Zoals jullie misschien al hebben gemerkt, zit ik al een tijdje behoorlijk slecht in mijn vel. Zeker de weken voor en na de kerst was het bar en boos met mij. Ik slikte een pil die niet veel goeds deed aan mijn hormoon systeem. Ik reageerde over emotioneel en was de hele tijd moe. Na de kerst hadden we op school weer de test weken en deze hoefde ik maar deels te maken. Toch bleef de vermoeidheid, ondanks dat ik ben gestopt met die pil. Nu weet ik sinds 3 à 4 weken dat ik in die tijd hoogst waarschijnlijk ook nog een Pfeiffer had. Mijn school gaat hier goed mee en ik praat nu wekelijks met een counselor. Maar mijn echte probleem ontstaat bij het samenwerken in groepen. Ik had hier altijd al last van, maar het lijkt steeds erger te worden. Ik heb al last van perfectionisme en mijn emotionele buien helpen er ook niet echt bij. We zitten bij één vak in een groep met 7 mensen (deze werden ingedeeld) voor een project van acht personen. Laat er nou, buiten mijzelf, één persoon zijn die ook meewerkt. De rest doet gewoon totaal niets. Afgelopen maandag was ik uitgeroosterd omdat ik nog steeds rust nodig heb en zij hebben gewoon totaal niets bij dat vak gedaan terwijl we nog drie lessen hebben en nog niet eens op de helft zijn. Nu zitten we in een groepsgesprek op whatsapp en doen ze net of het allemaal maar mijn probleem is, en dat ik het allemaal maar moet doen terwijl ik het hele project al in grote lijnen heb uitgewerkt. Ik ben deze mensen zo zat want het is wel een kwart van mijn eindexamencijfer.
Sorry, maar ik moest het gewoon even kwijt. Normaal ben ik niet zo van de 'zeurtopics' maar ik had het echt niet meer. Ik hoop dat jullie iets van mijn verhaal snappen.
"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."
