Kingdom of Darkness - RPG - Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 15:55 ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ariana Jaylin Rhine
'Mooi lint.' zegt de vrouwelijke bewaker. Ik vraag me af of het sarcastisch is of of ze iets wil van me. 'Dank je.' fluister ik zachtjes. Ik snap hen niet en bereid me nog steeds voor op slagen, bitse opmerkingen of bedreigingen. Ik kijk even hulpeloos naar Vince omdat ik niet weet wat ik moet doen. Ik veeg dan maar 15 keer op dezelfde plek tot die blinkt en verscheuf iets zodat ik daar kan vegen. Ze wil dus dat we zingen? ''k Wil verhalen in dit lied hoe Pier met Trijn ging trouwen Het huwelijk was maar pas geschied of 't moest hen al berouwen Den eerste dag 't was al gelach, men zag daar niets dan fluiten En Pier en Trijn heel vrolijk zijn bij bassen en bij luiten Jan gaf kiekens in het kot en Dries gaf hen een verken Marie die gaf ne koffiepot, een schup om mee te werken Jannemoei gaf hun een koei, de Jef gaf hun een tange En Pier de wal gaf hun een val om muiskes mee te vangen Pier toen de bruiloft was gedaan begon te commanderen Waar dat de meubels zouden staan en ging het huis uitkeren Maar Trijn die zei : Wat doet gij mij, dat zijn geen mans affairen Laat mij dus mijn fatsoen maar doen gelijk ik zal begeren...' het is een lied die ze op feesten zingen. Ik zing het zachtjes maar luid genoeg zodat ze het horen.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Caelan Thalia Fairley
'Lekker handig weer, is hij wel oké?' moppert Edward. Ik haal mijn schouder iets op. 'Ik wilde hem helpen, maar hij zei dat ik “iemand anders lastig moest gaan vallen”,' zeg ik. 'Dus aan zijn humeur te merken is hij gewoon zichzelf,' vervolg ik. Wat ik over zijn broek zei, dat zeg ik er maar niet bij.
De opmerking dat hij wat vrolijker moet kijken lijkt niet erg goed te vallen bij hem. 'Kom dan gewoon op tijd ja,' snauwt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen iets op en zet mijn handen in mijn zij. 'Als prinsje Jared niet zo nodig met een mes moest spelen, dan was ik op tijd geweest. Maar goed, dan weet ik voor de volgende keer als hij zichzelf heeft neergestoken dat het belangrijker is om op tijd hier te zijn.'
'Oké, jullie twee doen dus binnen.' Edward gebaart naar Peggy en Jeff. 'Dan houden Caelan en ik buiten wel in de gaten.' Great, ik mag van vandaag samenwerken met mister Sunshine. Het gesprek over drinken negeer ik verder terwijl ik het mes bestudeer, wat me er aan doet denken dat ik binnenkort eens naar de keuken moet om te zeggen dat ze prins Jared geen messen meer mogen geven.
Wanneer Peggy en Jeff zijn weggelopen, loop ik naar Edward, die naar de toegangspoort was gelopen. 'Dus,' begin ik tegen hem, terwijl ik het mes weer rond draai tussen mijn vingers. 'Nog speciale dingen waar we vandaag op moeten letten?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Peggy Rosalie Payden- bewaker
Als Peggy alle glazen vol heeft hoort ze dat Jeff ook wel een glas water lust. Ze loopt weer naar de kraan en vult nog een glas met het koude water. Peggy merkt aan zich zelf dat ze nu wel iets te vrolijk en te vriendelijk was, maar omdat het zo sombere dag is wil ze die een beetje opfleuren. Ook al was het zo erg wie er sterfte Peggy kon niet rouwen. Nee, Peggy is een kei harde. Ook al weet ze dat de koning en zijn vrouw onterecht zijn vermoord dan nog niet kan ze rouwen. Soms dachten mensen dat Peggy geen emoties kende maar dat heeft allemaal met haar jeugd te maken. Normaal was ze ook wel vriendelijk tegen de mensen die ze mag, maar nu was ze wel te erg. Dus Peggy besloot zich maar te gaan inhouden anders dachten de mensen in het Kasteel nog dat ze iets van plan was of zo. Peggy haalt een hand door haar haren en geeft een glas aan Jeff. Zelf nam ze een slok van haar glas na een paar flinken slokken was het op. Ze spoelde het glas om en zetten het in de gootsteen. Opeens merkt ze dat de bediende zong. Peggy glimlacht naar de jonge vrouw, ze kende zelf het liedje niet dus kon moeilijk mee zingen. Als de bediende na een tijdje klaar was glimlacht Peggy naar haar. "Je kan mooi zingen. Maar Jeff en ik moeten aan het werk."Zegt Peggy en neemt het glas voor Edward in haar hand en loopt met Jeff de keuken uit. Als ze op de gang zijn vraagt Peggy aan Jeff:"Ben ik vandaag iets te vrolijk?"Een lichte rode kleur sierde haar wangen.

[ bericht aangepast op 20 mei 2013 - 21:59 ]

Charlie Mcbride

Ik knik als ik Elizabeth zie. 'Je kan Shadow overslaan, ik heb hem al geborsteld,' Ik kijk naar haar en knik opnieuw. 'goed mevrouw.' Antwoord ik en ga door naar het volgende paard. Ik mocht haar wel. Ze pushte me niet zo om te praten. Ik kijk toe hoe ze Shadow uit zijn stal haalt en er mee naar buiten gaat. Ik wil tegen haar zeggen dat dat niet de bedoeling is maar laat haar. Ze moest het zelf maar weten. Ze gaat echter niet weg en glijd weer van het beest af om daarmee rondjes te lopen. Ik ben inmiddels klaar met alle paarden. Ik zadel Daze op en stap op. Langzaam laat ik het paard naar haar toe lopen. 'U mag niet alleen buiten de bak rijden dus als U wilt ga ik wel met U mee.' Stel ik rustig voor en neem de teugels nog iets steviger in mijn handen. Het was een goede smoes om zelf ook weer eens in de bossen te komen en paard te kunnen rijden. 'Tenzij U liever eerst van kleding wilt wisselen.' Ik kijk haar vragend aan.

Elizabeth Aimee Holmes

Ik glimlach naar Charlie. Hij sprak nog steeds zo beleefd tegen me en nu pas besefte ik me hoe irritant het eigenlijk was. Dat zou ik hem ook nog wel vertellen. Ik was geen prinses meer... Een brok vormde zich in mijn keel, die ik snel weg slikte. Ik loop net naar de rand van de hekken, als ik een stem achter me hoor. Met een glimlachje draai ik me om.
'Noem me alsjeblieft gewoon je. U klinkt zo oud en ik ben nog altijd jonger dan jou,' zeg ik met een glimlachje rond mijn lippen. 'Je weet dat je gestraft kan worden als ze daar achter komen?' Ik kijk hem vragend aan. 'Wat is je plan? Hard of gewoon rustig? Als je hard wilt rijden moet ik me omkleden, anders ga ik gewoon zo.' Ik kijk hem vragend aan en hou ondertussen Shadow vast. De bossen zagen er rustig en verwelkomend uit. Ik wilde zeker gaan rijden en het leek me wel zo veilig om met Charlie mee te gaan. Je weet nooit wat voor een mensen in de bossen leefde. Niet dat ik er vanuit ging dat iemand mij kwaad wilde doen, maar het zou kunnen. Alles kan.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Charlie Mcbride

'Noem me alsjeblieft gewoon je. U klinkt zo oud en ik ben nog altijd jonger dan jou,' Haar glimlach was charmant op een lieve manier. Ik glimlach terug. 'Je weet dat je gestraft kan worden als ze daar achter komen?' Ik knik. 'Maar wie zegt dat iemand er achter komt?' Antwoord ik en stap van het paard af. Mijn laarzen waren al ietsjes schoner. 'Wat is je plan? Hard of gewoon rustig? Als je hard wilt rijden moet ik me omkleden, anders ga ik gewoon zo.' Ik kijk naar de bossen. 'Ligt aan wat u-je wilt.' Verbeter ik mezelf. 'Mij maakt het niets uit.' Verduidelijk ik mezelf. Ik wilde gewoon graag rijden en aangezien ik het met de meeste mensen hier wel aardig kon vinden zou ik vast geen problemen krijgen als we een stukje zouden rijden. 'Wil je dat ik water me neem?' Vraag ik. Soms was het vreselijk warm in de bossen en duurde het lang tot je een schone rivier vond.

Elizabeth Aimee Holmes

Ik lach eventjes.
'Geen idee, ik waarschuw je alleen maar even, voordat je het paleis schoon moet maken,' grijns ik en loop weer meer richting de hekken. 'Langzaam dan? Ik heb geen zin om al die traptreden weer op te lopen.' Ik lach even en kijk over mijn schouder naar Charlie. Rijden maakte me altijd vrolijker. Ik grinnik nog even na om zijn verspreking. Het zou wel wennen voor hem.
'Als jij water wilt, moet je het pakken. Ik wil zo snel mogelijk van het terrein af, voordat we toch gesnapt worden.' Ik laat Shadow los en kijk het prachtige paard aan. Dit hadden we zo vaak gedaan. Met gemak springt Shadow over het hek heen, terwijl ik er onderdoor kruip. Normaal zit ik op Shadow, maar nu had ik een jurkje aan. Niet de handigste combinatie. In het bos zou ik er minder op gaan letten, maar hier toch nog even wel. Met behulp van het hek stap ik op. Mijn benen weer aan één kant. Mijn vader had me geleerd, dat als ik rijd voor de plezier en gewoon in stap, ik op de charmante manier moest zitten. Met mijn benen aan een kant dus en ik had geluisterd. Het zat op zich wel prima zo. Ik wacht geduldig op Charlie, terwijl Shadow rustig richting de bossen stapt.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Vincent “Vince” Marshal
Peggy nam een slok van haar glas. Jeffs ogen bleven hangen op het water, dat haar keel binnengleed en hij leek opgelucht te zijn toen ze hem het glas overhandigde. Hij dronk het glas in een teug leeg.
Ikzelf leunde tegen het aanrecht aan en luisterde onopvallend naar het gezang van Ariana. Het was zacht en vrolijk. Haar stem leek perfect bij de melodie te passen, al had ik geen idee waar het lied eigenlijk over ging. Ik was nu ook niet bepaald naar de tekst aan het luisteren.
De vrouwelijke bewaker glimlachte richting Ariana “Je kan mooi zingen. Maar Jeff en ik moeten aan het werk.”
De jongeman, volgens mij heette ‘ie Jeff maar ik was het ondertussen alweer vergeten, leek mijn vraag niet te negeren en antwoordde. “Rond hetzelfde uur als altijd.” Hij glimlachte en volgde toen zijn vrouwelijke collega de gang op, die met nog een ander glas de keuken uit paradeerde.
Ik draaide me om richting Ariana en keek naar haar en de borstel. “Je hoeft de vloer niet schoon te maken, dat weet je toch?” vroeg ik haar.

Jeff Pete Summerfield
Toen ik op de vraag van de kok had geantwoord, zette ik het lege glas neer op het aanrecht en volgde ik haar richting de gang. “Ben ik vandaag iets te vrolijk?”
Het was schattig hoe haar wangen er rood bij kleurden, dus ik grinnikte zachtjes. “Een beetje, ja. Ik heb er geen problemen mee,” antwoordde ik vriendelijk. “Maar ik zou het toch niet doen in het bijzijn van de mensen uit het oude gezin.”
Ik draaide me om richting de deur, zodat ze goed door kon lopen met Edwards glas en wandelde daarna zelf terug het plein op in Caelan en Ed’s richting.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ariana Jaylin Parker
'Weet ik maar jij wilde toch naar je vader gaan vanavond? En ik wil je wat werk uit handen nemen, daarnaast weet ik toch niet echt wat te doen.' zeg ik met een glimlachje. Het is niet dat ik ergens op bezoek kan gaan, ik moet hier wel rondlopen en dan steek ik liever mijn handen uit mijn mouwen dan gewoon roerloos door het raam van mijn kamertje te zitten staren en me afvragen wat ik in hemelsnaam kan doen. Ik kijk naar Vince. 'Ik vind het niet erg om te vegen, dat vind ik nog het leukste van al mijn karweitjes.' glimlach ik. Gewoon het feit dat je alles kan doen met een bezem als je wat verzint. Je kan alles zijn. Een heks, een danseres, een zangeres, een vorstin met haar scepter, ... zolang niemand je snapt anders ben je je heel belachelijk aan het maken. Ik denk dat Vince toch één van de leukste werkjes heeft hier. De keuken is zo goed als leeg dus hij kan doen wat hij wil, heeft stilte wat af en toe welkom is, mensen komen wel eens binnen om te praten en als hij in de keuken is is hij zo goed als baas over wat de pot schaft. Of ja ik denk het toch.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

{Kijkt iemand nog wel eens in het kletstopic? }

Stop acting normal. It gets bored.

Charlie Mcbride

'Als jij water wilt, moet je het pakken. Ik wil zo snel mogelijk van het terrein af, voordat we toch gesnapt worden.' Ze gaat met het paard over het hek. Ik vul voor de zekerheid een fles en stap dan ook op het paard. Daze in mijn geval. Ik neem een kleine aanloop en spring dan met het paard over het hek heen. Ik volg haar vlug en rij haar dan voorbij het bos in. Zodra we uit het zicht van het paleis zijn zet in een looppas in en wacht tot Elizabeth naast me rijd. 'En hoe gaat het met je? Dit hele gedoe is zo vreemd met die nieuwe familie.' Ik zucht en kijk weer voor me uit. 'Ik kan er niet aan wennen. Ik ben gewend jou familie trouw te zijn.' Ik voel de zon op mijn huid en sluit voor een kort moment genietend mijn ogen. Ik hield van het bos. Het was er stil en vredig. Heel anders dan de stad. Ik haal een hand door mijn haar en kijk weer naar Elizabeth. Ze was eigenlijk best wel mooi.

Elizabeth Aimee Holmes

Ineens gaat Charlie me voorbij en komt een glimlach op mijn gezicht. Mijn glimlach verdwijnt weer dankzij zijn vraag. Ik kijk rustig om me heen in het bos en probeer mijn tranen weg te knipperen. Ik bijt op mijn lip en besluit toch maar op de ''oncharmante'' manier op Shadow te gaan zitten. Ik had dan wel een jurkje aan, maar ik vertrouwde Charlie en zo snel zou het nou ook weer niet verkeerd gaan zitten, hoop ik. Ik trek voor de zekerheid mijn jurkje onder mijn kont, zodat ik er op zit.
'Het gaat wel,' zeg ik uiteindelijk en kijk naar de konijntjes die over de paden voor ons springen. Doordat ik niks meer zeg, is het doodstil. Alleen de geluiden van onze paarden, onze ademhalingen en de natuur is nog te horen. 'Het is voor iedereen raar. Voor jou, voor mij, voor mijn broer, voor mijn zusjes. Zelfs voor mijn nichten, denk ik.' Ik zwijg weer en kijk naar Charlie. Ik voelde me verraden door mijn familie. Hoe konden ze zo harteloos zijn? 'Maar het veranderd niet meer, daarom heb ik het er liever niet over. En het is nu je plicht om mijn oom trouw te zijn, ook al zijn we nu niet echt lekker bezig.' Ik zucht even en geniet van de omgeving. 'Mijn vader vond je een goede hulp Charlie.' Ik kijk hem aan. 'En als hij de kans had gekregen had hij dat ook tegen je gezegd.' Ik glimlach zwakjes en kijk naar Shadow.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Peggy Rosalie Payden- Bewaker
"Ja je hebt wel gelijk. Ik zal je tip opvolgen." zegt ze met een kleine glimlach op haar lippen. Als ze ziet dat Jeff bij de deur gaat staan zodat ze er door kan knikt ze vriendelijk. Ze wandelt rustig naar buiten zodat Jeff weer langs haar loopt. Ze laat haar blik vallen naar boven op de lucht het zag er nu helder blauw uit. Het leek wel of de oude koning dit had geregeld zodat er toch nog een beetje warmte van binnen bij de kinderen zou komen. Peggy glimlacht tevereden en vervolg haar weg naar Edward."Zo ik heb hier een heerlijk glas vol ijswater voor meneer"Zegt ze met een glimlach tegen Edward en geeft hem af."Zo hebben jullie nog iets vreemds gezien of meegemaakt?"Vraagt ze aan Edward en Caelan. Ze kijkt even om zich heen alles zag er zo vredig en fleurig uit. Wat had ze het hier goed beter als ze thuis ooit heeft gehad. Opeens valt Peggy op dat de postbode er nog niet was normaal was hij hier allang."Waar blijft de postbode toch?" Mompelt ze zacht maar wel hoorbaar. Peggy staart voorzich uit. Ze verwachten geen post want iedereen in haar familie was dood en vrienden had ze ook niet dankzij de vele weeshuizen waar ze had gezeten. Ze zucht zacht en kijkt de rest aan.

[ bericht aangepast op 25 mei 2013 - 15:13 ]

Marina Trocin ~ Stalhulp
Of ik heb mezelf nog niet wakker genoeg gemaakt, of ik zag net Charlie en Elizabeth wegrijden. Ik denk het laatste. En als dat zo is.. Dan is dat maar zo. Ik weet niet van waar Charlie ineens opgedoken is en waarom hij zo stil was, maar ik weet zoveel niet van hem, dus ik moet me er maar niet druk over maken ook. Ik geef Angel een aaitje over haar hals en glimlach zwakjes, waarna ik mijn voorhoofd tegen haar hals aan leg. Ze heeft altijd een bepaalde invloed op me, en we hebben best een band, dus ik kan dit gewoon doen en omdat ik alleen ben kan ik even mijn gedachten laten gaan. Er komt waarschijnlijk toch niemand in de stallen binnen nu en een tijdje.. Ik weet nu al dat het een zware dag gaat worden en dat ik blij zal zijn als ik vanavond kan slapen en deze dag voorbij is. Maria.. Niemand weet het, van de band die we hadden. Maar ik wel, en ik heb het er ook moeilijk mee vandaag. Maar juist omdat niemand het mag weten, mag ook niemand weten dat ik het er moeilijk mee heb. Ik zucht lichtjes. Ik ga Elizabeth en Charlie vanzelfsprekend niet verraden. Ik sta aan dezelfde kant. Maar ik sta er wel helemaal alleen voor, met gelukkig de paarden bij wie ik mijn hart kan luchten. Ik til mijn hoofd weer op om niet te zwak te lijken en loop met de borstels Angels box uit. Op naar de volgende paarden om te poetsen.

Stop acting normal. It gets bored.

Luke William Holmes

Met mijn gezicht naar de grond gebogen loop ik langzaam verder. Ik heb de tijd, en eigenlijk wil ik niemand tegen komen. Mijn moeder gaat dan weer zagen over dat ik iets moet gaan doen met mijn leven en mijn vader, tja. Ik ben zo in mijn gedachten verwikkelt dat ik de jongen pas laat opmerk. Glimlachend loop ik op Deven af, een bediende. Ik heb medelijden met Deven, want hij is pas elf jaar oud. Het lijkt me vreselijk om zo jong al te moeten werken, en ik weet dat het hard is om een bediende te zijn. Ik zet nog een paar stappen en ik blijf vlak voor Deven staan. Ik onderzoek zijn lichaam even, maar waar ik naar op zoek ben weet ik niet. Ik staart Deven even aan, maar ik begrijp niet waarom hij \ijn mond niet open doet. Dan pas besef ik dat dat een van de regels is waar de bediendes zich aan moeten houden. Het is onbeleefd om te beginnen met praten, dus ik moet altijd een bediende aanspreken. Ik lach hem even bemoedigend aan, waarna ik even om mij heen. Ik wil liever niet dat iemand mij ziet. 'Heb je misschien wat houtskool voor me? Die van mij is op.'

[Sorry dat het zo kort is, maar ik ben op dit moment echt heel druk. :c]

"It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."