[RPG] Viajar del Mundo - 4 - Speeltopics

Normaal gesproken ga je nadat je je diploma hebt gehaald studeren. Een Amerikaans vriendengroepje besluit het over een andere boeg te gooien en gaan, tegen de wil van sommige ouders is, een wereldreis maken. Sommige zullen meegaan, simpel weg omdat ze meer van de wereld willen zien maar anderen gaan mee omdat ze nog niet goed weten wie ze nu zijn en ze zo hopen zichzelf te leren kennen. De vrienden gaan samen het grootste avontuur van hun leven aan en zullen tijdens hun reis andere jongeren ontmoeten. De vraag is alleen of hun vriendschap de reis zal overleven door de ruzies die zullen ontstaan maar ook door de nieuwe vriendschappen en liefdes. Kennen ze elkaar echt zo goed als ze denken of hebben sommige geheimen waar de rest niks van weet?

Vriendengroepje
-Zoë-Claire 'Zo' Welling~ Stiles op vakantie
-Vienna Milena Castanovo~ Dictionary 1
-Ivy Lotus Xena~ Frey
-Lauren Campbell~ Demi1309
-Destina Valencia de la Bourse~ Prisoner
–Sevastian 'Sev' Ivan Fjodor ~ Stiles
-Maximiliano "Max" Ronaldo Harrison ~ Cloudbreaker
–Evan Ferry Duncason ~ Risus op vakantie
-Calvin Turner~ Rechazame

Buitenlandse jongeren
–Pippa 'Pip' Callista Dubroux ~ Grieks/Frans/Brits ~ Stiles op vakantie
–Catharina "Cat" Aphrodite Cosmos ~ Grieks ~ Cloudbreaker
–Natasha Fabiënne Parker. ~ Engels ~ Risus op vakantie
-Megan Nina Grant ~ Canadees ~ Adores
-Nathaniël Alexander Gilliano Rodriguez ~ Puerto Ricaans/Russisch ~ Prisoner
-Michaël Ramon Gilliano Rodriguez ~ Puerto Ricaans/Russisch ~ Prisoner
-David Guandez ~ Spaans ~ Demi1309
-Sebastiaan Dimitri Dubois~ Frans ~ Thesewords

Regels
– minimaal 6 regels, meer is natuurlijk altijd goed maar als je te vaak minder dan 6 doet (5 kan nog nét) dan word je er uit gegooid en dan moet je niet gaan zeuren. Mobieltjes zijn geen excuus om minder te schrijven.
-16+ is toegestaan
-Hou het realistisch, ze worden dus niet gelijk de eerste dag al verliefd op elkaar
-Geen mensen die al na één dag of een paar topics stoppen.
-Reserveringen blijven 24 uur staan
-Geen perfecte personages, en liefst ook een beetje originele personages, dus niet die je al bij vijf andere RPG's gebruikt. Überzielige personages zijn ook niet erg geliefd.
-Niet de personages van andere mensen besturen.
-Topics worden geopend door Stiles of Cloudbreaker
-Maximaal 2 personages waarvan eerst maximaal één meisje.
-Ga niet met z'n tweeën meerdere pagina's vol spammen, dan kan niemand het nog volgen.
-Het liefst RPG'ers met al wat ervaring
-Geen ruzie buiten het RPG

Rollentopic.

Begin: De vriendengroepen is al een tijdje onderweg en zijn inmiddels in Londen, Engeland. Het is rond 9/10 uur 's avonds en ze zitten in een karaokebar in hartje Londen. De buitenlandse jongeren uit Engeland kunnen hier dus alvast inspringen.
And remember: Ga niet té snel.

© Stiles en Cloudbreaker

[ bericht aangepast op 13 aug 2012 - 17:44 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Zoe

Michael zegt niks.
Ik wil verder lopen maar hij pakt mijn pols weer vast.'Zo... Hebben we,' begint hij.
Ik schud mijn hoofd. 'We hebben wel iets gedaan maar we zijn niet eh met elkaar naar bed geweest, zover ik weet'. Dat iets was waarschijnlijk best wel ver gegaan aan gezien we allebei een zuigzoen oin onze nek hebben en ik er vanochtend achterkwam dat het bandje van mijn BH gedraaid zat, die waarschijnlijk in haast was aangetrokken omdat we gestoord verden.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Evan Ferry Duncason.

Nadat ze de deur dichtdoet, zet ze een paar stappen mijn kant op. Ik ben blij dat ze de deur dicht doet, aangezien ik het zelf zou hebben vergeten en het gaat niemand wat aan, zelfs niet een van onze vrienden. Dit is iets tussen Ivy en mij. Ik weet niet of we het uit kunnen praten. Van binnen hoop ik het wel.
Ze loopt met een vastberaden blik in haar ogen naar me toe, even hoop ik vurig dat ze alles uit gaat leggen. Ik weet het dan al wel, maar een bevestiging is altijd fijn. "Het spijt me, ik weet dat je de waarheid van me wilt horen, dat je wilt dat iedereen eerlijk tegen je is. Maar ik kon het niet aan, de gedachte dat ik jou kwijt zou raken,"
De blik in haar ogen doet me pijn, maar ik blijf haar aankijken en luister aandachtig verder. "Ik zei het niet omdat ik de vriendschap wilde behouden, het betekend veel voor me." Ze zucht even en onwillekeurig is er toch een spoor van een hele kleine glimlach op mijn gezicht te zien. Het betekend ook veel voor mij. En ik snap haar dan ook wel, maar het feit dat ze het me helemaal niet van plan was om te vertellen maakt me boos.
"Vroeger had ik een paar jongens ook verteld dat ik ze leuk vond, maar ze wezen me allemaal af. Ze wilde niets meer met me te maken hebben.. Ik begon iets voor jou te voelen," De lichte blos op haar wangen is me niet ontgaan en om eerlijk te zijn staat het best schattig. "En ik wilde het niet op het spel zetten. Het spijt me zo erg, maar jij bent de enige die ik ooit zoveel vertrouwd heb, die mijn beste maatje is en waar ik altijd mee kan lachen." ik zie haar ogen even ongemakkelijk door de kamer heengaan, maar al snel kijkt ze me weer recht in de ogen aan. "De enige waar ik echt mezelf bij voel."
Ik weet niet hoe ik moet reageren. Net, toen ik de deur met een harde klap dicht deed, kwam ze achter me aan terwijl ze wist dat ik boos was. Waarom was ik boos? Was het terecht om boos te zijn? Ik kan er niet tegen als mensen tegen me liegen, maar Ivy deed het om onze vriendschap te beschermen. Moet ik daar niet blij om zijn? Ik kan Ivy eigenlijk niets kwalijk nemen. Ze wou haar gevoelens aan de kant zetten voor onze waardevolle vriendschap. Ik had nooit zo moeten reageren. Dat verdiend ze niet.
"Het spijt mij ook," Zeg ik na een ietwat lange en ongemakkelijke stilte. "Ik had niet zo moeten reageren."
"Dat verdient zo'n speciaal iemand als jij niet. Eigenlijk moet ik blij zijn dat je onze vriendschap wou beschermen, wel door erover te liegen, maar je deed het. Je wou je gevoelens aan de kant zetten en weer de normale Ivy worden voor mij. Je weet dat ik niet lang boos kan blijven op jou en dat je niet zo snel van me afkomt." Ik sta op van het bed en loop naar haar toe om haar vervolgens in een knuffel te trekken. Mijn armen houden haar in een stevige grip.
"Weet ook dat ik je nooit zal afwijzen, ik heb er alleen nog nooit aan gedacht. Aan ons." Zeg ik, terwijl ik Ivy langzaam loslaat en haar weer in de ogen kijk.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

(Okay. Ik heb het druk gehad met het behangen van mijn kamer, maar nu ben ik er weer. Waar kan ik inspringen?)

[Nee, je oma behangt je kamer toch ? Wat een oma arbeid >.< ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Risus schreef:
[Nee, je oma behangt je kamer toch ? Wat een oma arbeid >.< ]

[Hey. Ik smeer de muur in met behanglijm. Dat is even zwaar. -_-]

Ivy Lotus Xena.
Een lange en ongemakkelijke stilte gaan we hierna gemoed, maar het deert me niets, in ieder geval niet veel, omdat Evan tijd nodig heeft om erover na te denken. Dat kan ik alleen maar begrijpen en respecteren. Het is ook niet dat het zomaar iets is dat je te horen krijgt dat je beste vriendin verliefd op je is. Toch ben ik blij als ik zijn stem weer hoor.
“Het spijt mij ook,” Ik kijk hem met een klein glimlachje aan. “Ik had niet zo moeten reageren. Dat verdient zo’n speciaal iemand als jij niet. Eigenlijk moet ik blij zijn dat je onze vriendschap wou beschermen, wel door erover te liegen, maar je deed het. Je wou je gevoelens aan de kant zetten en weer de normale Ivy worden voor mij. Je weet dat ik niet lang boos kan blijven op jou en dat je niet zo snel van me afkomt.”
Hij staat op van het bed en ik volg zijn bewegingen met mijn blik, merk dat hij naar me toe komt lopen om me vervolgens in een knuffel te trekken. Zijn armen houden mij in een stevige grip en een warm gevoel trekt er door mijn lichaam. Niet omdat ik hem leuk vind, maar om het gevoel dat alles weer goed is, in ieder geval de weg ernaar toe. Het voelt goed, zijn armen om mij heen. Ik wikkel mijn armen om zijn middel en leg mijn hoofd op zijn borstkas, aangezien hij nog steeds een kop groter dan mij is.
“Weet ook dat ik je nooit zal afwijzen, ik heb er alleen nog nooit aan gedacht. Aan ons.” Zegt hij en ik laat een onhoorbare zucht van tussen mijn volle, blanke lippen komen. Langzaam laat hij me weer los en kijkt me in mijn ogen, ik kijk zwijgzaam terug en ik kon zweren dat mijn hart een paar keer oversloeg vanwege de manier waarop. Toch zeg ik daar niets op en met een echt, klein glimlachje zeg ik zacht: “Ik weet dat het waarschijnlijk heel cliché gaat klinken,” grinnik ik zachtjes terwijl mijn handen op zijn borstkas liggen. “Maar weet je nog de eerste keer dat we elkaar spraken? Ik heb het al zo vaak aan je verteld, maar… het is mooi als je ziet hoe het gegaan is.” Ik keek hem met een kleine twinkeling in mijn ogen aan wanneer ik verder sprak, terugdenkende aan de herinnering. “Je was nieuw en we moesten samen aan een project werken, alleen ik kreeg niets gedaan. Ik irriteerde me aan je constante hypere gedrag en vroeg mezelf af waarom ik met jou zat opgescheept,” grinnikte ik en de glimlach op mijn gezicht werd groter.
“De volgende dag konden we iets beter opschieten, maar nog steeds vond ik het niets. Jij een hypere ADHD jongen waar bijna elke meisje achterna zit,” Ik gniffelde bij de gedachten dat de meisjes vaak naar me toe liepen en zeiden dat ze jaloers op me waren dat ik met hem samen moest werken. Op dat moment vond ik het niets en heb er ook vaak over gemopperd. “en ik een stil meisje die het liefst gewoon alleen verder wilde werken. Maar goed, toen ik eindelijk verder was gekomen, kwam die macho sukkel Stephen en maakte het weer kapot. Alleen jij nam het voor me op en vanaf dat moment ging ik je in een heel ander daglicht zien. Je was mijn held.” Ik grinnikte en prikte hem even zacht in zijn wang wanneer ik hem in zijn ogen keek. “Correctie: Je bént mijn held.”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Cloudbreaker schreef:
(Okay. Ik heb het druk gehad met het behangen van mijn kamer, maar nu ben ik er weer. Waar kan ik inspringen?)

(eh, de meeste zijn wakker aan het worden. Misschien kan Max wakker worden en Pippa sms'en om ergens af te spreken -wbw-?)

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lauren Campbell

Ik dwaal door de gangen met barstende koppijn. Af en toe duizelt het even, maar dat trekt ook wel weer weg. Ik stap in de lift om naar de ontbijt zaal te gaan. Waar was dat? Waar was iedereen? Ik leun tegen de muur aan en sluit mijn ogen. De lift maakt zijn bekende geluidje ten teken dat we beneden zijn. Ik loop de lobby in en besluit het maar aan de receptie te vragen. 'Ontbijtzaal?' De receptioniste kijkt op en legt het vlug uit. Langzaam dwaal ik richting de kant die me aangewezen is. Als ik elke dag zo uit blijf gaan heb ik een probleem. Ik zou gaan minderen, dat was zeker. Opgelucht kijk ik om me heen als ik de ontbijtzaal in loop. Waar was Zoé met die jongen? Ik zoek om me heen om een spoor van Zoé op te vangen.

[kan lauren naar Zoé?]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Evan Ferry Duncason.

“Ik weet dat het waarschijnlijk heel cliché gaat klinken,” Grinnikt ze zachtjes, terwijl haar handen op mijn borstkas rusten en hun warmte delen. “Maar weet je nog de eerste keer dat we elkaar spraken? Ik heb het al zo vaak aan je verteld, maar… het is mooi als je ziet hoe het gegaan is.” Ik knik even glimlachend, terwijl ze me met een kleine en lieve twinkeling in haar ogen aankijkt. “Je was nieuw en we moesten samen aan een project werken, alleen ik kreeg niets gedaan. Ik irriteerde me aan je constante hypere gedrag en vroeg mezelf af waarom ik met jou zat opgescheept,” Grinnikt ze en de glimlach op haar gezicht word zichtbaar groter. Alles wat ze verteld, speelt zich af in mijn geheugen. De komst van mij in hun klas veranderde wel een aantal dingen. Ik heb van sommige gehoord dat ze het gezelliger vonden, maar er waren er ook een aantal die zich dodelijk aan me irriteerde. Iets wat ik meestal juist grappig vond. Ik grinnik even bij het beeld van haar gezicht toen ze hoorde dat ík haar project partner was.
“De volgende dag konden we iets beter opschieten, maar nog steeds vond ik het niets. Jij een hypere ADHD jongen waar bijna elke meisje achterna zit,” Ze gniffelt even, terwijl er in mijn gedachte een herinnering boven drijft. “En ik een stil meisje die het liefst gewoon alleen verder wilde werken. Maar goed, toen ik eindelijk verder was gekomen, kwam die macho sukkel Stephen en maakte het weer kapot. Alleen jij nam het voor me op en vanaf dat moment ging ik je in een heel ander daglicht zien. Je was mijn held.” Ze grinnikt en prikt even zachtjes met haar vinger in mijn wang, wat me laat lachen. “Correctie: Je bént mijn held.” Nu is het mijn beurt om een lichte blos op mijn wangen te krijgen.
"Held is een mooie bijnaam" Glimlach ik met nog steeds de blos op mijn gezicht.
"Valentijnsdag." Was de herinnering die net boven kwam drijven. "Tot die dag had ik nooit in de gaten gehad dat er wel degelijk meiden waren die een oogje op me hadden. Ik had nooit van die hoeveelheid rozen kunnen dromen. Alle rozen waren van anonieme mensen, behalve die van jou. Een witte roos, waar een roze kaartje aan hing. We wisten niet van elkaar dat we een roos naar elkaar hadden gestuurd. Puur vriendschappelijk. Toen ze daar allemaal op mijn tafel lagen, had ik die van jou er tussenuit gehaald en hield hem tussen mijn vingers. Onze blikken kruisten elkaar en we barsten in lachen uit, toen we zagen dat we elkaar een witte roos hadden gestuurd met een roze kaartje eraan, waar alleen maar onze eigen naam op stond."
Er zijn nog zoveel meer geweldige herinneringen die we samen hebben. De grapjes die we maakten. De falende acties van ons beiden. De Skype-gesprekken die we hadden en de geweldige gezichten die we daar trokken. De groepsgesprekken die we met de hele vriendengroep op MSN hadden en er dan met elkaar doorheen gaan kletsen over dingen die totaal niet boeiend zijn. Die herinneringen en onze vriendschap zijn waardevoller dan wat dan ook.
"Het begin van onze vriendschap was niet gemakkelijk, maar toch voelden we blijkbaar dat het de moeite waard was om door te zetten."

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Ivy Lotus Xena.
Ik ben blij dat er eindelijk weer een glimlach op Evan zijn gezicht staat, het staat hem leuker. Ik wil alleen maar dat hij blij en gelukkig is, niet kwaad of verdrietig. Wanneer er een lichte blos op zijn wangen komt, grinnik ik zachtjes. Het staat gewoon schattig. “Held is een mooie bijnaam,” Ik knik, een zachte glimlach op mijn lippen. “Dat wordt je bijnaam,” Grinnikte ik.
“Valentijnsdag.” Zei hij opeens en ik keek hem nieuwsgierig aan, echter nog wel met een klein grijnsje. “Tot die dag had ik nooit in de gaten gehad dat er wel degelijk meiden waren die een oogje op me hadden. Ik had nooit van die hoeveelheid rozen kunnen dromen. Alle rozen waren van anonieme mensen, behalve die van jou. Een witte roos, waar een roze kaartje aan hing. We wisten niet van elkaar dat we een roos naar elkaar hadden gestuurd. Puur vriendschappelijk. Toen ze daar allemaal op mijn tafel lagen, had ik die van jou er tussenuit gehaald en hield hem tussen mijn vingers. Onze blikken kruisten elkaar en we barsten in lachen uit, toen we zagen dat we elkaar een witte roos hadden gestuurd met een roze kaartje eraan, waar alleen maar onze eigen naam op stond.”
Ik lachte bij de herinnering die bij me boven was gedreven. Dat was inderdaad zo, het was een mooi, magisch moment kon ik zeggen. Het voelde zo. Ik kreeg maar enkele rozen, maar het deerde mij niets, want die van Evan zat ertussen. Zacht grinnikte ik en met een glimlach deed ik mijn armen weer om zijn middel, trok me tegen hem aan in een knuffel, mijn ogen dicht. “Je weet dat bijna elk meisje ging zeuren tegen me omdat hun niets hadden gekregen hé?” Ik gniffelde lichtelijk en keek Evan daarna aan, maar mijn armen nog steeds om zijn middel. "Je bent ook de enige die mijn ochtendhumeur aan kan." mompelde ik zachtjes.
“Het begin van onze vriendschap was niet gemakkelijk, maar toch voelden we blijkbaar dat het de moeite waard was om door te zetten.” Ik knikte bevestigend, keek hem met een glimlach aan, maar dit veranderde in een twijfelende blik, echter kon je duidelijk zien dat ik de waarheid zei. “Evan,” Ik sprak zijn naam op een bepaalde manier uit. “Het spijt me echt… Zijn we weer vrienden?” Verlegen keek ik even weg, maar daarna terug recht in zijn ogen, mijn goudbruine ogen hadden een nieuwsgierige toch lieflijke blik. Mijn halfnatte haren waren ondertussen wel opgedroogd.

[ bericht aangepast op 23 aug 2012 - 20:16 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Stiles schreef:
(...)

(eh, de meeste zijn wakker aan het worden. Misschien kan Max wakker worden en Pippa sms'en om ergens af te spreken -wbw-?)

(Okay. Dat komt goed. ^^)

Lauren cheryl vroeg als je misschien Nasr sev kon gaan ipv Zoë

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Ik kan pas morgen weer reageren.]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Michaël Ramon Gilliano Rodriguéz

'We hebben wel iets gedaan maar we zijn niet eh met elkaar naar bed geweest, zover ik weet.' Ik knikte en liet haar pols weer los.
We zijn blijkbaar ver genoeg gegaan, Lauren die was er gewoon.
'Laten we dan maar naar de ontbijtzaal gaan?' Het was meer een retorische vraag maar ik wachtte toch gewoon op haar antwoord.
Dat was wel zo netjes.
Mijn hand ging even naar de plek om die te proberen te verbergen, maar Zoë had er goed werk gedaan. Het was aardig groot en ik kon moeilijk met een sjaal rondlopen als het midden in de zomer is.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Evan Ferry Duncason.

Ze lacht even om, waarschijnlijk, de herinnering die ik naar boven heb gebracht.Ze grinnikt even zachtjes en legt haar armen weer om mijn middel heen om me vervolgens in een knuffel te trekken. Mijn ene arm is om haar heen geslagen en met de andere hou ik haar hoofd vast, terwijl ik mijn kin even op haar kruin laat rusten. Het voelt anders, deze knuffel. Alle toekomstige knuffels zullen anders gaan voelen. Misschien omdat ik weet dat Ivy gevoelens voor me heeft?
“Je weet dat bijna elk meisje ging zeuren tegen me omdat hun niets hadden gekregen hé?” Gniffelt ze zachtjes, nadat ik mijn kin van haar kruin heb gehaald en kijkt me dan aan. Ik wikkel een van haar lokken om mijn vinger heen, terwijl ik haar aankijk. "Hadden ze maar wat onaardiger gedaan toen ik nieuw was. Misschien hadden ze er dan ook een gekregen" Grinnik ik. "Je bent ook de enige die mijn ochtendhumeur aan kan." mompelt ze dan zachtjes.
Ze knikt bevestigend, wanneer ik zeg dat onze vriendschap moeilijk begon, maar dat we waarschijnlijk beide aanvoelde dat het, het waard zou zijn. Ze kijkt me met een glimlach aan, maar het veranderd al snel in een twijfelende blik. “Evan,” Ze spreekt mijn naam uit op een manier die ik niet vaak van Ivy heb gehoord. “Het spijt me echt… Zijn we weer vrienden?” Verlegen kijkt ze even weg, waardoor ik een klein, maar vriendelijk lachje niet kan forceren. Wanneer ze weer recht in mijn ogen kijk, zie ik een nieuwsgierige, maar toch lieflijke blik. Ik trek een nadenkend gezicht, maar glimlach dan naar haar. "Best friends" Zeg ik met een lachje. "Nou, Best friend, spring op mijn rug, dan breng ik je naar de ontbijtzaal"

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'