Memphis
Ik kijk niet op als de andere kerel op zijn motor stapt, ik kijk niet op als ik het ding hoor starten, en nog sterker; het ronkende geluid van de motor doet me helemaal niks. Op elk ander moment was ik waarschijnlijk dolenthousiast geweest, maar nu kan ik het helemaal niet meer op meer opbrengen.
Ik schrik me een hoedje als ik de stem van Aurora plots hoor, soms vraag ik me af of ze niet meer weg heeft van een kat in plaats van een wolf. Die meid is er altijd al verschrikkelijk goed in geweest mensen te besluipen. Meestal hoor ik haar wel afkomen, maar het lijkt me onnodig te zeggen dat op dit moment mijn zintuigen niet op scherp staan.
"Wil je binnen komen? Noah gaat naar huis, dan kunnen we praten."
Het kneepje dat ze me geeft, mist volledig zijn effect. Ik voel de moed me nog dieper in de schoenen zinken. Hoe ik het doe weet ik niet, maar uiteindelijk weet ik toch mezelf overeind te krijgen, en wandel ik met mijn blik op de grond gericht naar binnen. Mijn gehele lijf, hart en hersenen schreeuwen naar me dat ik niet moeilijk moet doen, dat ik mezelf een kans met Aurora moet geven, dat ik een idioot ben dat ik haar niet de mijne maak. Maar tegelijk weet ik dat ik het niet kan, dat het lot zich tegen ons zal keren, dat ze net zoals mijn moeder en Dakota van me zal worden afgenomen. Ik kan er niet nog één verliezen, en al helemaal Ro niet.
Eens ik binnen ben, loop ik meteen door naar de keuken, waar ik even om me heen kijk, terwijl ik me iets probeer te herinneren. Ik laat mijn ogen over de keukenkasten glijden en blijf steken bij de derde. Met enige moeite hijs ik mezelf op het aanrecht en hou me vast aan de kasten zelf terwijl ik recht ga staan. Helemaal op de bovenste plank vind ik wat ik zoek: een fles whiskey. Die goeie ouwe Jack Daniels.
Ik wist namelijk dat haar vader een fles van het spul bewaarde op een plaats waar kleine Ro er nooit zou aan kunnen, blijkbaar heeft hij er niet meer aan gedacht tijdens het verhuizen. Zoveel te beter voor mij natuurlijk, ik kan dit spul namelijk goed gebruiken nu. Met de fles tegen me aangeklemd slenter ik weer de woonkamer in. Ik laat me op de grond neerploffen en schroef de dop van de fles, waarop ik ze aan mijn lippen zet en een flinke teug neem alvorens ze aan Aurora aan te bieden. Ik durf wedden dat ze ook wel iets verzachtends kan gebruiken op dit moment.
"Ik - Ik - Je moet weten... Ik wil eerlijk tegenover je zijn, tegenover jou altijd." begin ik, terwijl de twijfel opnieuw toeslaat. Nee, ik mag niet egoïstisch zijn en haar voor mezelf opeisen. Ik kan haar nooit geven wat ze verdient, ze kan zoveel beter krijgen dan ik. Ze verdient een goede man. "Ik hou van je, Ro. Ik wil mezelf zo graag van je laten houden maar ik - ik - ik - ik - ik -" wanneer ik merk dat ik even niet meer uit mijn woorden kom, laat ik de tranen opnieuw de vrije loop. Het snikken probeer ik echter zo snel mogelijk weer te laten stoppen. Met een beverige zucht dwing ik mezelf verder te gaan. "De mensen van wie ik hou komen op de verschrikkelijkste manieren om, en ik zou mezelf nooit vergeven als-" Met trillende handen neem ik de fles om er nog een paar flinke slokken van te nemen. Ik wil het me zelfs niet inbeelden dat er wat met Aurora zou gebeuren. Ik heb al veel doorstaan maar dan zou ik mezelf echt van kant maken. "Ik ben je niet waard. En diep vanbinnen weet jij dat ook. Ik ben een eikel wat vrouwen betreft, dat weet je best. Jou kwetsen is het laatste dat ik wil en - en - en - Ik kan het niet, Ro. Ik kan het niet. Het loopt geheid slecht af, op de één of andere manier. En dat wil ik niet op mijn geweten hebben."
Met nog een paar flinke slokken maak ik de fles soldaat, maar de spanning is te groot om af te nemen. Laat haar alsjeblieft inzien dat ik het voor haar doe, en niet omwille van mezelf. Er ligt zoveel in het verschot voor haar, en dat mag ze mij niet laten verpesten. Ze verdient beter dan een dronkaard die uiteindelijk waarschijnlijk genekt zal worden door een seksueel overdraagbare ziekte.
"Ik - Ik - Ik heb Aowynn mee uitgevraagd. Om haar voor de roedel te winnen, als ik haar uit kan schakelen, dan hoeven we niet meer met de rest van die - die die schofterige Hunters in te zitten. Ik ben er zeker van." Vol schaamte richt ik mijn blik op de grond. Ik weet hoeveel pijn dit zal doen bij Aurora. "Ik wilde dat je het van mij hoorde, in plaats van een ander, zodat je geen verkeerde conclusies zou gaan trekken..."
Ik hoop dat één van die schofterige Hunters mij alsnog te pakken krijgt als mijn plan voltooid is, dat zou voor iedereen beter zijn.
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
