• Regels:
    - Typ alleen wat je eigen speler zegt(dus niet: Toen ik vroeg hoe het ging, zei ze: 'Goed.'), behalve als het de Doctor is. Want de Doctor is van niemand, en toch van iedereen. Je mag, net zoals alle anderen, bepalen wat hij zegt, maar niet in "Doctor POV" schrijven.
    - Als je een tijd weg bent even melden a.u.b.
    - 16+ mag (maar het liefst niet, als je het doet, geen enorme porno).
    - Max. 3 personages per persoon
    - Geen gevloek en gescheld (Ships of flut mag wel, of: Ik vloekte.)
    - Graag met leestekens schrijven.
    - Minimaal 3 regels per bericht. (geld alleen voor de RPG!)
    - Probeer het liefst 1 keer per dag te posten (max. 2 dagen, maar ik ben er niet zo streng op).
    - Ooc tussen () of []
    - Zet de naam van het personage boven het stuk wat je gaat typen, dan is het duidelijk vanuit wie dat word gezegd.
    - Andere personages niet vermoorden! Behalve als diegene daar toestemming voor heeft gegeven.
    - De Companions komen allemaal uit verschillende tijden. Je kan dus niet uit dezelfde tijd komen als iemand anders.
    - Je kan van elke soort zijn, maar dan vriendelijk. Dus je bent bijvoorbeeld een vriendelijke Dalek (maar onthoudt; "The Only Good Dalek, is a Death Dalek" ) .
    - Je mag een bestaan persoon kiezen. Mag van Doctor Who en/of Torchwood zijn.
    - Relaties mogen.


    Meiden:
    ~ Manyetha "Tweety" - Sylvesti
    ~ Elizabeth Victoria Silent - Ianto

    Jongens:
    ~ Jack Harkness - Ianto (bestaand personage)

    [ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Jack
    Ik deed geen moeite om mezelf los te maken. Ik wist al dat ik fout was, maar ik voelde het me verschuldigd. Over een paar jaar zou hij mij ontmoeten, en sterven in mijn armen. Ik zou het Tweety toch eens moeten vertellen, maar ik haatte praten over mijn verleden. "Ik voel het me verschuldigd," zei ik zacht tegen haar.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek naar hem. "Zullen we terug gaan naar de tardis, of wil je nog even blijven kijken." Hij leek het hiermee heel moeilijk te hebben. Er was iets gebeurt met deze jongen en Jack in de toekomt wat Jack zichzelf toeschreef. Ik keek nu weer naar de voetballende jongens. Ze leken zo vrolijk en vrij. Over een aantal jaar zouden ze aplemaal banen hebben, misschien zelfs al een vrouw en een kindje. Het leek allemaal zo onwerkelijk, maar het was wel zo.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Ja, het spijt me. Het is namelijk mijn schuld dat hij dood is, of in dit geval doodgaat. We moesten zijn zus vertellen dat hij dood was gegaan. En ik bleef leven. Hij had zijn vriendin verloren, ging verder en ging dood." Waarom ik haar dat verteld wist ik niet, misschien omdat ik het gewoon kwijt wou. "Dus ja, laten we maar gaan."


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik slikte even toen ik zijn verhaal hoorde. "Het spijt me." was het enige wat gepast leek op dit moment. Het was misschien een beetje cliche, maar ik meense het wel. Langzaam begon ik terug te lopen naar de tardis. "Hij betekende veel voor je, of niet?" Ik snapte wat er door hem heen ging. Zo voelde ik me nogsteeds als ik terug dacht aan mijn familie en vrienden, die achter het tijdsslot langzaam uitgeroeit werden door de Daleks. Ik slikte nog eens en haalde de sleutel weer uit mijn shirtje en deed de tardis open.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Ja, hij betekende best veel voor me," zuchtte ik. Ik ging over naar haar, "Heb jij ooit een dierbaar iemand verloren?" Ik wist bijna zeker van wel, ik kon het lijden zien achter haar vrolijke ogen. Ogen die probeerden te verbergen wat er achter zat. Ze deed de Tardis open. Ik had voor veel problemen gezorgd, als ik het had doorgezet, had een paradox gecreëerd.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik luisterde naar hem terwijl ik liep. Pas toen ik de tardis achter hem in het slot hoorde vallen, liet ik mezelf op een an de zachte stoelen vallen en krulde me op tot een kleine bal ellende. Ondanks mijn leeftijd was ik eigenlijk nogsteeds precies hetzelfde als dat ik eruit zag, een klein 16 jarig meisje. Ik miste mijn familie en vrienden enorm en er was zelfs geen mogelijkheid om hen te zien... op een aantal foto's na die in mijn slaapkamer hingen. Ik keek even naar Jack met waterige oogjes. "Zoek anders een kamer uit." zei ik zacht. "Je wilt vast wel af en toe kunnen slapen onderweg." Mijn stem was niks meer dan een zachte fluistering.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Toen ik haar zo zag zitten, vergat ik even mijn ellende. "Gaat het wel?" vroeg ik bezorgd en sloeg een troostende arm om haar heen. "Wat er ook is, alles komt goed," suste ik haar. "Ik laat je maar even alleen. Ik ga wel een kamer uitzoeken." En ik liet haar alleen.
    De gang die ik inliep leek zich uit te strekken tot in de eeuwigheid. Ik pakte de eerste deur die ik zag, daarin stond een groot lichtblauw bed en op de muren hingen foto's. Nieuwsgierig keek ik naar de foto's. Op de eersten zag ik een meisje met zwart haar die de hand van haar moeder stevig vasthield. Naarmate ik alle foto's bekeek, snapte ik dat het Tweety en haar familie was.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik hoorde zijn sussende woorden, maar ze deden me vrij weinig. Pas toen ik zijn voetstappen hoorde verdwijnen in een van de gangen begon ik ongecontroleert schokkend te huilen. Jasey, mijn zwarte puppy, kwam tegen mijn zij liggen. Ik trok haar op schoot en verborg mijn gezicht in haar vacht. Zij werd nooit ouder, vreemd genoeg. Ik dacht dat het een bijwerking was van in de Tardis leven, maar voor de meeste andere wezens gold dat in ieder geval niet. Toch was ik heel blij dat ze niet ouder werd, waardoor het ook kwam. Nu had ik ten minste een vriendje die ik altijd bij me kon houden, wat er ook gebeurde.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik hoorde haar schokkend huilen toen ik de deur zachtjes dichtdeed. Ze had het niet makkelijk. Ik liep terug naar haar. Ze zat daar samen met een zwarte puppy. Ik vond het er erg zielig uitzien. Ik zag meteen dat die puppy veel voor haar betekende, en dacht toen dat die ook eens dood zou gaan. Alles en iedereen zou ooit doodgaan, behalve ik. Zelfs zij zou sterven, maar ik kreeg nooit rust. Zuchtend bleef ik in de deuropening naar haar kijken.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik aaide zacht over zijn vacht tot ik een beetje gekalmeert was. Toen veegde ik mijn tranen weg en liep terug naar het besturingspaneel. Ik haalde de monitor naar me toe en begon te zoeken naar wat Jack in hemels naam kon zijn. Ik had echt geen idee. Van buiten leek hij op een normaal mens, maar in zijn ogen zag ik iets wat veel meer op een time-lord leek, maar de eerste scan liet zien dat hij echt maar een hart had. En een time-lord die zich ont-time-lord had, dat zag je ook duidelijk op de scans. Dit was dus gewoon vreemd op z'n zachts gezegt.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ze had me niet opgemerkt toen ze naar het paneel liep. Ik zag dat ze mijn naam intypte, me scande en me opzocht. Ze was geintresseerd in mij. Waarom wist ik niet. Wie ik was, wat ik was, of waarom ik zo perfect was, ik wist het niet. Maar als ze mijn verhaal wou horen, kon ze het ook gewoon vragen.
    Ik stapte op haar af, maar zo dat ze me niet hoorde. "Wat ben je aan het doen?" vroeg ik half-geamuseerd, half-boos. (Ik weet niet meer of ik echt boos was, of dat ik haar wou laten schrikken, maar ik zei het wel zo.)


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik schrok op van wat ik aan het doen was toen ik opeens Jack's stem achter me hoorde. Ik draaide lichtvoetig om en keek hem aan, terwijl er lichte blosjes op mijn wangen verschenen. Ik was maar blij dat hij geen Gallifrean kon lezen, want iemand, waarschijnlijk The Doctor, had zijn totale levensverhaal in deze tardis geprogrameert. Ik wist niet hoe, maar het was zo. Misschien kwam het gewoon omdat ik iets zocht en dat in zijn tardis opgeslagen stond. "Ow niks. Gewoon wat lezen." Ik glimlachte een beetje en sloot toen het scherm af. "Nog andere plekken waar je heen wil? Of zal ik hem gewoon starten en we zien wel waar en wanneer we uitkomen?" Zo probeerde ik de aandacht afd te leiden dan dit onderwerp.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ze probeerde me af te leiden, maar ik wist wel beter. "Eerst nog even iets anders. Waarom typte jij mijn naam daar in?" Na meer dan 200 jaar en een tijd met de Doctor reizen kan ik echt wel een beetje Gallifreyan. "Als je mijn verhaal wilt horen, kan je het me ook gewoon vragen."


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik trok een wenkbrauw op toen hij begon over zijn naam. Darn, hij kon Gallifrean, of in ieder geval een beetje. "Het spijt me. Ik wilde gewoon weten wat voor vlees ik in de kuip heb. Dat heb jij vast ook wel gedaan bij Torchwood." Nu sneed ik waarschijnlijk een pijnlijk onderwerp aan, een van de velen, maar het was waarschijnlijk wel waar. Ik kon gewoon niet geloven dat hij zijn staf daar maar random heeft uitgekozen.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Ja, eigenlijk wel ja. Maar Torchwood Cardiff is verleden tijd. Er is geen Torchwood Cardiff meer. Mijn hele crew is dood." Ik keek pissig, om mijn verdriet te verbergen. "Dus," begon ik, "vond je waarnaar je opzoek was? Want zo niet, dan wil ik je het wel vertellen." Ik zou haar liever mijn verhaal vertellen uit mijn oogpunt, dan dat ze het ergens gelezen had. Op dat vlak, kon ik nog aardig wat aan. "Vraag maar wat je vragen wil."


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."