[RPG] Between life and death - O1 - Speeltopics

By xSpookje and Aragog.

Het is zomervakantie, de beste tijd van het jaar. Eindelijk gaan de veertien vrienden op die langverwachte vakantie waar ze al die tijd naar uitgekeken hebben. Gelijk nadat ze hun laatste les er op hebben zitten pakken ze hun spullen die ze van te voren al ingepakt hebben en gaan ze met de auto op weg.
Halverwege horen ze een raar geluid.
Ze stoppen om te kijken wat er aan de hand is en, op het moment dat ze uitstappen, zakt de oude gammele auto in elkaar.
Wat nu? Er is geen verbinding! Ze moeten nu zien te overleven en terug naar huis zien te komen zonder mobieltjes, zonder een kaart en met een beperkte voorraad aan voedsel.
Ze staan op een weg, midden in een groot bos, met aan de ene kant immens grote bergen en aan de andere kant een zee die reikt tot aan de horizon. Omringt door natuur met giftige bloemen en bessen, wilde en gevaarlijke dieren zoals slangen, beren, vossen en wolven en extreem wisselende temperaturen. Overdag is het bloedheet en loopt de temperatuur vaak op tot 35-40 graden Celsius en ’s nachts daalt de temperatuur ernstig tot zelfs vijf graden Celsius.
De irritaties in het groepje bloeien op naarmate ze langer met elkaar vast zitten, en het gevaar loert: zullen ze het overleven en een weg terug naar huis vinden?

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 19:18 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Lizor schreef:

- De auto mag nu ongeveer kapot gaan (: -

Spoiler alert: you will save yourself

{Nog een reactie van mij?? puppyeyes *.*}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

[tuurlijk]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

David Daniel Casper Mason
Geschokt kijk ik Riley aan die ineens op mijn schoot ploft, maar ik besluit het spelletje mee te spelen.
'Ja, dat vinden wel meer mensen,' zeg ik plagerig tegen hem terwijl ik met mijn vingers zachtjes naar zijn zij glijd. Ik laat mijn vingers een beetje over zijn zij en rug dwalen en ga dan op weg naar zijn buik. Daar aangekomen begin ik heel voorzichtig te kriebelen, heel voorzichtig. Mijn gekriebel wordt steeds ruwer en verandert in kietelen. Ik kietel Riley op zijn buik en onder zijn oksels en probeer hem onder het kietelen naar Ellie te begeleiden zodat hij tussen ons in komt te zitten. Dan blijf ik kietelen en terwijl ik daarmee bezig ben duw ik hem steeds verder in Eleanors richting, hopend dat ze het flink irritant vind.
'Wil je trouwens een snoepje?' vraag ik aan hem met een wenkbrauwwiebel.
'Want ik geloof dat Eleanor nog flink wat snoepjes heeft,' vervolg ik grinnikend, wijzend op het meisje dat achter hem zit en dat mij op het moment dood irriteert met haar genegeer.
(Mihi dat wilde ik nog ff schrijven ^^)

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Camille Yare Rae Roux
Ik staar naar voren, plots hoor ik een harde knal.
'Ian, wat is dat?' vraag ik angstig. De auto komt met een ruk tot stilstand.
'Nee nee nee, de auto mag NIET kapot gaan, niet nu!' zeg ik, ik gooi de deur open en spring naar buiten.
'Misschien moeten we de auto gaan duwen?' stel ik voor, 'we moeten verder kunnen, we zitten hier midden in de rimboe. We mogen NIET vast zitten.'
Ik haal mijn mobiel uit mijn zak.
'Er is geen bereik!' ik begin zenuwachtig rondjes te lopen, dit mag niet! Dit mag niet! Absoluut niet.
'Kan iemand please helpen?' vraag ik, ik loop naar de voorkant van het busje.
'Er is iets ontploft, maar wat?' mompel ik.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Ian
Als ik iets hoor stap ik ook uit
'Rustig Camille' Zei ik vervolgens en loop naar de voorkant van het busje en open de moterkap.
Ik had wel wat verstand van auto's en vooral moters mischien dat ik het probleem kan vinden,
'Kijk jij anders of er aan de achterkant of ergens anders nog iets mis is' Zeg ik tegen Camille en probeer vervolgens te kijken of er hier ook iets kapot is of iets dergelijks, het was oud en dat betekende in dit geval niet veel goeds.
'Mischien moeten jullie maar uitstappen' Zei ik tegen de rest.

Don't be like the rest of them, darling

Cathy
''Nee!'' brulde ik.
''Geef mijn snoep terug!'' zeg ik met een pruillipje.
''Serieus, ik zorg er voor da-''
Ik slaakte een kreetje bij het horen van een knal. ''Wat was dat?'' mompelde ik gechoqueerd.
''Wát was dat?'' herhaalde ik, ditmaal wat meer met paniek.
''Ian!'' brulde ik. ''Wat was dat?!'' riep ik nogmaals. Oh- zie je wel! Er zou gegarandeerd iets fout gaan- wiens zijn idee wás dit eigenlijk?! Shit- we komen nooit meer weg!
Uit alle stress werkte ik nog een paar koekjes naar binnen. Ian keek in de motorkap en zoals Ian al meldde, stapte ik uit de auto.
''Wat is het probleem?'' vroeg ik hem, en keek mee.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 19:46 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Eleanor Bethany Hunt.

Dus hij wou het zo spelen, goed voor hem. Ik stond op van mijn plaats toen ik me luidop bedacht dat ik nog eten in mijn tas had zitten. Ik liep terug naar mijn oude plaats en plofte weer neer. Cam was weg dus legde ik mijn benen over de 2 stoelen heen en nam mijn tas op mijn schoot. Ik hield het toch langer vol dan David. Ik had mijn eten, hij had niets. Oké, ja een beetje gezelschap, maar eten was belangrijker dan mensen. Van eten kon je overleven, van mensen niet, tenzij je kanibaal was. Ik nam een pot Nutella uit mijn tas en een paar koekjes en begon te eten. Toen een knal kwam keek ik even op. "IAN LEER RIJDEN" riep ik door de bus. Toen ik zag dat het wat erger was dan dat haalde ik mijn schouders op en at rustig verder. Ze konden het wel oplossen.

[Kort, maar moet even mama helpen]

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 19:54 ]

Riley Williams


Ik lig helemaal dubbel wanneer David me begint te kietelen. Maar mijn lach wordt minder als hij mij richting Eleanor duwt. Ik probeer er niet op te letten.
'Wil je trouwens een snoepje? Want ik geloof dat Eleanor nog flink wat snoepjes heeft." Ik kijk achterom naar Eleanor en draai mijn hoofd weer terug.
"Jij hebt vast ook wel lekkere snoepjes." zeg ik met een grijnsje. Het kwam er veel flirteriger uit dan bedoeld.
Ik slaak een gil als er ineens ene harde klap hoorbaar is en ik
"Wát, wás dát!?" roep ik paniekerig en kijk naar David, onbewust heb ik mezelf aan hem vastgeklemd. Niet dat ik altijd zo een mietje ben, maar de klap was wel erg hard en leek vanuit de bus te komen.
"Kom mee,"zeg ik tegen David en trek hem overeind, dit moment gaat mij niet om het bij hem zijn maar om de veiligheid van andere.
"Mensen, luister even!" roep ik luid en kijk de bus rond. "Verlaat de bus kalm!" roep ik dan en loop naar de deur die ik open ruk, ik trek David nog altijd achter me aan en ga naar buiten. Dan wacht ik tot iedereen aanstalte maakt om eruit te gaan.

Ich liebe dich 27.12.23

Blaine Anderson

Ik lach even om Riley die bij David op schoot ploft en om David die eerst een beetje meespeelt. Dat Riley hem leuk vond was voor mij eigenlijk wel zo goed als duidelijk. Dat was best makkelijk om door te hebben aangezien hij het niet echt verborgen hielt of zo. Ik kijk naar Rory, 'Nou komt er nog wat van met mario kart of ben je te bang om te verliezen?' vraag ik lachend aan Rory en kijk hem afwachtend aan. Ineens hoor ik een harde knal en schik op. 'Wat was dat?' vraag ik verbaast en voel hoe de auto met een ruk tot stilstand komt. Ik kijk naar Camile die uitstapt en bijt op me lip. Laat het alsjeblieft niet erg zijn, laat het gewoon even wat simpels zijn wat we zo kunnen oplossen. Als ze roept dat er geen bereik is haal ik mijn mobiel uit mijn zak en zie inderdaad dat er geen bereik is. Shit! We mochten hier echt niet ineens vast zitten! Er was hier op bos, bergen en zee na helemaal niks! Als Ian zegt dat we allemaal moeten uitstappen doe ik dat en kijk even naar het busje. Ik kijk naar Ian maar aangezien ik toch niet heel veel verstand heb van auto's en zo besluit ik maar niet daarheen te gaan aangezien ik dan toch alleen maar in de weg loop.

Camille Yare Rae Roux
Ik doe wat Ian zegt en loop naar de achterkant.
'Hier is niks aan de -,' ik val achteruit als er iets ontploft, 'hand,' piep ik.
Ik kruip achteruit.
'Dit busje gaat toch niet ontploffen hea? We moeten de spullen eruit halen!'
Ik krabbel overeind en loop naar voren.
'Ian, het hele busje gaat kapot.'

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

David Daniel Casper Mason
Ik word achter Riley aan getrokken, die tamelijk in paniek is, de bus uit naar buiten. Sommige mensen staan al buiten en ik zie Ian in de motorkap kijken.
'Zullen we kijken of we kunnen helpen?' vraag ik aan Riley, wijzend op Ian. Zonder op antwoord te wachten loop ik naar hem toe, met Riley aan mijn hand.
'Kan ik iets doen?' vraag ik aan Ian. Verschillende gedachten schieten door mijn hoofd heen. De eerste is gevuld met scheldwoorden, de tweede is een woedende wanhoop, waarom moeten we precies hier vast zitten. Ik pak mijn telefoon en kijk of ik iemand kan bellen, maar er is geen bereik. Een angstig gevoel overspoelt me. We waren namelijk al een hele tijd weg en de kans dat iemand ons komt zoeken is klein, heel klein. Dan overspoelt me ineens een chagrijnig gevoel, iets dat ik niet helemaal kan plaatsen, want dit is niet echt iemands schuld, maar toch.
'Hoe kon dit gebeuren?' vraag ik op een boze en ietwat ongeduldige toon, 'Hoe is het in godsnaam mogelijk dat we hier, precies hier stil moeten staan? Zonder bereik, zonder iets?' Boos kijk ik de mensen om me heen aan. Ik weet dat zij er ook niets aan kunnen doen, maar dat kan me op het moment niet zo veel schelen. Ik wil hier weg en wel nu, ik wil dat die verdomde auto het weer gaat doen, ik wil... Ik wil zo veel, maar het probleem is dat dit lang niet allemaal waarheid kan worden. Boos schop ik een kluit aarde weg.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Ian
'Ouderdom volgensmij' Mompel ik tegen Cathy
'De spullen moeten eruit' Zeg ik tegen iedereen die dichtbij staat.
Mijn handen zijn zwart als ik klaar ben, er is hier niet zo veel dat ik er nog aan kan doen, het komt door de ouderdom van het busje.
Ik haal de moterklep weer naar beneden en loop zelf naar de achterkant van het busje om de klep open te doen en vervolgens een paar koffers eruit te tillen en die op de grond neerzet en vervolgens weer naar de koffers toe liep.
Ik hoorde weer een knal waarvan ik dacht dat het een van de banden van het busje was die klapte.
Geweldig.

Don't be like the rest of them, darling

Eleanor Bethany Hunt.

Aangezien iedereen uit het busje is stap ik ook maar uit. Mijn pot Nutella en mijn koekjes waren weggestoken en ik had mijn pull weer over mijn hoofd getrokken. Ik fatsoeneerde mijn haren even voordat ik volledig het busje uitwas. Het moment dat ik buitenkwam hoorde ik David boos worden. Ugh, waarom nu weer ? Ik liep naar hem toe en luisterde naar zijn uitleg waardoor ik ietwat begon te lachen. Meteen werd ik weer serieus. Niet het moment om te lachen, of ze zouden weer boos worden op mij en iedereen wist dat dat niet goed was voor me. Ik keek David even aan met mijn oceaanblauwe ogen, "Boos worden is niet handig nu weet je, je kan beter wat gaan wandelen ofzo, dat lucht op, zoals ik nu ga doen, want ik heb teveel gegeten". Ik glimlachte nog even waarna ik begon te lopen op de zijkant van de weg. Nee, dat was gelogen, in het midden van de weg. Ik had echt teveel gegeten. Ik huppelde vrolijk vooruit en hoopte dat er een auto kwam, maar meestal was dit iets voor in horrorfilms. Oh shit.