• DIMENSION TRAVEL.


    ––––––––––––
    Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
    Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
    Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
    Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..


    Rollentopic.
    Lees dit, zodat je weet hoe de dimensie eruit ziet.


    Wezens:
    Assassin - James.
    Nychta - Athan Romanescu
    Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

    Meisjes:
    Aurorea - Willow Nastya Reyes.
    Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
    Assassin - Sage Evangeline Clark
    Aurorea - Erin Naveen Lightwood

    Jongens:
    Exasperated - Jack Rush.
    Oromis - Damien Hunter.

    Wetenschappers:
    Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

    Regels RPG:
    • Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
    • 16 + teksten mag.
    • Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
    • Max. 2 Personage's p.p.
    • Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
    • Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
    • Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
    • Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
    • Have fun! (:


    Mijn topics.


    Your make-up is terrible

    Assassin schreef:
    Mijn topics.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Mijn topics en mijn laatste reactie:

    Oromis schreef:
    [Ik snap niks van je post...]

    [ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 19:31 ]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Willow Nastya Reyes
    Andrei fronst weer als ik heb gezegd dat ik alleen nog niet dood ben omdat James mij nodig had om dichterbij Xavier te komen, en dat hij nu dat hem gelukt is hij mij vast wel gaat vermoorden. 'Oké…' begint hij nadenkend. 'Laat ik eens kijken of ik het goed begrijp: James deed het alleen om dichterbij Xavier te komen, een mannelijk mens, zodat hij jou nu niet meer nodig heeft?' Hij trekt zijn wenkbrauw lui en ongelovig op. 'Aha,' zegt hij terwijl hij zijn armen over elkaar slaat en terughouden knikt. Oké, ik weet wel zeker dat hij me niet geloofd, niet dat dat iets uitmaakt, want het zal vanzelf wel blijken dat ik wel degelijk gelijk heb.
    Wanneer ik zeg dat hij ergens wel mijn type is verschijnt er voor een enkele seconde een trotse blik in zijn ogen en een charmante trek op zijn volle lippen. Hij kijkt me aan terwijl hij kucht en zijn arm van mijn schouder haalt. 'Ik val wel op mannen,' zegt hij nonchalant. Nu ben ik degene die haar wenkbrauwen iets ongelovig optrekt. Wat is het met deze dimensie dat mannen op mannen vallen. Het zou hier Gaytopia moeten heten. 'Waar ergens ben ik jouw type dan?' grijnst hij vervolgens. Ik haal mijn schouders op. 'Weet ik veel, alsof dat iets uitmaakt,' antwoord ik. Mooi niet dat ik hem ga vertellen dat hij behoorlijk aantrekkelijk is, hij zal er alleen maar arroganter van worden, bovendien heb ik al gezegd dat hij ergens wel mijn type is, dat is meer dan genoeg.
    Kort daarna trek ik mijn shirt uit zodat Andrei kan controleren of ik nog ergens anders blauwe vlekjes heb, waarop hij een paar om mij heenloopt. Ik zucht opgelucht als hij weer voor me staat en zegt dat er voor de rest geen blauwe vlekjes te zien zijn, alleen op mijn armen. Hierna trek ik mijn shirt aan en vraag ik of het tegengif een zalfje of een drankje is. Hij wrijft met zijn lippen over elkaar heen en pakt mijn arm vast. 'Dat ligt eraan wat je wilt. Een drankje of een zalfje?' grijnst hij. 'Hangt er vanaf hoe smerig het drankje is en hoe eng het zalfje eruitziet.' Ik ben niet van plan iets wat eruitziet als snot op mijn armen te smeren, of iets wat smaakt naar weet ik veel wat te drinken.
    'Andrei,' begin ik dan. 'Als je mij het zalfje of drankje hebt gegeven, zou je mij dan toch naar de rand van het bos willen brengen?' vraag ik als ik heb bedacht dat ik dan mijn slaapzak zelf kan pakken en niet meer aan James hoef te vragen of hij me wilt brengen, want dat doet hij toch niet. 'En zou je mij, nadat ik mijn slaapzak heb gepakt, misschien naar het kamp willen brengen?'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    > Mijn topics.
    Ik zal straks even iets verzinnen met Andrei.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Andrei / Lilith, wezen.

    Willow reageert niet op mijn uitspraken of ik het wel goed begrijp, klaarblijkelijk omdat het er erg ongelovig uit mijn mond kwam. Niet dat ze me kwalijk kan nemen hierdoor, het klonk ook nogal als een soort smoesje. Alleen ik zou het zeker in mijn achterhoofd houden, want ze kon wel eens gelijk hebben en dan stond ze mij straks aan te kijken met zo’n betweterig gezicht van “I told you so”. Mijn armen had ik over elkaar geslagen, toch laat ik mijn armen wat naast me hangen. Ik verveel me een beetje, ik moest dan ook snel wat te doen hebben, anders ging ik straks nog op zoek naar eten uit frustratie. Bij deze gedachten liet ik mijn tong wat over de snijtanden gaan, duidelijk in gedachten.
    Wanneer ik zeg dat ik wel op mannen val, nonchalant, trekt zij haar wenkbrauwen iets ongelovig op. Hier op zeg ik nog niets en wacht even af, terwijl ik dan toch begin te grijnzen en haar vraag waar ergens ik haar type ben. Willow haalt haar schouders op. “Weet ik veel, alsof dat iets uitmaakt,” zegt ze, hoewel het niet mijn vraag beantwoord, waardoor ik dan ook een levenloze uitdrukking op mijn gezicht krijg. Ze zal er wel niet graag over praten of toegeven, of iets dergelijks voor menselijke vrouwen, dus misschien moet ik maar weer het vorige onderwerp verklaren. Ze reageerde er nogal raar op, heeft ze er wat tegen of zo? “Ik val op vrouwen én mannen, omdat ik ook in een vrouw kan veranderen…” licht ik toe, waarbij ik naar het vrouwelijke gedaante en weer terug verander. “Daardoor komt het, anders had ik vast niet op mannen gevallen.” Ik houd nogal van vrouwen, dus dat weet ik wel zeker. Nonchalant haal ik vervolgens mijn schouders op.
    “Hangt er vanaf hoe smerig het drankje is en hoe eng het zalfje eruitziet.” Antwoord ze op mijn vraag, waarop ik haar arm wel loslaat, maar nog steeds vlakbij haar sta. Ik kijk even bedenkelijk naar beneden, omdat ze nogal klein is en dring mijn blik in die van haar. Een vreemd grijnsje komt er op mijn ietwat volle lippen terecht. “Daar kom je dan nog wel achter,” antwoord ik mysterieus, waarna ze opeens mijn naam zegt en ik haar vragend aan kijk. Wat is er nu weer? “Als je mij het zalfje of drankje hebt gegeven, zou je mij dan toch naar de rand van het bos willen brengen?” vraagt ze, waarna ze vervolgde, “En zou je mij, nadat ik mijn slaapzak heb gepakt, misschien naar het kamp willen brengen?” Mijn wenkbrauwen trek ik iets op en grinnik iets. “Zeg, ik ben geen slaafje van je hoor, maar goed, ik heb het eerder wel voorgesteld…” Bedenkelijk tuit ik even mijn lippen en gooi haar dan abrupt over mijn schouder heen om ondeugend te grinniken. “Let’s go then.” Vervolgens begeef ik me al snel, echter niet zo snel als James, naar mijn hut en zet haar op de grond neer. Niet zoals ik bij Erin deed, toch kijk ik in de richting van mijn slaapkamer en steek even mijn vinger op, als teken dat ze even stil moet zijn. Dan loop ik naar de deur, luister en zucht vervolgens om de deur te openen. “Liefje toch, ik ben er weer.” Grijns ik. “Did you miss me?” Ik wiebelde met mijn wenkbrauwen.

    Xavier Hush Gray, wetenschapper.

    Wat verlekkerd likt James over zijn lippen heen en praat hij snel, hoewel ik het niet kan laten en mijn blik in mijn ooghoeken op zijn lippen blijft hangen. Ik wil die van mij direct terug op die van hem drukken, maar probeer me zo goed mogelijk in te houden, ondanks dat ik weet dat het niet lijkt te lukken. Jezus, hoe had ik het al die tijd in kunnen houden om hem niet aan te raken? Die tijd dat ik bij hem in de buurt stond zonder ook maar iets te doen, het lijkt echt onmogelijk in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Ik had nog antwoord gegeven op wat hij zei, waardoor hij verder praat en opstaat. Mijn ogen gleden over zijn lichaam en ik keek hem met open mond aan, waarna ik naar adem hapte. Gelukkig kan ik me wel weer bij elkaar rapen, want volgens mij is dit echt niet meer gezond gewoon. Het lijkt wel alsof ik nu de hele tijd naar hem verlang, zelfs nu ik net klaar ben.
    Grijnzend had ik gezegd dat hij dan hetzelfde moet doen. Hierdoor trekt er een grote grijns over zijn lippen heen, waar ik weer even naar kijk totdat hij antwoord geeft. “Prima, dat is afgesproken.” Ik knik even hierop en grijns dan. Nu kan hij niet meer terug, want ik zal het hem laten herinneren. Nu kom ik ook helemaal overeind en strek mezelf iets uit, terwijl ik hem grijnzend aankeek en mijn kleding oppakte. Die van hem pakte ik ook op, welke ik in zijn armen duwde en hij het aanpakt. Ik had hem gezegd dat ik zelf loop, dat ik er zelf fit genoeg voor ben en eerlijk gezegd, klonk dat nogal dubbelzinnig. Iets dat ik misschien wel zo bedoeld had, waarna ik snel vervolgde dat we wel konden gaan. “Ja, dat heb ik gemerkt.” Mompelt hij op het fit-zijn, waarna hij zich haastig naast me voegt, maar ik laat enkel een wazig grijnsje zien, omdat ik kort in gedachten was verzonken. Ik twijfelde nu enorm of ik hem moest vertellen over de machine, die bijna gemaakt was en we hier weg konden… Dagenlang hadden we, vooral Sage en ik, eraan gewerkt en nu was het eindelijk bijna klaar. Wie weet wat James zou doen met de machine of mij als ik het hem zou vertellen? Nee, ik houd het nog wel even voor me, denk ik zo.
    “Hm, je zou vaker naakt door het bos in dit licht moeten lopen.” Merkt hij op een nonchalante toon op. Mijn gedachten zijn echter nog altijd ergens ver weg en ik reageer er niet zo op, maar bijt wel kort op mijn onderlip. “Siert je wel.” Ik knipper een enkele keer met mijn ogen en kijk hem dan grijnzend aan. Ik moet wel, zo heeft hij tenminste niets door. “Als jij de wacht maar houd, James.” Zijn naam had ik op een uitdagende, verleidelijke toon uitgesproken, waarna ik mijn blik expres tergend langzaam over zijn gespierde lijf liet gaan voordat ik deze weer voor me richtte. Hij grijnst eens, maar bijt dan op zijn lip en kijkt weer vooruit. “Heb je zin om te zwemmen?” vraagt hij dan, waardoor ik aangenaam zucht en knik. “Dat was wel de bedoeling ja. Zeg niet dat ik in mijn eentje moet hé, ik wil jou lijf ook nat zien worden door het water.” Grijns ik groots, terwijl ik nieuwsgierig afwacht naar wat zijn antwoord hierop is. Hierdoor krijg ik al direct voor me te zien hoe er waterdruppels over zijn lichaam glijden en ik moet hard op mijn lip bijten om een genotvolle zucht niet te laten blijken of om hem weer aan te raken. Zo merk ik ook niet op hoe hij verlangend over zijn lippen heen likt.
    Abrupt voel ik hoe zijn vingers kort langs mijn hand strijken en ik frons kort, terwijl er een rilling door mijn lichaam gaat. Was dat nu maar niet gebeurd, want zijn aanraking liet direct weer dat verlangende gevoel in mij los, wat ik zo graag wilde controleren. Ik klem mijn kaken sterk op elkaar hierdoor en blijf voor me kijken, zonder naar James te kijken en hem aan te vallen door mijn lippen op die van hem te drukken. Gelukkig duurt het volgens mij niet lang meer voordat we er zijn, ik moet even wat koelte vanwege dit alles. Zelfs de lucht lijkt nu voor mij drukkend te zijn en die verlangende sfeer komt weer bij mij op, alleen vanwege die aanraking en omdat ik zo stom ben geweest te zeggen dat James naakt door het bos met me mee moet lopen. “Trek je kleding maar weer aan.” Zeg ik dan vervolgens, omdat ik me anders echt niet meer in lijk te houden. Hoewel het nu wel een beetje koud lijkt nu, na dit alles… wat totaal niet mijn bedoeling was. Ik wil hem gewoon niet laten merken dat ik hem weer wil aanraken.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Erin Naveen Lightwood
    'Goh, wat een rust opeens,' spot Andrei wanneer ik mijn tong naar hem heb uitgestoken en hij grijnst sluw. Ik kijk hem enkel boos aan, omdat ik niks kan zeggen, anders had ik hem zeker wel de huid vol gescholden. Eikel dat het is. Ik verzin hopelijk nog wel iets om het terug te pakken.
    Andrei loopt naar een kast, laat zijn vingers over de potjes en flesjes glijden en stopt vervolgens een paar lege flesjes in zijn zak. Vervolgens knipoogt hij naar mij waarop ik hem wantrouwig, en nog steeds geïrriteerd aankijk. Hij pakt mijn arm vast en duwt me hardhandig een andere kamer in. Blijkbaar heeft hij het niet begrepen toen ik zei dat hij wat minder hardhandig mocht doen. Hufter. 'Ik ben zo terug, vrouw,' meldt hij me emotieloos. Mijn mond valt verontwaardigd open, maar voordat ik nog iets kan zeggen loopt hij weg en doet hij aan het geluid te horen de deur op slot. Van irritatie geef ik met mijn vuist een harde klap op de deur. Straks breekt er hier nog brand uit en kan ik hier niet wegkomen omdat die sukkel me hier heeft opgesloten! Niet dat als ik niet in deze kamer zat wel weg zou kunnen komen, aangezien zijn hut een behoorlijk eind van de grond zit. Toch ga ik denk ik liever dood aan een verpletterende val dan door levend te verbranden.
    Mijn blik glijdt over het meubilair in de kamer. Ik ga er vanuit dat dit zijn slaapkamer is, aangezien er een bed staat. Behalve het bed staat er een donkere, houten kast, wat waarschijnlijk zijn kledingkast is, een nachtkaste en een grote vaas met rare bloemen. Hmmm. Ik loop naar het nachtkastje toe en wil die openmaken, maar helaas die op slot, waardoor ik me afvraag wat er in zit. Ik heb jammer genoeg niet iets van een speldje waarmee ik kan proberen om het alsnog open te krijgen. Ik kom er nog wel achter. Hierna loop ik naar de kast, die niet op slot zit. Het is inderdaad de kledingkast en er zitten voornamelijk nette kleren in. Ik haal verschillende van zijn bloezen eruit zodat ik ze beter kan zien. Dan kom ik op een idee. Ik trek mijn eigen shirt uit en trek vervolgens een donkerblauwe blouse aan, die een paar maten te groot is, maar het is beter dan mijn eigen shirt, die ik al een paar dagen aan heb. Mijn riem haal ik uit mijn broek en doe ik om mijn middel, om die nog een beetje te accentueren. Hierna loop ik naar zijn bed toe waar ik verveeld op ga liggen, terwijl ik de andere bloezen die ik uit de kast had gehaald gewoon op de grond laat vallen. Hopelijk komt hij snel terug, want ook al vind ik zijn gezelschap niet bepaald aangenaam, het is beter als geen gezelschap.
    Net als mijn ogen zwaar begin te worden hoor ik geluiden en gaat de deur iets later open. 'Liefje toch, ik ben er weer,' grijnst Andrei. 'Did you miss me?' Ik trek mijn wenkbrauwen op als hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. 'Ja, heel erg,' antwoord ik sarcastisch, waarna ik iets verheugd ben omdat ik mijn stem weer terug heb. Ik glijd van zijn bed, loop naar hem toe en probeer langs hem te komen. 'Laat me er eens langs, je kamer is te saai voor woorden,' meld ik.

    Willow Nastya Reyes
    Als ik antwoord heb gegeven op zijn vraag, waar hij ergens mijn type is, krijgt hij een levenloze uitdrukking op zijn gezicht. Had hij dan echt verwacht dat ik daar antwoord op zou gaan geven? Ik zal nooit toegeven op welke manier hij mijn type is, als hij het wilt weten zou het uit me moeten kietelen, aangezien ik daar echt niet tegen kan. 'Ik val op vrouwen én mannen, omdat ik ook in een vrouw kan veranderen…' Ik doe mijn mond al open om te zeggen dat dat onmogelijk is, maar sluit die weer als Andrei in een vrouw verandert, en daarna weer terug naar een man. Met een verbaasde blik in mijn donkerblauwe ogen kijk ik hem aan. Hij is nog raarder dan James en Athan bij elkaar. 'Daardoor komt het, anders had ik vast niet op mannen gevallen.' Nonchalant haalt hij zijn schouders op. 'Juist, maar eigenlijk ben je dus...onzijdig, aangezien je niet echt een man bent maar ook niet echt een vrouw.' Ik frons mijn wenkbrauwen iets. 'Of je bent een hermafrodiet, maar dan wel op een hele rare manier, een travestiet zou in principe ook nog kunnen,' mompel ik daarna.
    Op zijn vraag of ik liever het drankje heb of het zalfje zeg ik dat het er afhangt hoe vies het drankje is en hoe eng het zalfje eruitziet. Hij laat mijn arm los, kijkt me bedenkelijk aan en dringt zijn blik in de mijne. Een vreemd, iets wat enge grijns komt op zijn lippen te staan. 'Daar kom je dan nog wel achter,' antwoordt hij mysterieus. 'Nou, ik wil van te voren weten of het zalfje eruitziet als iets van snot of het drankje naar witlof smaakt,' meld ik hem. Vervolgens vraag ik aan hem of hij mij naar de rand van het bos wilt brengen, en daarna naar het kamp. Andrei trekt zijn wenkbrauwen iets op en grinnikt. 'Zeg, ik ben geen slaafje van je hoor, maar goed, ik heb het eerder wel voorgesteld…' Ik zucht zacht. 'Desnoods geef ik je er wat voor, want in mijn eentje bij de grot proberen te komen gaat me toch niet lukken door dit stomme bos.' Plus ik wil niet dat ik aan James moet vragen of hij me naar zijn grot moet brengen. Hij tuit bedenkelijk zijn lippen, gooit me plotseling over zijn schouder om vervolgens ondeugend te grinniken. 'Let's go then.' Hij begint op een snel tempo door het bos te rennen, langzamer als James, maar nog steeds erg snel. Niet veel later komen we bij zijn hut, die zich een eind van de grond bevind. Ik heb geen hoogtevrees maar hier krijg ik toch iets de rillingen van. Zodra hij me heeft neergezet stap ik dan ook bij de rand vandaan. Hij kijkt richting een gesloten deur en gebaart dat ik stil moet zijn waarna hij naar de deur toeloopt en die opent. Hij zegt iets, en een vrouwelijke stem geeft antwoord, waarschijnlijk is dat Erin. Ik besteed echter geen aandacht aan hun gesprek omdat mijn blik is gevallen op een grote kast met verschillende potten en flesjes. Andrei lijkt haast wel een één of andere voodooman. Ik vraag me af in welk potje of flesje het spul tegen die blauwe vlekjes zit. Ik werp een blik op mijn armen en het lijkt alsof de vlekjes groter zijn geworden. 'Andrei?' begin ik iets paniekerig en angstig. 'Volgens mij zijn de vlekjes groter geworden,' voeg ik er zachter aan toe, bang dat dit iets dodelijks is.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    (Bam, ik heb het gevonden. Ik las dat je mn post niet begreep? ik zal als je anders wilt wel een nieuwe post nu maken. Zeg maar (: )


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    [Maak maar een nieuwe post alsjeblieft. BTW Oromis -> DarkSavior.]

    [ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 13:17 ]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    (Tuurlijk (: )


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Athan Romanescu.

    "Ze nam daar een hap van en toen gebeurde er dit." Hij sprak snel, alsof ik dat nog niet wist. Ik had het allemaal zien gebeuren. Toch knikte ik maar dood leuk mee. "Weet jij wat we moeten doen? Want ik heb echt geen idee." Ik trok een nadenkend gezicht en zuchtte. 'Misschien..' Ik schudde direct mijn hoofd weer, als ik dat zou zeggen zou het een beetje verdacht overkomen. "Heb je haar laten overgeven?" vroeg ik toen en zelf raakte ik nu ook lichtelijk in paniek.
    Ik pakte haar tas en haalde er van alles uit. Allemaal vruchten, allemaal eetbaar.. tot ik op de bodem iets vond. "Hoe komen jullie hieraan?" vroeg ik toen en pakte een klein rond gevormd steentje uit. Het was net zo groot als een knikker en het was helder blauw.
    Ik keek hem afwachtend aan maar zuchtte toen. Dit steentje moest ze doorslikken. "Laat haar dit slikken, met water." zei ik en ik keek hem streng aan. "Geen vragen meer. Gewoon doen."


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Damien Hunter

    Hij trok een nadenkend gezicht en zuchtte toen. "Misschien.." zei hij, maar schudde daarna direct zijn hoofd. Wist hij het nou wel of niet? Hij zou haar toch wel kunnen helpen, toch? "Heb je haar laten overgeven?" vroeg hij toen en ik hoorde ondertoon van paniek door zijn stem komen. Ik schudde mijn hoofd. "Nee, moet ik haar dat nu laten doen dan?" vroeg ik haastig en bang.
    Hij antwoordde niet en pakte haar tas. Hij haalde alles eruit en zocht er doorheen. Waarom deed hij dat?
    "Hoe komen jullie hieraan?" vroeg hij en pakte een klein rond gevormd steentje eruit. Het was zo groot als een knikker en helder blauw. Ik haalde mijn schouders op. "Geen idee, wat heeft dat met dit te maken?" vroeg ik verbaasd, wat the hell was hij aan het doen? We moesten Amber helpen, geen stenen bekijken.
    Hij zuchtte eventjes en keek me toen streng aan. "Laat haar dit slikken, met water. Geen vragen meer. Gewoon doen." Ik keek hem raar aan, maar deed wat hij van me verlangde. Voorzichtig duwde ik haar mond open en legde het steentje erin. Toen pakte ik wat van ons water en goot dat voorzichtig naar binnen, net zolang totdat ze het steentje door slikte. Hopelijk zou dit helpen, hoewel ik het heel erg betwijfelde. Wat ik vooral raar vond was hoe Athan dit wist, als het al zou helpen. Maar goed, ik vertrouwde hem toch al niet.


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Aurorea --> Gamgee


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    James - wezen

    Ik zeg tegen hem dat hij vaker naakt door het bos moet lopen waardoor hij op zijn onderlip bijt en een aantal keer met zijn ogen knippert. Volgens mij heeft hij het eindelijk door, want hij kijkt me nu grijnzend aan. "Als jij de wacht maar houd, James." Mijn naam heeft hij op een uitdagende, verleidelijke toon uitgesproken, waarna hij zijn blik expres tergend langzaam over mijn gespierde lijf liet gaan voordat hij deze weer voor zich richt en ik even moet rillen. Pas als hij klaar is kan ik er iets op zeggen. "Natuurlijk, alsof ik wil dat iemand anders behalve ik het ziet." klinkt het nonchalant over mijn lippen. Hierna bijt ik op mijn lip en kijk ik weer vooruit. Het geplaag over en weer vergt toch wel iets van mijn uithoudingsvermogen om hem niet aan te raken, eigenlijk gewoon heel veel.
    Hierna vraag ik of hij wilt zwemmen, waardoor hij aangenaam zucht en knikt. "Dat was wel de bedoeling ja. Zeg niet dat ik in mijn eentje moet hé, ik wil jou lijf ook nat zien worden door het water." grijnst hij groots, terwijl ik zijn nieuwsgierige blik niet zie omdat ik het plots wel heel erg warm krijg van zijn onverwachte antwoord. Ik probeer wel een antwoord te bedenken, maar er is gewoon niets nu, het enige wat mijn hoofd vult is het oneindige en ongekende verlangen naar Xavier en plotseling ook het koude water va het meertje om mijn oververhitte lichaam af te koelen. Jezus, hij weet wel hoe hij het moet spelen en hoe hij me moet krijgen, zoiets is nog nooit eerder gebeurd bij mij. Ik kan me in ieder geval niet herinneren wanneer iemand mij zo liet verlangen dat ik zelfs niet meer de neiging had om diegene op te eten, gewoon omdat ik zoveel meer wil. Het zorgt er gewoon voor ik dat ik enkel slik en geen antwoord geef.
    "Trek je kleding maar weer aan." zegt hij dan ineens. Het duurt even voor de woorden tot me doordringen en ik geef hem dan ook een zeer verbaasde blik. Eigenlijk raakt het me, op een pijnlijke manier, omdat het net lijkt alsof Xavier al die tijd met mij aan het spelen was en ik de enige ben die zich zo voelt op het moment, ook door de manier waarop hij het zei, zo koud en afstandelijk. "Wat?" vraag ik dan ook geschokt, alsof ik niet kan geloven dat hij dat net zei. "Aankleden, maar..." begin ik te stamelen. "Zwemmen en..." Ik schud met mijn hoofd, die flink in de war geschopt is door hem. Dit kan hij me niet zomaar flikken! Ik trek een nors gezicht en zonder nog iets te zeggen, trek ik mijn boxer aan en mijn shirt over mijn hoofd heen. De kledingstukken plakken aan mijn nog altijd plakkerige lichaam, want enkel erger is geworden door de opmerking over mijn lichaam van daarnet. Het lijkt alsof het allemaal gespeeld is op het moment, niet meer echt. Ik zal me nog eens openstellen, zeg. Ik ben dan ook blij als we bij het meertje aankomen als ik mijn shirt over mijn hoofd getrokken heb. "We zijn hier." brom ik. "Vind je de weg alleen weer terug?"

    [Zo, nu houd Cheryl eindelijk eens haar mond erover. x'D]

    [ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 14:50 ]


    Your make-up is terrible

    Amberlynn Lee Jefferson

    Ik voelde iets door mijn keelgat glijden en ik voelde mijn ogen langzaam open gaan. Damien en Athan zaten voor me en ik kneep even mijn ogen dicht. 'Ik zei het toch.' hoorde ik van Athan komen en ik snapte niet waar ze het over hadden.
    'Nou, veel plezier en geluk. Let erop dat ze het niet meer eet.' Ik hoorde langzaam een paar voetstappen verder van ons af gaan en ik fronste waarna ik mijn ogen weer opende.
    'Wat is er gebeurd?' vroeg ik toen en ik keek Damien hoopvol aan, ik kon het niet plaatsen waarom ik ineens op de vochtige grond lag. Ik kon het feit dat Athan hier stond al helemaal niet begrijpen, wat bedoelde hij met 'Let erop dat ze het niet meer eet.'
    Ik schudde mijn hoofd maar liet een negatieve kreun horen. Alles duizelde. 'Gadverdamme.' mompelde ik toen terwijl een frons weer op mijn gezicht verscheen. Ik beet op mijn lip en zuchtte.
    Er viel iets op mijn buik. 'Hou deze maar, hopelijk blijf je nu van dat fruit af.' Het was Athan weer, hij was weer terug, maar net zo snel ging hij weer weg. 'Ik keek op en zag een steentje, helder blauw en vrij klein op mijn buik liggen. 'Wat is dit?' vroeg ik toen en ik probeerde alles weer een plekje te geven.

    [ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 13:25 ]


    The duty of youth, is to challenge corruption.