Scarlet
Langzaam voel ik dat Memphis op mij begint te reageren en hoe zich eindelijk door zijn poten liet zakken. Wanneer hij de grond raakt was hij terug veranderd en schiet er bijna niks meer van kleren over. Ik negeerde dat feit en nestelde me stevig tegen zijn rug aan terwijl ik luister naar zijn ademhaling. Hem kennende wou hij zich nog steeds sterk tegen over mij houden, ook al had ik al meer gezien van hem dan de meeste. Ik had hem emotioneel naakt gezien en misschien was ik wel de enigste die dat had gezien. Misschien kon ik gewoon goed door hem heen zien omdat er toch iets vertrouwt aan hem was. Soms had ik het gevoel dat ik hem al jaren ken terwijl het echter nog niet zolang was. Volgens mij kennende ik hem bijna 1 jaar, maar toch.. Ik werd uit gedachten gehaald wanneer hij sprak.
"Hij heeft haar wat gedaan, Scar...Ro- ze- Ik weet het gewoon," brengt hij uit.
Ik voel hoe hij zich langzaam overeind duwt en zich om draait om me in zijn armen te nemen. Hij trekt me dicht tegen zich aan en verbergt zijn gezicht in mijn hals. Ik streel zijn haar en maak zonder het echt te beseffen sussende geluidjes. "Het komt wel goed, Grimm,' zei ik zachtjes en probeer de woede die in me op borrelde aan de kant te schuiven. Het verbaasde me dat het verbazend goed werkte. Als ik Memphis was geweest in deze situatie was ik allang achter haar aan gegaan. Ik had die hij -wie hij ook mocht zijn- uitgedaagd tot een gevecht en hem vermoord gehad als ik in het gevecht de winnende kant stond. Zelfs als ik aan het verliezen was zou ik proberend stervend. Gelukkig was dit niet in zijn hoofd opgekomen, want dan had hij zich waarschijnlijk de dood ingejaagd als hij vertrokken was in deze toestand. Het was nooit slim om te vechten als je labiel was, zoals hij nu was. Daarbij was hij ook verstandiger als mij. Soms had ik het gevoel dat ik andere mensen hun slechte gevoelens opzoog -wat natuurlijk niet mogelijk was- en ze zelf kreeg. Dat had ik nu ook, maar ik kropte ze op zodat ik later als ik alleen was de waanzin die er bij volgde kon laten gaan. Ik was natuurlijk een wrak en dat was ook de reden dat ik vertrokken was zodat niemand mij eindelijk mijn controle zag verliezen en dan bedoelde ik niet tranen laten, want dat hadden sommige al gezien. Het was eerder omdat ik mezelf niet aan kon en ik wist dat zij me ook niet aan konden als het eenmaal zo ver was. Soms lijken ze vergeten te zijn hoeveel bagage ik wel niet met mij meedroeg en dat sommige mensen die dat meegemaakt hadden krankzinnig werden, net zoals ik soms werd. Soms moest ik gewoon dingen vernielen, moest ik mezelf of andere pijn doen zodat ik eindelijk terug bijzinnen kon worden. Het was een wonder dat nog niemand me eigenlijk af had gemaakt, dat zou beter geweest zijn voor de wereld. Een moordlustige zot minder.
Ik had niet door gehad dat Memphis me had opgepakt totdat hij me op de tafel neer zetten. Ik voelde me schuldig dat ik mezelf had laten gaan bij mijn gedachten die grotendeels over mezelf ging, maar ach ik had nu eenmaal geen concentratie vermogen. Dat betekende echter niet dat ik over mezelf moest beginnen mijmeren als er iemand waar ik om gaf zich slecht voelde. Ik keek toe hoe Memphis naar zijn mobiel staarde en wist meteen dat hij bang was om te lezen wat er gestuurd was. Zou ik ook gedaan hebben als ik hem was. Uiteindelijk grist hij zijn mobiel van tafel.
"Z-ze is t-thuis," stamelt hij en het drong meteen tot me door dat hij Aurora bedoelde. Ik blijf rustig zitten en probeer nog even langer mijn kalme en zorgelijke houding aan te houden terwijl hij zijn kleren aantrekt op zijn kamer. Ik weet niet waarom, maar opeens voelde ik me een beetje overbodig. Zou ik hem niet beter Aurora in zijn bed laten slapen? Nee, ik had hem ook nodig nu ik op het randje van de afgrond stond. Normaal zou ik Ro laten komen, maar nu moest ik even egoïstisch zijn. Ik had hem even hard nodig als hij mij. Mijn broer.. Er werd een kus op mijn voorhoofd gedrukt en automatisch veeg ik al met mijn hand over de plek.
"Ga alsjeblieft nog even bij Coop langs, hij zal vast blij zijn je te zien," zegt hij zachtjes. "Slaap alsjeblieft in mijn bed straks, ik wil niet alleen zijn vannacht. Ik beloof dat ik stil ben als ik terug kom."
"Maak je geen zorgen over mij," zeg ik met een lieve glimlach nadat hij me een kus had gegeven op de wang.
Toen hij vertrok wachten ik enkele minuten om er zeker van te zijn dat hij weg was voordat ik opstond. Ik keek Bonnie glimlachend aan zodat ze hopelijk niet opmerkte dat er iets met mij aan de hand was. "Ik ga nu dan, maar eens naar Cooper. Nog is bedankt voor het eten en dat ik hier een tijdje mag logeren."
"Moet ik met je meegaan naar Cooper?" vroeg ze en ik schudde mijn hoofd.
"Ik wil eerst zien hoe het met hem gaat. Misschien kunnen we elkaar straks bij hem treffen?" zei ik terwijl ik al naar de deur beende. Ik was niet van plan om meteen naar Cooper te gaan. Ik moest eerst iets uit mijn systeem werken voordat ik krankzinnig werd van alles.
"Is een goed idee. Ik zie je daar lieverd." riep ze me achterna voordat ik naar buiten glipte.
In plaats van naar de straat te wandelen of zelfs een auto te nemen liep ik naar het bos. Ik trok mijn schoenen uit aan de rand van het bos op een plaatsje waar niemand direct zou kijken. Toen begon ik te lopen en om de zoveel meter trok ik een kledingstuk uit en smeed het ergens waar mensen het niet meteen zouden vinden. Het zou raar zijn als iemand nu toevallig in het bos was en me naakt zag rond rennen en dan kon ik weer natuurlijk een smoes verzinnen. Gelukkig waren de meeste mensen niet zo geneigd om in een bos rond te lopen als het regende en als dat toch zo was zouden mijn zintuigen me hopelijk op tijd waarschuwen. Ik veranderde in mijn wolven gedaante terwijl ik me op mijn razernij concentreerde zodat het sneller ging, maar wel aangenaam pijnlijk voor mij. Natuurlijk liep ik naar het hutje langs een rivier dat mijn ontsnappingsplek voor me was, net zoals toen de volle maan was gedaan en we serieus waren aangevallen door de hunters. Ik was er naar toe gegaan omdat ik mezelf had afgesloten van Memphis en de rest van de roedel en omdat ik een schotwonde had. Wat me herinnerde dat ik de draadjes er binnenkort moest uithalen.
Ik veranderde voor de deur en toen begon het. Ik greep mijn hoofd en de deurklink vast toen ik steken in mijn hoofd voelde en rukte de deur open. Ik wist dat het hutje er nog steeds uitzag zoals ik het had achter gelaten na mijn vertrek en dat was te duiden aan de fles whiskey die half leeg op de tafel stond en de kogel in het kommetje ernaast. Automatisch liep ik naar de la waar ik een zakmes in had verstopt. Ik bekeek het mes niet grondig na op sporen van mijn vorig gebruik en of ik het al ontsmet had aangezien ik het nu nodig had. Ik wist dat ik mezelf beloofd had om mezelf niks aan te doen totdat ik niet meer bij Memphis logeerde, maar toen wist ik niet dat ik er zo ver onder door was.
Op het moment dat het mes mijn huid raakte gebeurde iets raar met mij. Ik zag niet hoe het bloed opwelde, maar enkel een jong meisje dat een jongen beschermend vast hield. Allebei hadden ze donkere haren, het meisje had echter blauwgroene ogen in plaats van de ijsblauwe ogen van de kleine jongen. Ze ving een klap op van iemand die eigenlijk niet voor haar bedoeld was geweest, maar de drang om de kleine jongen te beschermen was groter dan de pijn die ze voelde toen ze de slag kreeg. De jongen had tegen iemand lopen schreeuwen dat ze moest ophouden met hun pijn te doen en het meisje had het zien aankomen omdat het al zo vaak gebeurde. Ze moest haar kleine broer beschermen tegen het monster, tegen alles en iedereen die hem pijn deed. Het ergste van al was dat ik het gevoel had dat ik het was in een vorig leven -wat natuurlijk niet kon- en dat kwam door de triestige ogen die toch kracht probeerde uit te stralen.
Toen ik eindelijk weer bij het heden was viel het me op dat ik tegen de grond lag te hijgen en zag ik de verwoesting die ik had aangericht. Ik had het kleine eenpersoonsbed dat helemaal aan de andere kant van de hut stond uit elkaar gereten, net zoals de tafel en de drie stoelen die er stonden. Er waren lades en kastdeurtjes uit de paar kasten gerukt en die lagen kapot over de vloer verspreid samen met de spullen die erin zaten. Ik had de twee kleine ruitjes weten in te slaan wat mijn bebloede knokkels verklaarde en er stonden diepe krassen op de deur alsof er een beest tegen te keer was gegaan. Dit was dus het resultaat van als ik de controle helemaal verlies over mezelf en was al blij dat ik deze keer niet in het bloed lag van iets of iemand anders.
Voor ik mezelf kon tegen houden begon ik te schreeuwen van frustratie, woede en vooral uit angst voor mezelf terwijl ik me opgerold had in een bolletje. De hut vernielen was precies niet genoeg geweest om alles eruit te laten. Ik zou kunnen zweren dat mensen die in de buurt woonde mijn geschreeuw zou kunnen horen, misschien dachten ze dan wel dat het hier spookte of dat er een krankzinnig dier rondliep.
Het was al pikkedonker buiten toen ik eindelijk gekalmeerd was en voelde ik me klote omdat ik niet naar Coop was geweest en Bonnie misschien bezorgt was omdat ik nooit was op komen dagen, ook al had ik gezegd dat ik ging. Toch bleef ik liggen op de grond in een balletje. Ik wou hier niet weg nu en hoopte gewoon dat Memphis nog niet thuis was of Bonnie hem had gebeld om te zeggen dat ik niet was komen opdagen. Hopelijk was hij te druk bezig met Aurora of Aowynn om op te merken dat ik normaal bij zijn thuis op hem wachten. Ik wou gewoon niet dat hij nu naar me komt zoeken en hij me zo zou aantreffen, want dan ging hij zich ongerust om mij maken terwijl hij zich beter op andere en op zichzelf kon concentreren. Mij kon hij niet meer redden, dat had hij nooit gekund.
[Holly F**ck, ik had niet door dat het zolang was.;o]
[ bericht aangepast op 5 okt 2013 - 17:49 ]
Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..
