{RPG} Lingman High ~1~ - Speeltopics

Hoe beginnen we deze RPG?
Je schrijft je personage in. Met elk een andere kracht. 1 kracht kan dus geen 2 keer voorkomen.
De RPG begint op 1 september, wanneer iedereen verzamelt om de trein op te stappen.
Mensen kunnen elkaar al leren kennen en het kan me doorgegeven worden, wie bij wie in de kamer ligt, daarna maak ik een regeling.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 15:03 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Raoul Andreas Roy Weaver | Telekinese
Raoul gooide behendig de sportzak over zijn schouder en sloeg de deur van de oude Chevrolet dicht. "Gooi niet zo met de deuren!" bromde Raouls vader maar Raoul rolde enkel met zijn ogen en zette de muziek nog wat luider. "See ya!" schreeuwde hij en liep het perron op. Black Sabbath dreunde door de oortjes die hij in had. Het perron was overbevolkt. Veel ouders die afscheid namen van hun kinderen maar ook jongeren zonder begeleiders bij zich. Zin om sociaal te doen had Raoul natuurlijk niet, dus leunde hij tegen de muur van het stationsgebouw en wachtte tot de trein aan zou komen. Ondertussen bestudeerde hij de mensen om hen heen. Niet ver van hem vandaan stond een meisje. Zo te zien echt een rijkeluiskind. Lang, blond haar. Slak gebouwd, knap gezichtje en dure kleren. Tenminste dat dacht hij.

kindness is never a burden.

Annabeth schreef:
[Okay, Leensel, ik geef je wel een secondenetje.]

kindness is never a burden.

-

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 14:07 ]

help

5HELLEY schreef:
(...)

|Wie wil je dat ik naar je toe stuur? Ik heb nog Bryson en Ravenna in de aanbieding. (; |

help

Annabeth schreef:
(...)

[Is gelijk. :]]

kindness is never a burden.

[Is ook gelijk. :]]

help

|Ofcourse. Ik stuur Bryson wel naar Leo. Kay? |

kindness is never a burden.

[Is gelijk. ^^]

help

Ariana Rosèmary Greymark
Het meisje wierp een onverschillige blik op de drukte: ze voelde zich er botweg niet in thuis. Haar slanke vingers krulden zich rond haar koffer. Ze zou niet willen dat iemand er over viel in alle haast - hij was immers van haar moeder geweest. Ariana tuitte haar lippen bedenkelijk terwijl ze met de ring rond haar linker wijsvinger speelde. Ze voelde de blikken van diverse voorbijkomers maar sloot zich af van hun uitstraling. Zij konden immers ook niet weten dat ze meegenoot van hun afgunstige, jaloerse gedachten. Die van één jongen waren echter het meest kwetsend. Een rijkeluiskind? Ze liet haar grijsgroene ogen door de menigte glijden en vond zo het gestalte bij die gedachte. De jongen luisterde harde muziek en stond er voor haar toen veel te nonchalant bij.
Om haar blijk van verzoening te delen, krulde ze haar mondhoeken om tot een milde glimlach. Er was geen hooghartigheid in haar gezicht te ontdekken, ze was gewoonweg niet onder de indruk van deze samenhang.

Feel the fire, but do not succumb to it.

|GOSH! You're driving me crazy!
Ik ga gewoon stoppen met vragen stellen. -.- |

kindness is never a burden.

[Mhihi. ^^]

help

Bryson Niklaus Griffin | Lucht
De lucht was klaar en open toen Bryson de zwarte Mercedes uitstapte. De chauffeur, Marcel, heelde Brysons koffers uit de kofferbak en zette ze naast Bryson neer. "Alsjeblieft meneer."-"Bedankt Marcel," antwoordde Bryson met een glimlach. "Doe de groeten aan mijn ouders," zei hij met een waterige glimlach toen Marcel terug de auto instapte. "Zal ik doen, meneer." Bryson nam zijn tassen en liep het perron op. Het was er best druk. Bryson keek in het rond, zoekend naar mensen die hij misschien wel zou mogen. Op het perron zag hij een jongen staan met warrig haar en een beetje de zelfde kledingstijl als Bryson zelf. Hij liep ernaar toe. "Hallo."

Raoul Andreas Roy Weaver | Telekinese
Het meisje draaide vreemd genoeg haar gezicht naar Raoul toe. Hij trok een wenkbrauw op. Kon ze gedachten lezen of zo? Ze krulde haar mondhoeken tot een glimlach. Niet een overdreven glimlach, maar rustig, mild. Raoul reageerde er niet op maar wendde ook zijn blik niet af. Hij duwde zijn zonnebril iets hoger op zijn neus. Hij moest het toegeven; ze was knap. Vreemde klederdracht, maar knap. En zo zijn type niet. Raoul zuchtte. Hij was geërgerd maar wist niet waarom. Hij zou blij moeten zijn, eindelijk verlost zijn dronken vader die niks om zijn zoon gaf. De bekende muziek van Judas Priest klonk in zijn oren. Nog steeds had Raoul zijn ogen niet van het meisje afgewend.

kindness is never a burden.

mismi schreef:
Kate Miller
Er komt een meisje met twee koffers deze kant opgelopen. En ik dacht dat ik al veel mee had in mijn extra grote koffer, maar twee koffers.... "Jij bent nogal wat van plan" zeg ik terwijl ik even naar de koffers knik. "Ga je verhuizen?" vraag ik dan en ik lach even. Ondertussen eet ik verder van mijn heerlijke chocolademuffin. Ergens tussendoor neem ik af en toe een slokje van mijn grote warme chocolademelk met slagroom. Ik bekijk even een groepje jongens dat langs loopt, als dat op die school zou zitten zou het al een fink stuk minder erg zijn. Maar de groep loopt zonder te stoppen verder. Jammer, 2 van de 6 zagen mij wel zitten en zij waren ook niet slecht. Ik had bij mij op school de status van grote flirt, niet als slet, want ze wisten allemaal dat ze niet meer kregen. Ik had een grote groep vrienden die ik wel heel erg zou gaan missen. Sommige vonden het oprecht jammer dat ik niet meer terug kwam, andere gaven er niet zoveel om, maar dat kon mijn niks schelen. Van mijn beste vrienden wist ik dat ze me gingen missen en dat ze ook echt vrienden waren. Sommige werden 'vrienden', omdat ze dan hoopten wat populairder te worden.

Physics is awesome

|Gotta go. Ik ga wat qualitate-time spenderen met mijn lieve nicht.
Als jullie- jullie personage'tjes met iemand anders laten praten vind ik dat best hoor. (; |

kindness is never a burden.

Ariana Rosèmary Greymark
Hoewel de jongen geërgerd leek en zich verdiepte in zijn muziek, bleef zijn blik eindeloos op haar gezicht staan. Zijzelf wendde haar blik ook niet af. Ze was benieuwd naar wat de jongen kon, gezien hij haar veel.. gewoonlijker leek dan veel anderen. Er rende een meisje langs haar heen dat duidelijk iets met dieren had, gezien haar interessant gedetailleerde metamorfose. Al snel hing haar blik echter weer op de jongen en berispte ze zich er op dat ze de neiging kende hem te vragen wat hij precies zag. In plaats daarvan richtte ze zich een moment tot zichzelf om haar hoed een fijn plekje in haar geordende koffer te geven.
Zonder voelde ze zich een stuk kaler, maar werd ze misschien iets minder aangestaard. Haar ranke vingers gleden een kort moment door haar lokken voor ze deze opnieuw op haar koffer liet rustten. Ariana was alert op alle vreemde gezichten: je wist maar nooit wanneer je een doel van een gave werd, en daarom probeerde ze zo veel mogelijk informatie en gaves op te slaan. Telepathie leek niet zo indrukwekkend, wanneer je er de fijne kneepjes van leerde zou je nog versteld staan van de kracht die de bescheiden gave bezat. Voor nu probeerde ze uit te vinden wat de jongen van haar wilde.

Feel the fire, but do not succumb to it.