Between the woods 1 - Speeltopics

Dit verhaal gaat over een bos. Een paar jongeren worden daar heen gestuurd in verband met de ondergang van de aarde. Zij moeten in het bos zien te overleven en een stad bouwen. Families maken en de wereld heropbouwen. De stad word gemaakt beetje bij beetje. De kinderen moeten dus de wereld redden. (avatar)
Ze kunnen niet uit het bos en ze moeten hun krachten delen.

Regels:
- Praten in de ik vorm.
- 16+ mag
- Schelden mag
- Je personages moet tussen de 14 en de 24 zijn
- Zet je naam boven je bericht
- praten als quizletter graag tussen haakjes () [] {}

(het is niet de bedoeling dat je elkaar vermoord net als in the hungergames. je moet gewoon zien te overleven)

Link rollentopic:http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=142630

[ bericht aangepast op 6 okt 2012 - 10:50 ]

Don't be a salad, be the best goddamn brocoli you could ever be!

Linn

Ik draaide nog een keer om naar mijn ouders. Ik zou ze niet teleur stellen. Ik liep de bus in en er zaten nog 4 mensen. Best weinig eigenlijk. We waren met 4 meisjes en 1 jongen. Iedereen leek een beetje in zichzelf gekeerd. Ik pakte mijn tas en stopte die onder mijn stoel. Er stonden heel veel mensen buiten. Er was veel kabaal. De bus schokte en hij kwam in beweging. Hoe sneller de bus ging hoe minder kabaal er was.

Don't be a salad, be the best goddamn brocoli you could ever be!

Hester

Ik gaf mijn moeder een dikke knuffel. 'Papa zou trots op je zijn geweest' fluisterde ze in mijn oor. 'Ik weet het' zei ik terwijl ik een traan uit mijn ooghoek veegde. Ik kneep nog even in haar hand. 'Dag mam'. Ik stapte in zonder me om te draaien. Ik ging alleen achterin de bus zitten. Ik keek uit het raam. Dit huis zou ik waarschijnlijk nooit weerzien. Een traan liep over mijn wang.

Leya

Mijn ouders gaven me een knuffel en ik zag dat mijn moeder tranen in haar ogen had. Ze deed altijd zo dramatisch, ik kom heus wel weer terug. Ik glimlachte geruststellend naar haar. Ik keek naar mijn vader en werd een beetje bezorgd. Hij zag er ook uit alsof hij wel kon huilen. Hopelijk verbeeldde ik het me. Ik ging de bus in en zwaaide nog eens. Ik keek de bus rond en ging ergens bij het raam zitten.

You start to think killing people might make them like you, but it doesn't. It just makes people dead.

Hester

Ik keek uit het raam. Bomen flitsten voorbij. Ik wou dat ik wist waar we heen gingen. Ik pakte de ketting die ik omhad vast. Ik had hem, heel lang geleden van mijn vader gekregen. Ik snikte zachtjes. Het meisje dat voor mij zat, naast het raam (Leya bedoel ik), keek om. Ik keek haar niet aan. Hopelijk vond ze me geen huilbaby.

Leya

Ik keek om naar een meisje dat zat te snikken met haar ketting in haar hand. Ik stond op en ging naast haar zitten. "Hoi, misschien moet ik me er niet mee bemoeien, maar gaat alles goed?" vroeg ik. Ik dacht dat wij bijzonder waren, dat wij iets voor de wereld konden betekenen. Waarom deed iedereen dan zo emotioneel?

[Faal ik schreef Sherina]

[ bericht aangepast op 6 okt 2012 - 12:48 ]

You start to think killing people might make them like you, but it doesn't. It just makes people dead.

Hester

'Vind jij het dan niet oneerlijk?' vroeg ik haar. Ik had er niet zelf voor gekozen. Maar ik wilde mijn dorp niet teleurstellen. Ik stak mijn hand uit. 'Ik ben Hester' en probeerde te glimlachen. 'Hoi, ik ben Leya' zei het meisje. Ze leek me aardig.

Linn


Ik had lang geslapen en we waren al heel ver. Het was heel heet in de bus en ik trok mijn vest uit. De bus stopte. Zijn we er nu al? Dat kan niet! We waren toch niet zo lang onderweg. Het maakte niet uit. Ik sprong op want ik wou uit de bus. De kou in. Buiten zou het vast veel kouder zijn dan in de bus. Ik sprong de bus uit. Een golf van warmte kwam op me af. Het was buiten veel heter dan in de bus. Ik hoop dat dat niet iedere dag zo is. We stonden met z'n vijfen voor een bos. HEt zag er mooi uit. De herfst was duidelijk zichtbaar.

Don't be a salad, be the best goddamn brocoli you could ever be!

De busrit had uren geduurd en ik werd slaperig van de hitte. Helaas kwam ik niet verder dan het half weg zakken en dat je dan opeens het gevoel krijgt dat je in een gat valt en wakker schrikt. Ik nam nog even een slok van mijn water. Stond op en verliet de bus. Vier anderen waren er, niet meer. Ik had mijn rugtas over een schouder hangen en veegde het zweet van mijn voor hoofd. Welkom in je nieuwe leven Camm....

©1998

[Je moet altijd in je titel zetten dat het een rpg is....]

©1998

Hester

We waren gearriveerd bij het bos. Het zag er mooi, maar toch ook dreigend uit. Ik snoof de lucht op en besloot dat als ik alleen was, ik lekker een stukje zou gaan vliegen om het bos van boven te verkennen. Ik zou proberen het in kaart te brengen, en bedacht mezelf dat ik geen pen en papier mee had. Dom. Ik ging zuchtend tegen een boom zitten. Het bos leek best rustig, dus het zou vast niet heel wild worden.

[BlackAlpha zou je je naam erboven kunnen zetten? ]

Leya

Ik stapte de bus uit en Hester kwam achter me aan. Ze ging tegen een boom zitten en ik zag dat een ander meisje zweet van haar voorhoofd veegde. Blijkbaar was ze niet gewend aan hitte. Ik keek rond. Het was een mooi bos. Dus hier moesten wij een nieuw, beter bestaan opbouwen? Ik klom zo hoog mogelijk in een boom om het bos wat overzichtelijker te zien, maar het was te laag. Ik zag maar een paar andere boomtoppen. Ik klom weer naar beneden en wachtte even om te kijken wat er zou gebeuren.

You start to think killing people might make them like you, but it doesn't. It just makes people dead.

David

Ik wachtte tot iedereen van de bus was tot ik ook uitstapte. Ik zag vier meisjes en nog een jongen rondkijken. Wat zouden hun gaven zijn? Een van de meisje klom in een boom, waarschijnlijk om rond te kijken. Toen ze terug naar beneden kwam, stapte ik op haar af,"Hoi, heb je iets kunnen zien?"

[ik wil heel de tijd in het Engels schrijven, dit is raar ]

I think I'm losing what's left of my minbd

Ruuqo

M'n moeder omhelsde me voor de zoveelste keer. Ik zuchtte en probeerde los te komen. 'Ik ga jou ook missen mam, maar ik moet nu die bus in.' Eindelijk liet ze me los en lachte door haar tranen heen. Ik zwaaide en stapte de bus in, waar ik een lege bank opzocht. Veel bijzonders zou er deze reis vast niet gebeuren, dus ik ging gemakkelijk zitten en sloot mijn ogen zodra de bus zich in beweging zette.
Ik werd wakker doordat de bus tot stilstand kwam. Vlug pakte ik mijn spullen en stapte ook uit. Na even rondgekeken te hebben, kwam ik tot de conclusie dat dit bos eigenlijk best veel mogelijkheden bood.
Terwijl de rest nog een beetje aan het acclimatiseren was, zag ik een meisje in een boom klimmen om een overzicht te krijgen. Best een slim idee, aangezien we toch water dichtbij ons nieuwe huis moesten hebben.
Juist op het moment dat ik naar het meisje toe wou lopen, hoorde ik een bekend gekrijs. Ik keek omhoog en daar was hij, Armoury, de arend die thuis al af en toe langs kwam. Ik lachte kon het niet nalaten even kort schel te fluiten. Toen er een paar mensen naar me keken, liep ik een stukje het bos in, ik wist dat de vogel me wel zou vinden hier.

[Heb ik ook last van RedWolf, geeft niks, haha]

[ bericht aangepast op 7 okt 2012 - 19:53 ]

You oughta know

Leya

Een jongen stapte op mij af. "Hoi, heb je iets kunnen zien?" vroeg hij. "Nee, deze boom is nogal laag," antwoordde ik. Eigenlijk faalde dat een beetje, maar ik hoopte dat de jongen het zich niet besefte. "Waar keek je eigenlijk naar?" vroeg de jongen. "De omgeving, het leek me handig om er een goed beeld van te hebben. We hebben wel water nodig, en ik vraag me af of dit gebied groot is. " "Oh," zei de jongen. Ik stak mijn hand uit. "Ik ben Leya," zei ik vrolijk.

You start to think killing people might make them like you, but it doesn't. It just makes people dead.

Hester

Ik zag dat Leya in een boom was geklommen, maar niet veel succes had gehad. Ik liep naar haar toe, maar een jongen was mij voor. Hij praatte met haar. Ik liep verder en zei: 'Ehm, ik kan vliegen, dus als iemand pen en papier heeft kan ik het gebied wel een beetje verkennen.' Ik bloosde. Normaal was ik nooit zo open over mijn gaven. Ik zag verderop een jongen het bos in lopen. Eigenlijk zouden we bij elkaar moeten blijven, dus ik wou hem achterna gaan. Een meisje hield me tegen en zei: 'Ik heb een notitieblok en een pen' ze pakte ze uit haar rugzak en gaf ze aan mij. Ik wou niet teveel aandacht trekken met mijn vleugels, dus ik ging een stukje het bos in. Ik spreidde mijn vleugels en steeg op. Het was heerlijk om weer lekker vrij te zijn. Ik zag dat het bos vele malen groter was dan ik dacht. Ik stopte en zweefde in de lucht. Ik pakte het kladblok en de pen en begon met tekenen.

[ bericht aangepast op 7 okt 2012 - 21:48 ]