[Ik ga zeker iets doen met het mailtje van Ro, alleen weet ik niet goed hoe ik het er nu moet in verwerken dus ik wacht even 
]
Memphis
"Lasagne, fast food,.. het maakt me niet uit zolang ik maar veel kan eten! Ik heb het gevoel dat ik al in geen dagen heb gegeten. Je kent me, zelf als ik niet high ben eet ik meer als jou. Tenminste als mijn maag het aankan." Ik grinnik even. Die meid kan inderdaad belachelijk veel eten. Ik heb me al meerdere malen afgevraagd waar ze alles blijft steken, want als je op haar lijntje afgaat zou je denken dat ze helemaal niks eet. Natuurlijk mag ik ook niet klagen, ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik niet met mijn uiterlijk bezig ben. Maar ik sport veel meer dan Scar, waardoor het logisch is dat ik niet zo snel bijkom. Zij heeft gewoon mazzel gehad.
Ik grom opnieuw zachtjes als ik Scar tegen een andere man hoor praten. Het zint me nog steeds niet dat ze een andere man voor haar laat zorgen. Het hoort gewoon niet. Ik heb best respect voor de zelfstandigheid van Scarlet en ik weet heel goed dat ze mijn bezit niet is, maar het staat me gewoon langs geen kanten aan dat ze mij liet zitten om er met een andere man vandoor te gaan. Waarom hij wel en ik niet?
Met een zucht probeer ik het van me af te zetten en dwing ik mezelf na te denken over waar ik bonnie's recept voor lasagne met ricotta en spinazie gelaten zou kunnen hebben. Het is één van de eerste dingen die ze me leerde maken. Moeilijk is het niet, eens je weet hoe je de kaassaus maakt; gewoon een kwestie van laagjes. Ik weet nog hoe vrolijk ik er vroeger van werd als mama deze lasagne maakte. Ondertussen heeft bonnie het ook aan mij geleerd, net zoals ze bij mam gedaan had. Soms dan zou ik-
"Geef me een klein uurtje, Mem, dan ben ik daar om je weer lastig te vallen. En Grimm? Je hoeft de logeerkamer niet klaar te maken, ik kom wel bij jou liggen. Ik heb wat broederliefde nodig."
Ik glimlach zachtjes. Ze mag best bij mij slapen, graag zelfs. Maar toch ben ik van plan de logeerkamer in orde te maken, dan kan ze me in elk geval niet verwijten dat ik niet gastvrij ben, mocht haar vriend nergens heen kunnen. Zolang hij maar bij mij uit de buurt blijft en zich niet met de roedel gaat moeien kan ik er nog mee leven. Oh en als hij één keer aan Scar zit staat hij ook stante pede op straat.
"Ik zie je zo, liefje," zeg ik rustig. "Wees voorzichtig," herhaal ik nog een keer.
"Tot straks, Grimm. Ik hoop dat je er staat."
Ik leg dicht en stop mijn mobiel in mijn binnenzak. Vervolgens stap ik op Darla en zet de motor aan. Naar Cyril kijk ik niet meer om wanneer ik -weer veel te snel- de straat uit rijdt. Hij bekijkt het maar, ik heb mijn best gedaan. Ik ben niet het type dat achter iemand aan loopt als een hulpeloze puppy. Ik heb hem niet nodig. Deze keer neem ik wel de kortste route naar huis en ergens doet het me pijn dat ik tot nu toe nog van geen enkel ritje op Darla echt kunnen genieten heb. Met Ro was het fijn, maar het feit dat ze nu zo ver weg is doet de herinnering een beetje teniet. Ik geef mezelf mentaal een waarschuwing: ophouden. Ik kom er helemaal nergens mee als ik zo blijf treuren. Ik moet haar los laten. Het had nooit wat kunnen worden.
Het duurt niet lang voor ik Darla op de oprit geparkeerd heb. Bijna loop ik bonnie omver als ik binnen ben.
"Waarom heb jij zo'n haast?" roept ze me achterna.
"Moet de logeerkamer in orde maken, en lasagne maken!" antwoord ik haastig.
"Nou, doe jij dan de lasagne en dan zorg ik ervoor dat de logeerkamer netjes is," biedt ze aan. Ik draai me om en ren de trap weer af. Wanneer ik bonnie passeer geef ik haar een kusje op de wang. Wat zou ik toch zonder haar moeten. "En maak genoeg, je weet dat ik zo'n hele kom van je alleen op kan," grinnikt het besje. Ik moet even lachen en knik.
Met een enigszins beter gevoel wandel ik de keuken in. Ik haal de pasta uit de kast en zet een pan met water op het vuur om deze te koken. Ik neem ook nog een tweede kookpot zodat ik mijn ricotta kan smelten. Uit de koelkast haal ik de desbetreffende kaas en een flesje room. Uit de groentenbak haal ik een zak bladspinazie. Pas dan valt het me in dat ik die ook moet koken. Nog maar een pot uit de kast halen dan. Ook deze vul ik met water en ik giet er de gehele inhoud van de zak spinazie in. Dan doe ik er een deksel op zodat deze kan koken. Terwijl het water opwarmt begin ik alvast mijn saus te maken. Moeilijk is het niet, de ricotta smelten in de room en presto! Hoewel... Ik open de lade met de kruidenpotjes en haal er enkele uit. Na enkele keren bijgekruid en geproefd te hebben van de saus ben ik tevreden. Nadat ik de vellen pasta in de kookpot gedaan heb, giet ik het water van mijn spinazie op. Ik haat het hoe dat spul altijd krimpt. Je hebt er een immense hoeveelheid van nodig om er een normale hoeveelheid aan over te houden. Wanneer de spinazie af kan koelen, verwarm ik alvast de oven voor en neem een grote schaal om de lasagne in te maken.
Als de pasta gekookt is begin ik aan het vervelendste werkje, de laagjes maken. Het is zo eentonig, maar uiteindelijk kan mijn lasagne de oven in. Een snelle blik op de klok vertelt me dat ik maar beter kan vertrekken.
"Bonnie, ben naar de luchthaven! Lasagne zit in de oven!" roep ik naar boven.
Ik neem de reservesleutels van Gladys en loop het kleine stukje naar het park, waar Ro mijn auto heeft achter gelaten en voel een grote opluchting als Gladys er gewoon nog staat. Ik ontgrendel haar en stap in. Op een rustiger tempo dan daarnet rijd ik naar de luchthaven. Ik heb geen flauw idee waar of wanneer Scarlet toe zal komen, gezien ik niet weet waar ze geweest is. Om het veilig te spelen besluit ik gewoon aan de inkom te wachten. Er slaat een kleine knoop in mijn maag bij de gedachte dat die kerel van haar vast mee zal zijn.
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
