Mijn vader - Liefde, Vriendschap & Familie

Mijn ouders zijn al zestien jaar uit elkaar. Eerst ging ik om het weekend een heel weekend naar hem toe, tot ik om de zaterdag 's avonds ging werken en de andere zaterdag uit wilde gaan. Toen had ik bedacht dat ik elke vrijdag naar hem toe ging, en dan de dag erna weer terug na het eten. Het duurde niet lang of m'n vader zei "dat komt me niet goed uit", en nu is het om de vrijdag.
Nou oké, prima.
Maar zo heeft m'n vader wel meer eigenaardigheden. Op m'n verjaardag komt hij een halfuurtje langs, en neemt nooit iets van een cadeautje mee. Niet dat ik elk jaar een mega-tv wilt, maar het gaat meer om het idee. In de weekenden dat ik bij hem ben, is hij de hele zaterdag boodschappen doen, soms aan het werk of aan het klussen in de schuur.
M'n vader woont net te ver weg om even naar vrienden te gaan, en daarbij vind ik het lullig om die korte tijd dat ik hem zie weg te gaan.

Gistermiddag zouden we even naar de stad gaan om het abonnement voor m'n telefoon te verlengen. Hij was meteen al chagrijnig, en als mijn vader chagrijnig is moet je nogal voorzichtig met hem omgaan.
Hij vroeg hoeveel die nieuwe telefoon zou kosten, waarop ik zei: "Voor degene die ik het liefst wil 130 euro, dus ik vroeg me nog af of je die wilde lenen. Anders neem ik een andere."
Ja inderdaad, het was misschien geen goed moment. Maar ik zat nog te dubben wat ik zou doen, vanwege z'n humeur. Als hij heel vrolijk was geweest had hij het misschien zelfs nog voor me willen betalen, het ligt echt gigantisch aan hoe hij op het moment is.
Vervolgens werd hij boos. Dat als ik er ben ik alleen maar tv zit te kijken; voor de rest is er bar weinig te doen. Ik snap wel dat het niet makkelijk is om te bedenken wat je met je zeventienjarige dochter gaat doen, dus daar hoort hij mij ook niet over. Daarbij vind ik het ook niet elke keer geweldig om m'n vrijdagavond daar te zitten, maar het is m'n vader dus ik ga wel ja.
Dat het me alleen maar om het geld gaat; mijn moeder is werkloos, dus ik vraag haar inderdaad om niks. Als het me alleen maar om het geld ging, had ik dan niet elk jaar om een verjaardagscadeau gevraagd? Als ik hem dit jaar niet had gevraagd of ie nog kwam, was hij m'n verjaardag vergeten. Zijn vader belde altijd als ik of m'n halfbroer jarig was, maar die is overleden, hij "geeft niet om verjaardagen" dus doet er ook weinig mee.
Dat ik 'geen poot uitsteek'; moet ik die korte tijd dat ik daar ben dan koken, boenen en stofzuigen? Als ik wil helpen afruimen zegt hij "nee laat maar, doe ik wel", dus hoe moet ik dan ruiken dat ik van alles moet gaan doen?

Dit waren dus zijn argumenten, met als conclusie "zo hoeft het van mij niet". Dat hij wel van me zou horen, maar "zo niet is het ook goed".
Ik weet dus echt totaal niet wat ik met hem moet. M'n moeder heb ik er al naar gevraagd, maar die zegt mijn vader ook niet te snappen. Ikzelf ben absoluut niet zo dat ik mensen altijd maar gelijk geef, maar naast dat ik het zonde vind om wat over is van onze vader-dochter-relatie te verpesten om een telefoon, wil ik hem niet boos maken. Ik ben niet snel bang voor mensen, maar misschien helpt het ook mee dat ik me vaag kan herinneren dat m'n vader me vroeger weleens een tik heeft gekregen. Het zal wel niet heel hard zijn geweest, en hij doet het ook al jaren niet meer, maar toch houdt dit me ergens tegen.

Mijn vader is geen klootzak, of lul. Of misschien wel zoals hij zich gedraagt, maar het helpt ook niet als jullie dit zeggen. Het is, hoe vreemd ook om te zeggen over je eigen vader, gewoon niet echt het type voor kinderen, en bovendien een erg lastige man. Waarvan ik nu even niet weet wat ik moet.
Zaterdag gaat m'n vaders kant van de familie uit eten in het dorp waar ik woon, en hij zei nog dat als ik er behoefte aan had om erheen te gaan het kon, maar anders niet. Ik heb niks met hun, simpelweg omdat ik ze nooit zie.
Maar, moet ik niks tegen m'n vader zeggen, daarheen gaan en kijken hoe hij doet? Of moet ik hem sms'en dat ik het rot vind hoe het is gegaan, of hem uitleggen wat ik hierboven heb uitgelegd?
Zeggen "ga naar hem toe" is lastig. Hij is dan weer thuis, dan weer op kantoor en dan weer bij een bezichteging. Ook hem bellen over waar hij is zal niet goed uitpakken, dat weet ik gewoon.

Het heeft er niks mee te maken, maar op dit moment mis ik m'n ex ook nog eens ontzettend. Ik had hier echt met hem bij terecht gekund, maar ja.

Iemand een idee wat ik moet doen?

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 19:57 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Vroeger had ik soortgelijke problemen met mijn vader.
Ik raad je aan om er met iemand mee te praten die jij goed kent, zoals je moeder of een goede vriendin. Maar uiteindelijk moet jij beslissen wat je wilt. Als je mensen gelukkig gaat maken tegen jouw zin in, maak je je zelf juist heel ongelukkig. Doe wat jij denkt dat het beste is.
Uiteindelijk ben ik bij mijn vader weggegaan omdat ik rust wilde en voor mezelf wilde kiezen. Ik zeg niet dat jij dat ook moet doen, want het is en blijft je vader en daarom is het ook moeilijk om afstand te nemen.
Veel succes en ik hoop dat je hier een beetje aan wat hebt gehad!
X.

The world is filled with crazy people. And I'm one of them.

het klinkt alsof je het bijna een last vind om bij je vader langs te gaan. Als je niet wilt gaan, hoef je niet te gaan, die vrijheid heb je. Ook ben je precies bang voor hem, is het dan niet beter om nog minder met hem af te spreken? Jullie hebben nu al nauwelijks een band, en grof gezegd, het ziet er niet uit dat het gaat verbeteren. Zoek uit wat het beste voor je is: slechts heel weinig afspreken, zoals nu houden of gewoon niet meer afspreken.

Maybe we should doubt our fears instead our dreams.

Hm. Dit lijkt op een situatie die zich met mij heeft voorgedaan en iedereen reageert er anders op. In mijn geval is het zo dat ik heel slecht kan hebben wanneer een ouder die je steun en toeverlaten zou moeten zijn met zulke desinteresse reageert en belangrijker nog; er niet voor je is wanneer je 't 't hardst nodig hebt. Om die reden heb ik geen hoge pet op van m'n moeder en ben ik nog steeds innerlijk boos op haar. Hoewel ik heel erg geneigd ben om te zeggen: laat 'm lekker de klere krijgen, moet je vooral doen wat je hart en je verstand je ingeeft. Als jijzelf al aangeeft dat je daar weinig te zoeken hebt en ook minder warmte/liefde and shizz ontvangt dan dat jij vindt dat je recht op hebt, moet je jezelf afvragen of het nog zin heeft om erheen te gaan, al is het je vader. Iemand kan wel de titel 'vader' of 'moeder' hebben en ook je ouder zijn, maar als dat voor 't grootste deel een lege titel is heb je er geen zak aan.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 21:27 ]

No growth of the heart is ever a waste

JohnHWatson schreef:
het klinkt alsof je het bijna een last vind om bij je vader langs te gaan. Als je niet wilt gaan, hoef je niet te gaan, die vrijheid heb je. Ook ben je precies bang voor hem, is het dan niet beter om nog minder met hem af te spreken? Jullie hebben nu al nauwelijks een band, en grof gezegd, het ziet er niet uit dat het gaat verbeteren. Zoek uit wat het beste voor je is: slechts heel weinig afspreken, zoals nu houden of gewoon niet meer afspreken.

Bad decisions make good stories.