You cant hurry love ||RPG|| ~BRL - Speeltopics

Wat als een paar ouders van drie 16 jarige jongens ineens bedenken dat die jongens eindelijk maar eens een vriendin moeten zoeken? Wat als ze negen 16 jarige meisjes uitnodigen om samen met de jongens voor een tijdje in een huis te gaan zitten? Zal het plan van de ouders slagen en vind elke jongen een meisje of gaat het helemaal mis? Zullen er nieuwe vriendschappen ontstaan of zal iedereen elkaar gewoon vervelend gaan vinden of erger zelfs, haten? Aan het einde is het wel de bedoeling dat de jongens een keuze maken tussen de meisjes, maar willen de meisjes dan nog wel? Of vinden de meisjes de jongens helemaal niet leuk meer? De keuze ligt bij jullie

Huisregels
Iedereen is aanwezig bij het avond eten van 6.00 tot 7.00
Voor de rest van de dag staat er een buffet met eten waar je van mag eten wanneer je maar wilt
Elke vrijdag avond is er een feestje van 8.00 tot later
Iedereen mag na 11.30 niet meer naar buiten
Elke dinsdag ochtend kunnen de mensen uit het huis naar de stad
Contact met de rest van de wereld kan allen met brieven die verstuurd worden vanuit de stad waar je ze dinsdagochtend heen kan brengen
Op elke kamer hangt een belletje waar je aan kan trekken voor je bediendes

Regels:
- Alle normale regels van quizlet gelden ook hier
- Geen mensen buitensluiten of afkraken
- Geen andere personages besturen, wil je een gesprek met iemand voeren vraag het dan even
- Minimaal 200 woorden per stukje! Dat is makkelijk te halen!
- Maximaal 2 personages per persoon
- Niemand behalve ik opent hier topics voor
- Niet in een dagje stoppen doe dan gewoon niet mee
- Melden als je afwezig zal zijn voor een aantal dagen
- 16+ mag, maar zet het erbij voor de mensen die het liever niet lezen
- OOC tussen haakjes [({})]

Rollen:
Jongens
-James Julian Mathers BigFatLiar
-Damian Nathaniël Wright ShatterMe
-Murno Parker Hunter Seaver

Meisjes
-Melody Sarah McNeckle BigFatLiar
-Leah Isabella McGeorge pebble
-Abdel "Abbey" Felicia Thompson chocolover13
-Rosely Moore Ruexx
-Amy-Louisa Flora Campbell Squib
-Hailey Mary King Squib
-Ness Allison Candler nessje
-Cat Summers xJules001
-Nereah "Reah" Aserianachtkat

De slaapkamers (voor de jongens blauw met groen in plaats van geel rood):

Zitkamer:

Kamerindeling
Kamer 1: James Julian Mathers, Damian Nathaniël Wright en Murno Parker Hunter
Kamer 2: Leah Isabella McGeorge, Ness Allison Candler en Abdel "Abbey" Felicia Thompson
Kamer 3: Amy-Louisa Flora, Melody Sarah McNeckle en Cat Summers
Kamer 4: Rosely Moore, Hailey Mary King en Nereah "Reah" Aseria

Het begin
Alle drie de jongens net in het huis. Dat betekent dat ze het zelf ook nog niet hebben verkent. De meisjes zullen nu langzaam 1 voor 1 binnen komen. Het is ongeveer 3 uur in de middag.

Nu ergens
Iedereen gaat langzaam maar zeker naar het eten, het eten is alles wat jullie kunnen verzinnen en het is de bedoeling dat ze elkaar ook tijdens het eten beter leren kennen omdat ze dan ook echt met ze allen zitten. Verzin maar wat, een voorstel rondje, ik kan ik kan wat jij niet kan etc

Het praat topic

[ bericht aangepast op 27 feb 2013 - 20:11 ]

---

Dont say why me, say try me

Amy-Louisa Flora Campbell
Een jongen keek niet van zijn boek af terwijl de andere jongen opstond en zijn hand naar me uitstak. 'Damian,' stelde hij zichzelf voor terwijl ik zijn hand schudde. 'Ik hoop dat je hier goed gaat voelen,' zei hij en hij keek me recht aan.
Hij had grijsblauwe ogen. Iets aan hem gaf me meteen het gevoel dat hij redelijk sportief was. 'Zolang niemand me ervan weerhoud om 's ochtends te gaan hardlopen moet dat wel lukken,' zei ik. 'Anders wordt het oorlog.'

---

Remember to be ridiculous.

Murno Parker Hunter
Ik zuchtte zacht toen ik voetstappen hoorde en las door. Ik hoefde nog maar een paar pagina's en kon er niet tegen als ik zo dichtbij bij het einde ben, maar het boek dan niet hit kan lezen. Ik hoorde Damian iets zeggen en luisterde half. Ik besloot een beetje sociaal te doen en keek op van mijn boek meteen nadat ik de eerste pagina had gelezen. Een meisje met een skateboard en een meisje met lila haar stonden in de kamer. Verder was er nog een meisje waar niet zo heel veel speciaals mee was. "Goedemiddag, ik ben Munro." Zei ik vrolijk en legde mijn boek weg. Ik stond op van mijn plaats en liep naar de deur, aangezien de deurbel was gegaan. Ik draaide mij nog om en zei hoi tegen de andere meiden die er stonden, draaide mij terug naar de deur en lachte even. "Hallo, kom binnen." Zei ik en maakte een gebaar terwijl ik opzij stapte. Daarna liep ik zachtjes achteruit en draaide mij om. Ik bleef staan op het punt dat ik zowel de meiden zag die er al waren als het meisje wat in de deuropening stond. Ik keek even heen en weer en slikte. Dus mijn ouders hadden dit soort meiden uitgenodigd.

[ bericht aangepast op 10 jan 2013 - 21:23 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

[ik schrijf zo nog 2 stukkjes met beide personages 1 maar ga nu onder weg naar huis nee ik ben niet thuis ]

---

Dont say why me, say try me

Damian Nathaniël Wright

'Zolang niemand me ervan weerhoud om 's ochtends te gaan hardlopen moet dat wel lukken. Anders wordt het oorlog.' Zegt ze.
Ik lach zachtjes en haal even een hand door mijn haar. Voor te zien was ik niet de enige die gaat hardlopen ’s ochtends. Soms deed ik het ook ’s avonds, maar dat is meestal als ik niet met andere dingen bezig ben.
‘Ga je ook altijd hardlopen ’s ochtends? We kunnen het misschien is samen doen.’ Zeg ik dan voor ik een stap achteruit zet zodat ze de ruimte had om naar Murno te gaan als ze wou.
Ik wou niet overkomen alsof ik al een meisje had geclaimd. Dat was helemaal niet zo. Ik kende haar nog niet eens, maar ik vond het fijn dat ze net zoals ik ging hardlopen. Ik deed het echt graag. De meeste mensen vonden me een echte sportfreak. Ik kon er niet aan doen dat ik meest van de tijd sporten door breng. Het kalmeerde me en zorgde ervoor dat ik mijn frustraties kan uitwerken. Ik heb het gevoel dat ik het vaak ga nodig hebben met al die meiden hier. Ze konden misschien nog wel is op mijn zenuwen werken. Daarbij had ik honger en wou ik dat ze er snel waren zodat ik kon gaan eten zoeken. Ik wil niet overkomen alsof ik hier alleen maar ben gekomen voor het eten.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[ik ga kijken of ik de tv kan inpikken voor castle dus het kan even duren voro je weer een reactie krijgt.]

---

Remember to be ridiculous.

[Is niet erg.(;]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Amy-Louisa Flora Campbell
Damian zette een kleine stap achteruit waardoor de derde jongen weer in mijn beeld verscheen. Ik bleef Damian echter aankijken. 'Leuk idee,' stemde ik in. 'Want hier ben ik mijn vaste trainingsmaatjes natuurlijk kwijt.'
Dennis en Tijmen woonden bij me in de straat en meestal ging ik met hen hardlopen maar zoals ik al zei, zij zaten nog thuis en zouden morgen hun ronde beginnen zonder mij dus dan kon ik net zo goed met Damian gaan hardlopen. 'Hoe laat vertrek hij meestal?'

[meh, heb de strijd om de afstandsbediening verloren]

---

Remember to be ridiculous.

Damian Nathaniël Wright

'Leuk idee, want hier ben ik mijn vaste trainingsmaatjes natuurlijk kwijt. Hoe laat vertrek hij meestal?' zegt ze.
'Ik vertrek normaal om een uur of 7 of 8. Ik kan altijd wel later gaan als het te vroeg voor je is." zeg ik dan met een glimlach. Ja, ik sliep niet lang, maar meestal val ik ook terug in slaap na het hardlopen als ik echt moe ben. Het beste is dan om me uit te laten slapen. Ik heb best wel nood aan slaap, maar toch lijk ik altijd rond een uur of 7 wakker te worden. Soms val ik ook gewoon terug in slaap en dan slaap ik gewoon tot 10 of 11 uur door. Dat zijn de momenten waar ik echt te moe was om iets te doen. Als ik dan terug wakker schiet neem ik meestal een redelijk stevig ontbijt. Het ontbijt was de belangrijkste maaltijd van de dag hebben ze me vaak wijs gemaakt. Daarbij at ik al redelijk veel van mijn eigen, waardoor ik automatisch eet ’s ochtends. Ik verschiet ervan dat ik mijn lichaam zo gespierd kan houden.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Amy-Louisa Flora Campbell
Tussen zeven en acht uur? 'Dat is goed hoor,' zei ik schouderophalend. 'Ik ben gewend om vroeger te vertrekken maar ik begrijp het wel als dat te vroeg voor je is, het duurde ook even voor Dennis en Tijmen eraan gewend waren.'
Ik draaide even aan het leren armbandje om mijn pols. Ik mistte mijn vrienden nu al, Damian leek me aardig en er waren zonder enige twijfel nog wel meer mensen die ik mocht als ik ze leerde kennen maar de jongens kende ik al jaren en we waren zo'n hechtte groep. Ik had bovendien het idee dat ik nog wel eens vreemd aangekeken kon worden omdat ik blijkbaar veel eet voor een meisje. Ik sport nou eenmaal veel en ik kom niet snel aan. Ik had geen behoefte aan een hongerdieet, dat zou ik nog geen dag volhouden.

---

Remember to be ridiculous.

Cat summers
Aan de beweging die de jongen maakte en aan de beweging van zijn lippen die de geruisloze woorden 'kom binnen' vormde kon ik afleiden dat ik op het juiste adres was. Onzeker stapte ik over de drempel en ik voelde me nog onzekerder toen de jongen zich gelijk van me wegdraaide. Vond hij me nu al stom? Of wilde hij niet met me praten omdat hij het vooroordeel had dat er met dove mensen niet te communiceren is? Wist hij trouwens wel dat ik doof was? 'Bedankt' mompelde ik dus maar en liep met gebogen hoofd langs hem heen.

---

Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.

Murno Parker Hunter
Ik liet mijn ogen even langs de mensen glijden en besloot dat dit minder erg werd dan het leek. Ik haalde mijn hand even door mijn haar en deed een wanhopige poging om een plukje wat aan de voorkant een beetje uitstak goed te krijgen. Ik hoorde een zachte bedankt achter mij en zag het meisje langs mij heen lopen. "Geen dank hoor. Ik kon je moeilijk buiten laten staan." Zei ik nog altijd vrij vrolijk en liep weer een stukje vooruit. Ze leek mij erg aardig, maar dat deden de meeste meiden die er stonden. "Ik kan je helpen met je koffer als je wilt." Zei ik terwijl ik schuin voor haar ging staan en mijn boek van de bankleuning pakte, waar ik hem had neergelegd. Ik slikte even onzeker, omdat ik ben was dat mijn actie om niet te wachten bij de deur misschien een beetje bot was overgekomen. Ik had eigenlijk geleerd dat je gewoon terug moest lopen zodra je gezegd had dat ze naar binnen mochten, dat deden mijn ouders in ieder geval. "Ik ben Munro. en jij bent?" Zei ik terwijl ik mijn hand naar haar uitstak.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Cat Summers
Langzaam schuifelde ik naar binnen. De jongen die me had binnengelaten ging nu schuin voor me staan. Ik zag zijn lippen bewegen maar ik had niet opgelet. Thuis wisten ze natuurlijk dat ze eerst even mijn aandacht moesten vragen voordat ik kon meedoen in een gesprek maar dat wist hij natuurlijk niet. Hier moest ik gewoon zelf opletten. Nu was ik voorbereid en wist dus dat hij mijn naam vroeg. Daarvoor had hij zijn naam gezegd naar daar kon ik natuurlijk niks uit opmaken. Zijn uitgestoken hand pakte ik aan terwijl ik zei: 'ik ben Cat, eigenlijk Catarina maar ik heb liever Cat' ik glimlachte naar hem terwijl ik mijn iPhone uit mijn zak haalde en de notities opende. 'Kun je misschien je naam typen?'

---

Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.

Murno Parker Hunter
Ik fronste mijn wenkbrauwen even voordat ik haar mobiel aan pakte. Waarom zou iemand zijn naam moeten typen? Het was nou niet alsof Munro zo een lastige naam was. Ik typte even een berichtje in plaats van alleen mijn naam. 'He, ik ben Munro. Mooie naam, zonde om af te korten, maar als dat is wat je wil.' ikk vond het nog steeds raar om zoiets te typen terwijl ze tgenover mijn stond. Ik deed het vaak genoeg met mijn vrienden, maar dit was anders. Er klopte iets niet. Ik gaf het mobieltje weer terug en glimlachte vriendelijk. Ze leek anders, maar ik wist niet wat er aan de hand was. Misschien was het het feit dat ik haar nhiet kende, dan vond ik snel dat mensen anders leken zodra ze er niet uitzagen als een huppel. Ik keek even om mij heen om te kijken met zijn hoevelen we al waren. Ik hoopte dat het niet lang zou duren voordat iedereen er was.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Leah Isabella McGeorge.
Met trillende handen zat ik lipbijtend achterin de auto. Mijn ouders brachten me naar het huis toe, waar ik een tijdje met anderen opgesloten zou zitten. Dat was misschien niet echt zo, maar het voelde zo. Ik staarde uit het raampje en wilde eigenlijk smeken om me weer mee naar huis te nemen, maar ik wist dat dat geen zin zou hebben. Mijn ouders stonden erop dat ik nieuwe vrienden zou maken en misschien wel een vriendje hieraan over zou houden. Ik trok de mouwen van mijn dunne trui verder over mijn polsen, zodat mijn dunne lichte littekens niet op zouden vallen. Ik sneed mezelf al een tijdje, maar de fysieke pijn was zoveel beter dan de mentale pijn die ik voelde. Waarom was ik degene die iedereen uitkoos om te pesten? En waarom moest de enige persoon die ik kon vertrouwen me verlaten? Tranen vormden zich in mijn ogen, maar ik knipperde ze met veel moeite weg. Net op tijd gelukkig, want we stopten voor het huis. Het was heel groot, dus er was vast wel een plek waar ik wel eens alleen kon zijn. Ik stapte uit en keek hoe mijn vader mijn koffers uit de achterbak haalde, terwijl mijn moeder zich aan me vastklampte. Ik vond het een wonder dat ze mijn littekens nog niet ontdekt had. Gelukkig, want dan zou ze me zeker naar een of andere kliniek sturen, en dat was wel het laatste wat ik wilde. 'Liefje, we gaan je zo erg missen, maar dit is echt iets goeds! Je zal zoveel nieuwe vrienden maken en misschien ontmoet je wel een hele leuke jongen!' Ze aaide door mijn lichtblonde haren en drukte een kus op mijn voorhoofd, waanra mijn vader me een knuffel gaf en me mijn koffers aanreikte. Zwijgend pakte ik ze aan en zette aarzelende stappen richting de voordeur. Daar aangekomen draaide ik me nog een keer om om naar mijn ouders te zwaaien, die daarna gelukkig wegreden. Het zou alweer een reden geweest zijn om me te treiteren als ze erachter kwamen dat mijn ouders me uit gingen zwaaien. Ik haalde een keer heel diep adem voordat ik op de deurbel drukte en mijn blik op mijn voeten vestigde. Deed alsjeblieft niet open, laat me alsjeblieft aan het verkeerde adres staan. Maar nee hoor, de deur ging open en ik keek verlegen op.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Cat Summers
'Dankje'. Glimlachte ik. 'Lastige naam om uit te spreken jou naam. Ik denk niet dat dat ooit goed zal komen maar in ga mijn best doen' grinnikte ik. ' en ik kort mijn naam af omdat ik het zo tuttig vind klinken. Alleen mijn oma noemt me nog Catarina en soms mijn ouders als ze boos op me zijn'. Mijn ogen gleden over het gezicht van Murno. Hij had totaal geen lelijk gezicht. Inplaats van naar zijn ogen te kijken richtte ik me geconcentreerd op zijn mond voor het geval hij nog iets zou zeggen.

---

Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.