Finn Hudson
Ineens hoorde ik wat Blaine allemaal zei en daarna wat Bella alleen tegen mij zei. Oei, dit was flink mis. Ik keek net als de rest bang naar Kurt en hoorde wat Blaine's vader zei. Maar uiteindelijk, rende Kurt toch snel weg. 'Kurt!' riep ik hem na, maar hij hoorde me niet meer en ik zuchtte. Ik zag dit al aankomen. Ik liet even mijn hand door mijn haren gaan, door de stress. Wat een gedoe allemaal, kon het dan niet voor één keer goed gaan? Blaine wist niet wat hij zei, dat wist ik en ook dat hij het niet meende, zoals Blaine's vader zei. Ik zuchtte en keek Bella aan, niet wetend wat we moesten doen.
Kurt Hummel
Ik glimlachte zwak toen hij dat zei en keek Everett weer dankbaar aan. Ineens hoorde ik wat Blaine allemaal zei. Mijn hart werd langzamerhand verscheurd tot een miljoen kleine stukjes. Mijn ogen vulde zich weer met tranen en mijn onderlip trilde enkel. Toen hij als laatste zei dat hij me haatte, had ik het gewoon echt niet meer. Ik hoorde niet meer wat Everett zei en rende zo hard als mijn benen het toe lieten weg. Ik wist even niet precies waar naar toe, zolang het maar ver weg was van het ziekenhuis, ver weg van iedereen. Ik kon net zo goed verdwijnen. Als Blaine me haatte, trok ik dat gewoon niet. Hij vond dat het mijn schuld was en was nog gewoon woedend. Ik rende zo ver en zo snel dat mijn benen het toe lieten ergens naar toe. Ik stak de straat over zonder op te letten, waardoor ik een stel woedende automobilisten hoorde toeteren. Ik kwam op gegeven moment in het bos aan in mijn eentje. Blijkbaar was ik automatisch hierheen naar toe gerend. Ik had een aardig eindje gerend, maar nu was ik helemaal op. Vermoeid en uitgeput liet ik me op het gras vallen en snikte ik pijnlijk. Mijn hart deed echt vreselijke pijn, en dat was het enige wat ik voelde buiten de enorme spierpijn in mijn kuiten om en de vreselijke benauwdheid van het rennen. De tranen stroomden als watervallen over mijn wangen. Ik beschermde mezelf niet eens tegen de kou, door mijn vestje dicht te knopen. Het kon me niets meer schelen. Ik verpestte gewoon alles, en het was allemaal mijn schuld. Blaine haatte me. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. We waren niet voor elkaar bestemd, zei hij ook nog eens. Al zijn woorden herhaalden in mijn hoofd. Mijn mobiel zette ik uit, de komende tijd hoefde ik niets van iemand te horen en wilde ik gewoon alleen zijn. Blaine was gewoon alles wat ik had, de belangrijkste jongen in mijn leven, mijn rots in de branding en mijn reden om door te zetten. Maar dat was er allemaal niet meer. Eigenlijk kwelde ik ergens mezelf alleen nog maar meer, om in het bos te blijven. Aangezien dit 'ons plekje' was. Maar het was misschien wel goed voor me, misschien zou ik hier beter de hele nacht blijven. Het kon me niets meer schelen, ik kon net zo goed dood zijn nu.
Isabella Elizabeth Espinoza:
Verdrietig en ongemakkelijk keek ik Finn aan en wist niet wat we nu moesten doen. Moesten we Kurt achterna gaan? Misschien ging hij wel iets doen, wat verkeerd afliep? Ik keek bang de richting op waar Kurt naar toe rende en zuchtte gekweld. Ik kreeg steken in mijn hoofd en werd toch wel moe. 'Misschien moeten we achter Kurt aan gaan?' vroeg ik zachtjes aan Finn en ging vermoeid zitten op het bankje. Dit was een zware dag voor me en ook een emotienele dag. Nu zat ik hier in het ziekenhuis en gister nog in die klote pand waar ik gevangen zat. Ik wist het allemaal niet meer en zuchtte. Ik deed mijn handen in mijn gezicht en ging mijn hoofd even leegmaken, want dit was echt niet goed voor mij. Ik wachtte wel wat Finn gign zeggen, dan kon ik daar wel mee eens zijn.
Blaine Anderson:
Snikkend liet ik mezelf tegen Jordan aanzaken en hij suste me. Hij zelf kon het niet aan om me zo te zien en had zelf ook tranen in zijn ogen. 'Het komt goed, Blaine. Laat alles nu even met rust en probeer te rusten nu' zegt hij bezorgd en ik hoorde aan zijn toon een verdrietige onderklank. Hij wreef over mijn rug en ik als een klein jongetje nestelde ik bij hem. Alles kwam nu in één keer binnen en ik had zoveel gedachtes nu, dat ik ze niet meer in orde kon krijgen. Ik was uitgeput, meer dan uitgeput en ik was het spuugzat, van alles. Langzaam viel ik in slaap door de warmte van Jordan en de moeheid van mezelf. Ik viel in een droomloze slaap en ik voelde nog net een kus op mijn voorhoofd.
Everett anderson:
Ik zuchtte pijnlijk en keek Kurt na. Moest ik er achter aan gaan? Ik hoorde wat Isabella zei en zuchtte zachtjes. Ik zag haar op een bankje zitten en zij was ook helemaal uitgeput. Ik had alles gehoord van Blaine over haar. Het was echt erg en nu wist ik niet wat ik moest doen. Ik moest nu even voor iedereen vader spelen. Ik liep naar Jordan en Blaine en zag Blaine in slaapvallen en Jordan gaf hem een kus op zijn voorhoofd en hij knikte dat hij sliep. Ik zuchtte opgelucht, tenminste kon hij even goed uitrusten van alles. 'Ik ga even Finn en Bella naar huis brengen, zij hebben het ook moeilijk, zeg tegen Cooper. Dat ik zo terug kom' zeg ik tegen Jordan en hij knikte dat hij het begreep. Ik liep weer naar Bella en Finn en keek Finn aan. 'Jullie zijn beiden heel erg moe en Emily moet nu ook naar bed, het is niet goed als een baby geen goede nachtrust heeft gehad en zo in haar maxi-cosi ligt' zeg ik streng tegen Finn. 'Ik breng jullie tweeën naar huis, dan kunnen jullie lekker uitrusten en kunnen jullie morgen weer langs komen voor Blaine, dan haal ik jullie wel weer op. Hij is nu in slaapgevallen' zeg ik zwak glimlachend en leg een hand op Finn's schouder, als teken dat ik het goed bedoel. 'Bella, heeft nu ook veel dingen aan haar hoofd het beste is om haar naar bed te brengen' zeg ik alleen tegen Finn. 'Ik heb gehoord van Blaine, dat ze het heel zwaar heeft' zeg ik meelevend tegen hem.
One Who Travels A Higher Path.
