{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Dank je." mompelt hij erop, waarna ik zijn grote hand op die van mij voel, op zijn borst. Door de warmte warmt mijn hand ook langzaam op. Ik kijk er kort naar, maar als ik opkijk, kijk ik recht in zijn lichte ogen. Volgens mij slaat mijn hart een slag over als ik merk hoe dicht bij elkaar we zijn, ik kan de moedervlekken op zijn gezicht tellen nu. Dat is alleen niet het gene waar ik me nu mee bezig houd, mijn gedachten lijken wel blanco en ik vergeet even dat ik hem op een afstandje wilde houden. De knuffel eerder vandaag was al erg genoeg, eigenlijk, hij komt veel te dichtbij en het lijkt me gewoon geen goed idee. Toch heb ik op het moment niet de neiging om te terug te trekken, zijn lichaamswarmte en de blik in zijn ogen lijken me juist enorm aan te trekken. Ik knipper enkele keren verbaasd als het moment voorbij gaat, verbaasd om wat voor uitwerking het op mij heeft. Uiteindelijk sluit ik mijn ogen en raak ik opnieuw lichtelijk in paniek. Dit is zo fout, fouter kan het haast niet. Hij ligt hier te janken om zijn zoon en jij denkt aan allerlei andere dingen, heel slecht Ro. De spanning hangt er nog steeds als ik een seconde later mijn ogen open en mijn hand weg trek onder die van hem. Ik weet hoe dit de vorige keer afliep, daarvan wil ik geen herhaling. Ik ben om Daryl gaan geven, het is dan ook niet mijn bedoeling om hem te kwetsen. Hierdoor ben ik ook nog niet uit het bed gestapt en leg ik langzaam mijn hand terug, dit keer bovenop die van hem. Ik wil iets zeggen, maar ik lijk mijn stem kwijt te zijn. Misschien... moet ik gewoon een poging wagen, toegeven aan het opborrelende, vage gevoel dat onderin mijn buik ontstaat als we zo liggen. De verwarring kan ik niet verbergen, maar ik kan niet helemaal helder nadenken en schuif toch nog iets dichterbij Daryl, met neergeslagen ogen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze sluit haar ogen. Haar wimpers zijn lang, valt me nu pas op. Ik blijf er een moment lang naar staren tot ze haar ogen weer opent en haar hand terugtrekt. In plaats van hem bij haar te houden, legt ze hem weer op de mijne waardoor ik nu zelf met mijn hand op mijn hart lig. Ik voel hoe mijn hartslag sneller gaat. Ik kijk haar weer aan om te zien of ze het ook merkt door haar hand op die van mij te drukken. Haar ogen staan een beetje wazig, en ik vraag me af waar ze nu aan denkt. Ik neem haar gezicht volledig in me op en voel haar hand meer en meer op mijn huid gloeien. Ze ziet er ondanks alles sereen en knap uit. Ze zouden haar dat vaker moeten hebben verteld, vroeger. Misschien dat ze dan niet dat achterlijke eetprobleem had ontwikkelt. "Je bent mooi," fluister ik dan ook schor. De schuift iets dichter naar me toe, met teneergeslagen ogen, en ik voel haar adem in mijn nek als ze zich aan me vastklampt. Al mijn gedachten verdwijnen. Ik voel alleen nog maar Rowan's lichte lijf om me heen. Haar benen omklemmen me aarzelend. Ik moet dit nu niet verpesten. Het voelt zo ontzettend fijn.. alsof.. alsof het klopt. Ik sla voorzichtig mijn sterke armen om haar lichaam heen en druk haar tegen me aan. Met mijn nagels schuif ik langzaam en vooral zachtjes over haar rug om haar verwarring wat ruimte te geven. Ik wil dat ze hetzelfde voelt als ik. Dat het goed is. Dat zij dit net zo hard nodig heeft als ik.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het wordt warmer, maar een fijne warmte. "Je bent mooi." hoor ik hem schor fluisteren. De woorden verwarren mij, zorgen ervoor dat er een blos over mijn gezicht verspreid word en dat ik hem niet meer recht aan kan kijken. Bij mij zorgen dat soort woorden alleen maar voor een sterke twijfelingen, wat ik nu absoluut niet wil. Om de twijfels weg te werken schuif ik nog dichter naar hem toe, hou ik hem iets steviger vast maar durf ik hem nog altijd niet aan te kijken. Hoewel ik lichtelijk bang ben voor een afwijzing, slaat hij toch zijn gespierde armen om mij heen en drukt hij me nog dichter tegen zich aan, waardoor ik zo'n beetje omringt word door Daryl, hij is overal. Dat maakt niet uit, het voelt wel veilig aan, beschermend. Zijn vingers voel ik door de lagen kleding over mijn trui heen strelen en levert me opnieuw een rilling op. Het liefst verstop ik mezelf helemaal tegen zijn zwarte blouse aan en ik druk mijn gezicht dan ook zowat in zijn borst als ik die er tegenaan leg. Mijn hand klauwt bijna in zijn blouse voor wat houvast, maar dat komt gewoon omdat dit mij enorm onzeker maakt. Ik kan niet eens zeggen wanneer ik een laatste, echt intieme aanraking heb gehad, waarschijnlijk was dat nog voordat ik een eetstoornis ontwikkelde, of net aan het begin. Uiteindelijk richt ik mijn hoofd dan toch op en kijk ik hem aan, wat ik eigenlijk niet van plan was. Mijn blik gaat langs zijn lippen en ik heb de neiging om ze dit keer wel aan te raken, misschien ook omdat het niet zo onverwachts gaat als de vorige keer. Ik besluit voor de verandering eens een risico te nemen in plaats van hard weg te rennen en strek me iets uit om mijn uitgedroogde lippen voorzichtig en zacht op die van hem te drukken, terwijl ik mijn ogen iets sluit.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar gezicht verdwijnt bijna volledig in mijn bloes, en ergens ben ik toch blij dat ik dat vuile ding eerder heb uitgetrokken. Het moet niet fijn zijn je gezicht weg te stoppen in stof vol bloedvlekken en stukjes brein. Haar wang strijkt langs mijn borst en ik moet moeite doen me te beheersen. Ik begin het aardig warm te krijgen en een ander gevoel dan alleen maar rust begint zich langzaam meester van me te maken.. Ze richt haar gezicht weer naar me op. Een paar lokken vallen voor haar gezicht. Haar ogen glijden van mijn ogen naar beneden en blijven op mijn lippen rusten. Hou je in.. hou je in.. Ik zou wel gek zijn als ik haar nu weer zou proberen te zoenen, hoe graag ik het ook wil. We zijn nog nooit intiemer geweest dan dit en het lijkt een perfect moment, maar met Rowan weet je het nooit. Ik wil haar niet weer wegjagen. Dan buigt ze zich plots naar me toe en raken haar lippen de mijne. Ze zijn droog en gebarsten, maar puur. Ik beantwoord haar kus en leg mijn hand op haar achterhoofd. Nu ze ineens wél wilt, schreeuwt mijn lichaam nog maar één ding: meer. Mijn voornemens om me in te houden, zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. De lust neemt het over, en aangezien ik mijn hele leven al meer heb geleefd op direct gevoel dan op langer termijn verstand, leg ik haar op haar rug en rol ik mezelf bovenop haar. Ik bijt zachtjes op haar onderlip zodat ze haar mond open doet en we echt kunnen zoenen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl beantwoord mijn kus bijna gelijk, waardoor ik toch iets opgelucht ben dat ik niet afgewezen wordt zoals ik de vorige keer bij hem deed. Zijn hand voel ik op mijn achterhoofd, maar ik word er niet meer paniekeriger van dan ik al was voor ik eraan begon. Het voelt zelfs goed, zijn wat ruwe lippen op die van mij en zijn gezichtsbeharing die op een prettige manier mijn huid raakt. Ik schrik me wel wezenloos als hij mij ineens op mijn rug legt en dan zelf bovenop mij rolt, waardoor mijn ademhaling geen stand houd en haperig uit mijn mond begint te komen en mijn grijze ogen zich wijd open sperren. Als hij op mijn onderlip bijt word mijn hele hoofd rood, ik krijg het plots stikheet en ik voel me een beetje in het nauw gedreven met zijn sterke lichaam zo bovenop mij omdat ik geen kant meer op kan. Mijn lichaam trilt lichtjes, maar ik ben het risico nemen nog niet verleerd. Mijn ogen sluiten zich weer en aarzelend doe ik mijn mond dan toch open voor hem. Mijn tong komt hem al net zo aarzelend iets tegemoet en ik lik voorzichtig over zijn ruw aanvoelende lippen heen. Mijn handen plaats ik wat onhandig op zijn zij terwijl ik probeer om niet verder in paniek te raken. Dit heb ik nog lang niet zo vaak gedaan en ik voel me een behoorlijk groentje naast Daryl. Hierdoor geef ik de leiding dan ook gewoon weg aan hem, laat ik hem doen wat hij denkt dat we zouden moeten doen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Voorzichtig opent ze haar mond zodat ik haar tong kan voelen met de mijne. Ze plaatst haar handen op mijn zij en laat me mijn gang gaan. Ik begin haar gulzig te zoenen. Het is veel te lang geleden dat ik intiem ben geweest met een vrouw; het is bijna zielig te noemen. Ik sla mijn armen om haar rug en duw haar een stukje omhoog zodat we tegenover elkaar zitten en ik mijn handen van haar gezicht via haar hals naar beneden laat glijden. Ondanks mijn lust stop ik met zoenen en kijk ik haar aan. "Wil je dit echt?" vraag ik haar met een rauwe ondertoon in mijn stem. Als ze dit aan mij zou vragen, hoefde ik geen twee tellen na te denken en had ik haar het liefst direct van haar kleren ontdaan. Het feit dat mijn broek behoorlijk strak begint te zitten liegt er niet om. Maar ik zie dat ze zenuwachtig is en zich misschien niet zo goed raad weet met de situatie. Misschien durft ze geen nee te zeggen. Ik weet dat ik haar al eerder erg bang heb gemaakt toen ze me afwees, en dit wil ik in de toekomst voorkomen. Ik wil geen bedreiging voor haar zijn maar juist een bescherming. De man waar ze zich achter kan verschuilen als ze bang is of steun nodig heeft. Ik wil het niet verpesten bij haar. Rustig streel ik een lange lok haar uit haar gezicht waarna ik haar gezicht in mijn handen neem en haar weer aankijk.

---

ars moriendi

(Iemand voor Rebecca? Want Swizzle heeft al lang niet meer gereageerd en ik verveel me :c )

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Daryl en Rowan zijn druk. c'; Of je moet even komen intruden, hahaha.]

---

ars moriendi

(Nee, dat wil ik niet komen verpesten )

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Waar zijn Nathan en Tyler naartoe? :c]

---

ars moriendi

(Geen idee. Nathan is bij Rebecca en Tyler in de keuken, als je dat bedoelt.)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Zijn begerige zoenen ontgaan mij helemaal niet, terwijl ik moeite moet doen om hem zo bij te kunnen houden. Ik ben veel afstandelijker en moet er echt mijn best voor doen. Zijn handen voel ik achter mijn rug komen en hij duwt me een stukje omhoog, wat hem geeneens moeite lijkt te kosten omdat hij er zo op ingaat. Zijn handen glijden langs mijn hals omlaag waardoor mijn adem even stokt vanwege de aanraking. Als hij stopt met zoenen, wat ik eigenlijk wel jammer vind, open ik mijn ogen een tikkeltje verbaasd. "Wil je dit echt?" vraagt hij op een hese toon aan mij. Ik kijk hem wat onzeker aan als ik snap dat hij verder wilt gaan dan alleen dit, maar ik weet niet of ik daar wel klaar voor ben. Het klinkt vast vreselijk meisjesachtig, maar daar ligt het niet aan. Ik ben gewoon bang om mezelf te tonen en op die manier open te stellen. Volgens mij merkt hij die onzekerheid op, want hij blijft rustig en geduldig als hij een blonde pluk uit mijn gezicht streelt, mijn gezicht in zijn handen neemt en mij weer aankijkt. Het zorgt ervoor dat mijn wangen weer blosjes krijgen en ik weg probeer te kijken van zijn ogen, wat mislukt. Het lijkt alsof ik erin gevangen zit. Uiteindelijk knik ik lichtjes. "Ja." fluister ik wat schor. Ik weet dat dit echt heel veel van mij zal vergen, maar het gevoel in mijn onderbuik zegt dat ik het niet zomaar af kan slaan. Mijn ademhaling slaat zowat al op hol bij het idee hieraan en ik ben zo nerveus als de pest op het moment. Het lijkt me niet zo'n geweldig moment om nu te gaan zeggen dat dit pas de tweede keer zal worden dat ik zoiets zal doen en ik hoop vurig dat hij mijn onhandigheid niet op zal merken of gewoon op iets anders af zal schuiven. Naast mijn nervositeit voel ik ook een vreemd verlangen dat ervoor zorgt dat ik mijn armen uitsteek en hem bij zijn blouse terug naar mij toe trek om hem opnieuw te kunnen zoenen. Dit keer word ik er ook iets inhaliger van.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar gezicht krijgt wat meer kleur en mijn ogen lijken haar te hypnotiseren. Het windt me alleen maar meer op. Ze lijkt even na te denken, maar knikt dan zachtjes. "Ja," fluistert ze in mijn oor. Er loopt meteen een rilling over mijn rug. Doordat ze zo teer en onzeker is besluit ik zo rustig mogelijk met haar om te springen, hoe opgewonden ik zelf ook ben. Net op dat moment trekt ze me echter dichter naar haar toe en begint ze me gretig te zoenen. Ik laat mijn handen over de zijkant van haar lichaam glijden en treuzel even bij de zoom van haar trui. Het is schrikbarend om haar ribben zo goed te kunnen voelen, maar ik laat me er niet door afleiden. Rustig trek ik de trui over haar hoofd heen. Ik kijk naar haar gezicht om haar reactie te zien voor ik haar in haar nek begin te zoenen. Mijn handen gaan voorzichtig om haar niet te laten schrikken over haar borst. Daarna glijden ze terug naar beneden om de tweede laag van haar lichaam te ontdoen. Ik zie dat ze daaronder alleen nog maar een hemdje draagt. Haar talloze tatoeages worden nu pas echt zichtbaar, en ik zou onze vrijsessie bijna ontbreken om ze grondig te bestuderen als ik niet zo in de flow zat. Ik merk dat ik niet alleen voorzichtig met haar ben omdat het zo nieuw voor haar is, maar ook omdat ze, bij ieder kledingstuk dat ze verliest, breekbaarder in mijn armen ligt. Zou ik de eerste voor haar zijn? Jezus, dat zou nog eens wat zijn.. Ik vraag me af of ik het moet vragen. Shit.. Ik kijk haar fronsend en schattend aan.

---

ars moriendi

[Omg het spijt me D; Ik heb even redenen waarom ik niet kan RPG'en... Misschien valt het op te lossen in te tijd dat ik niet mee kan doen? Het spijt me echt heel heel erg... =$ Ik weet niet precies hoe lang het gaat duren.. =$]

(Geeft niet. Ik zoek wel iemand. Ik dat je snel weer kan rpg'en)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov