen gewoon een aaitje en soms fluister ik wat tegen ze, maar het is niet heel erg belangrijk en bovendien niet mijn werk, dus loop ik al snel direct naar het voerhok, waar ik bovenaan het schema begin om het voer te maken.
(...)
Nadat ik alle 35 emmers klaar heb sluit ik de tonnen met de voorraad erin en til de eerste paar naar de stallen toe. Hier moet ik vaker voor lopen - ik krijg het écht niet allemaal tegelijk naar de paarden. Daarom loop ik weer keer op keer van de juiste stal naar de voerkamer en kijk toe hoe paard na paard begint te eten. Het brengt meteen een relaxtere sfeer. De paarden zijn tevreden en rustig, en daarmee ik ook. Het is fijn dat je in de stallen amper merkt welke dag het is - het is een perfecte plaats om tot rust te komen of rust te bewaren.
Al word ik er al snel aan herinnerd welke dag het is als ik Elizabeth in de stallen zie staan. Ik zie aan haar ogen dat ze het er niet makkelijk mee heeft en voel meteen de behoefte íéts voor haar te doen. Maar ik weet niet wat en in mijn hoofd probeer ik vanalles om wat te zeggen. Over vandaag. Over de rust die in de stallen te voelen is, over dat ik haar snap dat ze hierheen is gekomen. Of ik haar met rust moet laten. Maar ik vind het allemaal niet goed genoeg en ben bang dat het verkeerd valt - dus ik ben ook opgelucht als Elizabeth me voor is en een reden geeft te praten. "Van mij wel" Zeg ik net zo zacht. Ik geef er niks om als ze doucht in het stalhulpengebouwtje. Ze mag haar eigen douche ook niet al te vaak gebruiken en bij ons wordt het minder vaak gecontroleerd. Maar als ze gesnapt wordt.. Dan heb ik echt een probleem, aangezien Charlie het niet voor me op zal nemen. "Maar je weet hoe het gaat als.." Ik denk niet dat ik de zin af hoef te maken. Ze weet het zelf ook wel - er is geen uitleg nodig.
Als ze naar de zadelkamer loopt, loop ik met haar mee en ruim de lege voeremmers op. Ondertussen zie ik haar met een borstelset naar de stallen lopen en ik hoef niet te raden welke box. Om het wat minder ongemakkelijk te maken pak ik ook een borstelset nadat ik de voerkamer spikspan in orde heb en loop naar de box van Angel in de box naast die van Shadow en begin het zwarte paard te poetsen. "Bedankt dat je Shadow doet" Glimlach ik lichtjes.

Stop acting normal. It gets bored.

Gabriëlla Blackburn.

Ik was erg betrokken met het oude gezin, waardoor ik eveneens in rouw was, zoals enkele anderen. Dat liet ik echter niet al te veel merken, omdat ik niet wist hoe het nieuwe gezin erop zou reageren. Bovendien was het verder niet aan mij om er tussenbeide te komen, dat gaf ook te veel aandacht op mij. Daar was ik niet aan gewend en ik leefde ergens in een fantasiewereld, waar niemand anders te vinden was. Sociaal kon ik wel zijn, maar dat enkel als ik me bij de mensen moest wanen. Het was als een masker die ik op en af zette.
Vanochtend had ik me gewassen en ik had me net aangekleed voor alweer een nieuwe dag, soms had ik de neiging mezelf af te vragen wanneer het uiteindelijk voorbij was. De lange sleur met het nieuwe gezin, maar ik mocht ze niet allemaal over één kam scheren. Sommigen waren namelijk wel goedhartig, zoals Maddie, het kleine meisje van de familie.
Zacht, maar toch duidelijk klopte ik op de deur van haar slaapvertrek. ‘Dame Maddie Holmes, ik kom binnen,’ vertelde ik haar, waarbij ik de deur al opendeed met de nette bijpassende jurk voor haar. Hopelijk zou ze het wat vinden. Het had een zachte, mooie kleur en ik had het speciaal voor haar gemaakt voor vandaag. Ze was een rechtvaardig meisje en hoewel ik me er niet in wilde betrekken, was het toch een rouwdag. Donkere kleuren had ik expres niet gekozen, daarom een lichte kleur want het licht zal door blijven schijnen. De zon zal de donkere tijden doorstralen, daar was ik zeker van.
De deur had ik dichtgedaan en vervolgens begaf ik me naar de grote, lange gordijnen die ik open deed. Daarna liep ik glimlachend naar het bed waar ze nog in lag. ‘Goedemorgen, madame,’ glimlachte ik beleefd en hield de jurk al zo dat ze het direct zou kunnen zien. ‘Ik heb wat voor u, ah – sorry! Heeft u al wat gegeten? Zal ik wat voor u halen?’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maddie Lia Holmes

Gisteravond had ik nog enkele uren wakker gelegen over het feit dat de lang verwachte rouwdag eindelijk zou aanbreken. Het was een dubbel gevoel. Natuurlijk, je hebt je familie, maar toch stond ik vol overtuiging aan de andere kant. Ik zei alleen niets tegen mijn vader. De oude familie dacht dat hij, mijn vader, de oude koning had vermoord. Dat was het enige wat ik ontkende, mijn vader was een held en geen moordenaar! Uiteindelijk na lang woelen was ik toch in slaap gevallen, gelukkig. Ik had nog wel eens last van slaapproblemen.
‘Dame Maddie Holmes, ik kom binnen,’ Aan haar mooie stem herkende ik meteen wie het was; Gabriëlla Blackburn, tevens één van mijn favoriete personen in dit huis. Ik had haar altijd al wat meer gemogen dan de anderen. Van mijn ouders mocht ik alle bedienden bij hun voornaam noemen, maar uit beleefdheid deed ik dat nooit.
Ik hoorde het geluid van de gordijnen die werden opengedaan. 'Goedemorgen, madame,’ Ik draaide me om in mijn bed en glimlachte beleefd naar Gabriëlla. ‘Ik heb wat voor u, ah – sorry! Heeft u al wat gegeten? Zal ik wat voor u halen?’ Zachtjes grinnikte ik, waarna ik me rechtzette. 'Nee, dat hoeft niet. Bedankt voor het aanbod mevrouw Blackburn.' Zei ik beleefd. Mijn oog viel op de mooie jurk en mijn mond zakte open. Van mijn beleefde humeur was niks meer over. Enthousiast sprong ik uit bed. 'De jurk is prachtig!' Riep ik uit. Ik kon het waarderen dat het geen donkere kleuren waren, dat pastte niet bij mij. Wel bij deze dag overigens. Enthousiast staarde ik Gabriëlla aan terwijl ik de jurk overnam. Ik holde vrolijk naar het afsluitscherm om me daarachter om te kleden.
'Mevrouw, kan U even helpen met de rits?'

Peggy Rosalie Payden -bewaker.
Nog steeds liep Peggy rond het pleintje. Ze zag niks verdachts en als het wel zo was zou ze echt niet gaan klikken. Nee, zo was Peggy niet ze was meestal het tegenovergestelde van de andere bewakers die iedereen er bij zouden lappen behalve de kinderen van het nieuw gezin. Ze walgde daar van maar liet het absoluut niet merken maar ondanks dat waren ze wel oké. Peggy fluit ondertussen een vrolijk wijsje als ze de stallen binnen gaat. Gewoon even kijken of ze daar iemand kon vinden om mee te kletsen en ze kon ondertussen ook helpen als het nodig was. Ze was nog niet nodig zo te horen. Ze keek de stal binnen en stopte met fluiten. Ze zag Marina en Elizabeth ieder een paard aan het borstelen. Maar Elizabeth was bij haar favorieten paard. Dat wist Peggy omdat ze soms stiekem regelde dat Elizabeth met Shadow kon rijden ."Hoi Dames, hoe gaat het hier? Hulp nodig?" vroeg ze op een vriendelijke manier. Ze keek de twee aan en ging ondertussen relaxt op een hooi baal zitten en keek rustig om zich heen. Peggy was hier niet vaak mede omdat ze werk te doen had. Maar als ze niks te doen had en zin had ging ze hier wel eens heen. Ze klimt al weer snel overeind en besluit maar een paard te aaien geen idee hoe hij/zij heet. Ze kijkt even de twee aan die ijverig aan het borstelen zijn. Ze was dol op haar baan ondanks de strijd onderling onder de mensen die het maar niet over eens kwam onder het onderwerp uit en nieuw gezin.

Iemand voor Ariana?

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Vincent "Vince" Marshal
Volgens mij was ik een van de eerste die vanmorgen opgestaan was, hoe kon het ook anders ik moest voor eten zorgen. Het juiste eten, iets wat iedereen lustte. Voor dag en dauw was ik er alweer opuit getrokken om boodschappen te doen voor het eten van vandaag. Verse eieren en spek voor het ontbijt. Brood, andere benodigdheden voor het middagmaal, avondmaal en de desserts. Maar mijn humeur was er niet bepaald slechter op geworden. Integendeel, ik stond alweer vrolijk te zingen terwijl ik de laatste ontbijten afwerkte en al aan mijn voorbereidingen begon voor het middagmaal. Het was nogal wat werk, omdat er nogal wat monden te voeden vielen, maar ik deed het graag.
Een of ander vaag, verzonnen deuntje schalde door de keuken heen, terwijl ik helemaal omhuld werd in stoom en lucht afkomstig van potten, pannen en ketels.
“Na na na,” zong ik zachtjes. “Ik kook, ik bak, ik braad. La la la…” Mijn lied was een onsamenhangend geheel van noten, tekst en grote adempauzes. De zinnen kwamen niet verder dan braden, bakken en koken en af en te ook nog iets wat rijmde zoals: “Ik moet koken, visjes die roken.” Het sloeg echt nergens op, maar dat kon me niet schelen. Het was niet alsof er nu al iemand in de keuken zou binnendringen. Hoopte ik.

Jeff Pete Summerfield
Kleine zweetdruppeltjes rolden over mijn voorhoofd heen toen ik aan de laatste set push ups begon. Ik voelde mijn armspieren letterlijk branden. Een gevoel dat ik echt zalig vond. Het kweken van spieren, het fit zijn. Zalig.
“Tien, negen, acht,” telde ik hardop terwijl ik mezelf er doorheen loodste. Dit was zo verschrikkelijk en zalig tegelijk dat ik er misselijk van werd. “Drie, twee, één.”
Ik duwde mezelf weer recht, maakte een sprintje richting mijn verblijf en sprong vrijwel meteen onder de douche. Stralen warm water wasten het zweet van mijn gespierde lichaam af en het duurde een tijdje eer ik besefte dat ik niet meer zoveel tijd had en ik het beste onder de douche uit kon komen. Haastig trok ik mijn uniform aan, waardoor ik de helft nog recht en ordelijk moest trekken toen ik alweer buiten stond en mezelf richting Edward begaf, die er blijkbaar ook al vroeg bij was. Of in ieder geval goed op tijd was. “Goedemorgen,” begroette ik hem terwijl ik mijn hand door mijn natte haar haalde en alles weer goed rechttrok. “Al iets gehoord van wat er vandaag allemaal moet gebeuren?” Vandaag was een speciale dag, waardoor er ook een hele spanning hing. Iets wat me best wel zenuwachtig maakte.

[Je mag haar naar Vince sturen als je wil?]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Gabriëlla Blackburn.

In het bed klonk er geluid dat het meisje zich om had gedraaid, en wanneer ik naar haar had geglimlacht, lag er een beleefd lachje op haar lippen. Er was een beschaamd gevoel in mij opgekomen toen ik me had bedacht dat ze vast nog niets had gegeten, maar haar antwoord kalmeerde me bijna direct. Het meisje zette zich recht en grinnikte erbij.
‘Nee, dat hoeft niet. Bedankt voor het aanbod, mevrouw Blackburn.’ Opnieuw die beleefde toon in haar al redelijk volwassen stem, terwijl ik haar toch liever kinderlijk had gezien. De kleintjes groeiden veel te snel op als ze mijn mening wilden weten.
‘Geen probleem,’ liet ik haar terug weten, omdat het netjes was. Ik knikte er kort bij, waarna ik de jurk al liet zien. Haar reactie deed mij goed, er besprong een geweldig gevoel in mijn maag toen zij enthousiast uit bed sprong. Haar mond was zelfs open gevallen. Kijk, dacht ik, dat soort kinderlijkheid wil ik bij hen terug zien!
‘De jurk is prachtig!’ Riep ze uit. Er kwam bijna een blos op mijn licht getinte wangen, maar ik kon ze net op tijd terug duwen. Op het moment dat ze de jurk overnam en vrolijk naar het afsluitscherm holde, gniffelde ik met mijn hand voor de mond.
‘Dank u voor het compliment, dame Maddie, dat doet me goed,’ gaf ik mijn dank aan haar uit. Ze sprak altijd zo beleefd tegen mij, en ook tegen anderen merkte ik op, maar ik durfde nog niet goed te vragen waarom ze dat deed. Dat zal haar eigen keuze wel zijn, want ik had niet zo snel opgemerkt dat iemand anders van de Koninklijke familie dat deed. Wij waren toch maar dienaren… waarom zouden ze beleefd tegen ons zijn? Dat hoorde namelijk andersom, en o-wee als iemand dat niet deed.
‘Mevrouw, kan U even helpen met de rist?’ Ik knikte, maar kuchte vervolgens als een soort excuus, omdat ze het natuurlijk niet kon zien. Direct liep ik naar haar toe en mijn slanke vingers ritsten het jurkje dicht, terwijl ik oppaste dat haar huid er niet tussen kwam. Dat zou ik namelijk niet willen. Ik opende mijn mond bij haar aanzicht in de jurk die ik gemaakt had, ze zag er werkelijk waar mooi uit! Haar warme innerlijk straalde erin uit, het was te zien en daar was ik blij mee. Het was niet één van de koude aanblikken die een belangrijk iemand kreeg bij andere jurken om anderen hun roem mee te imponeren, en die daar zelfs blij mee waren. Nee, bij de dame Maddie zag het er werkelijk hartelijk uit, alsof ze een kleine zon was die een donkere lucht zou doen verdwijnen.
Mijn mond sloot ik nu pas weer, en ik wendde mijn blik in genegenheid af. ‘Het ziet er nog mooier uit dan ik had verwacht, dame, en …’ Nu kwam het erop aan hoor. ‘Als u het niet erg vindt dat ik dit meld: moge hij rusten in vrede. Gaat het met u?’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Elizabeth Lauren Michels

Ik keek met een glimlachje opzij naar Marina.
'Dank je,' zei ik dankbaar. 'Dat is fijn, dan kan ik eindelijk weer met een frisgevoel rondlopen,' grinnik ik zachtjes en wend me weer tot Shadow. Ik keek haar kort aan. 'Ik neem het op me, beloofd,' zeg ik met een kleine glimlach. Ik was het na dit jaar wel gewend, het leek alsof ik niks meer goed kon doen. Een avondje zonder eten maakte me niks meer uit, desnoods stal ik iets uit de keuken. Ik woonde hier al negentien jaar, kende dit kasteel beter dan iedereen. Daarom had ik ook mijn eigenweggetjes, niemand die me tegenhield. Ik keek op toen ik weer geluiden hoorde. Ik verwachtte Charlie, maar in plaats daarvan zag ik Peggy. Van de bewakers mocht ik haar toch wel het meeste.
'Hé Peggy,' begroette ik haar en keek haar aan. 'Prima. Ik niet. Ik neem vandaag alleen Shadow op mijn rekening, maar Marina misschien wel.' Ik schonk Marina een glimlach en deed de laatste dingen om Shadow weer te laten blinken. Zijn zwarte vacht glom. Het was een prachtig paard. Shadow had een zwarte vacht met een witte bles. Even wierp ik kort een blik op Peggy. Ze had me vaker geholpen met er tussen uit te sneaken samen met Shadow, dus ik kon haar dit toch ook wel vragen.
'Peggy,' begon ik. 'Kan jij iedereen even uit de buurt houden van de badkamer van de stalhulpen. Ik ga daar even een douche nemen.' Vragend keek ik haar aan, hopend dat ze instemde. Ik had al schone kleding aan, dus daarvoor hoefde ik niet meer terug naar mijn kamer.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ariana
Ik zucht en weet niet meer wat te doen. Misschien moet ik maar naar de keuken gaan om te vragen of ik daar nog moet helpen. Ik neurie zachtjes als ik door de kille gangen loop. Ik kom aan bij de keuken en hoor Vince zingen. Ik grinnik en blijf even bij de deur staan. 'Dat mag je me wel eens uitleggen hoor. Rokende vissen.' grijns ik lichtjes en loop dan verder de keuken in. 'Heb je nog een werkje voor mij?' glimlach ik dan. Ik kijk wat in het rond. Misschien kan ik gewoon de keuken nog eens poetsen, aangezien er altijd gemorst en zo word en het wel nodig zal zijn. Ik kijk dan terug naar Vince als ik op een opgekeerde houten stoel ga zitten met de leuning tussen mijn twee benen. Mijn rokken zitten goed en ik leun dan wat met mijn armen op de leuning.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'