Even een klaagtopic.
Zoals sommigen van jullie misschien weten, heb ik zeer dominante ouders, die mij altijd wat kort houden op alles. Ik heb er gewoon nu echt genoeg van, want ik word nog steeds behandeld als een klein kind in plaats van iemand van negentien.
Ik mag nooit afspreken met vriendinnen en als ik dat wel doe, ben ik egoïstisch en gemeen dat ik altijd zomaar zonder te overleggen met vriendinnen afspreek. "Schandalig! Altijd maar met vriendinnen en nooit iets met ons doen," zeggen ze dan. Nou goh, ik word toch altijd gekleineerd en genegeerd, dus waarom zou ik niet met vriendinnen mogen afspreken? Ook is iedere vriendin niet goed genoeg voor mij, op een enkele uitzondering na. Als ik wil afspreken, is het eerste wat ze vragen: "Waarom nou nét dan? Ik wilde net op die dag met jou naar de stad." Allemaal smoesjes, want ik moest laatst ook al een vriendinnenafspraak afzeggen naar Groningen, omdat ik zogenaamd dan te moe zou zijn om de volgende dag te werken van 18-21. -.- Nog meer bullshit dus.
Ik word er gewoon helemaal gek van! Ik mag nooit iets doen, of er zijn alweer tienduizend redenen waarom ik níét mag, omdat zíj niet willen dat ik wegga. Wie is hier dan de egoïst, als je je eigen dochter niet eens een leuke dag toegunt. En ik ga al zo weinig met vriendinnen om vanwege hen, maar ik mag niet eens één dag in de week eens wat afspreken! Asdfghdflhlsfd. En zo zijn er nog wel tienduizend dingen waaraan ik me erger. Altijd mekkeren over school. Ze zijn altijd zo positief over mijn carrière, want ze zeggen dat ik nu al ga zakken voor vwo, omdat ik te lui en te egoïstisch ben. Well fuck you, kutouders. Als ik straks het huis uit ben, ga ik ver van ze weg wonen en mijn eigen regels opstellen. Mijn moeder heeft namelijk ook nog eens smetvrees, waardoor de stofzuiger de hele dag te horen is en ze altijd aan het poetsen is. Ik haat het thuis. Ik haat het hier echt. Altijd ruzie om niks. Altijd doe ik wat zíj willen en nóg is het niet goed. Ik kan echt wel huilen nu, zonet heb ik namelijk ook weer ruzie gehad over dat ik egoïstisch ben als ik vraag om met iemand naar de musical te gaan. Zij vinden toch niks aan het vele reizen en de musicals, dus waarom zou ik dan niet naar een musical mogen met iemand anders die wél van musicals houdt?
Heeft iemand raad voor mij? Praten helpt niet, mijn ouders zien alleen míjn tekortkomingen en niet hun eigen.
"Well, well. Look who we've got here!"
Phlegethon
