"Hogwarts: The Marauders Era." • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 16:21 ]

kindness is never a burden.

[Mijn topics]

You can get out of this party dress, but you can't get out of this skin.

Mon topics. Ik kan later pas posten.

help

{Maaiiin topics}

Don't be like the rest of them, darling

[AND I'M HERE.

Let's get this started.]

help

[Eeeen toen was iedereen offline.

Najah, ik heb photoshop om me mee bezig te houden. xd]

help

James Potter
Samen met mijn ouders liep ik het station in en duwde ik het karretje voor me uit terwijl ik opweg ging naar de ruimte tussen peron negen en 10. 'Gedraag je James' Zei mijn moeder met de gebruikelijke glimlach die hetzelfde bericht doorgaf als de woorden die ze zei ookal leek het voor de andere mensen gewoon op een glimlach. 'Altijd' Andwoord ik met een grijns en gaf haar en mijn vader nog een laatste knuffel voordat ik op de muur afliep en een paar seconden later op het peron belande en ik keek zoekend om me heen opzoek naar mijn vrienden.

Don't be like the rest of them, darling

Iphigenia Free Layton || Zwadderich || Zestien
Met haar lippen in dat bekende ironische glimlachje gekruld, liep Effie de straten van Londen door.
Ze was best wel bekend in sommige wijken van Londen, en zo nu en dan zei er iemand hallo tegen haar en beantwoorde ze die met een stralende glimlach. Sommigen, en dan vooral mannen en jongens, begonnen verder dan te stotteren en hadden geen idee meer wat ze moesten zeggen. Ze werd altijd wel nagekeken, wat te danken was aan de gaves die ze van haar grootmoeder had meegekregen.
Wanneer Effie het station betrad en op weg ging naar het perron, keek ze al verlangend uit om haar vrienden weer te zien. Gracieus, maar tegelijkertijd ook statig, kwam Eef over als een jonge volwassen vrouw die al veel wijsheid bezat voor haar leeftijd.
Dat was dus niet waar, het was alleen maar hoe ze zich voordeed, precies hoe ze wilde dat mensen haar zagen. Het was ook niet echt moeilijk voor haar om mensen iets anders dan de waarheid te doen geloven. Ze wond de meesten zomaar rond haar vinger.
Daar was het dan: De muur tussen perron negen en perron tien. Achter die muur school haar voertuig naar een nieuw schooljaar vol gelach en ook wel wat haat jegens de Griffoendors.
Eef keek even om zich heen om zeker te zijn dat er geen enkele Dreuzel keek, en liep dan de muur door. Het enige wat ze bij zich had was een betoverde koffer. Arion zou waarschijnlijk al in de uilenvleugel aangekomen zijn, of toch bijna. Ze had hem om zeven uur vanmorgen vrij gelaten.
Eef bestudeerde de bekende en de onbekende gezichten en ging toen de trein op.

[ bericht aangepast op 15 dec 2012 - 19:42 ]

help

Caspar Raphael Castellan || Griffoendor || Zeventien
"Maa-ham," zei Caspar, duidelijk al doodgeërgerd. Ja, je kent het wel. Vrouwen moeten voor het minste perfect gekleed zijn. Volgens Caspar had ze een oogje op de vader van James. Iedere keer als Caspar begon te vertellen over wat hij dat schooljaar niet en wel gedaan had met die jongen - ook al kende hij hem amper, die gast hing altijd om met dat groepje van vier, het zou Caspar verbazen moesten ze geen groepsnaam hebben - en dan begon ze te vragen naar zijn ouders.
Nee, het was helemaal niet subtiel. En nee, Caspar had geen vader meer. In ieder geval, zo beschouwde hij de man niet meer. Hij verachtte die gast echt.
Een zucht rolde over Caspars lippen en hij stak de bril die tot dan toe op zijn neus had gestaan, terug in het doosje, om het daarna in zijn hutkoffer te steken.
"Ik ga te laat zijn." Hij deed niet eens moeite meer. Hij had nog zo'n vier minuten eer de trein vertrok, gelukkig woonden ze dicht bij het station.
Steeds zijn gewicht wisselend van been, wachtte hij tot zijn idiote heks van een moeder de deur van de auto opendeed.
"Wat ben jij een zenuwpees, zeg," zei ze veel te vrolijk. Caspar kon net de verleiding weerstaan om zijn gezicht op het dashboard te meppen.
De rit was zoals altijd... Gewoon. Het was allemaal niet meer zo groots als in zijn eerste jaar, wanneer hij nog geen idee had gehad hoe die muur nu in elkaar zat.
Zonder te wachten op zijn moeder, liep hij door de muur naar het perron. Hij deed niet eens nog moeite om op haar te wachten, ze zou haar weg wel vinden.

[ bericht aangepast op 15 dec 2012 - 19:50 ]

help

[Mijn topics.]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Remus Lupin
Misschien was het wel enigszins overdreven om zo vroeg weg te gaan. Het was net iets over tienen toen ik hier samen met mijn ouders aan kwam lopen, niet zo heel wonderbaarlijk was ik een van de eerste. Maar dat zorgde er weer wel voor dat ik een goede plek vrij kon houden in de trein. Mijn koffer stond ergens voorin in het midden van een van de coupés. Niemand die daar naar binnen zou lopen als ze al een koffer zagen staan. Hopelijk tenminste anders konden we straks weer opnieuw een plek gaan zoeken. 'We zien je weer in de kerstvakantie. Nu moeten we echt weg.' mijn vader keek me nogal schuldbewust aan. Hij moest vandaag eigenlijk al om tien uur op zijn werk zijn maar heeft zijn baas al zover gekregen om om elf uur te mogen komen. 'Ik schrijf jullie snel.' ze gaven me beide een nogal ongemakkelijke knuffel en liepen toen haastig van het perron af. Dan maar alvast binnen gaan zitten.

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Lily Evans
Met een glimlach rond mijn lippen liep ik over het treinstation.
Mijn ouders waren met me mee, zoals elk jaar, maar Petunia verklaarde me voor gek.
Het was mijn zus, dus het deed pijn. Kon ze niet blij voor me zijn? Voor één keer, misschien?
Een zachte zucht rolde over mijn lippen toen we bij de muur aankwamen.
Ik knuffelde mijn ouders, nam uitgebreid afscheid en, zoals elk jaar, rende ik door de muur heen. Op de één of andere manier was ik nog altijd bang om er tegenaan te knallen; vijf jaar terug durfde ik niet.
Het volgende moment liep ik rond op perron 9¾. Een enthousiast gevoel overspoelde me. Ik heb dit gemist.
Ik was als één van de eersten, maar dat vond ik niet erg. Zo was het tenminste niet moeilijk om een lege coupé te vinden.
Ik liep op mijn gemakje de trein in en ging naast het raam zitten.

[Rest komt zo]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

James Potter
Ik pakte mijn hutkoffer op en zette die in een lege coupe, Sirius en de rest had ik nog niet gezien.. Mischien wel een glimp van Lupos..ik liep de coupe uit en zag het rode haar van Lily net een coupe in lopen. Toen ik bij die coupe aankwam zag ik haar bij het raam zitten en bleef ik in de deuropening staan. 'Hoe was je vakantie?' vroeg ik haar. Ik probeerde haar al jaren over te halen een keer met me uit te gaan, maar meestal wees ze me af. Ze ging veel liever met secretus om.

[ bericht aangepast op 15 dec 2012 - 21:31 ]

Don't be like the rest of them, darling

Lily Evans
''Hoe was je vakantie?'' hoorde ik plotseling.
Ik keek op van het raam, waaruit ik dromerig naar buiten staarde.
James stond in de deuropening, en keek me met een nieuwsgierige blik aan. Ik glimlachte.
''Heel leuk,'' zei ik, verder zonder enige details. Ik streek een rode haarlok achter mijn oor.
''En die van jou?'' vroeg ik hem, en dit keer was ik degene met die nieuwsgierige twinkel in mijn ogen.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Laurie Donaro || Hufflepuf || 17
Samen met haar ouders liep Laurie door het Kings Cross. Haar ouders konden haar nauwelijks bijhouden, want ze had haast. Ze waren weer eens te laat vertrokken. Met een stevige dauw ramde ze haar karretje door de muur heen en moest ze moest hard remmen toen ze aan de andere kant kwam, voordat ze tegen een jong heksje aan kwam. 'Sorry!' riep ze haastig en wachtte niet eens tot haar ouders er waren. Ze zocht de dichtstbijzijnde ingang van de Hogwarts Express op en zorgde dat haar spullen in de trein kwamen. Pas daarna zocht ze haar ouders op. 'Waarom kan ik niet gewoon accio ouders doen...' mopperde ze in zichzelf. Uiteindelijk vond ze haar ouders een eind van haar coupé af. Ze gaf ze allebei een snelle knuffel en wurmde zich weer tussen iedereen door naar haar coupé om erin te springen en plaats te nemen. Ze zou wel zien wie er bij haar kwam zitten.

You can get out of this party dress, but you can't get out of this skin.

Narcissa Black
Met sluwe ogen die af en toe heen en weer schoten, liep ik over het perron.
Overal ouders en eerstejaars; ze irriteerden me. Nu al.
Ik streek wat plukjes haar uit mijn gezicht en trok mijn koffer achter me aan.
Ik stapte de trein in; ik liep door het gangpad, door naar het 'Slytherin-gedeelte'.
Mensen gingen automatisch aan de kant; ik wist niet precies wat het was. Beleefdheid? Angst?
Het deerde me niet.
Ik liep naar een willekeurige coupé, waar een eerstejaars jongetje in zat. Hij speelde wat met zijn kat, en ik leunde afwachtend in de deuropening.
Hij keek me aan en ik trok een wenkbrauw op. Ironisch, binnen twee minuten was hij weg.
Tevreden ging ik zitten.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''