{RPG} Nightmare of dance ~43~ - Speeltopics

“To live will be an awfully big adventure.”

{Zou iemand er problemen mee hebben, denk je, Jaimy?
Anders zouden wij de volgende dag kunnen starten.
Misschien is Nala dan al van mening veranderd ^^... of misschien niet }

“To live will be an awfully big adventure.”

[Nehh, we kunnen wel door.

Bij Nightschool zijn er ook drie nachten al om voor Jake, Les en Nixk terwijl dat bij Alexi en Ax nog twee nachten achterloopt. Maar dat boeit niet. Ze zitten gewoon zogenaamd op dezelfde dag :') dus hier kan dat ook best ^.^ maar dan met doorsnellen. ]

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Ik vind volgende dag prima x]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

{joehoe! }
Aireal
Ik opende knipperend mijn ogen.
"Shit!" mompelde ik. Ik was in slaap gevallen. Snel sprong ik van het ziekenhuis bed af en ging weer op mijn plek in de kamer staan of er niets gebeurd was.
oh, shit, ik zag er vast niet uit nu. Ik kamde eens snel met mijn handen door mijn haren en streek mijn kleren glad.

Nala
Mijn ogen gingen zacht open en ik zuchtte. Nu al wakker? Ik wou zo graag nog veel langer in die duisternis gebleven zijn.
Maar nu ik toch al wakker was...
Ik wreef met mijn vuisten in mijn ogen en ging rechtop zitten. De pijn viel wel mee... maar na wat ik gisteren gevoeld heb, zou iedere pijn wel meevallen. Mijn ogen dwaalden over mijn omgeving en bleven hangen bij een potje op mijn nachtkastje. Een klein, verwonderd geluidje kwam uit mijn pijnlijke keel, toen ik besefte wat het was. Meteen greep ik het vast en hield het wat dichter bij mijn gezicht om het goed te kunnen zien.
"Dood." kwam er zacht over mijn lippen. Natuurlijk was het dood, wat dacht ik? Dat had ik gisteren toch al beseft?
Nee, gisteren had ik eigenlijk niets beseft. Dingen waren gebeurd en ik had het over me heen laten komen. Nu kwam het besef... en de tranen.
Ze lieten een nat spoor over mijn wangen achter, zodat ik de foetus niet meer kon zien door het overtollige vocht in mijn ogen. Ik zette het potje snel in de schuif van mijn nachtkastje, voor ik het zou kunnen laten vallen.
Ik rolde mezelf op en sloeg mijn armen om me heen, terwijl de tranen nu sneller over mijn wangen liepen. Luide snikken kwamen over mijn lippen en het kon me niet schelen of iemand me zou horen of niet. Het moest er gewoon even uit.

“To live will be an awfully big adventure.”

Sam Jason Night
Ik word wakker van geluiden en van de teruggekomen pijn. Het monotone regelmatige gepiep van de hartmonitor wordt verstoord daar een ander onregelmatige geluid. Het duurt even maar dan dringt het tot me door dat het gesnik is. En het heeft nog langer de tijd nodig om tot me door te dringen dat het Nala is die snikt. Het gaat niet goed met haar, ik moet naar haar toe. Ik heb helemaal niet door dat de vrouw nog steeds in de zaal is en ik kom met veel moeite overeind en zit dan op mijn bed. Ik zucht een pijnlijk zacht kreuntje en knipper de duizeligheid weg. De pijn is minder dan gisteravond, goed teken.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Aireal
Ik had net het gesnik opgemerkt en wou in de richting van de gordijnen lopen, toen ik het gepiep ook hoorde veranderen en de jongen zag rechtop zitten.
"Het zou wel niet weer." mompelde ik en liep naar hem toe.
"Ga weer liggen, je doet jezelf nog pijn." zei ik vermanend. Bovendien hing hij nog vast aan de hartmonitor en zouden de draden misschien door elkaar geraken en voor je die weer uit de knoop had...

“To live will be an awfully big adventure.”

[Moet eten ]

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Sam Jason Night
Ineens is de vrouw er weer, haar heb ik helemaal niet opgemerkt. Ze zegt vermanend dat ik moet gaan liggen omdat ik mezelf anders pijn doe. 'Of wat, ga je me dan straffen?' Vraag ik ietwat bot. 'Het doet meer pijn om naar Nala's gesnik te luisteren. Dat is mentale pijn. Dit is slechts fysieke pijn.' En ik blijf zitten op de rand.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Aireal
"Ik ga wel naar haar toe." negeerde ik zijn opmerking. "Dan kan ik meteen eens checken of ze jou al wil zien, ok? Ga nu maar gewoon weer liggen." mompelde ik. Ik keek even richting het bed met de gordijnen rond, toen het gesnik luider werd.

“To live will be an awfully big adventure.”

Sam Jason Night
Ik sla mijn ogen neer, ik kan niet doen. Ik kan geen kant op. Ik lig aan een klote hartmonitor en het meisje om wie ik veel geef ligt op een te grote afstand van me om te overbruggen en ze snikt en wil me niet zien. Klote leven. Ik geef geen antwoord meer maar sluit gepijnigd mijn ogen en ga dan weer liggen. Ik ben afhankelijk van anderen nu. Omdat ik zelf niks kan. Ik haat dit.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Aireal
"Ik kom zo snel mogelijk terug." mompelde ik dan en liep richting de gordijnen. Ik schraapte mijn keel even en liep toen naar binnen.
"Nala?" vroeg ik zacht. Ze begon weer wat harder te snikken en ik zei wat sussende woordjes, terwijl ik op haar af liep. Ik ging naast haar op het bed zitten en sloeg mijn armen om haar heen. Wonderbaarlijk genoeg keerde ze zich niet van me af, maar klampte zich zelfs aan me vast. Ik trok haar op mijn schoot en wiegde haar zacht heen en weer.
"Ssst, stil maar."
Ze bleef maar huilen en huilen en ik was al lang niet meer hoe ik haar moest helpen.
"Wil je dat ik iemand ga halen? Heb je iemand nodig? Sam misschien?" vroeg ik uiteindelijk. Ik dacht dat ik Marcell die naam had horen noemen

Nala
Ik schudde mijn hoofd en bleef snikken.
"Nee, niet Sam." murmelde ik, tussen de snikken door. Hij moest me niet troosten. Hij had Naomi wel voor zich... of niet. Waarom leek het of mijn hersenen vastliepen?
"Hij houdt echt van je. Hij is superbezorgd, mag hij niet even langskomen? Gewoon even kijken hoe je het stelt?" bleef de vrouw met het rode haar doorvragen.
"I-ik weet niet." mompelde ik weer. Ik was echt niet moeilijk te overhalen in deze toestand.
"Je zou hem er heel blij mee maken. En wie weet, misschien word jij er ook beter van?"
Uiteindelijk knikte ik maar en bleef snikken. Ze stond voorzichtig op en liet mij alleen op het bed liggen. Mijn hele gezicht was al nat van de tranen, maar ze bleven stromen.

Aireal
Ik liep naar Sam en glimlachte vermoeid naar hem.
"Je mag gaan... maar als ze wilt dat je weg gaat, doe je dat meteen." mompelde ik en begon hem los te koppelen van de hartmonitor. Toen hielp ik hem met rechtop zitten en sloeg mijn arm om hem heen. Ik was kleiner dan hem, maar kon hem wel helpen. Ik was sterk genoeg.
"Kom, ik help je even naar daar."

“To live will be an awfully big adventure.”

[Ben er weer, Deem wat gaan we doen met Naomi en Ian, laat je Ian dan eerst wakker worden?? ;P]

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

[Is goed:)]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Sam Jason Night
Het zijn trage minuten die voorbij gaan en ik kan me niet concentreren op het gesprek omdat ik probeer mijn hartslag onder controle te houden. Soms ben ik een beetje duizelig maar dat trekt gelukkig telkens snel weg. Dan komt ze eindelijk terug na even en zegt dan dat ik mag gaan. 'Ja!' Zeg ik dan zacht. De vrouw begint me los te maken van de hartmonitor en ondersteunt me dan. Met pijn en moeite kan ik van het bed afkomen en ik steun op de vrouw. Ze is een stuk kleiner dan ik. 'Dank je,' zeg ik zacht. Ze is wel oke. En dan begin ik met voorzichtige stapjes te zetten.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Ian Silvas

Vermoeid word ik wakker. Ik rek me voorzichtig uit. Naomi niet wakker willen maken. Ik ga weer rustig liggen en kijk naast me. Ik zie hoe Sam wordt geholpen door een vrouw. Volgens mij een bewaker. Vreemd... Een vrouw als bewaker, maar ze zal wel sterk zijn dan ofzo. Ik kijk naar Naomi en glimlach even. Dan kijk ik weer naar Sam. waar ging hij heen? Ik had echter niet veel zin het hem te vragen. Mijn keel was droog. Ik zou zo even wat drinken voor mij en Naomi gaan halen. Als ze wakker was. Ik kon nog wel even overleven zonder drinken.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne