[RPG] Stuck in the middle of nowhere [één] - Speeltopics

Texas High is een high school dat elk jaar een maand kamp heeft. Tijdens dit kamp ga je naar een plaats buiten de U.S.A., elk jaar een andere, waar je verschillende lessen volgt maar ook verschillende opdrachten krijgt te doen om elkaar beter te leren kennen. Dit jaar gaat het kamp naar Mexico, een perfecte plek voor activiteiten als kamperen, wandelen, klimmen, fietsen, kanovaren en kajakken, iets wat de docenten maar al te goed weten. Daarom sturen ze hun leerlingen een hele maand weg, om door middel van kompas en kaart hun weg terug te vinden. Iets wat heel veel leerlingen heel leuk vinden, als ze tenminste met hun vrienden in een groep mogen. Maar wat als dat niet zo is? Wat als je met mensen in een groep moet waar je helemaal geen band mee hebt?

In dit RPG volgen we 10 jongeren, uit hele verschillende groepjes, die met elkaar in het groepje geplaatst worden. ’s Avonds laat worden ze geblinddoekt uit hun bed gehaald en in een busje gegooid, waardoor ze er geen idee van hebben met wie ze in het groepje komen. Als ze hun blinddoeken eenmaal af mogen doen staan ze met zijn alle op de middle of nowhere en voor ze het weten is het busje alweer weg gereden. Daar staan ze dan, met mensen die ze of helemaal niet kennen of waar ze echt een hekel aan hebben. Een maand lang zullen ze, zonder mobieltjes, zonder iets dat hun in verbinding brengt met de bewoonde wereld, met zijn tienen moeten overleven, proberend de weg terug te vinden. Zal ze dit lukken? Zal er vriendschap ontstaan of zullen ze alleen maar een grotere hekel aan elkaar krijgen?

Regels:
- Je houdt je aan de algemene regels.
- Niet met zijn tweeën/drieën alles vol spammen.
- Minimaal 6 regels, het liefst langer.
- Speel realistisch. Ze haten elkaar, ga niet ineens knuffelen of na 10 berichten al zoenen.
- Wanneer je je niet aan de regels houd, volgt een waarschuwing. Als je vijf keer de regels hebt overtreden lig je uit het RPG en zal je rol weer vrij komen te staan voor anderen die mee willen doen.


Topic 2

Meiden:
- Julia Faye Dubois - cheerleader - 18 - TheseWords
- Leslie Fields - hoofdredacteur schoolkrant - 18 - jaimyhoi
- Delilah "Dee" Evelyn Whittemore - toneelclub - 18 - Lahey
- Mercedes June Williams - pestkop - 18 - Humblebee
- Milou Ranel Addams - natuurfanaat - 18 - TheMarauders
- Claire Karin Millens - durfal - 18 - Naomia

Jongens:
- Will Riley Stewart - mooiboy - 19 - Demi1309
- Gregory 'Greg' Montgommery - emo - 18 - Feline
- Alan Rider - muzikant - 18 - TheMarauders
- Bradley Alex MacGreggor - captain van footballteam - 19 - WillNotLearn
- Stefan Kellian Vendro - nerd - 18 - Risus
- Timity 'Tim' Landon - homoseksueel - 18 - Klaine4Ever

Rollentopic
Rollenstory

Als het topic vol is als ik NIET online ben, mag de laatste persoon die op pagina 20 gereageerd heeft een nieuw forum aanmaken. Als ik WEL online ben, doe ik het zelf.

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 20:06 ]

---

Keep your head up, keep your heart strong

{MAIIIN TOPICS}

---

Don't be like the rest of them, darling

[Moi topic']

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Mijn topics]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Julia Faye Dubois
Geeuwend kwam ik overeind toen ik gebonk op de kamerdeur van Emily, mijn beste vriendin, en mij hoorde. ‘Binnen!’ mompelde ik, maar gelukkig wel hard genoeg om het aan de andere kant van de deur te horen. Waarschijnlijk waren het een paar jongens die het leuk vonden om ons midden in de nacht te komen storen. Toen de deur open werd gedaan viel mijn mond echter bijna open van verbazing. Er stonden namelijk geen twee jongens in de deuropening, maar twee vrouwelijke docenten met blinddoeken. ‘Julia, jouw opdracht zal binnen enkele minuten beginnen. We zullen je moeten blinddoeken en naar de bus moeten begeleiden, vanuit waar we je naar een plek brengen waar je, samen met een paar jaargenoten, de weg terug moet zoeken.’ Even keek ik ze verbaasd aan. Een dropping dus? Konden ze niks origineler verzinnen? ‘Oké’ zei ik uiteindelijk met een kleine zucht, waarna ik op stond, zodat ze de blinddoek om mijn hoofd konden binden. Zolang ik met een paar leuke mensen in een groep kwam, zou dit niet zo erg zijn. Zoals me al verteld was, werd ik geblinddoekt en begeleid naar een bus waar ik plaats moest nemen. Na een tijdje in de bus gezeten te hebben, met niks anders dan zwart voor mijn ogen, viel ik in slaap. Iets wat ervoor zorgde dat de lange reis die we vervolgens maakte heel kort leek en voor ik het wist stond ik op de middle of nowhere, kijkend hoe de bus weer terug begon te reiden.

---

Keep your head up, keep your heart strong

Gregory 'Greg' Montgommery

Ik keek wat om me heen en vroeg me af waar ik nu weer belandt was. Welke stomme plek dit was. Ik had werkelijk geen zin in deze dropping en wilde er dan ook gelijk weer weg. Ik vond het vreselijk kinderachtig en tijd verspillend. Ik keek naar de mensen die mee waren gekomen. Ik zag een aantal meisjes en wat jongens. Geen van allen leken ze me echt aardig. Ik staarde naar de grond en graaide in mijn zak naar mijn ipod. Ik legde m'n koptelefoon in mijn nek en zette wat muziek op. Ik besloot bij de rest te blijven, want de weg wist ik waarschijnlijk toch niet. Ik draaide het volume wat op tot ik de rest nauwelijks hoorde. Heerlijk!

---

26 - 02 - '16

[Ohja. Ik ga even een abo nemen met dat handige knopje bovenin]

---

26 - 02 - '16

[Hebben ze hun pyjama aan of hun gewone kleren?]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lahey schreef:
[Hebben ze hun pyjama aan of hun gewone kleren?]

[Laten we even doen alsof ze wísten dat ze deze nacht weg zouden moeten en dus hun koffers nog ingepakt en meegenomen zijn, waardoor ze dus ook hun gewone kleding aan hebben. Dat lijkt mij het handigste]

---

Keep your head up, keep your heart strong

Bradley Alex MacGreggor
Serieus? Een dropping? Blijkbaar waren de ideeën op dacht ik waarna ik naar de andere mensen keek, fijn volgens mij heb ik niet eens met één van deze mensen ooit een woord gewisseld. Niet dat ik nu wel vanplan was vriendjes te gaan maken.

---

Don't be like the rest of them, darling

WillNotLearn schreef:
Bradley Alex MacGreggor
Serieus? Een dropping? Blijkbaar waren de ideeën op dacht ik waarna ik naar de andere mensen keek, fijn volgens mij heb ik niet eens met één van deze mensen ooit een woord gewisseld. Niet dat ik nu wel vanplan was vriendjes te gaan maken.

[Stukjes van minimaal 6 regels alsjeblieft, anders moet ik hier al een waarschuwing voor geven]

---

Keep your head up, keep your heart strong

Gregory 'Greg' Montgommery
Wat ik nog het aller ergst vind aan deze dropping was dat iedereen zonodig mijn kant op moet kijken. Ik weet wel dat ze de pest aan mij hebben omdat ik nou eenmaal emo ben. Nou idgaf. Die mensen kunnen me wat. Laat ze maar lekker haten. Ik zette mijn muziek nog een tikje harder en ging een beetje verder van de rest af staan. Bah. Wat haatte ik dit. Godver. Al die hatende ogen mijn kant op, dat gezeur dat emo's altijd zo down zijn. Dat is gewoon bullshit. Ik was ook niet de meest optimistische persoon op deze aardbol, maar wat maakte dat nou uit.

[ bericht aangepast op 30 aug 2012 - 19:22 ]

---

26 - 02 - '16

WillNotLearn schreef:
{MAIIIN TOPICS}

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Stefan Kellian Vendro.

Hier had ik me al op voorbereid. Iedereen, elke leerling van onze school, had zich hier op voorbereid. We wisten dat we vandaag een blinddoek om zouden krijgen en dus heeft de grote meerderheid, de mensen die kleding en spullen mee wilde, zich hierop voor bereid. Het maandelijkse ritueel. Iedere maand worden we naar bepaalde plekken gebracht, zodat we daar onze lessen kunnen volgen en samenwerkingsopdrachten. De samenwerkingsopdrachten zijn ervoor zodat we elkaar beter leren kennen. Voor mij maakt het niet uit. De mensen die ik wíl kennen, ken ik al. De mensen die mij willen kennen, dat zijn er zeker niet veel, hebben gewoon pech en moeten maar opletten. Nee, ik heb niemand ooit over het overlijden van mijn vader verteld, of misschien één iemand, maar dat is iemand wie ik écht vertrouw. Iemand die ik vanaf mijn geboorte al ken. Layla. Layla kent mij door en door. Ze is waarschijnlijk ook de enige, want zelfs Daniëlle en mijn moeder weten minder van mij. Zij krijgen niets te horen over hoe het er op school aan toe gaat, alleen mijn cijfers. Layla weet alles van mijn school- én thuissituatie.
Dit keer is ons kamp anders. We zijn niet met zijn allen op één en dezelfde plek. Nee, ik sta hier in de middle of nowhere met een groepje nietsnutten. Jongens die alleen maar stoer doen en later geen cent te makken hebben. Meiden waarbij school alleen maar gaat om de jongens en de populariteit. Een pestkop, maar als je zo iemand als mij bent - eigenlijk een doodnormale jonger, alleen iets intelligenter dan de anderen - is iedereen een pestkop voor je, die niets om de lessen geeft en alleen maar geld probeert te verdienen door mensen uit te buiten en zijn huiswerk laat maken door mensen die hij omkoopt. Dat omkopen doen niet alleen de pestkoppen. En dan heb je nog de afdankertjes. De mensen die niets kwaads in zich hebben en gewoon zichzelf zijn. Nee, dit is nou niet echt het soort kamp dat ik verwachte.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Delilah “Dee” Evelyn Whittemore
Geïrriteerd glij ik mijn bed uit als ik geklop op de deur hoor. De meeste die mij kennen weten dat ze mij niet moeten wekken als ik slaap. De docent in de deuropening begint een heel verhaal op te houden over iets. Als het woord dropping valt onderbreek ik. 'Dropping?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. 'Ik moet oefenen voor de schoolmusical, ik heb geen tijd voor iets onzinnigs al een dropping,' vervolg ik. 'Delilah,' begint de vrouw, duidelijk op een geïrriteerde toon. 'Als je niet mee doet mag je niet eens mee doen met de musical'. Verontwaardigd open ik mijn mond om die vervolgens weer te sluiten. Als ik dat echt had gezegd had ik nooit meer met een schoolmusical mee mogen doen, niet dat dat veel uitmaakt aangezien ik er toch al bijna vanaf ben maar goed, het gaat om het idee. 'Je hebt een tijdje geleden al te horen gekregen dat je vanavond weg zou gaan dus als je nog spullen moet pakken heb je daar tien minuten de tijd voor'. Als ik de vrouw mijn rug heb toegekeerd rol ik met mijn ogen en pak ik mijn rugzak, die ik eigenlijk nooit gebruik maar nu is die toch handiger. Wanneer ik mijn iPod pak schraapt de vrouw haar keel. 'Die mag niet mee. Je mag geen contact met de buitenwereld hebben,' zegt ze. 'Er is daar toch geen wifi of iets dus ik neem hem gewoon mee,' zeg ik waarna ik mijn iPod in mijn tas doe en voor de zekerheid ook mijn oude iPod nano pak. Geen idee hoelang we eigenlijk weg zijn en ik kan niet zonder mijn muziek. Ik gooi naast wat kleren ook nog wat te eten in mijn tas. Als laatste doe ik een fles shampoo er in. De vrouw trekt haar wenkbrauwen op maar zegt niks. Ze kan niet verwachten dat ik een week mijn haar niet ga wassen. Gadver.
Als ik helemaal klaar ben krijg ik een blinddoek om en word ik naar beneden begeleid. Na een minuut merk ik dat we buiten zijn omdat de lucht kouder wordt en nog een minuut later hoor ik auto deuren open gaan, wordt er van me gevraagd of ik wil gaan zitten, en gaan de deuren weer dicht. 'Dit is echt belachelijk,' mompel ik in mezelf. 'Naar wat naar mijn idee een eeuwigheid later is gaan de deuren weer open en moet iedereen uitstappen. Ik pak mijn rugzak stevig vast en stap uit. Als ik vervolgens het geluid van een wegrijdende de auto hoor doe ik de blinddoek af. Ik sta letterlijk in de middle of nowhere. Het eerste dat me opvalt is dat het warm is en dat de zon schijnt. 'Thank god heb ik mijn zonnebril meegenomen'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Will Riley Stewart

Gebons op de deur wekt me uit mijn slaap. Geïrriteerd draai ik me op mijn zij. het gebons gaat nu ook over in geschreeuw. Geïrriteerd en gesoriënteerd loop ik naar de deur en trek die open. Vaag zie ik twee mensen in de deuropning staan. Ik knip het licht aan en knijp even mijn ogen tot spleetjes. Ik hoor hen verhaal op en langzaam word ik werkelijk wakker. Mijn mondhoeken krullen zich even omhoog bij het woord dropping, maar die glimlach haal ik snel van mijn gezicht.
'Weet je...' Ik leun tegen de deurpost en kijk de vrouw aan. In de twintig gok ik. mijn ogen glijden even over haar lichaam. Ze zag er goed uit. 'We kunnen ook doen dat we allebei verder slapen en morgen gaan? Mijn bed heeft genoeg ruimte.' Ze trekt haar wenkbrauw op. Ik schenk mijn charmante glimlach. Ze schud haar hoofd. 'Tien minuten om je om te kleden en je tas te pakken.' Ik knik en trek vlug mijn kleren aan. Ik pak mijn rugzak en hijs die op mijn rug. Het volgende moment word ik geblinddoekt. 'oe spannend. Wat ben je met me van plan,' grijns ik en voel hoe ik een ruimte in wordt geduwd. Ik sluit mijn ogen maar, aangezien ik toch alleen maar duisternis zag.
De blinddoek gaat af. Het eerste wat me opvalt is de hitte en de plotselinge felheid van het licht. ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk om me heen. De zon brand fel en het is stikheet. Langzaam wennen mijn ogen aan het licht en kan ik de omgeving inspecteren. Letterlijk de middle of nowhere. Dan pas richt ik me op de andere leeftijdsgenoten. Fijn de meest kende ik haast niet of ik had echt een bloedhekel aan ze. mijn blik gleed naar de meisjes en ik schonk ze een glimlach. Toen trok ik mijn shirt uit en propte die in mijn rugzak.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne