Dit moet er gewoon even uit en ik doe het hier omdat ik er eigenlijk met niemand wil over praten. Je mag het dus gerust negeren.
Ik weet niet wat ik moet doen en laten, ik weet niet hoe ik me moet voelen en al helemaal niet hoe ik me moet uiten.
Als ze er over bezig zijn, dan voel ik me zo'n koele kikker omdat ik niks over de zaak wil zeggen gezien ik daar amper drie maanden werk, maar als ik dan plots bij de afwas uit het niets begin te grienen voel ik me zo'n aansteller, alweer omdat ik daar amper drie maanden werk.
Maar die vrouw heeft mij gewoon alles geleerd van de praktijk dat ik ken. Die vrouw heeft me op mijn gemak gesteld, heeft me de moed gegeven om wel verder te gaan met de opleiding terwijl ik heel hard twijfelde of ik het wel goed gedaan had. En dat durf ik hen niet te zeggen omdat ik mijn gevoelens daarbij te persoonlijk vind om in een groep collega's zomaar op tafel te smijten.
Ik word er gek van dat ze het steeds maar over haar hebben, en dat ze alle hoop lijken op te geven omdat ze nu in kunstmatige coma is gelegd. Ben ik dan zo naïef dat ik hoop dat ze nog kan genezen?
En ben ik dan zo kil dat ik er niet tegen kan dat iedereen het maar steeds oprakelt? Zo kan je je als team toch niet sterk houden.
I want to take that filthy cancer and shove it down Kim De Gelder's throat instead. Dat zou nog eens ironisch zijn.
[ bericht aangepast op 15 maart 2013 - 12:59 ]
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
