[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mijn topics. Krijg ik ook nog een pbtje voor Ace?

---

Your make-up is terrible

-Mijn topics-

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Gasai schreef:
-Mijn topics-

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Rayne Hazel Crowley
Met moeite sleep ik mijn drie grote tassen en mijn rugzak van de boot, waarmee we naar dit verdomde kamp zijn gekomen, af terwijl mijn gitaartas tegen mijn rug bonkt. Mijn ouders vroegen zich thuis af waarom ik in vredesnaam zou veel tassen mee moest. Ik antwoordde simpel dat ik een meisje ben en dat meisjes nou eenmaal veel kleding nodig hebben. Wat hij echter niet weet is dat één van de tassen voor de helft vol is gestouwd met eten. Kampeten is over het algemeen verschrikkelijk, en dat is nog een understatement, en ik verhonger liever niet. Daarnaast heb ik ook mijn snoep nodig, ik ben nou eenmaal een suikerjunkie en snoep zullen we hier vast niet krijgen. Wat ze ook niet weten is dat ik drank mee heb, verstopt in een paar lege shampooflessen aangezien drank één van de dingen is, die verboden zijn. Thank god mogen we wel een ipod/mp3/mp4 iets meenemen. Als dat niet had gemogen dan was ik me zwaar gaan vervelen, maar goed, ik had dan vast wel een manier gevonden om die mee te smokkelen.
Als ik eindelijk al mijn spullen van de boot af heb gehaald en richting het kamp heb gebracht, ga ik, nadat ik heb gecontroleerd dat het niet de tas met het eten is, op één van de tassen zitten. Dit gaat, grof gezegd, een kut tijd worden. Ik heb absoluut geen zin om een lange tijd met die achterlijke begeleiders op te zitten. Ze gaan ons vast behandelen als afval, alleen maar omdat we op hetzelfde geslacht vallen, en ze denken ook nog eens dat het te genezen is, alsof we een één of andere vieze ziekte hebben. Mijn blik valt op de tattoo op mijn linkermiddelvinger en ik strijk er even overheen met mijn andere hand. Als de begeleiders er naar vragen waar de datum voor staat, kan ik beter zeggen dat mijn kat toen overleden is, of iets in die trant. Ik zie ze er wel voor aan mijn vinger er af te hakken als ze er achter komen dat de datum staat voor de eerste keer dat ik met een meisje zoende.
Mijn iPod verspringt ineens naar een lied, dat een stuk luider is als de vorige waardoor ik op schrik. Voordat ik doof kan worden haal ik het apparaat uit mijn broekzak en zet ik volume wat zachter. Dan besef ik dat de begeleiders waarschijnlijk het één en ander uit gaan leggen en haal ik één van de oortjes uit mijn oor en wacht ik iets ongeduldig tot ze beginnen. Hoe eerder ze beginnen, hoe eerder we van hun gezeik af zijn. Voorlopig dan.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Gasai schreef:
-Mijn topics-

Mijn topics

---

Aan niets denken is ook denken.

[mijn topics ik reageer morgen]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[Mijn topics]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Mijn topics. Ik post vanavond nog wat]

Rye Liston

Vandaag ben ik werkelijk in een chagrijnige bui. Natuurlijk kan het altijd erger, maar ik heb even een hekel aan alles en iedereen. Die boot, het water, de zeelucht en die krijsende kutmeeuwen. Ik heb vreselijk onrustig geslapen vannacht en nu wil ik maar al te graag even een dutje doen, maar volgens mij heb ik daar geen tijd voor. Ik ben enorm in de gaten gehouden de laatste dagen voor ik vertrok, aangezien ze me bestempelen als onhandelbaar en ze dachten dat ik weg zou sneaken om vieze dingen te doen met een meisje, wat ik hoogstwaarschijnlijk nog gedaan had als ik de kans kreeg, maar ik zou niet meer terug keren naar die mensen die zich onterecht mijn ouders noemen. Ik heb geen ouders, ik beschouw mezelf als wees. Mijn ouders zijn jaren geleden overleden en ik ben geadopteerd. Natuurlijk een hele liefdevolle familie, maar niet mijn soort, ze weten niet hoe ze met mij en mijn karakter om moeten gaan waardoor het vaak erger word dan het al is.
Het is dan ik geen echt chagrijnig en afschrikwekkend gezicht kan trekken, anders had ik dat wel gedaan om iedereen op een afstand te houden. Nu had ik vooral een verveelde en emotieloze uitdrukking op mijn gezicht, maar volgens mij was ik zeker niet de enige. Alsof iemand zin heeft om hier heen te gaan, ik heb wel eens van de straffen gehoord en ik vind er gewoon niets aan. Ik weet nu al dat het mij zal overkomen, omdat ik nergens vanaf kan blijven. Niet van meisjes en jongens, ik flirt met alles in iedereen, ik zou nog met de televisie flirten als het kon. Het is niet op zo'n overdreven, plakkerige manier, maar altijd subtiel en goed genoeg om iemand het bed in te krijgen. Ik ben niet verslaafd aan seks, maar aan mensen en alles wat er om heen draait, maar niet te lang.
Mijn humeur verbeterd wel iets als we dan eindelijk aankomen, aangezien er normale zalen zijn en we gelukkig niet in tentjes slapen. Nu pas laat ik mijn ogen ook pas goed over degene glijden die op de boot zitten en uitstappen, eigenlijk ziet het er allemaal wel goed uit, dat is pas gemeen. Mij in een kamp met knappe mensen zetten is gewoon geen goed idee, hun eigen schuld! Ik pak mijn paar tassen op en sjok het land op, heel veel neem ik ook niet echt mee gelukkig. Ik heb een paar boeken, die ik constant lees, wat schoenen en kleding in een tas gepropt. Ik moest het over twee tassen verdelen omdat ik hier en der nog wat verboden spullen gepropt heb, zoals mijn geliefde coke, ik kan niet zonder een trip eens in de zoveel tijd en wat sterke drank. Nu maar hopen dat ze niets vinden... Ik heb namelijk geen idee of ze tassen gaan controleren of dat soort dingen.

[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 23:19 ]

---

Your make-up is terrible

Taylor-Ann Reyes
Met niet meer dan een rugzak kwam ik aan op het eiland, ik verwachtte niet dat ik hier lang zou blijven dus heb ik niet veel meegenomen. Ik ben nooit lang op dezelfde plek gebleven en ik was ook niet van plan dat hier te doen. In mijn tas zat niet verassend veel; wat kleren, toiletspullen, mijn dierbare iPod en wat geld. Tussen bijna elk kledingstuk zat wel een pakje sigaretten verstopt, ik zou het niet lang overleven zonder. Ik was misselijk van de lange reis op de boot en ik had vreselijk veel dorst. Langzaam loop ik op het gebouw af en naast me zie ik iemand naast me lopen, maar ik loop door zonder diegene nog een keer aan te kijken. Ik had geen zin in sociaal contact op dit moment, ook al was ze best knap. Vroeg of laat zal ik toch gedwongen worden om kennis te maken met de rest. Ik haatte dat; handen schudden met nerveuze mensen met hun plakkerige zweethanden die bijna flauwvallen van de zenuwen. Ik had weinig zin in dit kamp en ik had mezelf ook niet vrijwillig aangemeld. Ik was boos op mijn ouders die me naar dit kamp gestuurd hadden, ik was boos op de maatschappij die vond dat lesbisch zijn 'verkeerd' was, terwijl ik wist dat ik beter was dan de sletterige meisjes met hun veel te hoge rokjes en véél te lage shirtjes. Ik lachtte even in mezelf, dit kamp zou mij écht niet veranderen. Ik kwam altijd onder dit soort dingen uit; je deed alsof het goed ging en je weer helemaal hetero was en binnen een paar dagen zat je alweer thuis. Ik had me niet echt positief ingesteld voor dit kamp, ik heb op kamp gaan altijd al gehaat. Vroeg opstaan, vreselijk eten en verplichte activiteiten. Als het aan mij zou liggen zou ik de hele dag in mijn bed liggen.

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 20:13 ]

Devin Ochoa

Zo veel vrolijke gezichten hier op de boot.. Zo vrolijk en ze hebben allemaal ook heel veel zin in deze kamp. Allemaal mensen die zich hebben ingeschreven voor dit, ze konden niet wachten tot het zo ver was. Slapeloze nachten. Ik begon zacht te lachen. Het enige wat misschien waar was, was het gedeelte over slapeloze nachten, maar dan niet van opwinding. Mijn lach stierf langzaam af in een zucht. Zelfs ik kon hier niet vrolijk over zijn. Ik krabde lichtjes aan mijn achterhoofd en ging wat meer overeind staan. Het was eigenlijk mijn eigen schuld dat ik hier naar toe werd gestuurd. Ik had hem moeten afwijzen, negeren.. Ik moest niet ingaan op zijn aanbod, maar toch.. Ik had nergens spijt van. Even gleed ik met mijn vingers langs mijn nek. Waar zal het nu voor staan. Hem & mij... Hm, denk niet dat de begeleiders het daarmee eens zijn. Mijn geheime betekenis en die van hem. Ook al heb ik hem dat nog nooit verteld, ook aan hem had ik een hele andere betekenis verteld. Welke was het ook al weer? Ik keek omhoog naar de lucht terwijl ik nadacht. Hem en Nyanmaru, hij was mijn Nyanmaru. Ik begon weer zacht te lachen. Hij verklaarde mij voor gek, maar dat maakte mij niets uit. Ik had nog meer dingen op genoemd, waar hij om moest lachen. Hij zei dat het typisch iets voor mij was om zoiets te doen, hij kon het mij daarom ook niet verbieden.
De rest van de rit had ik doorgebracht met een klein glimlachje op mijn gezicht. De boot kwam aan en we stapte van de boot af, dus ook ik. Ik had niet veel mee, ik had ook niet echt iets meegesmokkeld. Mijn blik ging eventjes vluchtig langs de rest. Hun vast wel, kon niet anders.. Oh! Ik had wel iets meegesmokkeld.. Nou meegesmokkeld.. Ik had het altijd bij me op die plek, het is daar nooit weggeweest dus ik wist niet precies of ik dat wel meesmokkelen kon noemen. Stikkers. Met twee koffers in mijn hand liep ik het eiland op, zette ze neer en rekte mij vervolgens eens flink uit.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Dit word toegevoegd aan 'Mijn Topics.'

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Gregory 'Greg' Lorenzo Hojem

Mijn handen waren om de reling van de boot gevouwen. Ik leunde er op en staarde over de zee, terwijl mijn haar wapperde in de koele wind. Het was raar om hier te staan, wetend wat er zou gebeuren op het kamp. Mijn ouders waren blij dat ze van mij af waren. Dat ze nu normaal zouden kunnen leven, omdat ik er niet zou zijn. Langzaam scheurde ik mijn blik los van de zee, ontvouwde mijn handen van de reling en draaide me om. Lichtelijk onder de indruk bekeek ik de boot waar ik op dit moment een beetje aan gewend was. Ik liep over het dek. Opeens merkte ik dat we stopten. We stapten van de boot af. Snel haalde ik mijn koffers en liep het land op. Langzaam keek ik om me heen terwijl ik op het land naast mijn koffers stond. Ik dacht na. Zou dit kamp echt zo vervelend zijn als ik had gehoord? Ik dacht terug aan mijn dagelijkse leven hiervoor. Het enige leuke daaraan waren jongens, en soms meisjes. En hier zou je daarvoor gestraft worden. Ging mij dat lukken? Lukte het mij om zonder me aan de verleidingen van anderen over te geven dit kamp te overleven? Ik keek om me heen. Wat kon mij dit kamp nou schelen. Wat waren die regels nou eenmaal. Je ging er niet dood aan en ik moest toch mensen leren kennen hier? Mijn ogen gingen andere mensen af en ik nam ze in me op.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Alexa Veritas
Ze had zich er helemaal niets bij voorgesteld. Dat was een instelling die ze vaker had. Als ze alles maar op zich af liet komen, zonder er iets van te verwachten, kon het alleen maar meevallen. Positief ingesteld als ze was had ze zich voorgenomen om haar tijd in het kamp zo leuk mogelijk te maken, en proberen om daar ook wat vrienden te maken. Ze zaten toch allemaal in hetzelfde schuitje en hierdoor zou het vast ook makkelijker zijn om wat met elkaar om te gaan. Ze wist dat het niet de bedoeling was dat ze een band met elkaar smeedden en dat een relatie helemaal uit den boze was, maar ze was niet het persoon om een ‘loner’ te zijn. Het allerliefst had ze altijd mensen om zich heen, dan voelde je ook nooit alleen. Nu had ze gedacht dat ze gemakkelijk die boottocht kon overleven, ondanks dat ze wist dat dat obstakel nummer 1 zou zijn wat ze zou moeten overwinnen. Al van kinds af aan was ze misselijk geweest in ieder voertuig denkbaar: de trein, de boot, de bus, de auto, alleen het vliegtuig leek haar maaginhoud niet naar boven te doen komen, maar daar ging ze niet zo vaak mee. Op de boot was ze op dezelfde plek blijven staan: bij de reling. Zo kon ze haar paarse lange haren door de wind laten wapperen en proberen om van ‘de zeelucht te genieten’, zoals haar ouders hadden gezegd. Dat ‘genieten’ was niet bepaald gelukt, aangezien ze na 5 minuten al over haar nek was gegaan, en de rest van de boottocht ook nog had moeten overgeven. Ze was bijna als laatste van de boot af gegaan, nog half bijkomend van de misselijkheid, en probeerde de rest achterna te sjokken. Haar tassen waren niet zo zwaar. Ze had anderen gezien met veel meer bagage, zelf vond ze het niet nodig om zo veel mee te nemen. Veel kleding had ze niet mee. Ze had wel een paar dingen mee waarvan ze zeker wist dat ze haar zouden worden afgepakt van de begeleiders, als ze ze niet had afgedekt. De sterke drank die ze mee had, voor als ze er doorheen zat of gewoon wilde zuipen, had ze in waterbidons gedaan, waardoor het leek alsof ze water bij zich had. Ook had ze wat in een limonade (siroop) fles gedaan. De cocaïne was iets waar ze langer over na had gedacht. Ze had deze, met veel moeite, in een fles poedersuiker weten te douwen, waarna ze ook maar 2 pakken poffertjes had meegenomen, om het idee compleet te maken. Nee, ze wist zeker dat die begeleiders niet veel zouden tolereren, maar ze was erg goed in het verbergen van dingen. Ze was zo opgelucht geweest toen ze met haar beide benen weer op het land stond, dat er even een glimlach over haar gezicht was gegleden. Het regende niet, dat scheelde.

---

Aan niets denken is ook denken.