Vertelde ze me, waarop ik haar even op dezelfde manier aan bleef kijken. Niet gewerkt dus. Ik wilde haar toeschreeuwen dat ik wel om haar geef, heel veel zelfs, maar dat ik gewoonweg bang was dat ze van me weg zou lopen. Of dat er iets zou gebeuren waarbij ik zou denken dat het, het allemaal niet meer waard was, omdat ik toch telkens op gelukkige momenten verstoord werd door iets. Iets moest het altijd verpesten.
Ik draaide me om en liep van haar weg, maar haalde op een afstandje een hand door mijn haar. “Blijf bij me uit de buurt, Alice. Dat is beter voor je.” Fluisterde ik hees, bijna onhoorbaar. “Heb je enig idee wat er gaat gebeuren als je toch bij me blijft?” vroeg ik haar vervolgens, het was mijn mond uitgeflapt.
Een stukje van een RPG (;
Even the smallest can change the course of the future