Amaury;
Ik glimlach en kus haar zacht terug.
Cecile;
Ik hou mijn armen stevig om hen heen en kus haar zacht.
'Hoe gaan we haar noemen?' vraag ik zacht.
Selena;
Ik bloos als ik ook moet gapen en knik zacht.
'Nee je bent niet de enige nee, maar zullen we dan gaan slapen?' vraag ik zacht en klem mijn kaken weer op elkaar voor ik nogmaals gaap.
Miko;
Helemaal uit het niets, word ik tot de harde realiteit gezogen. Hoe hard ik ook probeer, ik krijg mijn ogen niet open. Als ik mijn hand wil optillen om mijn haren voor mijn ogen weg te halen, merk ik dat er niets wil mee werken. De beelden van het gevecht en erna doemen op voor mijn ogen. Ik ben bewusteloos geraakt op het veld, maar ergens halverwege de weg naar het ziekenhuis toch weer wakker geworden. Ik zie Itachi me dragen, mijn shirt is uit en een dikke laag verband was om mijn middel gewikkeld. 'Ga maar slapen' hoor ik hem nog zeggen. Heel vaag en ver weg beginnen stemmen te klinken. Alleen zijn ze dus te ver weg om het te verstaan. Iemand streelt door mijn haren, een gevoel wat veel te zacht is om me goed bewust van te zijn. Een puntje licht komt me steeds dichterbij en omsluit me langzaam. Mijn ogen schieten open en ik kijk in enkele ogen, waarvan ik die van Hashirama herken. De rest dringt niet zo tot me door. Het gevoel komt terug in mijn lichaam en voorzichtig wil ik me overeind duwen, tot er een scheut pijn door mijn buik trekt. 'Ga liggen, je wond moet nog verder helen' zegt Hashirama en duwt me zacht terug. 'De wond bij je buik was het ergste, de sneeën op je armen en benen zijn grotendeels al genezen. En hoewel je buik al deels genezen was, de wond moest open om ontsmettingsgevaar uit te sluiten... Vandaar dat het nog behoorlijk zeer kan doen' zegt Itachi vanuit een punt die ik niet goed kan zien. 'I-Is Izuna oké?' vraag ik zacht en schor. Dat gepraat over mijn lichaam maakt me niets uit, ik moet weten of Izuna oké is, of ik op tijd was...
'Miko..?' hoor ik zacht vanuit de kamer komen, waar ik opnieuw niet heen kan kijken. Mijn lichaam doet nog te zeer sinds ik bewogen heb, om te kijken. Mijn lippen krullen om in een lichte glimlach als ik de stem herken. 'Je bent oké?' vraag ik voor de zekerheid, ik weet nog steeds niet of dit de werkelijkheid is, of dat dit mijn fantasie is, dat ik echt dood ben. 'Ik wel...' zegt hij nogmaals zacht op mijn vraag en ik sluit opgelucht mijn ogen. De helft van het gesprek tussen Izuna, Naruto, Sasuke etc. volg ik al niet eens meer, want ik ben weer in slaap gevallen. Ik ben zo blij dat Izuna oké is! Als dat niet het geval was, had ik niet geweten wat ik had moeten doen, dan had ik niemand meer waar ik voor leven kan....
*Hehe, ik vind het prima hoor ^^ En ik moest eerst... Soort van... Huilen? Als je het zo kan noemen, en toen hard lachen Madara is geniaal Pompom, dan begin ik er vast aan erg??*
Enkele weken later, wanneer ik ein-de-lijk uit het ziekenhuis ben ontslagen nu mijn wond veilig dicht is, lig ik in mijn bikini in de tuin te zonnebaden. Mijn bleke huid heeft wel even een bruin kleurtje nodig. En daarbij probeer ik niet te veel te letten op de littekens op de plekken waar het zwaard mijn lichaam in en uit kwam. Izuna en ik zijn na die cruciale dag toch wat dichter bij elkaar.. Wat de oorzaak is, weet ik niet zeker. Of we groeien over onze verlegenheid heen, of het heeft te maken met de dood van mijn vader.... Wat het ook zijn mag, het is wel beter.
Na enkele uren in de bakkende zon, loop ik zuchtend naar binnen en zet mijn zonnebril op mijn hoofd. 'Izuna, wat wil je eten vanavond?' roep ik door het huis, geen flauw benul waar hij uithangt. Maar ach, zolang hij er maar is, maakt het me niet uit waar. Ik pak het kookboek en spring op het aanrecht. Ik voel me echt net zijn vriendin, op dit soort momenten. Of dat we een getrouwd stel zijn. DAt is toch vaak zo? Dat de vrouw roept wat ze eten gaan die avond, en dan koken etc? Zijn voetstappen klinken in de gang en ik kijk licht glimlachend op.
An eye for an eye, a tooth for a tooth and an angry requiem for evil! ~ Yuuki Tenpouin