[RPG] Between life and death - O1 - Speeltopics

By xSpookje and Aragog.

Het is zomervakantie, de beste tijd van het jaar. Eindelijk gaan de veertien vrienden op die langverwachte vakantie waar ze al die tijd naar uitgekeken hebben. Gelijk nadat ze hun laatste les er op hebben zitten pakken ze hun spullen die ze van te voren al ingepakt hebben en gaan ze met de auto op weg.
Halverwege horen ze een raar geluid.
Ze stoppen om te kijken wat er aan de hand is en, op het moment dat ze uitstappen, zakt de oude gammele auto in elkaar.
Wat nu? Er is geen verbinding! Ze moeten nu zien te overleven en terug naar huis zien te komen zonder mobieltjes, zonder een kaart en met een beperkte voorraad aan voedsel.
Ze staan op een weg, midden in een groot bos, met aan de ene kant immens grote bergen en aan de andere kant een zee die reikt tot aan de horizon. Omringt door natuur met giftige bloemen en bessen, wilde en gevaarlijke dieren zoals slangen, beren, vossen en wolven en extreem wisselende temperaturen. Overdag is het bloedheet en loopt de temperatuur vaak op tot 35-40 graden Celsius en ’s nachts daalt de temperatuur ernstig tot zelfs vijf graden Celsius.
De irritaties in het groepje bloeien op naarmate ze langer met elkaar vast zitten, en het gevaar loert: zullen ze het overleven en een weg terug naar huis vinden?

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 19:18 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Riley Williams

"Zullen we kijken of we kunnen helpen?" vraagt David maar voor ik iets kon zeggen trok hij mij al mee. Aan mijn hand.
"Kan ik iets doen?" vraagt hij dan.
"Voor mij? Kus me..." zeg ik dromerig en zachtjes. Ik schrik op en kijk met grote ogen naar David, hopelijk hoorde hij dat niet. En volgens mij had hij het ook tegen Ian. Ik voel mijn wangen knalrood worden en snel kijk ik naar beneden.
"Hoe kon dit gebeuren? Hoe is het in godsnaam mogelijk dat we hier, precies hier stil moeten staan? Zonder bereik, zonder iets?" roept David ineens boos. Ik schrik en stap iets achteruit, maar vrijwel meteen zet ik weer een stap naar voor. "Boos worden is niet handig nu weet je, je kan beter wat gaan wandelen ofzo, dat lucht op, zoals ik nu ga doen, want ik heb teveel gegeten" zegt Eleanor. Nee daar heeft hij veel aan. Schiet er door mijn gedachten en ik besluit snel wat te zeggen voor hij naar Eleanor toe gaat.
"David, kalmeer. Het gaat goed komen." zeg ik en leg mijn hand op zijn schouder. "Loop mee, even weg van de bus. Frisse lucht." zeg ik dan en kijk hem aan.
Rustig trek ik David met me mee.
"David, het gaat goed komen." zeg ik rustig en kijk naar beneden. Normaal was ik nooit zo moeilijk als het om mensen kalmeren ging, maar nu leek het wel of de woorden in mijn keel bleven steken.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 20:06 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Twaïn
Het ene moment zit ik met Cathy te klieren, en het andere is iedereen in paniek en rent iedereen de auto uit.
Ik doe dat alles rustig en begrijp even niet wat er aan de hand is, niet dat ik iets van auto 's snap, ik bedoel, hoe kan iets rijden zonder dat iemand het trekt?
Ach, het gaat er nu om dat ie stuk is en wij dus niet meer verder kunnen. Ik loop een beetje rond en kijk hoe de omgeving eruit ziet. Ik zie meteen een beekje stromen en dat is goed, we hoeven dus nog niet perse dood te gaan.
Ik open de achterklep en pak mijn spullen er uit.
Ik zie sommigen mij raar aankijken. 'Wat nou, denk je echt dat we weer naar huis kunnen?!' roep ik, en iedereen hoort het, ik probeer snel de aandacht van mij af te leiden, maar dat lukt niet echt.
'Laat ook maar' mompel ik, en ik stop mijn spullen terug en laat me op het gras zitten.

Spoiler alert: you will save yourself

Camille Yare Rae Roux
Ik zucht trillerig, fijn, we zitten hier midden in de rimboe, zonder vervoer en zonder bereik.
Ik loop naar het busje en haal mijn gitaar koffer en mijn vier andere koffers er uit, met een treurige blik kijk ik naar het blikje. Ik dacht dat het leuk zo gaan worden, maar nu wordt waarschijnlijk boos. Deze reis was zo'n beetje mijn idee, ik heb het niet echt geregeld. Ik heb een beetje meegeholpen, maar niet echt heel erg. Ik ben niet zo goed in dingen regelen, ik doe het verzinnen wel. Ik zet mijn koffers weg en help de andere mee met het uitladen van de andere bagage..
'Wat nu?' vraag ik aan niemand in het bijzonder, 'wat gaan we nu doen? Teruglopen? Een plek proberen te vinden met verbinding, weet ik veel.'
Ik zucht diep en kijk iedereen aan, we hebben een heel groot probleem.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

David Daniel Casper Mason
Chagrijnig kijk ik Ellie na, wat een irritant kind was het ook soms. Rustig trekt Riley me mee terwijl hij me probeert te kalmeren. Ik geef me over aan zijn rustige stem en loop het hem mee.
'Sorry voor die uitbarsting,' zeg ik oprecht, 'Het was niet echt mijn beste moment,' voeg ik er lachend aan toe. Riley was soms een beetje een raar kind, hij was speels en zei af en toe hele vreemde dingen, soms denk ik zelfs dat ik hem verkeerd versta. Maar verder was het een heel prettig persoon om mee om te gaan. Misschien juist omdat hij soms een beetje vreemd deed. Dan hoef je jezelf niet zo snel te schamen. Ik zie wat mensen hun spullen uit het busje halen, dit lijkt me een goed idee, aangezien de kans dat het ding ontploft groter is dan dat ie weer gaat rijden.
'Zullen wij onze spullen ook maar gaan pakken?' vraag ik dan aan Riley, wijzend op het busje.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Blaine Anderson

Ik hoor hoe David nogal boos wordt maar besteed er geen aandacht aan. Ik loop gauw naar Ian toe die de koffer eruit aan het halen is en begin hem gauw te helpen. Ik til wat koffers eruit en zet ze daarna op de grond. 'Als het busje ontploft moeten ze veder weg staan, geef jij ze aan dan zet ik ze veder' zeg ik tegen Ian en begin ondertussen de koffers die al op de grond staan te verplaatsen. Na even staan ze allemaal een stuk veder en ga ik bij Ian staan om de volgende koffers aan te pakken. Eigenlijk hoopte ik echt dat het busje niet ontploft, ik had me zo verheugt op de vakantie en dan gebeurt dit. Ik kijk even naar de andere die alleen hun eigen koffer eruit pakken. Ik bijt even op mijn lip, konden ze dan niet gewoon ook de rest eruit halen. Oké tuurlijk was ik ook blij dat mijn koffer al bij de paar andere stond die er al uit waren, ik bedoel ik moet er niet aandenken niet eens schone kleding of zo te hebben. Dat zou dan helemaal een ramp worden, maar andere koffers moesten er ook uit. Ik kijk even naar het busje en zucht, waarom moest dit nou weer gebeuren? Hoeveel pech hebben we? Camille komt ook helpen en ik glimlach even. Ik pak wat koffers en zet ze weer veder weg. 'Zo hoeveel koffers zijn er wel niet hey' mompel ik

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 20:14 ]

-Willen jullie misschien niet zo snel gaan?-

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Eleanor Bethany Hunt.

Ik slikte eventjes en keek rond. Ja, ik had gevoeld hoe David me nakeek, ik had die gave gekregen. Ik voelde me er direct slecht bij, verdrietig zelfs. Of die verdrietigheid nu kwam door het feit dat David me dodelijk irritant vond, of omdat ik het gevoel had dat ik elk moment kon vermoord worden door een Scream mannetje wist ik niet. Ik beet zachtjes op mijn lip en keek rond. Ik moest terug. Langzaam begon ik terug te lopen, maar na een tijdje begon ik te lopen tot ik niet meer kon. Ik was blij toen ik de stemmen weer hoorde van mensen en liep naar Camille toe. "Nooit alleen weglopen, ik had net het gevoel alsof ik elk moment vermoord kon worden" zei ik met een trillende ondertoon in mijn stem. Ik liep het busje binnen nam mijn tas en liep daarna naar mijn trekrugzak die ik over mijn rug legde.

[Mag het alsjeblieft even wat langzamer? Ik kan het nauwelijks nog volgen].

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[I'll try ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Cathy
Met dezelfde, norse uitdrukking van een uurtje geleden volgde ik Twaïn zijn voorbeeld.
Ik greep mijn koffer en plofte naast hem in het groene gras.
''Ik heb het verdomme nog zo gezegd- dit was géén goed idee,'' mompelde ik tegen niemand in het bijzonder, en griste mijn zak snoep uit zijn zak.
Ik stopte er een paar in mijn mond en keek doelloos voor me uit.
Mensen waren over de motor gebogen, anderen renden paniekerig in het rond en een paar zaten nog in de auto- er van uitgaand dat we zo weer verder reden.
Nou, die paar knallen betekenden niet veel goeds. Ik wist dan niet veel van auto's af, maar dát wel.
Ik trok mijn knieën op en zuchtte verslagen.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Aurore Noëlle Maréchal.
Ik schrik wakker van een harde knal waarna de auto met een ruk tot stilstand komt. Doordat ik geen gordel om heb schiet ik een stukje naar voren en knal ik met mijn hoofd tegen de stoel voor me. 'Merde!' vloek ik luid. Ik ga weer rechtop zitten en wrijf met een pijnlijk gezicht over mijn hoofd.
Als ik om me heen kijk is iedereen al als bange schaapjes het busje uit gestormd. Ik rol even met mijn ogen en wil de bus uitgaan maar merk dan dat Noah ook nog steeds in de bus zit. 'Hup, eruit jij,' mompel ik. 'Dan kan ik er tenminste ook uit zonder over je schoot te hoeven kruipen'. Ik zucht even wacht wat ongeduldige totdat hij het busje uitstap. 'We hebben niet de hele dag de tijd, Noah,' meld ik hem. Als hij niet opschiet dan doe ik hem nog wat aan.
Dan merk ik dat mijn rokje omhoog geschoven is. 'En ik had gezegd dat je van me af moest blijven,' zeg ik geïrriteerd tegen Noah, hoewel ik niet eens zeker weet of hij het heeft gedaan, ik kan het ook zelf in mijn slaap gedaan hebben.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Camille Yare Rae Roux
Ik laat me op de grond tegen een boom zakken en kijk naar de andere. Alle spullen zijn zo onderhand uit het busje dat ze niet meer gemaakt gaan krijgen. We zouden eigenlijk nog een stuk verder moeten zijn voor onze kampeer plek, maar dat kan best een uur of twee drie nog rijden zijn. Daar gaan we dus niet komen.
Ik hoor gegrom achter me, ik draai me abrupt op.
'BEER!' gil ik, ik spring overeind en ren weg.
Een grote bruine beer komt uit het bos gerent. De tranen springen in mijn ogen en ik ren zo snel als ik kan weg. Ik wil niet gepakt worden door een beer, écht niet. Zou er iemand een geweer mee hebben? Hoe komen we van dat beest af. Mijn hart klopt in mijn keel, ik doe het enigste wat ik kan bedenken en ik klim op het busje.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

RIley WIlliams

"Sorry voor mijn uitbarsting. Het was niet echt mijn beste moment." zegt David met een lachje en ik grinnik zachtjes.
"Zeg dat wel." zeg ik met een glimlachje.
Zullen wij onze spullen ook maar gaan pakken?" vraagt David en wijst naar de bus. Ik zie dat de koffers naar buiten gehaald worden door een paar andere.
"Ik denk dat het niet nodig is, de andere halen de koffers er al uit. Misschien kunnen wij..." ik dacht na.
"... Kijken of we de bus kunnen maken?" stel ik voor. Ik wist wel een klein beetje van auto's en bussen. Maar zo goed ook weer niet.
Ik weet wel wanneer er iets mis is met een uitlaat of wanneer er iets. "Nee laat maar. Kom, we gaan bij Cathy en ehm... Jungleboy zitten." zeg ik en pak onbewust de pols van David, waarna ik hem achter me aan trek.
Een paar meter naast Cathy en Jungleboy -ik vergeet zijn naam aldoor- laat ik me in het gras zakken en trek David mee.
"Hey ehm... Eigenlijk weet ik nog niet zo heel veel over je hé." zeg ik en haal even een hand door mijn haar.
Ineens gilr er iemand Beer en ik kijk op. Een bruine beer komt de bosjes uitrennen en Cam rent bang weg. Ik begin te lachen als die ber gewoon de andere kant uit rent.
"Cam, hij is weg!" roep ik naar haar en kijk naar de beer.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 20:29 ]

Ich liebe dich 27.12.23

David Daniel Casper Mason
Bij het busje zie ik ook Eleanor staan. Een steek schiet door me heen, ik vind het niet leuk om genegeerd te worden. Zonder me nog maar iets van Riley aan te trekken draai ik hem de rug toe. Ik zou zo wel vragen wat hij nog wilde zeggen. Ik loop zo stilletjes mogelijk op haar af en laat dan mijn handen om haar middel glijden. Daarna til ik haar moeiteloos een halve meter de lucht in.
'Ben je nog boos?' vraag ik aan haar, terwijl ze daar tamelijk machteloos in de lucht hangt. Ik kijk haar aan met een blik die een mengeling moet zijn van sarcasme en spijt, iets dat ik vaak gebruik als ik mijn trots niet gekrenkt wil zien maar ook niet wil dat iemand boos op me blijft.
'Als je wilt mag je alle snoepjes terug krijgen, ik kots ze wel voor je uit of zo,' zeg ik dan tegen haar. Hierna draai ik haar zo om dat ze op mijn schouder terecht komt en laat ik haar daar hangen. Ik begin rondjes te draaien, waardoor haar kleine lichaam lijkt te vliegen, iets dat ik ook wel eens doe wanneer ik met mijn neefjes speel.
'En?' vraag ik dan nog een keer, 'Ben je nog boos, of moet ik je nog duizeliger maken?'

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 20:30 ]

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Cathy
''Beer!'' hoorde ik Camille gillen, en ik sprong op.
''DOE VERDOMME RUSTIG EN HOUDT JE BEK,'' schreeuwde ik naar haar.
''Óp het busje zitten heeft geen zin, idioot. En lawaai maken ook niet,'' zei ik geërgerd, pakte mijn tas en ging in het busje zitten.
Beren die klommen er zo op, maar er ín komen ging al wat lastiger.
Ik hoopte dat iedereen net zo snugger dacht, gezien dat beest sneller was dan dat ik verwachtte.
Mijn hart klopte in mijn keel en angstig staarde ik naar buiten.
De beer liep een andere kant op, maar door het lawaai van Camille bleef hij staan en kijk hij deze kant op.
Shit.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 20:31 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''