Ik denk zeker niet dat je het verzin, meid. Ik denk alleen dat je dit teveel uit emotie heb geplaatst en dat er daarom heel veel mensen zijn die denken dat je overdrijf en dat het daarom fake is. Ik denk eerder dat het gewoon een typische reactie is voor een dertienjarige (wat ik opgemaakt heb uit je profiel, correct me if i'm wrong).
Je hebt het gevoel dat je in de steek gelaten bent, daar verander je niks aan. Dat gevoel is aanwezig, wat ik of wie ook zal zeggen. Ik voeg me als eerste dan ook zeker bij Wiarda's reactie. Je situatie wordt je teveel en ondanks dat er tegenwoordig heel snel gezegd wordt: ik zie het leven niet meer zitten, is het wel belangrijk dat er aandacht aan gegeven wordt. Ik denk ook zeker hier in jouw situatie.
Ik had tussen de reacties gelezen dat je steun zoekt, maar de steun die jij nodig hebt, kunnen wij niet geven. Het is lastig in deze, want er zijn heel veel mensen die behoorlijk kinderachtig kunnen reageren, maar hierdoor niet beseffen dat ze het gevoel dat jijzelf hebt, verergeren. Anderzijds snap ik hen ook wel, dit topic kan voor menigeen overkomen als een schreeuw om aandacht. Dus je kan het ze feitelijk niet al te kwalijk nemen, al vind ik wel dat men tegenwoordig ietwat tactvoller mag zijn. Maar ja, een geschreven tekst kan je op allerhande manieren opvatten en daardoor heb je ook algauw mis communicatie. Dat is gewoon het rottige van fora's, msn, facebook, twitter enzo. Niet om mensen goed te praten, maar aan alles heb je twee kanten, twee verhalen, twee opvattingen.
Dat is ook het punt wat ik jouw wil meegeven. Jij hebt het gevoel dat je moeder je in de steek gelaten heeft, dat ze er nooit voor je is en altijd met zichzelf bezig is.
Je geeft je ouders de schuld dat je broer in dat wereldje van drugs is terecht gekomen, maar er spelen zoveel meer factoren mee dan alleen dat. Ik spreek uit ervaring aangezien ikzelf een broertje heb, die in de criminaliteit is geraakt en waardoor we zijn moeten verhuizen 6 jaar geleden omdat hij eruit wilde stappen en die gasten dus werkelijk doodsbedreigingen uitten.
Mijn ouders lieten hem ook begaan destijds, alsof ze er niet naar om keken (toen kwam dat ook zo over op mij, van: waarom doen jullie niks?) Maar met ouder worden en nu ik zelf moeder ben, begrijp ik hen des te meer. Want wat kan je nu eigenlijk als ouder doen? Het verbieden? Pubers doen toch wel hun eigen ding. Je broer half dood slaan? Straffen? Tja, het maakt niet uit wat je als ouder zijnde doet en welke keuze je maakt. Wanneer je kinderen een bepaalde leeftijd krijgen sta je langs de zijlijn en het enige wat je kan doen is wat sturen. Al de rest is aan henzelf, en dit is ook zeker in het geval van je broer. Besef dat niet alleen je ouders schuld zijn aan zijn situatie, maar hijzelf ook. Hij heeft er toen voor gekozen, niemand anders.
Ruzies kunnen vaak uit de hand lopen. Je moet daar zeker ook niet te zwaar aan tillen, meid. Als je kwaad ben, zeg je dingen waar je achteraf spijt van krijg. Dat geld voor kinderen en dat geldt voor ouders. Ik ben er 24 en de ruzies (die heb ik zo nu en dan ook nog met m'n ouders heb) zijn soms net bloedbaden en we zijn echt niet mild voor elkaar. Achteraf kunnen we dan weer rationeel denken en het fatsoenlijk uitpraten. Communiceren is een punt waar heel veel mensen last van hebben en feitelijk niet kunnen omdat ze teveel door emoties worden overspoeld. Vaak zijn dat frustraties, opgekropte woede en verdriet. En wat is nu gemakkelijker dan elkaar verwijten toesmijten en elkaar drukken op de fouten die we gemaakt hebben in het verleden?
Ik heb hier de asbakken, borden, gsm's en nog zoveel meer door de woonkamer zien vliegen door de ruzies tussen mijn ouders en broertje, tussen elkaar en tussen onszelf.
Ikzelf heb behoorlijk wat kasten in de vernieling geslagen (tja, ik raak mijn woede kwijt door een goeie wandeling te maken. Dat is mijn ontlading en mijn pa is dan weer de koppigheid die roept: en je mag niet weg. Tja, spijtig voor de kasten dan omdat ik op dat moment zo kwaad ben dat het me niet interesseert).
Ik snap je onbegrip naar je moeder toe. Ik vermoed ook dat er in jullie gezin weinig gesproken wordt over haar depressie shit - zoals je het zelf noemt - en wat dat nu eigenlijk inhoud. Heel veel mensen gaan hier erg banaal mee om en doen het af als aanstelleritis, helaas.
Door heel wat omstandigheden ben ik 3,5 jaar geleden in een zware depressie geraakt, na de zwangerschap (om vooroordelen dan ook tegen te gaan, ik ben niet ongewenst zwanger geraakt op m'n 21ste maar ik heb net zoals zowat iedereen nare dingen meegemaakt) en ik leef nu nog iedere dag met de gevolgen ervan. Ik ben de zware depressie te boven gekomen met vallen en opstaan en zit met regelmaat in het ziekenhuis voor therapie, want het is zoveel meer dan je alleen slecht voelen. Het is een aanslag op jezelf als persoon, op je leven en je moet dag in dag uit ermee zien om te gaan. Het huishouden, werken, gewoon iets doen, het is niet vanzelfsprekend zoals bij de meesten. Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik het allemaal kon en het is dan ook des te moeilijker om iedere dag dat gevecht te leveren, gewoon doordat je weet dat het ooit anders is geweest.
Probeer dat onbegrip naar je moeder toe aan te pakken. Dat zal voor jou waarschijnlijk ook zoveel meer duidelijkheid scheppen en ik denk dat het je band met je moeder zeker zal verbeteren. Jij hebt het moeilijk, maar jouw ouders eveneens. Toen ik jouw leeftijd had, dacht ik echt exact hetzelfde. Niemand geeft om me, m'n ouders kijken niet naar me om, vinden me niet belangrijk. Niemand begrijpt me en ik sta er helemaal alleen voor. Het is ook normaal dat je zo denkt, je bent nog maar een kind.
Nu ik erop terug kijk, herinner ik me zeker wel de manier zoals ze naar me keken. Het weten dat ik het moeilijk had, hen er niet bij betrok en waardoor zij gewoon niet wisten wat ze moesten doen.
Het is moeilijk om in te zien dat je ouders er evenveel moeite mee hebben, en feitelijk machteloos staan. Ze zijn ook mensen en ja, ouders hebben ook hun fouten en gebreken. En dat maakt het juist zo moeilijk, want als ouderzijnde wil je die niet hebben. Maar kinderen betrekken hun ouders ook haast nooit bij hun problemen. Ze denken er alleen voor te staan en gedragen zich er ook zo naar. Ik heb dat ook gedaan zeker 20 jaar, maar je leert met en met.
En nu is m'n berichtje zoveel langer geworden dan m'n bedoeling was. Ik weet niet eens of je er uberhaupt wat aan gaat hebben, maar het is gewoon mijn gedacht. Ik hoop dat je er iets geholpen mee bent. Ik raad je in ieder geval echt aan, net zoals Wiarda, zoek hulp in je omgeving. Een vertrouwenspersoon. Ik weet nog dat ze bij mij op school zo'n sociaal medewerkster hadden, daar ben ik op m'n 14de hulp bij gaan zoeken omdat ik met heel veel dingen niet kon omgaan (de dood van m'n oma en seksueel misbruik oa) en dat heeft me destijds echt wel vooruit geholpen. Of gewoon iemand, een volwassene, die je echt wel vertrouw en waar je je problemen bij kan voorleggen.
Ik wil je in ieder geval echt heel veel sterkte wensen met je situatie en ik hoop dat het snel zal beteren voor je!
xxx
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
6 sep 2012 - 19:49
CEO
