Dit is een emotioneel topic, dus als je niks aardigs te zeggen hebt wees dan alsjeblieft gewoon zo respectvol om niet te reageren.
Ik zal maar beginnen bij het begin.
Twee jaar geleden besloot ik kleuteronderwijs te gaan studeren, en dat bleek een hele groot fout te zijn. Ik kon niet overweg met mijn mentor, en zij moest mij al evenmin. Tijdens een stagebezoek heeft ze me, aan het begin van de dag, volledig de grond in geboord. Ik had geen greintje zelfvertrouwen meer, en ben gestopt met de opleiding. Al die uren hard werk die ik er in had gestoken waren voor niks geweest.
September 2011 begon ik met een bang hartje aan een specialisatiejaar Kinderzorg. Ik mocht bij een groot kinderdagverblijf stage doen, en een vrouw die daar werkte en mij zou begeleiden wist me meteen op mijn gemak te stellen. Ze geloofde in mij, en vond me een spontane, en vriendelijke meid.
Ik heb een maand stage bij haar gelopen en zóveel mogen leren van haar. Uiteindelijk kreeg ik het maximum aantal punten voor mijn stage bij haar, terwijl ik nooit eerder met kinderen van 1 - 3 jaar gewerkt had.
Eind juni ben ik afgestudeerd, met het hoogste totaal van stagepunten van mijn jaar/klas. En dat heb ik te danken aan haar geduld, en toewijding. Ik weet zeker dat het me nooit zo goed gelukt was mocht ik eerst ergens anders stage gelopen hebben.
Ondanks dat alles raakte ik maar moeilijk aan werk, en ik was dan ook dolgelukkig toen het kinderdagverblijf me eind december zelf opbelde omdat ze iemand zochten om een zieke collega te vervangen. Op mijn eerste dag, wipte ik spontaan even binnen om E. (de vrouw bij wie ik stage gedaan had) een bezoekje te brengen. Maar ze was helemaal niet vriendelijk en zag er moe, en ziek uit. Ze moest hoesten, waarbij ze klonk als een bronstige zeeleeuw of iets in die aard. Kortom, ik besloot haar een beetje met rust te laten, wat ook niet moeilijk was gezien ik niet met haar zou samen werken.
Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ik haar nog een keer wilde bedanken, zonder haar was ik daar nu namelijk nooit aan het werk geweest. Ik had het idee, dat als ik een keer moest invallen bij haar (waar de kans groot op was, want ik mag zo'n beetje in alle leefgroepen staan afhankelijk van waar ze het meest iemand kunnen gebruiken die dag) dat ik iets lekkers zou mee doen en haar nog eens uitgebreid bedanken voor alles wat ze me leerde.
Maar die kans heb ik nooit gekregen, want E. werd ziek. Het duurde een tijdje voor we te weten kregen wat er aan de hand was, maar uiteindelijk viel het verdict; longvlieskanker.
E. zelf pepte iedereen (via smsjes aan een andere collega) op en gebood ons de moed er in te houden, omdat ze dat zelf ook zou doen. Ze zou beter worden, ze kreeg tenslotte chemo. Maar een week later werd ze in het ziekenhuis opgenomen met een klaplong.
Nog een week later hebben ze haar in kunstmatige coma gebracht opdat haar lichaam alle energie op genezing aan zou kunnen wenden. De sfeer op het werk zakte diep onder nul en iedereen leek zich er bij neer te leggen dat ze niet zou terug komen. En ik was zo donders kwaad. E. was een sterke vrouw, ze zou erdoorheen spartelen en ook al zou het lang duren, ze zou weer gezond worden.
Ik heb ongelijk gekregen. Vandaag kregen we te horen dat ze gestorven is. En nu zit ik met zoveel mooie woorden van dankbaarheid die er niet meer toe doen.
En het ergste is nog dat ik op mijn werk het gevoel krijg dat ik me aanstel. Mijn collega's kijken naar mij met een blik: "waarom staat zij te huilen, ze kende E. amper."
En aan de ene kant kan ik hen geen ongelijk geven, want de meeste weten niet dat zij mijn eerste stagebegeleidster was, degene die me mijn beroep heeft aangeleerd. En ik wil het ook niet opbrengen, omdat het niet om mij draait. Maar ik zag hoe de directie de collega's kwam halen, en mij niet en ik voel me nu zo alleen in mijn verdriet.
Ik kwam huilend thuis, en zelfs mijn eigen vader zei: meisje, je mag je er niet zo in laten gaan. Ik wist het op dat moment amper anderhalf uur.
E. zal nu nooit weten hoe bijzonder ik haar vond, en ze zal nooit een ander meisje dezelfde goede start kunnen geven. En dat is zo jammer. Het is gewoon niet eerlijk.
Bedankt als je dit allemaal gelezen hebt, ik moest het gewoon even kwijt.
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
Slughorn
