MissStoran schreef:
(...)
jij hebt zo gelijk echt waar, ik negeer de reacties niet. Ik weet dat het neit een wereld nieuws is maar het raakt me. Na en als het me raakt. Mijn vriendinnen begrijpen me en steunen me en hebben me de moed in gepraat. Dat zijn tenmiste mensen waar je iets aan heb.t
Iets hoeft ook geen wereldnieuws te zijn om je toch te raken. Mijn vriend heeft een jaar lang wekelijkse chemotherapie gehad en als je dan daar op de afdeling zit als 21-jarige met een zwangere vriendin, dan verschiet je alsnog van alle ellende die je ziet. De één nog erger dan de ander, want wij hebben - ondanks de pech dat het ons is overkomen - nog geluk gehad, want het had evengoed niet behandeld kunnen worden of de behandeling was enkel om tijd te rekken.
Dat nam echter niet weg dat wij het even moeilijk hadden als diegene die erger meemaakten. Wij hadden daar simpelweg niet mee te kampen, enkel met hetgeen wat ons overkwam.
En dat geldt nu evenzo voor jou. Helaas heeft niet iedereen diezelfde instelling en vinden die mensen dat anderen zich aanstellen omdat zijzelf zogezegd zoveel erger meegemaakt hebben of meemaken.
Ik ken heel wat mensen die al instorten van een onvoldoende op hun rapport. Voor mij iets heel banaals, gewoon omdat ik inderdaad zoiets heb van, er zijn ergere dingen in het leven. Dat neemt echter niet weg, dat het voor die persoon in kwestie wel erg is, gewoon omdat dat het ergste is wat diegene tot nog toe heeft meegemaakt. Niemand kan oordelen over hetgeen wat een ander meemaakt en hoe deze zich daarbij moet voelen.
Het is fijn om te horen dat je vriendinnen er voor je zijn en je er doorheen slepen. Ik denk ook wel dat die dingen het belangrijkste zijn. Luister maar goed naar ze en laat de moed zeker niet zakken! Het is ook wat Bolshevik zegt, in het begin zal het echt raar aanvoelen want wat anderen zeggen, dat het weinig impact zal hebben, geloof ik niet helemaal. Het zal gewoon vreemd aanvoelen in het begin omdat het niet langer een gewoonte is dat je vader alles perfect normaal verstaat. Maar jij, hij en iedereen in je omgeving zal er op den duur aan gewend raken omdat het een nieuwe gewoonte wordt in je leven. Er valt perfect mee te leven, en ik denk dat je dat zelf ook wel weet, maar dat neemt simpelweg het feit niet weg dat je je zwaar klote voelt en dat het op je doorweegt. En het mag op je doorwegen want zulke dingen zijn gewoon niet leuk om mee te maken.
Wat mij vaak helpt is dat ik mezelf gewoon toe laat om verdrietig te zijn. Gewoon eens goed uithuilen en het toestaan. Je niet schuldig voelen of denken van ik moet sterk zijn. Een mens hoeft niet altijd sterk te zijn. Ik heb nog m'n downmomenten omdat ik een zware depressie heb gehad (ook vanwege nog een aantal andere ophopingen van gebeurtenissen) en doordat ik er vaak tegen vecht omdat ik me niet rot wil voelen, voel ik me alleen maar ellendiger en ellendiger. Ik sta mezelf op die momenten dan toe om een potje uit te janken - soms echt luid op - en daarna voelt het als een werkelijke bevrijding omdat ik het kwijt ben. Want uiteindelijk stop je met huilen, niet omdat je het in bedwang weet te krijgen, maar omdat je het kwijt bent. In het begin heb ik dus echt wel uren aan een stuk gejankt, wat ook niet erg is. Er is nog nooit iemand gestorven aan uithuilen, ook al heb je zelf het gevoel ieder moment een hartinfarct te krijgen :'D
Natuurlijk, dit neemt dat klote gevoel niet helemaal weg, maar je kan je er wel beter door voelen en misschien kan het ervoor zorgen dat je je concentratie op iets anders focust dan op het verdriet dat je verbijt.
Natuurlijk kan je dit doen bij iemand die je vertrouwt, maar voel je je ongemakkelijk kan je je ook gewoon terugtrekken op je kamer. Ik jank nu eenmaal ook liever in m'n eentje dan dat m'n vriend al m'n gesnotter moet aanzien :'D
Ik weet natuurlijk niet of je er iets aan hebt, maar misschien ook wel
[ bericht aangepast op 1 okt 2012 - 21:47 ]
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
