He iedereen, ik wist niet echt waar dit bij hoort maar eh wat kan ik veranderen aan mijn schrijfstijl. Hier een stuk wat ik heb geschreven, het is gewoon een random stukje wat ik heb geschreven.
Ik weet niet precies meer wanneer ik gevoelens begon te voelen voor hem … misschien voelde ik het al mijn hele leven voor hem. Alleen was er altijd iets dat mijn gevoelens wegdrukte, het verstopte zich in het kleinste hoekje van mijn hart. Verborgen, en veilig. Langzaam begon dat kleine hoekje groter te worden, en begon mijn hart barstjes te tonen. Hoe kon ik zoveel van iemand houden?
Rustig en verveeld nam ik slokje van mijn glas wijn, langzaam liet ik mijn blik glijden over de mensen in de zaal. Verliefde koppels, goeie vrienden en hechte familieleden dansten alsof de wereld zou vergaan. Plotseling voelde ik een hand op mijn blote schouder, langzaam draaide ik me om en keek recht in twee helderblauwe ogen, glinsterend van pret en blijdschap. Ian. Het was Ian! Geschrokken stond ik zo snel mogelijk op, legde mijn glas wijn neer en keek nog steeds naar hem alsof ik een geest zag. Na een paar seconden legde ik mijn armen om zijn nek en omhelsde hem zo stevig als ik kon. Zachtjes snoof ik zijn vertrouwde geur op, en sloot mijn ogen.
“Ik heb je gemist, Rose.”, hij streelde mijn haar. Zijn volle lippen streken over zijn witte tanden, en toonde een adembenemende glimlach. Het vertrouwde maar hatelijke gevoel borrelde weer in me op, het kriebelde tegen de wand van mijn buik en zorgde ervoor dat mijn hart harder en sneller begon te kloppen.
“Ik jou ook, Ian.”, glimlachte ik. “Ik heb je veel te lang niet gezien!”
Hij zuchtte en keek naar zijn handen. “We kunnen gewoon niet lang zonder elkaar, he?”
Ik haalde mijn hand door zijn haar, “Nee, dus we moeten er voor zorgen dat je nooit meer zo lang weggaat!”. Hij glimlachte, pakte mijn hand en trok me mee naar buiten. We liepen voorbij de dronken mensen en liepen stil – genietend van elkaars aanwezigheid – naar de grote tuin achter het gebouw waar Ian’s moeder een groot feest georganiseerd heeft.
Het grind kraakte onder ons voeten, terwijl we genietend door de grote tuin liepen.
“Hoe weet je wanneer iemand echt van je houdt?”, zijn vraag kwam onverwachts en verbaasde me. Ik zocht zijn blik, maar zijn blik bleef hangen bij de sterren, ver boven ons. De maanlicht zorgde er voor dat zijn ogen meer schitterde dan normaal, en dat zijn huid meer glans gaf dan normaal. Hij leek net een engel.
“Er zijn verschillende soorten houden van, Ian. Welke bedoel jij?”, ik slikte moeizaam. Ik wist heus wel wat hij bedoelde, maar ik moest het horen.
“Als in verliefd zijn …”, hij keek me recht in de ogen aan en even zag ik een soort pijn en verlangen in zijn ogen flitsen, wat even snel verdween als het zich liet zien.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Je kan het allemaal zien aan de manier waarop diegene naar je kijkt, vol met liefde en puurheid, Ian. Woorden zeggen veel, maar ze kunnen ook gelogen zijn,” ik stopte even en ging door. “Maar je kan nooit de blik in je ogen veranderen. Vertel me eens, heb je iemand ontmoet?”
Dat laatste probeerde ik glimlachend en blij te vragen, voor zover het kon. Ian bleef even staan en ging dicht bij het rand van het meertje zitten, hij klopte naast zich en langzaam liet ik me naast hem zakken.
Hij begon te vertellen over haar, hoe hij steeds meer voor haar voelde en hun momenten samen met elkaar. Hoe geweldig ze wel niet was, hoe ze van het leven genoot, hoe ze de meest saaie momenten kan veranderen in de leukste momenten, hoe mooi ze wel niet was en hoe haar prachtige bruine ogen schitterde als diamanten. Zijn stem was zo puur en breekbaar, je kon de liefde horen. Bij elke woord brak er een stukje van me af, maar er kwam weer een klein stukje bij omdat Ian gelukkig was. Hij was gelukkig, en dat gun ik hem.
Ik haalde diep adem. “Hoe je over haar praat, Ian. Je bent verliefd, he?”
Het was een tijdje stil, op het dempende geluid van het feest na en de zachte wind die zachtjes door de bomen gierden.
“Ja, Rose. Ik denk dat ik verliefd ben ...” hij keek glimlachend naar zijn handen. “Ja, ik ben verliefd, Rose!”
Ik glimlachte en sloeg mijn armen om hem heen. “Ik ben blij voor je, Ian. Wanneer ontmoet ik haar?”
“Zo gauw mogelijk, je gaat haar geweldig vinden!” … dat zou het ergste zijn, als ik haar werkelijk geweldig ga vinden.
Ik zou het fijn vinden als ik wat kritiek en tips zou krijgen, want ik wil namelijk beter worden 
Adore Ryan Gosling
