Ferdi
Rose glimlachte naar me en ik glimlachte terug. Ik kon mezelf enigsinds inhouden met Amy in de buurt, maar die periodes moesten niet te lang worden, en ik moest mezelf blijven herinneren voldoende te blijven jagen om thuis geen bloedbad aan te richten.
Ik was blij dat Rose me vrijwel nooit alleen met Amy liet, want zij kon het mensenbloed gewoon beter weerstaan dan ik, omdat ik steevast bleef weigeren op dieren te jagen.
Zelfs na alle keren dat ze me gevraagd had mijn jachtgebied te verleggen, en zelfs wanneer ze me nu nog weer zou vragen, ik bleef weigeren. Ik wist dat het verstandiger zou zijn haar advies te volgen, en vreesde dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voor het een keer fout zou gaan, maar ik had mijn principes.
Ik keek naar Amy en voelde een gevoel van trots en geluk in me opkomen. Wat er ook met haar zou gebeuren, ik was nu haar vader, en dat gevoel maakte dat ik me onverwoestbaar voelde, iedere keer dat ik naar haar keek.
You oughta know