Welcome to Bon Temps || True Blood || • 1 - Speeltopics

De 21ste eeuw, wie had ooit verwacht dat het ooit zo ver zou komen dat mensen afwisten van het bestaan van vampiers.
Niet alleen vinden sommige mensen het goed, anderen zijn er van overtuigd dat ze hun leven met hen zullen doorbrengen.

Maar niet iedereen is zo opgezet met het bestaan van de kinderen van de nacht, hoewel de er al veel ingeburgerd zijn.
Onder de mensen, bevinden zich zowel dealers als leden van de kerkelijke gemeenschap fellowship of the sun.

De dealers, vangen vampiers en tappen hun bloed af tot ze sterven en verkopen het.
Bloed van een vampier kan er voor zorgen dat mensen sneller genezen of in een soort roes terechtkomen, maar bij fout gebruik kan het wel erg schadelijk zijn.
Het is echter illegaal en als vampieren er achter komen, kan dat zware gevolgen hebben.

De leden van de kerkelijke gemeenschap, proberen zich te weren tegen vampiers door middel van veel wapens en gebedjes tot God.
Maar ondanks hun geloof, zijn het erg wrede mensen die af en toe een vampier offeren.
Hun doel is om zo veel mogelijk mensen te bekeren en zo een leger op te bouwen om de vampiers uit te roeien.

Wat velen trouwens niet weten, is dat niet alleen vampiers bestaan, maar ook andere mythische wezens zoals maenaden, heksen en gedaanteverwissellaars.
Maar deze houden hun identiteit geheim uit angst om uit de problemen te blijven.

Regels:

• Er is een minimum van 350 woorden en ja ik controleer!
• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 18+ is toegestaan.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Relaties tussen andere rassen mogen, maar niet iedereen heeft een speciale relatie.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Ervaring met RPG's is verplicht.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Rollen:

Mensen:(Meisjes tijdelijk vol!)

Gipsy - Diora Cherelle Miller - Serveerster 1,1
Anguish - Mila Sofiya Alik - Dealer en Barvrouw bij Bloodtopia 1,4
Ceremonials - Joshua David Anderson - Lid van the fellowship of the sun 1,3
Tortura - Michelangelo "Mike" Reynolds - Dealer 1,6
-


Vampiers: (Meisjes tijdelijk vol!)

Gipsy - Alexi Rose Collins - Uitbaatster Bloodtopia ( Danscafé ) 1,1
Pebble - Adelynn Brookelle Keeper - Serveerster 1,2
Cybele - Regan Savage - Barvrouw bij Bloodtopia 1,3
Requille - Dante Vaughan Stoker - Maker van Alexi 1,5
DarkSavior - Lord Nikolai von Charkov - Hoog iemand in het magistraat. 1,8
-


Weerwolven:

Requille - Amelia Rylie Barret - Receptioniste bij de politie 1,3
LegolasBitch - Ninalore Goldblood - Kledingontwerpster 1,10
Cybele - Devin Rafe McRown - Bediende in een restaurant 1,8
-
-

Heksen:

Arriver - Kaley Jill Avery - Serveerster 1,3
Caleo - Jade Phoebe Lore - Studente 1,9


Gedaanteverwisselaars:
Tortura -Celeste Tesanee Rhine - Student 1,5
-
Anguish - Ivan Sava Alik - Student aan de hoge school 1,4
-


Maenaden:

GoAwaySpoon - Yaralynn Adènte - Werkt in een snoepwinkeltje 1,10


Verdere vragen mag/moet je vragen in het praattopic, anders staat het speeltopic veel te snel vol.
De rode cijfers achter de personages, is om een personage sneller op te sporen.
Het eerste cijfer is het topicnummer en het tweede cijfer is de paginanummer.
Rollentopic

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 21:24 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Melding; Voor diegene die alvast wat willen schrijven, de RPG start net wanneer de avond is gevallen. Het is dus al donker, anders hebben de vampiertjes er niets aan(cat) Om het wat leuk te houden, maken we er ook ineens volle maan van...Dat wilt dus zeggen dat de weerwolven op het punt staan om te veranderen. Veel plezier iedereen.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[ Mijn topics! ]

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 7:52 ]

---

everything, in time

[Mijn topics. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Mijn topics]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[Mijn topic's, ik ga straks of later wel een reactie schrijven die mijn awesome persoon, nog geweldiger maakt]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

> Mijn topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

|Mijn topics|

---

That is a perfect copy of reality.

Alexi Rose Collins - Uitbaatster Bloodtopia

Onder een luid gekraak deed ik de zware kelderdeur uit het slot en wandelde rustig de zaak in, die momenteel nog verlaten was.
De kelderdeur deed ik netjes weer op slot en stak de sleutel erg voorzichtig in de zak van mijn jeansbroek.
Ik moest er wel erg voorzichtig mee omspringen wilde ik mezelf niet verschroeien aan het stomme ijzeren ding.
Buiten was de avond al gevallen, wat betekende dat er waarschijnlijk binnen dit en een uurtje wel klanten langzaam binnen konden druppelen.
Op een razendsnel tempo, haalde ik alvast alle stoelen van de tafels zodat mijn werknemers er minder tijd aan zouden verdoen.
Mijn oog viel op de volle maan die door het raampje naar binnen scheen, waardoor ik even zacht vloekte.
Als er iets was waar ik een absolute hekel aan had, dan waren het wel die verdomde haarballen van weerwolven.
De meeste mensen in dit dorpje waren hadden een te grote beperking om te geloven dat ze ook daadwerkelijk bestonden, hoewel ik het betwijfelde dat ze ons zouden geloven als we het hen zouden zeggen.
Nadat ik de buitenverlichting ook aan had gedraaid en de deur van het slot had gehaald, kwam de dj de zaak vrolijk binnen.
"Miss Collins," Begroette hij me zonder me aan te kijken uit angst dat ik hem iets zou doen. "Heeft u enige voorkeuren voor vandaag?"
Een verveeld lachje kwam uit mijn mond terwijl ik Caleb, de dj even aankeek.
"Iets met een stevige beat." Zei ik nonchalant en gooide mijn lokken over mijn schouder zodat ze niet in de weg zaten. "Iets waar ze op kunnen dansen."
Caleb stond al zo'n 3 jaar in dienst bij mij, en ondanks het al wel een tijdje was, had hij nog steeds wat schrik voor me.
Niet dat ik hem iets aan zou doen.
Daarvoor was hij een te goede dj, en goede dj's waren in deze tijden erg moeilijk te vinden.
De mensen die hier kwamen vonden hem goed en als de klanten tevreden waren, was ik dat ook.
"Komt voor elkaar, miss Collins." Zei hij met een onzekere glimlach en verdween uiteindelijk achter zijn draaitafel waar hij alvast een tracklist begon te maken.
Caleb was eigenlijk een aardige man, voor een sterveling dan toch.
Ik had hem al zo vaak verteld dat hij gewoon Alexi mocht zeggen in plaats van miss Collins, maar hij beweerde dat hij zich zo gemakkelijker voelde.
Mijn ogen speurde de zaal nog een keertje erg nauwkeurig af, maar wanneer ik er echter niets meer op aan te merken had, liep ik langzaam naar de bar waar ik een flesje Tru Blood voor mezelf uithaalde.
AB negatief was mijn favoriete smaak, maar dat kwam deels omdat het ook een redelijk zeldzame bloedgroep was.
Normaal gezien dronk ik van mensen, maar aangezien er op Caleb na, nog steeds geen mensen waren, schakelde ik over naar de synthetische rommel.
Het was een soort regel voor mezelf dat ik niet van mijn werknemers dronk, zelfs niet als ze het aan zouden bieden.
Ik nestelde mezelf in de vip-hoek en dronk langzaam van het flesje in afwachting tot de anderen ook zouden komen opdagen.



Diora Cherelle Miller - Serveerster

Na een tijdje zag ik eindelijk het lokale eetcafé voor me opdoemen waardoor ik automatisch mijn pas wat versnelde.
Ik was al aan de late kant, maar nu de avond was gevallen, viel het me eens zo hard op.
'S avonds voelde ik me hier niet bepaald veilig ondanks ik hier al zo vaak was geweest, maar het gedacht dat er vampiers rond zouden dwalen opzoek naar vers bloed, joeg me toch wat angst aan.
Om sneller binnen te zijn, rende ik het korte stukje dat ik nog moest doen en voelde een vlaag van opluchting wanneer mijn hand de deurknop raakte.
Half buiten adem liep ik het kleine restaurantje binnen terwijl ik in de vlucht mijn haren in een slordige knot bij elkaar bond.
"Sorry dat ik laat ben!" Riep ik in het voorbijgaan naar mijn baas en verdween achterin om mezelf klaar te maken.
Het gebeurde niet erg vaak dat ik te laat kwam op mijn werk, maar deze keer was het echt niet mijn schuld.
Haastig bond ik een schort voor waarna ik weer in de zaal ging om me verder te verontschuldigen bij de baas.
"Mijn auto stond in panne," Zei ik terwijl ik mijn ademhaling onder controle probeerde te houden. "Halverwege viel hij stil en ik kreeg hem niet meer aan de praat."
Met een verontschuldigende blik beet ik even op mijn onderlip terwijl mijn felblauwe ogen de zijne vonden.
"Hoe ben je hier dan kunnen raken?" Vroeg hij nieuwsgierig, hij leek er zelfs niet eens kwaad om te zijn, wat een goed ding was.
"Te voet?" Zei ik met een opgetrokken neus.
Het was best een heel eind lopen als ik er zo over nadacht, maar de vraag was alleen hoe ik na het werk weer thuis zou raken.
Misschien kon ik wel een taxi bellen, of eens heel lief naar iemand kijken die per toeval dezelfde richting als mij uit moest.
Ik keek toe hoe hij eventjes lachten en even naar wat tafeltjes wees. "Dat wordt overwerken, ga maar snel aan de slag."
Met een kleine glimlach knikte ik en draaide me uiteindelijk om waarna ik snel naar een tafeltje wandelde waar mensen zaten die wat wilde bestellen.
"Wat kan ik voor u doen?" Vroeg ik vriendelijk terwijl ik opkeek van de blocknote die ik boven had gehaald.
Ondanks mijn adem even stokte toen ik de klant wat beter bekeek, bleef ik de vriendelijke glimlach houden uit beleefdheid.
Mijn klant was namelijk een redelijk vreemde verschijning, maar ik was van mening dat vampiers net zo veel rechten hadden als wij, gewone mensen.



[Pfioe...Ik haat eerste post altijd zo hard(cat) Meestal trekken ze op niets, maar het zal wel beteren in de loop van de RPG...Hoop ik.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Lord Nikolai von Charkov

Langzaam maar vastberaden liep ik naar de zaal toe. De zaal waarin belangrijke beslissingen worden gemaakt, de zaal waarin elke vampier ooit eens zal komen te staan, de zaal der zalen. Ik haalde een diepe teug lucht en duwde de deur toen met een beheerste, maar krachtige beweging open.
De mensen in de zaal onderbraken hun gesprek, maar hervatten zich snel weer terwijl een enkeling me begroette. Ik keek niet naar ze, waarom zou ik? De echt belangrijke mensen waren er nog niet en ik had geen zin om met mensen van de lagere stand te praten. Nou goed, niet met allemaal dan. Charles was een uitzondering.
Ik liep naar mijn plek, trok mijn stoel naar achter en ging erop zitten. Het was een prachtige bekleedde stoel, met fluwelen stof over de leuningen en menselijke botten als een soort van kroon aan de bovenkant. De soort stoel waarop alleen iemand van stand zou mogen zitten.
Mijn ogen vielen dicht terwijl ik wachtte op de rest, hopelijk schoten ze op. Ik was dit keer iets te vroeg aangekomen, maar het maakte me weinig uit. Zo kon ik nog eventjes uitrusten en voorbereiden op dat wat komen zal. Het was mij te oren gekomen dat het een strafzaak zou zijn, iets wat ik ongelofelijk leuk vond. Ik hield ervan om straffen uit te delen of tenminste, ervoor te zorgen dat iemand gestraft zou worden.

We waren eindelijk aangekomen bij het straffen van een vampier. Hiervoor hadden we alleen maar diplomatische onzin besproken, iets wat moest gebeuren, maar waar maar weinigen plezier aan beleefden. Maar nu, nu was het mooiste moment aangekomen. Het straffen van een vampier. Een glimlach van zaligheid schoot over mijn gezicht en ik zette mijn vingers tegen elkaar aan. Ik was benieuwd wie er dit keer iets doms had gedaan.
Het duurde niet lang voordat we het geschreeuw en het rinkelen van kettingen hoorden en alle blikken hadden zich gericht op de deur waardoor ik een tijdje geleden was gekomen. Met veel geluid werd er een man naar binnen geduwd en op de grond gedwongen, waar hij werd vastgemaakt aan boeien van zilver. Een heerlijke manier van vasthouden als je het mij vraagt.
Het geroezemoes werd steeds luider, totdat de leider van het Magistraat, een man genaamd Damian, opstond en zijn stem schraapte. "Orlando du Coudray, kunt u bevestigen dat u dat bent?" vroeg hij plechtig, maar dreigend. De man voor ons knikte en keek angstig om zich heen. Ik leunde iets naar voren en steunde mezelf op mijn voorarmen. De man was ergens in de twintig blijven steken, droeg gescheurde kleding en zag er over het algemeen meer dan vreselijk uit. Iets wat me verbaasde gezien de naam die hij droeg.
"U bent vandaag voor de raad, omdat u een van onze regels heeft gebroken." ging Damian verder, "U heeft een vampier vermoord en daarvoor zal u nu bestraft worden." Orlando begon heftig te bibberen en keek angstig om zich heen, terwijl hij aan zijn boeien trok. Dat leek me geen goed idee, maar goed, ieder zo zijn ding.
"Ik.. Ik... Ik wilde hem niet vermoorden." stotterde Orlando, "We raakten in een gevecht en hij viel op een gegeven moment gewoon neer." Zijn ogen schoten angstig alle kanten op en de grijns op mijn gezicht werd groter. Heerlijk om iemand zo te zien lijden.
"Genoeg." schreeuwde Damian, "Ik hoef uw leugens niet te horen, we hebben de zaak grondig genoeg bestudeerd en we zullen nu een oordeel vellen." Ik ging alvast rechter op zitten, dit was het leukste gedeelte.
"Wie heeft er een acceptabel voorstel?" vroeg Damian, terwijl hij ons een voor een aankeek. Ik stond rustig op en schraapte mijn keel. "Ik, als het mij toegestaan is om te spreken." zei ik plechtig en met een ondertoon van respect. Damian was een gevreesde vampier en ik had geen zin om hem tegen mij in de kast te jagen.
"Spreek Lord Nikolai" beveelde Damian en ik knikte ter erkenning van wat hij gezegd had. "Mijn voorstel is om hem voor vijf jaar in een, met zilver omhulde, grafkist te stoppen." zei ik zonder enige emotie in mijn stem, hoewel men de pretlichtjes in mijn ogen kon zien.
Er ontstond direct een heftig geroezemoes, maar na een tijdje knikte een groot deel van de raad op mijn voorstel. Damian keek ons allemaal nog een keer aan en knikte toen. "Dit klinkt als een gerechte straf en een gebruikelijke straf voor deze misdaden." Zijn stem denderde door de zaal en Orlando was nu helemaal in elkaar gekropen. "Verdwijn, opdat ik u nooit meer hoef te zien!" schreeuwde hij naar Orlando, waarna deze uit de zaal werd gesleept. Ik grijnsde nog steeds en die grijns had nu zijn maximale grootte bereikt. Wat was het toch heerlijke om over het leven van andere te mogen beslissen.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 21:05 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Adelynn Brookelle Keeper - Serveerster.
In de keuken deed ik mijn lange blonde krullen in een hoge staart, bond mijn schort om en zuchtte zacht. Weer een avond werken. Het was niet zo dat ik werken zo erg vond, ik verdiende immers redelijk goed, maar ik had er vandaag totaal geen zin in. Ik had wel wat beters te doen dan de hele avond mensen drinken en eten te brengen. Deels kwam dit ook doordat het volle maan was. Toch plakte ik een glimlach op mijn gezicht en griste nog net een nieuwe pen mee, voordat ik dadelijk weer bij een klant stond om hun bestelling op te nemen en mijn pen het voor de zoveelste keer niet werkte. Toen ik de ruimte binnenstapte waar de klanten bevonden zag ik hoe mijn baas stond te praten met een van mijn collega's, Diora. Ze was menselijk en wist dat er vampiers bestonden, maar ik had nog niet uitgevonden of ze wist dat ik er een was. Ik hield het namelijk zoveel mogelijk verborgen, net als de rest van mijn identiteit. Voor de meesten kwam ik over als een verlegen, onschuldig meisje, maar zodra ze de echte ik leerden kennen kwamen ze er wel achter dat dat anders was. Ik liep de twee mensen in stilte voorbij, naar een van de tafeltjes in mijn gebied, waar zojuist nieuwe mensen kwamen zitten. Ik ging bij hun tafel staan en glimlachte vrolijk naar het stel. De twee waren nog niet zo heel oud, ik schatte ergens begin twintig. 'Goedenavond, willen jullie wat bestellen?' vroeg ik vriendelijk. De jongen, verbaast dat ik zo snel hun bestelling op kwam nemen, keek me aan en ik zag zijn gezicht lichtelijk vertrekken. Het was voor een mens bijna onmogelijk geweest het te zien, maar als vampier was het nogal duidelijk. Ik was de jongen vaker tegengekomen en hij herkende me duidelijk, maar wilde het niet aan zijn vriendin laten merken. Ik had zelfs een nacht met hem besteed. 'Eh... Een cola alstublieft,' stamelde hij, zijn stem ongemakkelijk. Ik knikte en schreef het op, waarna ik vriendelijk naar zijn vriendin lachte. Ze keek met een fronsende uitdrukking op haar gezicht van haar vriend naar mij, maar bestelde toen een glas Spa Blauw. Weer knikte ik het stel vriendelijk toe en vroeg of ze de kaart wilden bekijken, waarna ik wegliep om die te halen. Vreselijk vond ik het als klanten een Spa Blauw of een Chaudfontaine bestelde, wat was er mis met gewoon kraanwater? Het smaakte allemaal precies hetzelfde! Toch gaf ik ze met een beleefde uitdrukking op mijn gezicht de kaart aan en haastte me naar de keuken om drinken voor ze te halen. Het restaurant begon immers al aardig vol te raken en ik had wel meer te doen dan rondhangen met een van mijn aanbiddertjes en hun aanhang.

[Wat een vreselijk stuk, maar goed. Eerste stukjes zijn altijd verschrikkelijk.]

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 21:16 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Dante Vaughan Stoker

De nacht was weer begonnen en voor Dante betekende dit dat hij zijn reis kon voortzetten. Hij is naar al vele plekken afgereist, zoals Engeland, Italië, Rusland, Indonesië, Vietnam, dat waren zijn favorieten. De manier waarop de mensen – vooral vrouwen met hem omgingen hadden per land enorme verschillen. Dante vond het hilarisch, maar nu was hij terug in Amerika, een plek waar hij al een tijdje niet meer geweest was.
Maar dit keer was hij er niet zomaar, nee dit keer had hij een motief voor waar hij heen ging. De flashbacks van de avond dat ze hem had verlaten speelde om de tien minuten af in zijn hoofd. Hij had er niet veel aan gedaan om Alexi aan zijn zijde te behouden en misschien als hij dat wel had gedaan waren dingen wel anders gelopen. Echter kwam hij niet puur om zijn excusses aan te bieden, daar was hij zo'n 500 jaar te laat voor.
Hij had het hol waar hij zich schuilhield voor het daglicht verlaten en trok verder door een bos heen zonder wandelpad, zonder snelweg, hij ging overal gewoon dwars doorheen. Ondanks hij degene was die ieder mens met gemak kon doden, kon je nooit voorzichtig genoeg zijn. Het was immers ook volle maan, en hij wist heel goed wat dat betekende. Weerwolven konden overal op de loer liggen en dan heb je nog de mensen die het niet zo hebben op vampiers.
Nouja, zelfs als hij die op het moment zou tegenkomen wist hij wel zeker dat hij het kon overleven, maar hij had niet zo'n zin om met kleerscheuren het dorpje binnen te komen waardoor men duizende vragen door kon stellen. Hij had alles liever rustig.
Het was niet ver meer, hij kon al daken langs de bomen spotten. Eigenlijk had hij niet eens de naam van het dorpje onthouden toen hij het markeerde op een map die hij voor het gemak ''kreeg'' van een winkeleigenaar uit een ander dorpje.
Het dorpje kwam steeds beter in zicht en uiteindelijk stond hij op het punt om het dorpje te betreden. Hij zag een bord verderop, langs de weg waarop stond ''Welkom in Bon Temps''. Rustig liep hij verder en keek hij goed om zich heen. Het was nog vrij rustig, het had ook een rustige sfeer. Eigenlijk was het inderdaad perfect voor vampiers om zich te mengen in dit dorp. Maar dat betekende nog niet dat hij zeker wist dat Alexi hier was, maar hij had alle tijd van de wereld. Eerst wilde hij gaan rondkijken om te zien wat voor persoonlijkheden hier rondliepen en hoe het hier allemaal werkte, want mócht Alexi hier zijn, dan zou hij hier nog veel tijd doorbrengen.

[Ik post later wel met Amelia.]

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Diora Cherelle Miller - Serveerster

Terwijl ik de vampier zijn bestelling bracht, viel mijn oog even op Adelynn die, net als mij, al erg druk bezig was met andere klanten.
Adelynn was in mijn ogen een erg vriendelijk iemand, hoewel ze af en toe haar mysterieuze kantjes had.
Maar dat vond ik niet echt erg aangezien iedereen wel zijn geheimpjes had, hoewel ik eigenlijk wel al kon raden wat ze geheim probeerde te houden.
"Laat het u smaken," Zei ik vriendelijk tegen de vampier en wandelde op een rustig tempo van hem weg zodat hij van zijn bestelling kon genieten.
"Adelynn," Begroette ik de blondine opgewekt en klemde onbewust mijn dienblad stevig tegen me aan. "Is het al een hele dag zo druk?"
Ik deed teken naar de zaal die nog steeds redelijk vol was op dit uur, maar ik klaagde er niet over.
Zolang mensen hier kwamen om iets te consumeren, had ik een broodwinning waar ik toch wat mee verdiende.
Het was natuurlijk niet enorm veel, maar wel genoeg om er mee rond te komen aangezien ik toch alleen was en niemand had om voor te zorgen.
Terwijl ik even mijn ogen neersloeg, dacht ik terug aan de dood van mijn eigen broer.
Ik kon het nog altijd niet vatten dat hij zelfmoord had gepleegd omdat hij zich thuis niet zo erg goed voelde.
In een brief had hij gezegd dat dit misschien de enige oplossing was om de ogen van onze vader open te laten gaan, dat hij besefte dat hij slecht bezig was.
Maar het was helemaal niet zo als hij had gedacht, integendeel zelfs.
Mijn vader werkte eens zo hard om het verdriet van het verlies van zijn zoon te vergeten, waardoor ik me nog slechter voelde als voor de dood van mijn broer.
Zijn dood was eigenlijk een beetje voor niets geweest, mijn vader werd afstandelijker dan ooit, iets wat ik absoluut niet kon verkroppen.
Ik zag geen andere oplossing dan te verhuizen, wat tot op de dag van vandaag nog steeds één van mijn beste ideeën was die ik ooit had gekregen.
Wanneer ik eindelijk door had dat ik al een tijdje naar een bepaald punt op de grond aan het staren was, keek ik op om vervolgens even naar Adelynn te glimlachen.
Als ze iets had gezegd, had ik het waarschijnlijk wel gehoord, toch?
De afwezige blik had snel plaatsgemaakt voor de typische, vrolijke twinkeling in mijn ogen die ik wel vaker had als ik werkte.
Dat was wel een voordeel wanneer je je werkt erg graag deed, dat je altijd vrolijk op de werkvloer stond.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Kaley Jill Avery - Serveerster.

Ik loop door het restaurant heen, opzoek naar iemand die wilt bestellen. Doordat ik zo snel niemand kan vinden, raak ik in gedachten verzonken. Niet veel later bots ik tegen iemand op. ‘Oh, sorry’ zeg ik snel en ik loop door. Ik kijk even het restaurant door en zie dat Diora en Addelyn ook al druk bezig zijn. Dan loop ik naar iemand toe om het meisje haar bestelling op te nemen.
Het meisje bestelt alleen een cola.
Ik glimlach even vriendelijk naar haar om dan naar de keuken te lopen en een cola voor haar te pakken. Terwijl ik de cola pak, voel ik dat ik eigelijk heel erg moe ben. Ik negeer het en loop weer terug naar het meisje om haar de cola te geven. ‘Wil je er ook nog wat bij eten?’ vraag ik voor de zekerheid. Het meisje antwoord ‘Nee ik hoef niet, maar toch bedankt’. Ik knik even snel en loop dan weg. Ik kijk niet of er andere mensen willen bestellen en ik loop regelrecht naar achteren toe.
Nadat ik een heel korte pauze had genomen, ging ik weer verder met werken. Ik liep naar een andere tafel toe, hier zat een groepje jongeren, waarvan ik er een aantal herkende. ‘Wat willen jullie bestellen?’ vroeg ik zo vriendelijk mogelijk. ‘Oh, niks’ zei een van de jongens. ‘Waarom zit je hier dan?’ vroeg ik een beetje geïrriteerd. Ik kon de meiden en jongens die ik kende die hier zaten echt niet uitstaan. ‘Nou, gewoon, omdat ik hier wil zitten’ beantwoorde de jongen mijn vraag. Ik negeerde hem en ging naar de volgende, ‘Doe maar een fanta voor mij en een cola voor haar’ zei een van de meisjes en ze wees naar het andere meisje naast haar.
Ik knikte even en ik schreef het op, ‘Nog iemand anders wat?’ vroeg ik toen er even geen antwoord meer kwam. Toen zag ik dat ze nog geen menukaart hadden, en ik legde er snel een op hun tafel. Een van de jongens pakte de kaart vrijwel meteen, maar legde de kaart ook snel weer terug. ‘Ik pak even het drinken voor jullie, ik kom zo terug zodat jullie nog een keer kunnen bestellen, als jullie dat willen teminste’ zeg ik tegen hun en ik loop weg. Ik pak de fanta en de cola en loop dan weer terug naar het groepje, ik zet de fanta en cola neer op tafel, en vraag dan of ze nog wat willen bestellen.
Iedereen knikt nee, dus ik pak de menukaart weer van tafel en leg hem dan weg.
Vrijwel meteen daarna leggen ze wat geld neer voor het drinken en lopen ze het restaurant uit. Ik pak het geld en loop dan naar de kassa om het geld daarin te leggen. Ik zucht even en denk dan ‘Waarom bestellen mensen alleen maar drinken vandaag?’.

[ bericht aangepast op 23 jan 2013 - 20:45 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Adelynn Brookelle Keeper - Serveerster.
Net toen ik de bestelling van het paar opgenomen en wat anderen hun drinken gebracht had, keek ik op toen ik mijn naam hoorde. Opgewekt had Diora me begroet en kwam ze naar me toe. Het was voor haar waarschijnlijk onbewust, maar toch leek het alsof ze zichzelf met het dienblad enigszins wat wilde beschermen, ze klemde het ding stevig tegen haar aan. ‘Is het al de hele dag zo druk?’ Ze deed een teken naar de zaal, waar de tafeltjes bijna allemaal volledig bezet waren. Ik haalde simpel mijn schouders op. ‘Geen idee, ik was nog maar net binnen toen jij hier aankwam. En ik heb het eigenlijk ook niet nagevraagd bij de baas.’ Ik werkte alleen maar ’s avonds, overdag sliep ik. Dat wist zij niet, dat wisten velen niet, omdat ik mijn identiteit zoveel mogelijk geheim probeerde te houden. Ik was altijd wel wat op mijn hoede, mensen in dit stadje kregen nogal snel een vermoedde. Diora was al een tijdje naar een punt op de grond aan het staren, duidelijk diep in haar gedachte verzonken. Toen ze doorhad dat ze erg afwezig was, keek ze vlug op, om vervolgens naar me te glimlachen. Ik grinnikte heel zachtjes en glimlachte vrolijk terug. Het was af en toe behoorlijk grappig hoe snel mensen afgeleid konden zijn, ik kon me nog goed herinneren hoe vlug afgeleid ik was, hoewel dat al een goed aantal jaren geleden was. ‘Wat me wel opvalt,’ ging ik vlug verder. ‘Is dat de klanten bijna geen eten bestellen, alleen wat te drinken. We moeten zorgen dat ze dat wel doen. Ik streek een blonde krul, die losgelaten was uit mijn hoge staart, achter mijn oor en glimlachte weer naar haar. Ik had het Kaley horen zeggen, de opmerking die ik maakte over het drinken, maar dat kon ik natuurlijk niet aan Diora vertellen, aangezien Kaley zich aan de andere kant van het restaurant bevond. Ik kruiste mijn eigen dienblad ook voor mijn borst. ‘Waarom was je eigenlijk zo laat?’ vroeg ik, toch een tikkeltje nieuwsgierig en keek om naar mijn sectie, waar ik zag dat niemand van mijn klanten me echt nodig had. Mijn lichtblauwe ogen vonden de haren weer en ik zag er een vrolijke twinkeling in. Volgens mij had ze echt plezier in dit werk. Ik ook wel, hoewel ik meestal met tegenzin begon en aan het einde van de dag niet kon wachten om weer te mogen gaan.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mila Sofiya Alik & Ivan Sava Alik [Auctoriaal]
Een tafel voor twee aan het raam was de ideale plek voor broer en zus. Broerlief kon rustig uit het raam kijken en mensen bestuderen, terwijl zusterlief de menukaart grondig bestudeerde. Ironisch, dacht Ivan terwijl hij zijn blik kort over zijn zusje liet glijden. Normaal gesproken had ze altijd haar woordje klaar en wist ze prima wat ze wilde, maar nu ze een gerecht uit moest kiezen zat ze toch al enige tijd te twijfelen. Hij en Mila gingen niet zo vaak uit eten, dat was namelijk veel te duur, maar vandaag was een bijzondere dag. Hun vader zou jarig zijn, ware het niet dat hij gestorven was.
'Zolang jij je kaar niet sluit, komt er niemand hé,' herinnerde Ivan aan de moeilijk kijkende Mila. Zijn maag begon al lichtelijk te knorren, wat ook best logisch was aangezien het daar heerlijk rook. Er kwam een zucht van de overkant van de tafel en Mila sloot haar kaart.
'Vooruit, zeurpiet,' sprak ze met een plagende ondertoon en een schuine lach. 'Ik zal wel genoegen nemen met een kalfsbiestuk, al is dat misschien niet wat ik gekozen had als ik langer de tijd had gekregen. Wat neem jij?' 'Ik ga voor de vis. Zalm, om precies te zijn.' Mila rolde met haar ogen en maakte een spottend geluidje.
'Dude, vis? Die kun je in een riviertje ook wel zelf vangen. Nu moet je juist genieten. Ik bedoel, wanneer willen wij ooit kalfsbiefstuk eten?' Ivan lachtte en nam een slok van zijn simpele biertje. Misschien niet echt classy, maar wel lekker en daar ging het hem om. Hij woonde in Bon Temps, weinig classy daar. Milla moest eens weten. Als uil pikte hij inderdaad af en toe een klein visje uit de rivier die zijn achtertuin van het bos scheidde. Helaas kon hij dat haar niet vertellen, ze wist niet dat hij een gedaanteverwisselaar was en zou dat ook niet te weten krijgen. Althans, voorlopig nog niet.
'Ga je nu nog bestellen of niet?' vroeg Milla ongeduldig. 'Ga je mij zitten opjagen en dan laat je me vervolgens nog wachten.' Ze liet duidelijk merken dat ze dit onlogisch vond. Opnieuw toverde Ivan een lach op zijn gezicht en schudde zachtjes zijn hoofd. Hij mocht die pit wel.
Ivan zorgde ervoor dat hij contact kreeg met een serveerster en stak toen zijn hand op als teken dat hij klaar was om te bestellen.

---

everything, in time