jaimyhoi schreef:
Leslie Day
Mijn mond staat nog steeds open, maar ik sluit die langzaam als hij mijn kant op kijkt. Hij veegt de tranen van zijn wangen ruw weg. Ik zie gewoon echt pijn in zijn ogen die mijzelf ook pijn doet. Ik weet hoe het is om verdriet te voelen, ik weet het als geen ander. Alleen ik denk dat het bij hem door een andere reden komt. Ik denk het niet alleen, ik wéét het. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen, maar ik sluit die weer, er kan namelijk niets zinnigs uit mijn mond komen. Niet iets wat het zou kunnen verzachten of wat dan ook. 'Sorry,' fluister ik dan. Ik voel schuldgevoel, niet omdat ik hem al die tijd zwakkeling noemde en hij dus echt gebroken is, maar omdat hij verdriet heeft en ik dat zo herken maar dat ik er niets aan kan doen. De verdriet in zijn ogen spreekt namelijk van de hoeveelheid verdriet het is. Onmeetbaar, onvoorstelbaar, onbegrijpelijk. Als je het zelf niet ooit gevoeld heb, ik begrijp hem. 'Toevallig zocht ik je,' vervolg ik zachtjes. 'Maar ik had je niet hier verwacht, ik hoorde de paarden heel zachtjes een briesje produceren.' Zelf heb ik altijd liever dat mensen doen alsof ik geen verdriet heb, dat maakt het voor mezelf makkelijk om door te gaan. Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij hem zit. 'Maar goed, de reden dat ik je zocht was dat ik je iets wilde zeggen. Dat je gelijk hebt.' Ik kijk hem voor enkele seconden zwijgend aan. De wind speelt met mijn haren en ik strijk ze achter mijn oor zodat ze niet voor mijn gezicht waaien. 'Je hebt gelijk over dat ze ons hier een kans bieden, en dat als we gewoon luisteren de dingen wel goed komen en we topsterren zullen worden. Alleen zijn er sommige mensen zoals ik die niet zomaar alles kunnen accepteren. Mensen zoals ik.' Ik slik een keer, ik ga waarschijnlijk een heel dom ding zeggen. Het stomste van mijn leven ooit. 'Ik weet hoe het is om verdriet te hebben, ik heb het al drie jaar lang. Mijn vader heeft drie jaar geleden zelfmoord gepleegd. Alleen ik ben degene die het weet, ieder ander denkt dat hij gestorven is aan een hartstilstand. Hij vroeg me of ik dat tegen iedereen wilde zeggen.' Een triest glimlachje staat op mijn gezicht. 'Maar eigenlijk lijkt het, hoe merkwaardig ook, dat sinds ik hier ben mijn leven beter is. Ondanks die straffen. Die straffen vallen bij namelijk altijd mee, behalve die eerste met die stroomschrokken en toen je me die cel in gooide. Maar je houdt wel rekening met de anderen. Ik kan dat alleen niet zo goed verdragen. Ik haat medelijden, alsof iemand aan je denkt terwijl dat niet mogelijk is.' Ik zucht een keer zachtjes. 'Maar sinds ik hier ben, is het verbeterd. Ik ben vrolijk, gelukkig, met Josh. Voor zover ik gelukkig kan zijn. Maar dat had niet gekund zonder iemand die me zei dat ik hier wel een leven kan hebben.' Dat was hij namelijk.
Marcell
Leslie verbaast me. Heel erg. Ik had verwacht dat ze boos zou zijn en me nog een schuldgevoel kwam aanpraten. Dat ze iets van me wilde. Dat ze simpelweg naar buiten gegaan was en aangetrokken door de paarden. Maar dat blijkt dus helemaal anders te zijn. Daarom laat ik mijn tranen ook gewoon op de vrije loop. Ze weet nu toch al dat ik geen gevoelloze robot ben, ondanks dat ik me door woede toch zo voordeed bij haar. En kennelijk weet ze ook hoe het is om gebroken te zijn. Om veel, heel veel pijn te voelen. Het trieste lachje op haar gezicht als ze over haar vader vertelt, de afleiding die ze probeert te geven. Haar mening over medelijden, die nu trouwens een veel diepere betekenis krijgt. De stiltes die ze tussendoor laat vallen. Door die soort kleine dingen weet ik dat zij ook onmeetbaar veel pijn geleden moet hebben. Dus ze zal het vast niet erg vinden als ik voor één keertje toegeef als mijn zwakte zich zo opdringt. Bovendien is zij naar hier gekomen en heb ik dat niet gevraagd.. Net zoals zij niet gevraagd heeft of ze naar DanceRule mocht maar ze hier uiteindelijk toch zit omdat De Baas dat nu eenmaal wil. Dat is ook precies wat ze zegt. Dat ze het niet wilde. Maar dat is echt niks nieuws. De meeste mensen haten het om ontvoerd te worden en zijn het er niet mee eens - dat is logisch. Alleen het gedeelte dat ze vertelt over dat ik gelijk heb, en het deeltje over dat ze hier toch wel gelukkiger is als dat ze eerst was, en dat ze dat kan omdat ik haar dat verteld heb, komen zeker onverwachts. Maar het is tegelijkertijd in staat een hart een beetje te helen. Ik heb toch nog íémand gelukkiger gemaakt met mijn altijd-baan-riskerende daden om het de rest maar zo goed mogelijk te laten hebben. Simpelweg omdat ik een toekomst wil én omdat ik het niemand toewens zo'n leven te leiden. Ik krijg het voor elkaar om spontaan te glimlachen - dat mag, want ondanks dat ik op het werkterrein ben en ondanks dat het werktijd is en ik dienst heb, werk ik niet. Ik heb mijn werkkleding niet eens aan. Dat moet raar zijn voor Leslie. Mij als een eh.. soort van 'gewone' man zien. Net zo raar als dat het voor mij raar is om haar zonder bescherming te zien. Ze heeft al haar eigen bescherming laten varen. Anders zou ze me never nooit verteld hebben over hoe het echt ging bij haar vader, over wat voor een hekel ze heeft aan medelijden, nuja, meer waarom, en dat ze een groot deel van haar gevoel nu aan mij te danken heeft. Maar de glimlach blijft maar kort. Mijn pijn slaat hem van mijn gezicht af. "Het.. Spijt me voor je" Zeg ik zacht. "Het spijt me dat ik dit werk moet doen, het spijt me dat je voor mij in de kou staat, het spijt me dat ik je niet kan helpen geen medelijden te krijgen, en het spijt me van je vader" Ik kijk haar heel even in haar ogen aan.
Ik had vader kunnen zijn.. "En waarschijnlijk is er nog wel meer wat me spijt. Alleen aan spijt heb je zo weinig" Zeg ik zacht. Ik schuif wat opzij zodat er een stuk schoon stro vrij is - overdekt, en sowieso warmer als buiten. Nog steeds buiten het zicht van de camera's. Zo kan ze zitten als ze wil. "Al is het het enige wat ik je kan geven. Ik kan je vader niet terughalen. Anders had ik het voor je gedaan." Meer kan ik niet zeggen. Ik meen wat ik zeg, en dit is wat ik ervan denk. Je hebt niks aan spijt, maar toch is het het beste wat je soms kunt krijgen.
Stop acting normal. It gets bored.