Stories gezocht - Stories promoten

Proloog

Het zachte gras kietelde onder mijn voeten en de opkomende zon wierp schaduwen op het pad waarop ik liep. Het dauw dat zich net als elke ochtend weer overal had geplaatst, gaf een sprookjesachtig gevoel . De mist trok langzaam op en het bos begon weer te leven. Het getjirp van de vogels werd steeds duidelijker te horen. Zachtjes sloot ik mijn ogen en genoot van de geluiden en de geur van het bos. Mijn bos. Mijn huis. Voorzichtig opende ik mijn ogen en voelde hoe de zon mijn huid zachtjes verwarmde. Ik liep weer verder en nam alles in me op. Er was iets anders dan normaal. Ik wist nog niet wat het was, maar ik kon het voelen. Het was een bepaald soort energie. Zo zacht mogelijk liep ik naar de plaats waar ik voelde dat de energie het sterkst was . Voorzichtig gluurde ik tussen de bladeren door. Er stond iets of iemand. Ik had het nog nooit eerder gezien. Ik probeerde te voelen of de energie positief of negatief was, maar ik kon er geen grip op krijgen. Dat gevoel zou me eigenlijk moeten beangstigen, maar zo dapper als ik was stopte ik uit de schaduw van de bomen. Nieuwsgierig kantelde ik mijn hoofd een beetje om het verschijnsel beter te kunnen bekijken. Ik zag hoe het een stap naar voren deed. Dat was voor mij een teken om te gaan. Verandering is niet goed. Nooit goed. Ik draaide me snel om en ging er zo snel mogelijk van door. Het bos was mijn huis en ik kende het dan ook uit mijn hoofd. Ik liet mijn benen onder me nog sneller gaan, zodat ik het gevoel kreeg dat ik zweefde. Weg van het onbekende, ver weg van het verschijnsel

proloog
Evi Franklins

De brok in mijn keel werd steeds groter en ik kreeg langzaamaan het gevoel dat ik stikte. Ik schraapte mijn keel en probeerde mijn rug te rechten. De koude wind blies door mijn haren en zorgde voor een paar onaangename rillingen door mijn lichaam. Opeens voelde ik hoe een klein warm handje de mijne vast pakte waardoor ik naast me keek. Yuna keek me met haar grote grijze oogjes aan, waarna ze haar blik naar de gat in de grond wendde. Flitsen van de beelden van een paar dagen geleden schoten door mijn hoofd.

De ruzies, het geschreeuw, en gesmijt met deuren. Yuna en Auden lagen boven allebei te slapen en ik hoopte dat ze niet wakker zouden worden. De zoveelste ruzie tussen mij en mijn ouders had daarnet plaatsgevonden. Ik had afgesproken dat ik zou oppassen op mijn zusje en broertje, maar ik had eigenlijk al andere plannen. Ik zou mijn beste vriendin Lynn helpen met haar outfit voor haar eerste date en nu moest ik haar dus laten stikken. In een opwelling schreeuwde ik dingen naar mijn ouders die ik nu het liefste terug zou willen nemen. Helaas kan ik het nu nooit meer goedmaken...

Voor de laatste keer liet ik mijn ogen over de twee kisten glijden. Yuna, Auden en ik gooiden nog een witte roos in het grote zwarte gat, waarna we gezamenlijk wegliepen. Het grind knerpte onder onze voeten en de grijze dreigende lucht maakte het er ook niet beter op. Het besef van plaats en tijd had ik niet meer. De aanwezigheid van de familie, vrienden en kennissen van mijn ouders voelde ik niet meer. Hoe verder ik van mijn ouders wegliep, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik ze daar niet achter wilde laten. Beter gezegd wilde ik eigenlijk niet dat ze mij zouden achterlaten. Ik was 18 jaar dus kreeg ik automatisch de voogdij over mijn zusje en broertje Yuna en Auden. Maar kon ik dat wel aan? Wilde ik dat wel? Ik zou wel moeten. Ik zou ze nooit van mijn leven aan iemand anders toe vertrouwen. Het grote verantwoordelijkheidsgevoel drukte zwaar op mijn schouders en eindelijk, na dagen lang, ontsnapte de opgesloten tranen uit mijn ogen. Ik voelde hoe de warme tranen over mijn wangen gleden. Steeds meer en steeds sneller. Ze smaakten zout op mijn lippen. Ik proefde mijn verdriet. Maar ik mocht niet huilen. Ik moest sterk zijn. Voor Yuna en Auden, maar hoe hoelang zou ik dat volhouden?