Huaso schreef:
Aireal
Ik knikte gespannen.
"Het klonk niet al te fijn in ieder geval." ok, stomme opmerking. Maar ik wist gewoon niet hoe ik met dit soort dingen moest omgaan... Ik wende mijn blik af, omdat ik al verwachtte dat hij me geïrriteerd zou aankijken of er iets op zou zeggen.
[Het spijt me, te veel huiswerk]
Marcell
"Nee, dat was het ook niet" Zeg ik kort en bot, zonder blikken of blozen. Ik schaam me er niet voor als ik zoiets zeg - dat heb ik hier geleerd. En dat kan Aireal weten. Maar ze weet ook niet hoe ik echt ben. Dus. However, ze moet er maar tegen kunnen.
Miskraam.. Ik herstel mezelf snel weer. Voor ik flip.
"Nala heeft daarnet een miskraam gehad" Ik slik even, wend mijn blik af en kijk haar dan weer recht in haar ogen aan. "Ja, op zo'n jonge leeftijd. Laten we het erop houden dat ze geen fijn verleden heeft gehad. Ze ligt nu te slapen omdat ze doodop was. Naast haar staat een pot met in het water haar beginnende kindje. Ze heeft die zelf nog niet gezien, maar geef haar de kans om er even mee samen te zijn" Wow.. Zeg ik als man nou hoe het voor een vrouw voelt om een kind te verliezen? Ja. Ja, dat doe ik.
"Ze heeft aan mij gevraagd of ik er persoonlijk voor wilde zorgen dat er geen mannen als ik bij haar bed komen. Sam ook niet, hoe hij ook smeekt. Er mag geen één man anders dan ik naar haar toe" Het is wel duidelijk dat ik hoop dat zij me daarbij wil helpen.
Miskraam.. Baby.. Dood.. Bloed.. Miskraam.. Baby.. Dood.. Bloed.. Miskraam.. Miskraam.. Dode baby.. Miskraam.. Bloed.. De woorden spoken steeds sneller door mijn hoofd heen, komen dichter bij mijn herinneringen. Ik voel me slechter dan ik het afgelopen uur gedaan heb. "Ik.. Ik moet even weg. Zorg alsjeblieft goed voor Nala. Het vruchtzakje, de placenta en de vliezen liggen nog in het medicijnhok. Het bed waar ze gelegen heeft zit nog onder het bloed. En.." Ik weet dat het lullig is om te zeggen - dat Aireal zomaar even alles kan opruimen, en dat Nala een miskraam heeft gehad, en dat ik alles van miskramen lijk te weten, maar ik trek me er even niks van aan. Ik wil niet instorten met iedereen erbij.
Miskraam.. Baby.. Bloed.. Dood.. Dood.. Bloed.. Miskraam.. Baby.. "Ik moet nu echt weg"
Ik krijg neigingen om voor me uit te staren, te huilen, te rennen, te schreeuwen, iets in elkaar te slaan.. Ik weet het niet. Maar voor ik iemand meer verwond als nodig is op de ziekenzaal loop ik er heel snel van weg, alle gangen van de dansers door, het gedeelte van de bewakers door, recht naar mijn kamer. Ik vecht verwoed tegen mijn tranen en gedachten als ik het pak van hier uit trek, mijn sweater en joggingbroek weer aan schiet en mijn schoenen verwissel. Zodra ik warme kleren aan heb, mijn eigen kleren, ga ik naar buiten. Ik loop maar gewoon een willekeurige richting op terwijl ik door de sneeuw ploeg.
Miskraam.. Baby.. Dood.. Bloed.. Miskraam.. Baby.. Dood.. Bloed.. Miskraam.. Miskraam.. Dode baby.. Miskraam.. Bloed.. Miskraam.. Baby.. Bloed.. Dood.. Dood.. Bloed.. Miskraam.. Baby..
Stop acting normal. It gets bored.